آیا با پاشیدن ایدئولوژی خود روی صورت مخاطبینت و نام گذاری کاراکترهای کتابت با خر و اسب و خوک می‌توان داستان گفت؟ بله اورول با نوشتن مزرعه حیوانات ثابت کرد می‌توان گفت! 
فرض کنید هم ارز با این داستان، نویسنده‌ای توانمند در انتقاد به آمریکا و رفتار استکبار‌آمیزش همچین چیزی را سرهم کند: خوکها قوانینی تصویب میکنند و می‌گویند همه مزرعه‌ها باید طبق قوانین ما رفتار کنند وگرنه حقوق حیوانات نقض می‌شود و ما دهان آن مزرعه‌ها را سرویس می‌کنیم. یا مثلا خوکها ادعا می‌کنند که در یکی از مزرعه‌های دوردست سلاح مخوف کشتار حیوانات پنهان شده و به این بهانه به آن مزرعه حمله میکنند و منابعش را غارت می‌کنند. یا مثلا سگهای هارِ خود را به مزرعه‌های دوردست می‌فرستند و زمین مزرعه را غصب می‌کنند و هر حیوانی در آنجا اعتراض کند، سگها او را می‌درند. تازه خوکها برای سگها استخوان می‌فرستند تا در آن مزرعه‌های دوردست دوام بیاورند و به غصب خودشان ادامه بدهند. اگر یک نویسنده توانمند همچین چیزی را به عنوان داستان بنویسد، به نظرم نتوانسته انتقاداتش به آمریکا و اسرائیل و وحشی‌گری‌هایشان در خاورمیانه را در قالب داستان تعریف کند و صرفا با نوشتن چنین تمثیلی بیشتر خودش را خالی کرده.
برای همین معتقدم مزرعه حیوانات قابل مقایسه با ۱۹۸۴ نیست. در ۱۹۸۴ اورول با تعریف کردن داستان، حرف و مضمون مدنظرش را ارائه کرده اما اینجا یک سخنرانی داستان‌گونه در انتقاد به شوروی و حکومتهای شبیه به آن کرده است.

      

        داستان «تعمیرکار» رو خیلی دوست داشتم. این داستان توی اینترنت هم موجوده
      

        رمان بخشهای جذاب و میخکوب کننده زیادی داشت. خط داستانی ولند و یارانش وهمچنین یسوعا و پیلاطس رو خیلی دوست داشتم. بخشهایی از کتاب صوتی مرشد و مارگاریتا با اجرای حامد فعال رو هم گوش دادم که خیلی خوب بود. امیدوارم فرصتی تا بشه نسخه صوتی کتاب رو هم کامل گوش کنم
      

        نه چندان خوب! انتظار داشتم محوریت هر کدام از روایت‌ها و مصاحبه‌ها شناخت ابعاد شخصیتی امام موسی صدر باشد اما این‌طور نبود. در واقع در اکثر کتاب، فرد راوی یا صحبت‌های احساسی از فراق و دوری امام موسی صدر کرده و یا بیشتر از خودش گفته و به حواشی پرداخته. آن بخش‌هایی هم که روی شناخت شخصیت امام موسی صدر تمرکز کرده بود، بیشتر مربوط به ویژگی‌های فردی ایشان بود مثل مهر و محبت و مدارا و ... . طبیعتا به خاطر خوش اخلاقی کسی را نمی‌ربایند! مساله‌ی مهمی که در این کتاب برای خواننده دلیلش مشخص نمی‌شود
      

        داستان‌های کتاب از آن داستان‌هایی نبود که بنشینید برای یک نفر تعریف کنید، او هم با چشمان گرد منتظر باشد که بشنود بعدش چه می‌شود! در واقع گسترش داستان‌ها از نظر طولی تعلیق خاصی نداشت. اما چیزی که این کتاب را برای خواندن ارزشمند می‌کند فضاسازی خوب داستان‌هاست. نویسنده شما را در فضای تهران قدیم می‌برد و با شخصیت‌هایی در آن دوران آشنا می‌کند. تجربه خوبی بود در کل.
      

        مجموعه‌ای از بیست داستان طنز خارجی. اکثر داستان‌ها با‌مزه بودند و لذت بردم از خوندنشون. با چندتا نویسنده جدید هم آشنا شدم و رفتم کتابهای دیگه‌شون رو سرچ کردم تا بعدا برم سراغشون
      

        به عنوان یک مذکر که تا حالا تجربه بارداری نداشته و قرار هم نیست در آینده تجربه‌شو داشته باشه 😅، لذت بردم از خوندن چندین روایت‌ متفاوت و گاها عجیب از بارداری.
و اصلا این شاید یکی از جذابترین ویژگی‌های ادبیات باشه، یعنی شریک کردن مخاطب در یک زیست و تجربه‌ی جدید.
خلاصه سبیل‌های عزیز! از دست گرفتن و خوندن این کتاب نترسید. فوق فوقش یه خورده مسخره‌تون میکنن و ازتون میپرسن کوچولو کی به دنیا میاد😬
      

        ابزارهای کمدی نویسی. نشر گیلگمش
برای من خیلی مفید بود. به همه‌ی کسانی که درگیر کمدی هستند (نویسنده، کارگردان و بازیگر) توصیه می‌کنم.
      

        داستانی درباره ماجراجویی چهار پسر نوجوان که میخواهند کاری بزرگ انجام دهند. کتاب در مقایسه با فیلم اقتباسی، برایم جذابیت بیشتری داشت. البته تفاوتهای داستان و فیلم زیاد نیست اما چیزی که با خواندن کتاب در ذهنم شکل گرفت، از فیلم بهتر بود.
      

        بامزه بود. نسخه نشر پرنده رو با نام "بر و بچه های بد" خوندم
      

        کتاب صوتی بابا لنگ دراز را با گویندگی خانم زهره شکوفنده (دوبلور جودی ابوت در انیمیشن) گوش کردم. حس نوستالژیک خوبی داشت و لذت بردم.
      

        ابزارهای کمدی نویسی. نشر گیلگمش
برای من خیلی مفید بود. به همه‌ی کسانی که درگیر کمدی هستند (نویسنده، کارگردان و بازیگر) توصیه می‌کنم.
      

        خاطرات مریم سنجابی، یکی از اعضای جدا شده سازمان مجاهدین خلق، از این سازمان تروریستی. مطمئنا  کتاب برای خیلی از مخاطبان، دارای اطلاعات جذاب و تکان دهنده ای از این گروهک است.

بخشهایی از کتاب:

 سعی میکردند این مساله را تئوریزه کنند که هر مردی میخواهد مجاهد باقی بماند باید همسر خود را طلاق دهد و او را به رهبر عقیدتی خودش هدیه کند... وی شرح میداد که اگر چیزی را دور بیندازید، باز هم ممکن است به دنبال آن بگردید اما اگر همان را به کسی هدیه بدهید، دیگر هرگز به فکر بازپس گیری نخواهید افتاد

- همه شهدا متعلق به رجوی هستند. حتی اگر کسی خواهر و برادرش قربانی شده بود به او میگفتند که اینها همه متعلق به رجوی است. هرکس ادعای خواهر، برادر و همسری شهید کند، همین باعث فساد او میشود. بعدها نیز رجوی پیشرفت کرد و گفت که خانواده های شما  نیز متعلق به من است
      

        بخشهایی از کتاب:

- خیلی ها، حتی خیلی از اعضای حزب الله هم شک داشتند که آیا اصلا شخصی به نام عماد مغنیه در حزب الله وجود دارد یا نه. نمیدانستند حاج رضوان که گاه و بی گاه به پایگاه های حزب الله سر میزند و در بعضی مراسم داخلی حزب الله شرکت میکند، هماد عماد مغنیه معروف است.

- شاید آخرین روزهای جنگ 33 روزه بود که عماد و سیدحسن، ناشناس و با لباس مبدل، چند ساعتی رفته بودند داخل بیروت و قدم زده بودند. انگار نه انگار که هواپیماهای صهیونیستی داشتند کل لبنان را برای پیدا کردنشان شخم میزدند. بعدتر، سیدحسن در یکی از مصاحبه هایش گفته بود که در آن چند ساعت، از مغازه های بیروت ساندویچ و بستنی خریده و خورده بودند!

- با موسیقیهای که تم عرفانی داشتند میانه خوبی داشت؛ چه عربی و چه فارسی. میگفتند چند ساعت قبل از ترور هم قطعه ای از محمد اصفهانی را گوش میداده؛ "غوغای ستارگان": امشب در سر شوری دارم ...

- در همان روزهای جنگ 33 روزه، فرصتی برایش فراهم شده بود و آمده بود به من سر بزند. (...) از بیرون غذا گرفتم، مرغ بریان و خوراکی شبیه کباب که ما به آن میگوییم شیش طاووق. سفره مفصلی شده بود. لب به هیچ کدام از غذاها نزد. گفت: "بچه ها در جنوب چنین چیزهایی ندارند." یک کنسرو ماهی باز کرد و شروع کرد به خوردن

      

        ذهنم بیشتر درگیر دو تا از داستانهای کتاب (مردی با کت و شلوار مشکی، اینجا همه آدمها اینجوری اند) شد. موضوع داستان اول، مواجهه یک پسر بچه با شیطان بود و داستان دوم در مورد مادری بود که میفهمد فرزند خردسالش دچار سرطان شده است.