دومین کتابم از قاسم هاشمی نژاد بود. تعریف کتاب رو زیاد شنیده بودم. اوایل کتاب خیلی جذبم نکرد ولی اواخر کتاب هیجان و لذتش بیشتر شد. ولی در کل من خیرالنسا را بیشتر دوست داشتم.
      

        کتاب دوست داشتنی بود. شخصیت جونیور، شجاعتش برای تغییر و تلاشش رو خیلی دوست داشتم. 
      

        با خوندن این کتاب فهمیدم اهل کتاب کمیک نیستم. به دلم ننشست. اون اطلاعاتی که میخواستم و انتظار داشتم رو بهم نداد. دو ستاره اش به خاطر دو یادداشت آخر کتاب 
      

        روزی که شروعش کردم فکر نمی کردم اینقدر درگیرم کنه. به نظرم کتابیه که آروم آروم جذبت میکنه و عمیقا تاثیر میزاره. اولین تجربه ی من از ترجمه های جناب نجف دریا بندری بود که حقیقا لذت بردم.
      

        کتاب رو دوست داشتم. ژانر فانتزی همیشه جذابیت خاص خودش رو داره. خیلی از ماجرای داستان، گره، تعلیقش، گره گشاییش خوشم اومد. 
      

        اولین تجربه من از دنیای ادبیات کلاسیک و خوب باید بگم فراتر از انتظارم بود. جذاب بود و پر از اتفاقات جالب.
      

        کتاب خوبی بود. حرفهایی که داشت بیشتر از حجمش بود. کتابیه که بعد خوندنش زیاد بهش فکر میکنی خوصا اونجا که خود آدم تایید میکنه که همه ی ما یک یوسف دیلماج توی وجودمون داریم. 
      

        قسمت شد رمضانم را با این کتاب به پایان برسانم. با حسین و مظلومیتش. کتاب را دوست داشتم. از نگاه ضد قهرمان بود و نگاه جدیدی بود برای من. تمام کتاب برای من یک طرف و این جمله یک طرف: "حسین یا یک دنیا بی پناهی به دنبال علم برافراشته اش می گشت." روضه مجسم بود اینجایش.
      

        برای من به معنی واقعی سخت خوان بود. داستان اول و داستان آخر رو خیلی دوست داشتم.  فکر میکنم زیاد از کنایه و اشاره استفاده کرده بود که بعضی داستان هاش رو نفهمیدم.
      

         پایان بندیش رو دوست داشتم. داستان خوب بود تا وقتی روح وارد شد و بعد انگار پوف همه چیز بهم ریخت.  ماجرا داشت کاملا رئال پیش میرفت اما این وضعیت تا آخر ادامه پیدا نکرد. احساس می کنم نویسنده با این  آوردن روح میخواسته با یک اتفاق عجیب و غریب شدت زشتی جامعه طبقاتی و نادیده گرفته شدن افراد پایین جامعه رو نشون بده. یک اتفاق عجیب که مغز خواننده رو درگیر کنه و بهشون بگه یه روزی کار زشت شما، برخوردهای بد شما، یقه شما رو میگیره و شما رو حتی در اوج قدرت و شادی به زیر می کشونه(اونجا که دقیقا بعد از مهمونی خوش گذرونی شخص منتفذ روح آکاکی میره سراغ او و شنلش رو میگیره)

من شخصیت خیاط و تلاشش برای دوخت شنل رو هم دوست داشتم. برای من نماد آدم توانمندی بود که توانمندی هاش به دلیل فقر یا هرچیز دیگه ای دیده نشده و حالا یه فرصت پیش اومده که با دوختن شنل زیبای آکاکی همه هنرش رو بروز بده.
داستانی جالبی بود.
      

        اوایل کتاب برای من خواندنش سخت بود اما هرچه جلوتر رفت، بیشتر غرق شدم در کلمات و در شیرینی عبارات. جا با جایی کلمات و عبارات و توصیف های شاعرانه، بسیار دلچسب بود.
      

        کتاب روان و جذابی بود. اتفاق های جذابی که می افتاد و سرنوشت ها رو تغییر می داد. فقط یک چیزی که برام اذیت کننده بود انگار داستان روی دور تند بود. همه چیز خیلی تند تند پیش می رفت. در کل پیشنهادش میکنم
      

        داستان های جالبی بودند. پایان بندی ها اصلا جوری پیش نمیرفت که انتظار داشتی و همین جذاب ترش می کرد. من برای آشنایی با ژانر تریلر این کتاب رو خوندم و باید بگم خیلی دوستش داشتم.
      

        بعضی داستان هاش رو دوست داشتم و بعضی رو نه. بین کنابهایی که از زویا پیرزاد خوندم از همه کمتر دوستش دارم.
      

        بعضی داستان هاش رو خیلی دوست داشتم. از اون دسته داستانهایی بودند که نمیشد بلافاصله رفت سراغ داستان بعدی، یعنی دلم نمیومد شیرینی قشنگی داستان رو زود زود از دست بدم. دلم میخواست بگذره و من مزه مزه اش کنم. در کل کتابش رو خیلی دوست داشتم. تشبیهات و استعاره و توصیفات بی نظیر بود.