اولین دلیلی که باعث میشود «خاطرات صد در صد واقعی یک سرخپوست پاره وقت» را دوست داشته باشم این است که تابحال دنیا را از نگاه یک نوجوان سرخپوست ندیده بودم. جونیور پسری چهارده ساله سرخپوست است که در یک اردوگاه سرخپوستی زندگی می کند و بعد از اخراج از مدرسه تصمیم می گیرد اردوگاه را ترک کند و به مدرسه سفید پوست ها برود. درگیری های جونیور در این مسیر کل ماجرای این کتاب است.
 سرنوشت سرخپوست ها در آمریکا یا اساساً ناشناخته است یا من تابحال با آثاری که در این زمینه نوشته شده اند رو به رو نشده بودم. با این حساب این کتاب برای کسی که در مورد سرنوشت سرخپوست ها سوال دارد کتاب خوبی است. اتفاقاتی که برای سرخپوست ها می افتاد، فرهنگ نژادپرستانه آمریکا، حبس در اردوگاه ها، کمبود امکانات و کار، اعتیاد شدید به الکل و همه ی مواردی که سرخپوست ها به عنوان یکی از مظلوم ترین نژادهای تاریخ درگیرش هستتند چیزهایی است که شاید مخاطب ایرانی این کتاب حتی فکرش را هم نکرده باشد. جونیور در جایی از کتاب می گوید تابحال در چهل مراسم خاکسپاری شرکت کرده در حالی که همسن و سال های سفیدپوستش نهایتا در یک یا دو مراسم خاکسپاری بوده باشند. همین چند جمله نشان می دهد سرخپوست ها در آمریکای شمالی به حال خودشان رها شدند تا تدریجاً منقرض شوند. .

دلیل دوم این است که نویسنده زهر اتفاقات تلخ داستان را با نگاه نوجوان و شوخ طبع شخصیت اصلی گرفته است. در عین حال که از تاثیرگذاری آن کم نشده. ما جونیور را درک می کنیم، با وجود اینکه سرخپوست نیستیم و هیدروسفالی نداریم. اما درکش می کنیم چون ذهن او هم مثل همه نوجوان ها کار می کند. ترکیبی از تلاش برای زندگی بهتر و قمار کردن بر سر هر چه دارد.

داستان پیرنگ ساده و ریتم ملایمی دارد. هیچ اتفاق خارق العاده ای رخ نمی دهد و نباید انتظاری کتاب پر هیجانی را داشته باشید. در حقیقت چیزی که این داستان را ارزشمند می کند نه حوادث آن که زمینه ای است که داستان در آن اتفاق می افتد. زمینه زندگی انسان هایی که در مسیر ابرقدرت شدن آمریکا لِه شده اند.

 نکته ای باید در انتها اضافه کرده این است که علی رغم اینکه کتاب، کتاب نوجوان تلقی می شود، برای نوجوان متوسطه اول به خاطر وجود اشارات و شوخی های جنسی مناسب نیست. اما نوجوان های بیشتر از پانزده سال دوستش خواهند داشت.
          

            بله، تموم شد. بهتره بگم متاسفانه تموم شد. کاش ده‌ها جلد بود. کاش میشد منتظر فصل بعد کتاب باشم.
ترجمه‌، تصویر سازی و کشش متنی خوبی داشت. احتمالا اگر نسخه چاپی کتاب رو داشتم، یک نفس میخوندمش. بدجور منو یاد هولدن کالفیلد مینداخت. یه هولدن سرخپوست، جونیور.
حرفای جونیور رو با همه توجهم پیش میبردم، تا یه جایی دیدم نه، اصلا انگار منم یه سرخپوست درون دارم! همدردش شدم، همراهش شدم... باهاش خندیدم، شجاع شدم، عاشق شدم، حرص خوردم، ترسیدم... خلاصه بگم، حسابی با این بچه ایاق شدم. تا اینکه یهو رسیدیم به یه شوک عظیم. چیزی که اصلا فکرشو نمیکردم، اتفاق افتاد... داغون شدم. همچین زار زدم با خوندن صفحات آخرش که خودمم باورم نمیشه :)

بهم حس تنهایی در انبوه جمعیت، بستنی زمستونی، قطره های بارون روی پنجره و شکستن سیگار قایم شده توی جیب رو داد.

از بهخوان عزیز برای پیشنهاد این کتاب کمال تشکر و قدردانی را دارم.
          

            این کتاب برای من انقدر قشنگ بود که به مامانم هم گفتم بهش گوش بده، ما هردو نسخه صوتی رو با صدای جناب محسن خدری گوش دادیم و خوانش ایشون تاثیرگذاری کتاب رو برامون بیشتر کرد. الان هم برای یکی از دوستانم این کتاب رو به عنوان هدیه خریدم چون بنظرم در شرایط مشابهی به سر میبره و این کتاب بهش شجاعت لازم برای تغییر و اعتماد به خودش رو میده.

داستان در مورد پسری نوجوان به نام جونیور هست که در اردوگاه سرخپوستیشون زندگی میکنه. از دید جونیور، زندگی سرخپوستان در یک زندگی ساده بدون آرزوهای بزرگ و سراسر مصرف نوشیدنی‌های الکلی توصیف میشه و اینها ناشی از تبعیض‌های جامعه(بخوانید سفیدپوستها) درباره سرخپوست هاست. جونیور دو نفر رو در فامیل داره که متفاوت از بقیه سرخپوست ها زندگی میکنن؛ مادربزرگش که حتی یک بار هم به الکل لب نزده و خواهرش که آرزوهای بزرگی در سرش میچرخه، البته هنوز به مرحله عملی کردنشون نرسیده ولی خودش رو از بقیه جدا کرده و در زیرزمین خونه‌شون به آرزوهاش بال و پر میده.
جونیور با داشتن چنین الگوهایی و معلم سفیدپوستی که با شرمندگی از جونیور به خاطر اشتباهات دیگران عذرخواهی کرده و از جونیور میخواد که به مدرسه‌ای بهتر در ریردان بره و مثل بقیه اسیر اردوگاه نشه، زندگی جدیدی رو در مدرسه جدیدش شروع میکنه. جونیور با دید بدی نسبت به بچه‌های سفیدپوست مدرسه شروع میکنه اما کم کم متوجه میشه همیشه همه‌چیز به اون بدی که دیگران میگن نیست.

این کتاب طنز تلخی داره و بعضی اوقات باهاش میخندی و بعضی اوقات بخاطرش فین فین کنان دنبال دستمال کاغذی میگردی. از اون دست کتابهاییه که آدم دوست داره یه نسخه ازش به همه کسانی که دوستشون داره کادو بده تا اونها هم ازش حس خوبی بگیرن. 
نشر افق عزیز و جناب رضی هیرمندی، ممنون که این کتاب رو ترجمه کردید؛ جناب محسن خدری، ممنون که انقدر اجرای زیبایی برای این کتاب داشتید؛ بهخوان عزیز، ممنون که برای چالش انتخابش کردی وگرنه شاید هیچوقت نمیشناختمش و یا سراغش نمیومدم.

برای دل های گرفته، غمگین و نیازمند حال خوب از جنس یه کتاب خوب، پیشنهادی.
          

            می‌خندی و گریه می‌کنی، شبیه زندگی.
چرا همیشه سفید‌‌بودن مایه‌ی بدبختی یه سری دیگه بوده؟ سیاه‌پوست‌ها، سرخ‌پوست‌ها و...
نمیدونم شاید همین حرفم نژادپرستانه باشه:))
          

            سلام!
باید بگم که مغزم منفجر شده
من هیچ نظر شخصی ای درباره ی این کتاب نمیدم، باید اینجوری بگم که، به خودم اجازه ی نظر دادن درباره ی این کتاب رو نمیدم.
تنها چیزی که میگم اینکه این کتاب رو همه باید بخونند، همه!
این کتاب بیش از حد واقعی بود، پر از احساسات، پراز حرفهای قشنگ، پر از درد، پر از واقعیت ها، پر از تردید و تحقیر ها!

این کتاب درباره ی جامعه ی سرخپوستی ساکن آمریکاست، سرخپوست هایی که کشورشون ازشون گرفته شد و دیگه آدم حساب نشدند.
یه جمله ای توی کتاب ذهنم رو درگیر کرد:
خونه به دوش به آدم هایی میگن که دائم توی حرکت هستند، اینورواونر دنبال آب و غذاوچراگاه می‌گردن.سرخپوست های الان دیگه خونه به دوش نیستند  ولی تو خونه به دوش هستی. همیشه می‌دونستم تو می‌خوای از اینجا بری، می‌خوای مارو بذاری و بری دنیا رو بگردی. تو یکی از اون خونه به دوش های قدیمی سرخپوست هستی. تو می‌خوای دنبال غذا و چراگاه دنیارو زیرپا بذاریو این محشره.
اینجا بود که حس کردم ما ایرانی ها و سرخ‌پوست ها شباهت های زیادی داریم :)

دیگ پرحرفی نمی‌کنم چون این کتاب باید خونده ببشه، پس بخونید و لذت ببرید :) ❤
          

            تصور کنید دارید یه متن بامزه‌ای رو می خوانید و خنده رو لباتون جا خوش کرده، اما یهو با همون زبان طناز متن، از شدت غم خشکتون میزنه و حتی اشکتون هم جاری میشه...
این کتاب چنين قابلیتی داره

جونیور آرنولد اسپیریت، سرخپوست ۱۵ ساله ای ساکن قرارگاه اسپوکن و نویسنده این خاطرات  هست، خاطراتی که من تا یه جاهایی فکر می کردم خاطرات واقعی یه نفر باشند اینقدر که خوب احساسات حاکم بر افراد و موقعیت ها توصیف شده بود. این پسر از دوران نوزادی یاد گرفته یک جنگجو باشه و برای همه چیز بجنگه و سختی بکشه ولی در عین حال روحیه خیلی لطیف و مهربانی هم داره.
توی این کتاب ما از شرایط بد وضعیت زندگی مادی و معنوی سرخپوست ها میخوانیم، و همراه یه سرخپوست پاره وقت برای تغییر و زنده ماندن امید تلاش می کنیم. نگاه این پسر سرخپوست و روایتش از اتفاقات که اون ها رو با تصاویر جالبی همراه کرده، واقعا خواندنی و منحصر به فرد از آب در اومده.

ترجمه هم واقعا روان هست و به جذابیت بیشتر متن خیلی کمک کرده، هرچند یه جاهایی به نظرم اگه یسری علائم نگارشی مثل َ ِ ُ بودن، خواندن متن راحت‌تر می‌شد.
          

            جزو لطیف‌ترین، بانمک‌ترین، ساده‌ترین و در عین حال غم‌انگیزترین کتاب‌هایی بود که خوندم. داستان پسربچه‌ی سرخپوستی که انقدر ساده و شیرین از دردهای عمیق زندگیش و زندگی می‌گه که تو رو به فکر فرو می‌بره ولی در عین حال در غم و ناراحتی غرقت نمی‌کنه.
قطعا جزو کتاب‌هاییه که پیشنهاد می‌کنم چون خیلی دوسش داشتم.
          

            یه داستان خوب!واقعا خوب!داستان زندگی یه نوجوون سرخ پوست که توی یه قرارگاه سرخ پوستی زندگی میکنه!جایی که با فقر به دنیا میای و با فقر می میری!!جایی که توش امید بی معنیه و اکثر آدماش به خاطر اعتیادشون به الکل میمیرن..داستان زاویه دید اول شخص داره. راویش نوجوونیه به اسم جونیور که از بچگی با بیماری و ضعیف بودن بار اومده اما یه جایی توی مدرسه ش اتفاقی میفته که باعث میشه بعد از اون به یه مدرسه ی سفید پوست توی یه شهر سفیدپوست ثروتمند بره و د استان بشه روایت چالش ها و پیروزی هایی که براش اتفاق میفته.زبون کتاب طنزه.یه طنز عالی و بکرتقریبا 80 درصد کتاب شما رو میخندونه اما 20 درصد ادامه ش خیلی راحت ممکنه اشکتون رو هم در بیاره و من عاشقش بودم.می شد یه قلم دستت بگیری و سر تا پای کتاب رو مارک کنی بس که خوب بود.
          

            یه روایت خیلی شنگول و سرخوشانه از پسر نوجوان سرخپوستی که مهم ترین تصمیم زندگیش رو میگیره: از قرارگاه سرخپوستا بزنه بیرون و بره قاطی بقیه جامعه امریکا زندگی کنه.
و خیلی برام عجیب بود که اکثر سرخپوستا این کار رو نمیکنن. دو تا فصل آخر خیلی قشنگ و دردناک بود. یهویی همه اون شادابی پسره میرفت کنار و سر قبر خواهرش این حرفا رو با خودش میزد:

امروز من و مادر و پدرم به گورستان رفتیم و قبرهای عزیزانمان را گردگیری کردیم. 
پدر و مادرم دست هم را گرفتند و همدیگر را بوسیدند. گفتم قبرستون جای عشقبازی نیست! پدرم گفت "عشق و مرگ! هر چی هست عشق و مرگه!" گفتم "تو دیوونه ای بابا!" اشک در چشم های مادرم حلقه زده بود. 

خوشحال بودم، اما جای خواهرم خالی بود و هیچ اندازه عشق اعتمادی جای خالی اش را پرنمی کرد. دوستش دارم و دوستش خواهم داشت برای همیشه. میخواهم بگویم معرکه بود. چقدر شجاعت به خرج داد که آن زیرزمین را ول کرد و رفت مونتانا. به آرزوهایش نرسید اما به قدر خودش تلاش کرد. من هم به قدر خودم تلاش کردم و ممکن بود در راه این تلاش کشته شوم. اما می‌دانستم ماندن در قرارگاه هم مرا میکشد. اینها باعث شد برای خواهرم گریه کنم. برای خودم گریه کنم. اما برای قبیله ام هم بود که گریه میکردم. 

گریه میکردم چون می‌دانستم باز سالی پنج یا ده یا پانزده اسپوکن دیگر خواهند مرد و بیشتر این مرگها هم به خاطر عرق خوری خواهد بود. گریه میکردم چون این همه از هم قبیله ای هایم داشته اند آرام آرام خودشان را به کشتن میدادند و من دلم می خواست زنده بمانند قوی باشند هشیار باشند و از قرارگاه لعنتی بزنند بیرون.  

چیز عجیب و غریبی است. قرارگاه ها را به نیت زندان ساخته بودند. می فهمید؟ سرخپوستها را برای این به قرارگاه ها کوچ دادند که آنجا بمیرند. برنامه این بود که ما از روی زمین محو شویم. اما معلوم نیست چرا سرخپوستها فراموش کرده اند که قرارگاه ها را به نیت اردوگاه های مرگ بر پا کرده اند. گریه میکردم چون من تنها کسی بودم که آنقدر شجاع و دیوانه بودم که از قرارگاه بروم. تنها کسی بودم که به اندازه لازم غرور داشتم. همین جور یک بند گریه میکردم و گریه میکردم. چون میدانستم تصمیم گرفته ام هیچ وقت مشروب نخورم و هیچ وقت خودم را نکشم و وسط دنیای سفیدپوستان به دنبال زندگی بهتری باشم. فهمیدم من یک پسربچه سرخپوست تنها باشم اما در تنهایی خودم تنها نیستم. میلیون های آمریکایی دیگر هم بودند که زادگاه های خود را پی یک رویا ترک کرده بودند.
          

            بسم الله

همیشه به این اعتقاد داشتم که یکی از مهم‌ترین پارامترهای عمیق شدن یک اثر ادبی یا سینمایی یا هنری ساده بودنش است. یعنی هرچقدر ساده اما دقیق و عمیق تصویرسازی صورت بگیرد، اثری ماندگارتر خلق می‌شود.
این کتاب دقیقاً این فاکتور را در دل خود دارد و بی‌شک همین عامل باعث شده تا خواندنی و جذاب و لذت‌بخش باشد و مخاطب تا انتها با آن همراهی کند و حتی بعد از تمام شدن کتاب، حسرت تمام شدنش را داشته باشد.

داستان پیرامون پسری است که در بدو تولد با مشکل مربوط به ناحیه سر به دنیا می‌آید، به علاوه این مشکل خود را، در اعضا و اندام او نیز نشان می‌دهد. جونیور (آرنولد) در قرارگاه سرخپوستی به دنیا آمده، جایی که هر سرخ‌پوستی در آن متولد می‌شود و در همان جا یا نهایتا یک قرارگاه دیگر از دنیا می‌رود. در حقیقت خلاصه زندگی یک سرخ‌پوست، به دنیا آمدن و از دنیا رفتن در قرارگاه و دائم‌الخمر بودن است. اما جونیور سعی می‌کند به این روال از پیش تعیین شده تن ندهد و زندگیش را به شکل دیگری تصویر کند. او عاشق کشیدن کاریکاتور است، کتاب می‌خواند، یکی از مهاجم های خوب بسکتبال است و هوش نسبتاً بالایی دارد. همه این‌ها او را به این فکر می‌اندازد که به منطقه سفیدپوست‌ها برود و علیرغم نژادپرستی آن‌ها شرایط جدیدی را در زندگی تجربه کند.

کتاب از همه لحاظ جذاب و خواندنی است. تندخوان و روان و همراه با تلخ‌خندهای بی‌امانی که در زندگی جونیور جاری است.

سال‌ها این کتاب را در قفسه‌ کتاب‌فروشی‌ها می‌دیدم اما فرصتی برای خواندنش پیش نیامد. امروز خوشحال هستم که این کتاب را دست گرفتم و خواندم.

اگر می‌خواهید کتابی حال خوب کن و جذاب و دم‌دستی، برای لحظه‌های بی حوصلگی انتخاب کنید، بی‌شک این کتاب گزینه فوق‌العاده‌ای است. جملات قصار و زیبای زیادی در متن وجود دارد که هرکدام عمق کتاب و لذت خواندن آن را صد چندان می‌کند.

خلاصه خواندنش را از دست ندهید.
          

            من چون دیدم طاقچه رایگانش گرده خوندمش . ولی خدایی جذبم کرد.به حدی که کتابایی که از طاقچه خریده بودمو ول کردم و چسبیدم به این که تمومش کنم. این برا یه آدم خسیس خیلیه. 
میگن ریشه ی طنز تو تلخی های زندگیه، این کتاب مصداق کاملش بود. یعنی همونقدری دلم خواست برم پیش سرخپوستای این اردوگاه، که بعد خوندن آبنبات های صدقی می خواستم برم بش قارداش.
خلاصه که جدید بود، هم سوژه هم لحن هم این سبکش.
          

            خیلی من رو یاد ناتوردشت انداخت؛
ماجرای نوجوانی که در یک سفر با چالش‌های مختلفی روبرو می‌شود
و دیدن جهان از دریچه‌ی یک نوجوان پسر.
کتاب طنز لطیفی دارد که تیزی مطالب را می‌گیرد 
استفاده از کاریکاتورها هم خیلی جذاب بود.
به یک بار خواندن که حتما می‌ارزد.
          

            این کتاب‌ رو از مدت‌ها پیش می‌خواستم بخونم، احتمالاً از زمانی که بلاگر بودم؛ حدس می‌زنم که توی یه وبلاگ یا توسط یه بلاگر باهاش آشنا شدم و تصمیم گرفتم که یه روزی بخونمش و بالاخره تونستم.
اونقدر کتاب فوق‌العاده‌ای نیست، در عین حال اونقدر بدم نیست. یعنی اینجوریه که اولش که دارید می‌خوندیش به خودتون میگید خیلی هم خوب نیست و فقط تمومش کنم بره و وقتی دارید تمومش می‌کنید اینجوری‌اید که خیلی هم بد نبود، درمورد چیزای مهم و ارزشمندی صحبت کرد، تونست عواطفمو جریحه‌دار کنه، لبخند به لبم بیاره و غمگینم کنه؛ این کتاب یک چنین چیزیه.
حجم زیادی نداره، راحت خونده میشه، هرچند از ترجمه‌اش خیلی راضی نیستم. آخرشم یه مصاحبه با تصویرگرش داره که بد نیست.
          

            این کتاب تموم شد و واقعاً از تموم شدنش ناراحتم. واقعاً.
‌
پشت جلدش نوشته که این کتاب هم می‌تونه شما رو بخندونه و هم به گریه‌تون بندازه، و همین‌طوره. اطمینان می‌دم! :)
‌‌
بعضی کتاب‌ها هستن...
‌که صادقانه نوشته شده‌ن.
که زاده‌ی خیال و رؤیا نیستن و عصاره‌ی زندگی نویسنده‌شونن. 
و برای همینم هست که این‌قدر دوست‌‌داشتنی‌ان.
‌
توی این کتاب با ماجراهای تلخ و درعین‌حال خنده‌دارِ پسر نوجوونِ سرخ‌پوستی همراه می‌شید که خاطراتش صددرصد واقعی‌ان، چون نویسنده داستان رو براساس زندگی خودش نوشته :)
‌
‌
و از این ناراحتم که این‌قدر زود و توی تقریباً سه روز تمومش کردم.
‌
ممنون از بهخوان بابت برگزاری چالش قصه‌گو :)✨
امیدوارم بعدها هم از این چالش‌های خوب داشته باشیم.🌱
          

            نمی دونم چه حکمتیه که بعضی از نویسنده ها برای خارج کردن کتابشون از دور باطل تنها گزینه ای که به ذهنشون میرسه راهی کردن شخصیت های کتابشون به دیار باقیه !... سه تا مرگ اونم تو کتاب رده ی نوجوان خودش یه رکورده
از این ها بگذریم تنها چیزی که از این کتاب نصیبم شد این بود که فهمیدم ،بیچاره ترین و بدبخت ترین آدم دنیا هم که باشی ، وقتی یه نویسنده ی چیره دست شروع به نوشتن داستان زندگیت می کنه ، اونوقت می تونی امیدوار باشی که آینده ی بهتر و روشن تری در انتظارته