سرگذشت خیلی هاست ،خیلی خوب بود
        

          
این نمایشنامه روایت سال‌های آخر زندگی مرد میانسالی به نام ویلی لومان است که درواقع بازاریابی است که باوجود اینکه در سن بازنشستگی است ولی همچنان کار میکند و وضعیت شغلی و خانودگی‌اش را نابسامان و شکست خورده می‌بیند،رفتار ویلی مملو از ناهماهنگی وسردرگمی است وبه خاطر انکار زندگی حال خود غرق در زندگی گذشته است،مدام درحال تلاش برای نظم به زندگی ومقابله با اشتباهات گذشته اش است.حافظه‌اش آن‌چنان دچار اختلال شده که خط زمانی از دستش دررفته و مدام خود را در موقعیت سال‌های گذشته تصور می‌کند.
حرکت  و گسترش موضوع نمايشنامه بر پايه‏ ي رابطه بين ويلي لومن و پسر بزرگترش، بيف، استوار است. حس متناقضي پدر و پسر را به يكديگر پيوند مي‏دهد. از سويي آنها همديگر را سخت دوست مي‏دارند. هنگامي كه دور از هم هستند براي ديدار بي‏تابي نشان مي‏دهند. از يكديگر متنفر نيز هستند. زيرا هر يك ديگري را عامل شكست خود مي‏ پندارد. پس اين دو عضو خانواده نمي‏توانند روي در روي به بيان احساسات خويش بپردازند. رابطه‏ ي عشق و نفرت بين پدر و پسر، رفتار ديگر شخصيت‏ها را نيز تعيين مي‏كند. ليندا، همسر ويلي لومن، او را دوست مي‏دارد، اما نمي‏تواند كمكي براي ايجاد تعادل رواني در زندگي ويلي طرح و اجرا كند. به سخني، ليندا آرامبخشي است كه با سكوت خويش در برابر ويلي بااو همراهی میکند.
بیشتر زمان نمایشنامه با خیال‌پردازی‌های ویلی، در گذشته می‌گذرد. ویلی که در زندگی امروزش درمانده شده و اختیاری بر اوضاع ندارد، به گذشته چنگ می‌زند، به زمان‌هایی که روزنه‌ای از امید برای بهبود اوضاع وجود داشت. 
نام نمایشنامه را اولین بار در فیلم «فروشنده» اصغرفرهادی شنیدم ولی تا به امروز موفق به خواندن نشده بودم تا به مدد باشگاه هامارتیا موفق به خواندن این اثر جذاب وزیبا شدم چیزی که از خواندن نمایشنامه برآورد کردم اینکه ویلی یک بازاریاب یک شرکت است وبه شهرهای مختلف میرود ومشتری جذب میکند ولی نمیدانم چرا به فروشنده ترجمه شده است!!!!!
آرتور میلر در مرگ فروشنده به روشنی فریاد میزنذ "مرگ بر نظام سرمایه‌داری"
روش آرتور میلر در پرداخت موقعيت‏ها، به كنش نمايشي و نيز به شخصيت‏ها اجازه داده است كه به راحتي از حال به گذشته و از گذشته به حال و آينده سير كنند.
در اين نمايشنامه فوق العاده  که فضاسازی بسیارخوبی دارد ، بنيادهاي اساسي يك جامعه‏ ي سرمايه‏ داري يعني خانواده، دفتر كار يك وكيل، دفتر كار يك بازرگان، رستوران، محل بازي بچه‏ ها، ساختمانهاي بلند فراسوي خانه‏ ي حقير لومن، باغ زيباي ويران شده‏ ي قرن نوزده و مرگ يك انسان را در يك صحنه گرد آورده میشود. 

        

          از نظر من کتاب سراسر همزاد پنداری با افراد جامعه است، شخصیت های این نمایش نامه رو هر کسی می‌تونه درک کنه، آنقدر پیام های خلاقانه داخل داستان هست که حتی اسم شخصیت ها می‌تونه موضوعات جالبی رو به خواننده القا کنه چه برسه به اتفاقات داخل داستان...📝😊
مکالمه ها کامل و جذاب هستن...😉 قابل پیش بینی هست که چه رخ میدهد ولی باز سعی میکنید صحبت های بین دو شخصیت رو کامل بخونید و باهاشون روند نمایش نامه رو پیش ببرید...
بسی لذت بردیم 😍🌹
        

          انتظارم از این کتاب بیشتر بود. به اندازه ای که ازش تعریف کردن نیست.
        

          حالا چون این نمایشنامه رو (که البته واقعا هم جذب‌کنندس) جدی گرفتن، نکته اخلاقیشم بگیم که لطفا انقدر در انکار واقعیت نباشید و عدم موفقیت خودتونو بپذیرید، وگرنه به خودتونو اطرافیانتون آسیب میزنید.
        

          جمله ای که تو کل رمان خوندن به خودم و بقیه میگفتم این بود: 
دلم میسوزه ، دلم میسوزه 
دل سوختنای من البته اصلا از سر ترحم نیست . خودمو میذارم جای اون آدم و قضیه ختم میشه به مسئله ی عدالت اجتماعی و قص علی هذا .

‼️شاید اسپویل : 

داستان از نگاه من نه گره میخوره به تنبلی های بیف ، نه خیانت ویلی ، نه بی مسئولیتی هپ . داستان راجع به عدالته . هرچند جدیدا حس کردم صرف نظر از تم رمان ، اگه نویسنده اندک اشاره ای به بی عدالتی بکنه منو راضی و خوشحال و پذیرنده نگه می داره. 
داستان ویلی و خانوادش فقط دست و پنجه نرم کردن  طبقه ی پایین جامعه با مشکلاته؟ موندن این خونواده ها تو چرخه ی عادات قدیمی ؟ فقط این خونواده هان که تفاوتی تو بیست سالگی و شصت سالگیشون نمیبینیم ؟ مگه همه ی ما یه فروشنده نداریم تو وجودمون که کارش اینه که تموم عمرمون یه جنس بفروشه و اصلا نگران نباشه چیزای دیگه ای هم هست برای فروش؟ 
خلاصه که کاش یه روزی سر یه کتابی اون نقطه ی «آها» برام پیش بیاد و بفهمم «اختیار انسان» و «شرایط تحمیلی به انسان» هر کدوم چقدر رو این که مسئولیت زندگی رو به دوش بگیریم و قوی پیش بریم ، تاثیر دارن .
        

          آرتور میلر مقاله‌ای داره با نام «تراژدی و انسان معمولی» و من خوش‌شانس بودم که مقاله رو قبل از خوندن نمایشنامه خوندم. با وجود کوتاه بودن نوشته، از اون‌هایی بود که با خوندنش هیجان‌زده شدم و قطعا زبان زیبای میلر در این حس من بی‌تاثیر نبود. برای همین دعوت می‌کنم که اصلِ خود مقاله‌ی میلر را بخوانید.
میلر  این‌طوری شروع می‌کنه که در زمانه ما تراژدی‌ها بسیار اندکند. دلیلی که دیگران برای این امر متصور شدن اغلب اینه که دیگه پادشاهان و انسان‌های بلندمرتبه‌ی بزرگی نداریم که حمله‌ی قهرمانانه‌ای به زندگی داشته باشند. با این حال در ادامه بیان میکنه که ما در عصرِ پساروانکاوی زندگی می‌کنیم. حالا در این عصر می‌دونیم که به افراد بلندمرتبه و قهرمانان اسطوره‌ای، دقیقا می‌تونیم همون فعل و انفعالات روانشناختی‌ای رو نسبت بدیم که به انسان‌های معمولی. تمامِ تحلیل‌های روانشناختیِ «ادیپوس» و «اورستس» و بقیه تراژدی‌ها را میشه به تمام نوع بشر تعمیم داد.
از طرفی میلر «احساس تراژیک» رو ناشی از برانگیخته شدن حس خاصی در ما میدونه، بودن در محضر شخصیتی که برای حفظِ شان و کرامت شخصی‌اش (یا به بیان خودش: his sense of personal dignity) حاضره کل زندگی‌اش رو فدا کنه. این رو میشه در «هملت»، «مده‌آ»، «مکبث» و .... دید که در پسِ زمینه این‌ها، شخص برای به دست آوردن جایگاهِ عادلانه‌اش در زندگی در تلاشه.
میلر در ادامه از این میگه که تراژدی میتونه چارچوبی از جهان بیرون رو به ما نشون بده که ما رو محدود میکنه و به نوعی آزادی ما رو در بند میکشه. تراژدی توانایی به پرسش کشیدن این حصار و محدودیت رو داره، توانایی پرسش از این‌که آیا حقیقتا جهان و جامعه‌ی اطرافمون چنان‌که فکر می‌کنیم غیرقابل تغییر هستن یا امکانی از تغییر وجود داره. در اعماق هر تراژدی چیزی نهفته است که باعث به لرزه در آمدن وجودمون در مواجهه با اون میشه: ترسِ روبرو شدن با فروپاشیدن باورهای به ظاهر مطلقی که برسازنده‌ی هویت ما در جهان هستند. تراژدی واقعی انسان رو وا می‌داره که به ارزیابی دوباره باورهاش بپردازه و به قول میلر، قهرمانانه انگشت اتهام را به سمت دشمنان آزادی انسان (چه درونی و چه بیرونی) نشانه میره. این همون عاملی هست که باعث میشه تراژدی روشنگر باشه و احتمالا به والایش (کاتارسیس) بینجامه.  
چه در تراژدی‌های یونان باستان، چه در کتاب ایوب و هر تراژدی دیگه‌ای، لحظه‌ای فرا میرسه که همه چیز در تعلیق قرار می‌گیره، لحظه‌ای که چیزی پذیرفته نمیشه و در این دوپاره شدن جهانِ باورها، قهرمان از حد خودش فراتر میره و به بزرگی میرسه. چنین چیزی میتونه در زمان ما بیشتر از همه برای انسان عادی رخ بده و این همون چیزیه که میلر ما رو به اون دعوت میکنه: ادامه دادن مسیرِ تاریخیِ تراژدی و یافتن اون در قلبِ انسان‌های معمولی.
        

          یک نمایشنامه روان‌شناختی جذاب که پیامش را خیلی زیرکانه به مخاطب هوشمند منتقل می‌کند. شهرتش کاملا قابل درک است. 
خواندنش را به همه علاقمندان مباحث روان‌شناختی، دوست‌داران داستان‌های روان‌شناختی و هنرجویان نویسند‌گی توصیه می‌کنم. 
        

          در برابر وسوسه ی تمام کردن این کتاب نتونستم مقاومت کنم و اونو یه سر خوندم.
من چقدر غرق زیبایی های غم انگیز این نمایشنامه شدم و چقدر مانند ارواح نامرئی بین شخصیت ها عبور میکردم و به چشمان اون ها عمیق زل میزدم.
امان از سرنوشت ما آدم های  مضطرب برای رسیدن به سراب محبوبیت و مالکیت
مرگ فروشنده روایتی بود از دوندگی آدمای ترسیده
آدمایی که تمام عمر دویده اند و نرسیده اند...


        

          انگار در جامعه سرمایه داری تنها با امید میشه سرکرد‌.
امید به روزی که دیگه قسط نداری ، امید به خریدن خونه و ماشین و امید به گنده شدن و دیده شدن امید به محبوب واقع شدن بین جماعتی که بنده سودآوری هستن ، امید به روزی که پسرات پول درشتی بزنن به جیب و توهم بعنوان پدرشون سرتو بالا بگیری .  این  امید انقد کش پیدا میکنه که یه روزی اگر بهش نرسی بابت ناامید شدنت مثل ویلی لومان خودکشی میکنی.
اونم دقیقا روزی خودکشی میکنی که آخرین قسط خونتو میدی و بلاخره صاحب خونه میشی!

کل کتاب از عقده حقارتی حرف میزد که بواسطه صاحب سرمایه بودن یا نبودن به اشخاص تحمیل میشه و ایگوهاشون رو یا گنده تر میکنه یا ضعیف تر.
و چقدر نامرئی هستند امثال ویلی لومان .

بازگشت به گذشته از زمینه های اصلی این نمایشنامه هست ویلی لومان در موقعیت های مختلفی به گذشته برمیگرده ، زمانی که سرمایه داری و برج های بالابلند و ماشین ها همه جا را تسخیر نکرده بود زمانی که می توانستند در باغچه خانه سبزی بکارند و در دشت ها قدم بزنند و در هوای آزاد تری زندگی کنند تقریبا همه اعضای خانواده حسرت جامعه کاملا صنعتی نشده را دارند.
بازگشت به گذشته و بازگشت به حسرت ها بازگشت به هر امکانی که میتوانست آن خانواده را پولدار کنند اما از دستش دادند و تنها اکنون میتوانند خود را سرزنش کنند.
حال که بازگشتی به گذشته صورت نمیگیرد و ایده های تجاری خانواده شکست میخورند و امید ها برای کسب سرمایه بیشتر نابود می شود.
 تنها راه حل ، خودکشی است.
        

          برای بار سوم به لطف باشگاه کتابخوانی هامارتیا این اثر مرور شد.
اجازه بدید به احترام آرتور میلر بزرگ کلاه از سر برداریم 

واقعا سخته درباره ویلی لومان نوشت. میلر اثری خلق کرده در سطح آثار ماندگاری که از ادبیات روسیه سراغ داریم. اثری در حد مرگ ایوان ایلیچ حتی...
مسائل روز اونجاست اما تا دنیا دنیاست ، این اثر کار میکنه و کاربرد داره...
تا سرمایه داری هست و سرمایه وجود داره ، ویلی لومان های زیادی زیرش له میشن...
اثر واقعا جذابه ، درد داره،  کاراکترها ملموس ساخته شدند... 
برای ایران امروز ما هم شاید درکش راحت تر باشه...
بخوام درباره مرگ فروشنده بنویسم باید طومارها بنویسم... شخصیت پردازی در بالاترین سطح قرن بیستمی خودش قرار داره ، قصه به بهترین شکل روایت میشه ... خیال و واقعیت در هم تنیده میشه ، موضوع جهان شموله گرچه در آمریکای نیمه اول قرن بیستم داره میگذره اما مسئله ش مسئله انسان مدرنه ...

به نظرم مرگ فروشنده از اون آثاریه که باید خونده بشه ، ویلی لومان باید شناخته بشه...
میلر ، دغدغه این قشر رو داره ، دغدغه انسانی داره ، این طبقه رو میشناسه و شخصیتی خلق کرده که واقعی واقعیه و برای همه قابل درکه 
و این هنر آرتور میلره...
        

          داستان جذاب اما کلیت نمایشنامه نه.
        

          اعتبار انسان در دنیا مال(پول) است. این خلاصه‌ی نمایشنامه‌ی مرگ فروشنده هست. هر اسمی هم بذارید روش از روز اول دنیا این چنین بوده و تا آخر این چنین خواهد بود حالا اسمش رو بذار سرمایه داری یا هر چیز دیگه اما همه‌چیز در این دنیا به همین نتیجه ختم میشه. هر چند به نظرم چیزی که باعث بدبختی شخصیت‌های نمایشنامه شد، دروغ بود. این سرمایه‌داری رو از این جهت گفتم که تقریبا هر جا نقد این نمایشنامه رو بخونی اشاره به «ضد سرمایه داری» بودن این اثر شده اما این موضوع اونقدری مهم نیست که «دروغ» مهمه.ه
پ.ن: این نمایشنامه با بازی حمیدرضا آذرنگ، نسیم ادبی، رحیم نوروزی و ... اجرا شده که دیدنش می‌تونه جذاب باشه، سرچ کنید ویدیوش پیدا میشه.ه
        

          از خواندن این نمایشنامه هم لذت بردم و هم ناراحت شدم. این اثر آرتور میلر واقعا شاهکاره و دوست دارم بیشتر از این نویسنده بخونم.
بنظرم نمایشنامه در فرم و محتوا و شخصیت پردازی خیلی قوی بود. دیالوگ ها هم خوب بود، چیزی که نظرم رو جلب کرد اینه که نویسنده با اینکه خیلی فرصت شعار دادن و جمله قصار گفتن و بکارگیری جملات جذاب براش پیش میاد، اما دیالوگ ها رو واقعی و به دور از تجملات رقم میزنه.
اما این تراژدی برای من واقعا تلخ بود. تنها عاملی که باعث وقفه توی خوندن میشد، فرصتی بود که برای تحمل و پذیرش داستان نیاز داشتم. احتمالا بازهم سراغ این کتاب بیام و چندباره مرورش کنم. داستان، یک داستان آشناست که با خوندنش احتمالا به یاد دوستان و آشنایان زیادی میوفتید. قربانیان شرایط اقتصادی که هیچ جوره نمی تونن خودشون رو از مشکلاتی که دارن نجات بدن. تمام عمرشون رو به پای اهدافی میریزن که درنهایت هیچ سودی براشون نداره. همه براشون نسخه میپیچن و سرزنش شون میکنن. کسانی که به جرم تنگدستی، نه کسی کمک واقعی بهشون میکنه و نه احترامی براشون قائله. وَالفَقرُ فِی الوَطَنِ غُربَه... . و تلاشی که برای رهایی از این مشکلات و به یکباره موفق شدن میکنن فقط به لیست اشتباهات و ناکامی ها شون اضافه میشه.
همیشه در آرزوها و رویاهای بزرگ خودشون غرقن و با توهم و تصور اون ها، دردها و مشکلات فعلی شون رو از خاطر می برن.
خوشحالم از اینکه توی باشگاه هامارتیا به نمایشنامه های قوی تر رسیدیم.

پ.ن: همچنان با یک مشکل مواجهم. تغییر ناگهانی حرف و موضع شخصیت ها خیلی تو ذوقم میخوره و باعث میشه گیج بشم. توی آثار دیگه هم مکرر با این قضیه برخورد داشتم. در مواردی میبینیم در طول گفتگوها افراد جمله های متناقضی میگن. نمیدونم، شاید قراره کارگردان با مدیریت نحوه اجرای دیالوگ ها و جزئیات دیگر اجرا، این تناقض ها رو توجیه کنه.
        

          نمایشنامه خوبی بود به نظرم... همین که تونسته بود مشکلات ذهنی یک فرد رو توی یک نمایش تئاتر عملی کنه و سیال بودن زمان رو بتونه روی یک صحنه به تصویر بکشه فکر می‌کنم بتونه از لحاظ فنی کار قابل تقدیر میلر رو نشون بده. از لحاظ موضوع شاید بشه گفت اسیر شدن یک فرد در چنگ زمان و بی‌پولی و ضعف روبه‌روی کسانی که دوستشون داره موضوع تقریبا تکراری‌ای برای ماست اما فکر می‌کنم اون زمان آمریکا انقدر به این موضوع نیاز داشته که نمایشنامه‌ها و رمان‌ها و فیلنامه‌هایی با این موضوع داریم. امتیازم سه و نیم بود اما به خاطر محدودیت چهار دادم.
        

          نمایش‌نامه‌ی 《مرگ فروشنده》را در روزهایی آرام خواندم اما برداشتی که از آن در ذهنم ساخته‌شد، خیلی از روزهای پرتلاطم من را آرام کرد.
هرکس با چیزهایی که خودش تعیین می‌کند تعریف می‌شود و وقتی همه‌ی آن‌ها را با تحقیرشدن از دست می‌دهد، دیگر خودی هم برایش معنی نخواهد داشت و مرده است. شغل، موقعیت اجتماعی، احترام، آبرو، پول، دوستان، خانواده، عشق و چیزهای بزرگ و کوچک دیگر، همه داشته‌های آدم‌ها روی زمین هستند و هرکس به هر اندازه که به هرکدام وابسته باشد، با همان تعریف می‌شود و وقت از دست دادن آن وابستگی، بیش‌تر و شدیدتر به حقارت می‌رسد.
این نمایش‌نامه، لایه های اجتماعی بسیار تاثیرگذاری دارد.
        

          2.5
For me it was one of those cases that the flow of the story is not so entertaining and amusing, but at least at the end it makes sense.
So,
I get it. I just can't bring myself to "like" it.
        

          رابطه‌ی من با نمایشنامه‌‌ها خیلی جالبه 
من وقتی رمان می‌خونم عاشق دیالوگ‌هام پس خوندن نمایشنامه باید خیلی برام لذت‌بخش باشه ولی نیست!!! 
با این حساب خیلی بد هم نیست. فکر کنم یا باید صوتی گوش بدم یا خود نمایشنامه رو ببینم تا واقعا جذابیتش مشخص بشه. شاید هم اگر چندتایی بخونم به این حالت عادت کنم.
این هم یک نمایشنامه‌ی دیگه که به لطف دانشگاه خوندم.