قلم مرحوم عبداللهی دلنشین است اما این کتاب را دوست‌نداشتم. داستان‌های "هاملت در نم‌نم باران" ارجاعات بیرونی فراوانی دارند، عمدتاً کند و کم‌اتفاق اند و سرجمع به‌نظرم خواندشان حوصله‌سربر است.
        

          داستان ها درباره تئاتر در سال 1320 هست که به نظرم از نظر جنبه تاریخی و هنری  هستن و برای کسایی که تو این حوزه کار میکنن ارزشمنده اما از نظر خواننده عام داستان ها روند کند و حوصله سربری هستن و من نتونستم باهاش ارتباط برقرار کنم.
        

          سوژه‌های رئالِ دست‌نخورده به معنای واقعی کلمه،  که بعضا به عقل جن نمی‌رسه (مثل سوژه داستان اول). قلم بی‌نهایت جذاب و گیرا، و استادانه در شخصیت‌پردازی. و یک جورایی این دو ویژگی از خود داستان‌ها جلو می‌زنه. کلا با داستان کوتاه میانه خوبی ندارم، چون تا داستان میاد شروع بشه تموم می‌شه، یا بهتر بگم، تموم نمی‌شه. در مورد این کتاب خاص، با توجه به نوع ارتباط و اشتراکات سوژه‌ها، به نظرم ظرفیت تبدیل‌شدن به یک رمان فوق‌العاده و البته پرزحمت رو داشت. به هر حال که افسوس دست چنین نویسنده‌ای از قلم کوتاه مانده. 
        

          داستان‌های کتاب از آن داستان‌هایی نبود که بنشینید برای یک نفر تعریف کنید، او هم با چشمان گرد منتظر باشد که بشنود بعدش چه می‌شود! در واقع گسترش داستان‌ها از نظر طولی تعلیق خاصی نداشت. اما چیزی که این کتاب را برای خواندن ارزشمند می‌کند فضاسازی خوب داستان‌هاست. نویسنده شما را در فضای تهران قدیم می‌برد و با شخصیت‌هایی در آن دوران آشنا می‌کند. تجربه خوبی بود در کل.
        

          چند چیز در چهار داستان کوتاه این مجموعه مشترکند؛ تئاتر، جنوب، ارمنی‌ها، دوست‌داشتنی محزون و ماخوذ به حیا و زمانه‌ای غریب و غم‌زده.
داستان اول یک سر و گردن از بقیه بالاتر بود یا من توی سه‌داستان دیگر، انسجام ندیدم.