بسم‌الله‌الرّحمن‌الرّحیم
سلام و نور. 
اولین کتابی  بود که از جناب شاه آبادی خواندم و به غایت لذت بردم. شخصیت پردازی و فضای داستان و زمان حاکم بر قصه بسیار باور پذیربود.
        

          در ابتدای کتاب روایت چنان میان واقعیت و خیال نویسنده در هم تنیده شده که تشخیص‌شان از هم دشوار است اما هرچه می‌گذرد با تندتر شدن روایت و عجله نویسنده برای اتمام کتاب،‌ این مرز روشن شده و مشخص می‌شود که جز خیال چیزی نیست.
با این همه بسیار دلچسب است و قابل توصیه! خصوصا برای کسانی که اندک آشنایی با تاریخ معاصر و شخصیت‌های آن دارند.
        

          دیروز کتاب رو خوندم.کتاب خوبی بود.اطلاعات خوبی هم راجب دوره قاجاریه میداد.
        

          کتاب جالبی بود؛ ولی من تصور دقیقی از کتاب نداشتم اینه که یه ستاره کمتر دادم؛ منظورم اینه که یه ابهامی از اول تا آخر کتاب موج میزنه که شاید برای بعضی مخاطبان جذاب باشه ولی به من نچسبید...
اما فضا رو خیلی خوب منتقل کرد
        

          چه قدر فضای دوران قبل و بعد مشروطه رو دقیق و عالی آورد و  جلوی چشم همه به نمایش گذاشت... 
چه قدر دوست داشتم با یه روشنفکر آشنا بشم و از نزدیک بفهممش
چه قدر واقعی بود و من تا آخرین خطش فکر میکردم  شخصیت ها و اتفاقات همه واقعی هستن... 
چه قدر خوشگل و مختصرمفید ریشه های تفکر روشنفکری رو  تحلیل کرد... 
و چه قدر آشنا شدن با دیلماج و عاقبتش نیاز تک تک ماهاست توی جامعه امروز... 
داستانی با ظاهر گزارش تاریخی
ایده جذابی بود
یکی دو حاهم بدجور غافلگیر شدم که خوشم اومد
خدا قوت به نویسنده

        

          روایت کوتاه و دور از زیاده‌گویی بود.
همونطور که در توضیحات نوشته کتاب ترکیبی از تاریخ و داستان‌گویی نویسنده است و این جالبش میکنه.
من داستانش رو و سبک نویسنده رو دوست داشتم ولی کتابی نبود که بگم آگاهی خاصی بهم داد برا همین نمیتونم امتیاز بالایی بدم.
        

          دیلماج را یک روزه خواندم
نمونه یک رمان تاریخی خوب و خوشخوان
در یادداشتی که برای رمان تاریخی داشتم .به نکاتی اشاره کردم👇
https://www.ibna.ir/news/503267/%D9%86%D9%82%D9%84-%D8%B6%D8%B9%DB%8C%D9%81-%D8%AA%D8%A7%D8%B1%DB%8C%D8%AE%DB%8C-%D9%88-%D8%B1%D9%85%D8%A7%D9%86-%D9%87%D8%A7%DB%8C%DB%8C-%DA%A9%D9%87-%D9%85%D9%86%D8%A7%D8%A8%D8%B9-%D8%AF%D8%B1%D8%B3%D8%AA%DB%8C-%D9%86%D8%AF%D8%A7%D8%B1%D9%86%D8%AF

رمان دیلماج نشان داد که واقعا می شود یک رمان تاریخی نوشت که استاندارد ها را رعایت کند ،در عین حال داستان باشد .و در عین حال تاریخی .
دیلماج راجع به فردی است که وجود خارجی ندارد ،یوسف خان مستوفی الممالک ،اما قصه بسیاری از روشنفکران ایرانی است چون میرزا سیاح ،طالبوف،تقی زاده،کسروی،فروغی و ....او هم این ها هست و در عین حال نیست .او برآیندی از همه آنها است .

نویسنده به نظرم بسیار زندگی افراد مذکور را و کتاب هایشان را و تاریخ آن زمان را مطالعه کرده .

حتما به قشر دانشجو و طلبه 
خصوصا علوم انسانی خوانان پیشنهاد می کنم
در قالب و نوع ارائه هم جالب بود 

درود بر حمیدرضا شاه آبادی 
و نشر افق بابت این رمان خوب

#کتاب_های_خوانده_شده
#معرفی_کتاب
#کتاب_خوب

@neveshtanijat
        

          اینقدر خوب نوشته که تصور می‌کنی اصل تاریخ است
        

          یک داستان پر کشش و کم حجم به قلم آقای شاه آبادی که کتابهای دیگرشان را هم پسندیده‌ام.
کتابی که نمیتوانستم باورکنم واقعی نیست.
حزییات، شخصیت و وقایع بسیار جذاب کنار هم آورده شده بود. درعین حال که داشتم تاریخ می‌خواندم اما داستانی بود که برای منِ فراری از تاریخ، در ذهن می‌نشست  و با علاقه تا پایان خواندمش.
        

          تلاش حمیدرضا شاه‌آبادی برای برقراری نسبت بین تاریخ و داستان ستودنی است. فرم و تواناهایی زبانی را به خوبی می‌شناسد اما  برای من این کتاب و کتاب بعدی‌اش یعنی کافه خیابان گوته حرف تازه‌ای نداشت‌‌. در حد یکبار خواندن خوب هستند. 
        

          نمیدونم چی بگم
نه معلوم بود واقعیه
نه معلوم بود ساختگیه
ازش تعریف شنیدم و از نوار گوش دادم
اما باب میلم نبود
و به نظرم نخونید هم چیزی رو از دست ندادید!
        

          سلام و نور
این کتاب رو امروز حین انجام کارهای خیاطی شنیدم و اولین کتاب از آقای شاه آبادی بود که شنیدم. نمیدونم قلمشون تو کتابهای دیگرشونم به همین خوبیه، واقعا خوشحال شدم از اینکه بلاخره یک نویسنده ایرانی یک رمان تاریخی به این  خوبی نوشته، چه اطلاعات تاریخی  خوبی و چه جملات  قابل تاملی  در کتاب بود.
اونجا که آزادی در غرب رو توصیف کرد رو خیلی دوست داشتم همه بخونن، وجود آزادی زیر سایه ی قانون تا هرج و مرج نشود و مردم به جان یکدیگر نیفتند .
بعد از جناب نادر ، چشمم به جناب حمید رضا روشن شد. 
کتاب در مورد میرزا یوسف نامیه که زندگی پر فراز و نشیبی داشته از عاشقی در جوانی  بگیر تا حبس و مهاجرت به فرنگ و در نهایت  عضو فرقه ی فراماسونری در ایران شدن .
در طول حیاتش  حکومت ناصرالدین شاه و فتحلی شاه  رو درک میکنه، سالهای کمی از زندگیش در دوران ناصرالدین شاه دیلماج بوده که به دلایلی به زندان میفته و عمر دیلماجیش تموم میشه .
من که واقعا از شنیدنش کیف کردم ، خیلی دوست داشتم نسخه ی مکتوبش رو داشتم و یک سری جملاتش رو در بهخوان به اشتراک میذاشتم .
        

          دیلماج اولین کتاب ۱۴۰۲ بود که سه‌چهارساعته هم خوانده شد. لذت‌بخش بود و آگاهی‌دهنده. دوست داشتم طولانی‌تر می‌بود و سرعت گذشتنش از بعضی بخش‌ها و خرده‌روایت‌ها کمتر. برخلاف خیلی‌ها، من از روایتِ صرف و بی‌طرفانه در ادبیات (نه تاریخ) خوشم نمی‌آید. دوست داشتم حالا که کتاب با انتخاب شخصیتی ساختگی در بستری واقعی، به‌طرزی هوشمندانه هم تاریخ است و هم نیست، حضور نویسنده را علی‌الخصوص در بخش‌های غیرتاریخی و داستانی بیشتر حس کنم. نمی‌دانم چه چیزی جناب شاه‌آبادی را برای تمام‌کردن این کتاب به عجله انداخته و دلیل این روایت‌ها و حرف‌های نیمه‌کاره و منعقدنشده چیست؛ اما خب نثر خوب و پخته و متناسبی داشت و همین هم برای منِ ادبیاتی در این قحطیِ نثرهای تمیز و قوی، راضی‌کننده بود. خرسندم از خواندن دیلماج؟ بله.
        

          یک رمان با روایتی خاص و خواندنی که در نوع خود خیلی خوب بود
        

          مستند داستانی جذاب
نام شاه آبادی را شنیده بودم و دوست داشتم کتابی از او را بخوانم. خواهرزاده همسرم کتاب را از طاقچه خواند و تعریفش را کرد، من هم نسخه صوتی‌اش را گوش گرفتم. نویسنده از بستر داستان استفاده کرده و حقایق تاریخ را روایت کرده‌است. حقایقی مانند فساد سیستمی، ظلم رفته بر مردم و مهمتر از همه  نفوذ فراماسون ها در لایه‌های مختلف سیستم حاکم.
        

          اکثر قریب به اتفاق کسانی که در مورد  «دیلماج» یادداشت نوشته‌اند، در همان ابتدا فورا خاطرنشان کرده‌اند که «میرزا یوسف، شخصیت اول رمان، یک شخصیت ساختگی/خیالی است.»
همین جمله می‌تواند خوراک یک پرسش و بحث اساسی فلسفی باشد که : «به نظر شما واقعی یعنی چه، و شخصیت واقعی کیست؟» 
احتمالا همه‌ی آنهایی که میرزایوسف را حاصل خیالپردازی نویسنده و ساختگی می‌دانند دلایل خودشان را دارند، اما من هم به دلایل خودم میرزایوسف را یک شخصیت واقعی میدانم. 
شاید جایی در متون تاریخی اسمی از او نیامده باشد، اما محکم‌ترین دلیل واقعی بودن میرزایوسف نه ثبت اسمش به قلم مورخان و تذکره نویسان، که وجود رسم و سلوکش در وجودِ تک تک ماست. 
میرزا یوسف آنقدر واقعی است که هر ایرانی فارغ از هر مرام و مسلک و اعتقادی، موقع خواندن سرگذشتش یک  «میرزا یوسف» درون خودش پیدا میکند:
 یوسفِ شیفته‌ی دانش و فهم و پیشرفت، ملول از جور زمانه و ظلم حکمرانان، زخم‌خورده ی بی قانونی. 
یوسفی که تا مغز استخوان به حال دردمندی هموطنانش می‌سوزد، آنان را لایق حکمرانان و جامعه‌ای بهتر می‌داند، دوست دارد برایشان کاری کند و... 
در پایان داستان اما ما با یک یوسف جلاد طرفیم. یوسفی که بخاطر سرسپردگی به گروهی که به آن تعلق دارد به یاری یک زمیندار مظلوم کُش می‌رود و او که تا چندی قبل هوادار مشروطه و شیفته‌ی آزادی بود، تا به جایی پیش می‌رود که به دستورش زبان پنج نفر از کسانی که اسم  «مشروطه» را به زبان آورده‌اند، از حلقوم بیرون بکشند.
یوسفِ عدالتخواه و اخلاق مدار، در روزهای پایانی به چنان درجه‌ای از  «نسبی گرایی» اخلاقی رسیده که موقع لشکرکشی به طالش و کشتار مردم مظلومی که علیه زمیندار آنجا شورش کرده‌اند می‌گوید (نقل به مضمون) هرچیز یک وجه خیر دارد و یک وجه شر، بستگی دارد از کدام طرف دیده شود، لشکرکشی من به طالش به نفع مردم نیست، اما زمیندار آنجا از این اتفاق نفع می‌برد و این وجه خیرش است!.
بله... همه‌ی ما یک میرزایوسف آزادیخواه و وطن دوست داریم که برای تبدیل شدن به یک آدمکش کور، زمینه‌های فرهنگی و اجتماعی زیادی در این مُلک برایش مهیاست:
میل عجیب ما به تبدیل شدن به آنچه گروه و قبیله مان می‌خواهد که منجر به ندیدن حق و نسبی گرایی اخلاقی میشود
میل مان به دور زدن قانون و بی قانونی (که در حاکمیت و ملت هرکدام به نوعی خودش را نشان می‌دهد) 
عجول بودن، اعتقاد نداشتن به تغییر تدریجی و میل به تغییر همه چیز با یک تغییر طوفانی و انقلابی
و از همه مهمتر به رسمیت نشناختن تکثر و بلد نبودن  «گفتگو». 
هرچند یوسفِ این مُلک برای شناختن راه از چاه، میراث بزرگی از حکمت و انسانیت در اختیار دارد اما چه کنیم که همیشه دامها نزدیکتر و چاه‌ها بزرگترند. 
برای عزیز شدن یوسفِ ایران راه بلندی درپیش است، باید مراقب تله های تاریخی مان باشیم چون هیچکس قول نداده همه‌ی یوسفها پس از افتادن به قعر چاه، عزیز شوند. 

        

          (فقط این جمله) های کتاب زیاده اما: 
" امروز میفهمم آنچه که فکر میکردم عشق است، میلی بود که به یک منبع زیبایی داشتم. سرچشمه ناشناخته‌ای که هنوز هم نمیدانم کجاست ... ! " 
        

          اول کتاب نوشته: "شخصیت‌ها و حوادث این رمان همه نام و رنگی از واقعیت دارند، اما هیچ‌کدام واقعی نیستند." 
ولی من انقدر  غرق داستان و اسم‌های تاریخی می‌شدم که یه جاهایی مثل واقعیت برای یوسف دیلماج غصه می‌خوردم و خوشحال می‌شدم.
        

          جالب بود. فقط دوست داشتم نحوه ی تغییر میرزا یوسف به صورت جزئی تر و قدم به قدم توی این رمان نوشته میشد.