اولین دلیلی که باعث میشود «خاطرات صد در صد واقعی یک سرخپوست پاره وقت» را دوست داشته باشم این است که تابحال دنیا را از نگاه یک نوجوان سرخپوست ندیده بودم. جونیور پسری چهارده ساله سرخپوست است که در یک اردوگاه سرخپوستی زندگی می کند و بعد از اخراج از مدرسه تصمیم می گیرد اردوگاه را ترک کند و به مدرسه سفید پوست ها برود. درگیری های جونیور در این مسیر کل ماجرای این کتاب است.
 سرنوشت سرخپوست ها در آمریکا یا اساساً ناشناخته است یا من تابحال با آثاری که در این زمینه نوشته شده اند رو به رو نشده بودم. با این حساب این کتاب برای کسی که در مورد سرنوشت سرخپوست ها سوال دارد کتاب خوبی است. اتفاقاتی که برای سرخپوست ها می افتاد، فرهنگ نژادپرستانه آمریکا، حبس در اردوگاه ها، کمبود امکانات و کار، اعتیاد شدید به الکل و همه ی مواردی که سرخپوست ها به عنوان یکی از مظلوم ترین نژادهای تاریخ درگیرش هستتند چیزهایی است که شاید مخاطب ایرانی این کتاب حتی فکرش را هم نکرده باشد. جونیور در جایی از کتاب می گوید تابحال در چهل مراسم خاکسپاری شرکت کرده در حالی که همسن و سال های سفیدپوستش نهایتا در یک یا دو مراسم خاکسپاری بوده باشند. همین چند جمله نشان می دهد سرخپوست ها در آمریکای شمالی به حال خودشان رها شدند تا تدریجاً منقرض شوند. .

دلیل دوم این است که نویسنده زهر اتفاقات تلخ داستان را با نگاه نوجوان و شوخ طبع شخصیت اصلی گرفته است. در عین حال که از تاثیرگذاری آن کم نشده. ما جونیور را درک می کنیم، با وجود اینکه سرخپوست نیستیم و هیدروسفالی نداریم. اما درکش می کنیم چون ذهن او هم مثل همه نوجوان ها کار می کند. ترکیبی از تلاش برای زندگی بهتر و قمار کردن بر سر هر چه دارد.

داستان پیرنگ ساده و ریتم ملایمی دارد. هیچ اتفاق خارق العاده ای رخ نمی دهد و نباید انتظاری کتاب پر هیجانی را داشته باشید. در حقیقت چیزی که این داستان را ارزشمند می کند نه حوادث آن که زمینه ای است که داستان در آن اتفاق می افتد. زمینه زندگی انسان هایی که در مسیر ابرقدرت شدن آمریکا لِه شده اند.

 نکته ای باید در انتها اضافه کرده این است که علی رغم اینکه کتاب، کتاب نوجوان تلقی می شود، برای نوجوان متوسطه اول به خاطر وجود اشارات و شوخی های جنسی مناسب نیست. اما نوجوان های بیشتر از پانزده سال دوستش خواهند داشت.
        

          "آن روز از سقوط کردن ترس و واهمه ای نداشتیم.
روزهای دیگر چرا، من از پرت شدن می ترسم. هر قدری هم بزرگ بشوم، فکر می کنم همیشه از سقوط کردن بترسم."

ساختارشکنی کتاب رو دوست داشتم! برخلاف تصوری بود که ازسرخ پوست ها داشتم، در واقع همه از بیرون در مورد اونها می نویسن و این بار یک سرخ پوست از سرخ پوست ها روایت میکرد. و علاوه بر اون جونیور شخصا فرد ساختار شکنی بود که با بیماری و معلولیتش و قبیله اش مبارزه میکرد. 
اون قدر که میگن کتاب خنده دار نبود و اصلا گریه دار نبود، درست ترین وصف از نظر من "لذت بخش" عه! این کتاب برای من تلنگر بود، یه جورایی بهم یادآوری کرد که من قرار بود کارهای بزرگتری کنم! خلاصه این که حس خیلی خیلی خوبی نسبت بهش دارم :دی 
تضادها و بلندپروازیای جونیور رو بسی درک میکردم، شاید ب خاطر یک جونیور شاید خفته درونی :]
نثر کتاب خیلی صمیمی و روان بود و قطعا اگر امتحان نداشتم یک روزه تموم میشد (من میگم بهش کتاب سریع) 
کاریکاتورهای کتاب هم بسی دوست داشتنی بود.
        

          تصور کنید دارید یه متن بامزه‌ای رو می خوانید و خنده رو لباتون جا خوش کرده، اما یهو با همون زبان طناز متن، از شدت غم خشکتون میزنه و حتی اشکتون هم جاری میشه...
این کتاب چنين قابلیتی داره

جونیور آرنولد اسپیریت، سرخپوست ۱۵ ساله ای ساکن قرارگاه اسپوکن و نویسنده این خاطرات  هست، خاطراتی که من تا یه جاهایی فکر می کردم خاطرات واقعی یه نفر باشند اینقدر که خوب احساسات حاکم بر افراد و موقعیت ها توصیف شده بود. این پسر از دوران نوزادی یاد گرفته یک جنگجو باشه و برای همه چیز بجنگه و سختی بکشه ولی در عین حال روحیه خیلی لطیف و مهربانی هم داره.
توی این کتاب ما از شرایط بد وضعیت زندگی مادی و معنوی سرخپوست ها میخوانیم، و همراه یه سرخپوست پاره وقت برای تغییر و زنده ماندن امید تلاش می کنیم. نگاه این پسر سرخپوست و روایتش از اتفاقات که اون ها رو با تصاویر جالبی همراه کرده، واقعا خواندنی و منحصر به فرد از آب در اومده.

ترجمه هم واقعا روان هست و به جذابیت بیشتر متن خیلی کمک کرده، هرچند یه جاهایی به نظرم اگه یسری علائم نگارشی مثل َ ِ ُ بودن، خواندن متن راحت‌تر می‌شد.
        

          تنها دلیلی که از این کتاب خوشم می آید این است که تا به حال کتابی را از زبان یک نوجوان سرخ پوست ندیده بودم
        

          عمر دروغ کوتاه است. دروغ می‌پوسد و‌ می‌گندد و بویش همه جا را برمی‌دارد.
        

          بله، تموم شد. بهتره بگم متاسفانه تموم شد. کاش ده‌ها جلد بود. کاش میشد منتظر فصل بعد کتاب باشم.
ترجمه‌، تصویر سازی و کشش متنی خوبی داشت. احتمالا اگر نسخه چاپی کتاب رو داشتم، یک نفس میخوندمش. بدجور منو یاد هولدن کالفیلد مینداخت. یه هولدن سرخپوست، جونیور.
حرفای جونیور رو با همه توجهم پیش میبردم، تا یه جایی دیدم نه، اصلا انگار منم یه سرخپوست درون دارم! همدردش شدم، همراهش شدم... باهاش خندیدم، شجاع شدم، عاشق شدم، حرص خوردم، ترسیدم... خلاصه بگم، حسابی با این بچه ایاق شدم. تا اینکه یهو رسیدیم به یه شوک عظیم. چیزی که اصلا فکرشو نمیکردم، اتفاق افتاد... داغون شدم. همچین زار زدم با خوندن صفحات آخرش که خودمم باورم نمیشه :)

بهم حس تنهایی در انبوه جمعیت، بستنی زمستونی، قطره های بارون روی پنجره و شکستن سیگار قایم شده توی جیب رو داد.

از بهخوان عزیز برای پیشنهاد این کتاب کمال تشکر و قدردانی را دارم.
        

          این کتاب برای من انقدر قشنگ بود که به مامانم هم گفتم بهش گوش بده، ما هردو نسخه صوتی رو با صدای جناب محسن خدری گوش دادیم و خوانش ایشون تاثیرگذاری کتاب رو برامون بیشتر کرد. الان هم برای یکی از دوستانم این کتاب رو به عنوان هدیه خریدم چون بنظرم در شرایط مشابهی به سر میبره و این کتاب بهش شجاعت لازم برای تغییر و اعتماد به خودش رو میده.

داستان در مورد پسری نوجوان به نام جونیور هست که در اردوگاه سرخپوستیشون زندگی میکنه. از دید جونیور، زندگی سرخپوستان در یک زندگی ساده بدون آرزوهای بزرگ و سراسر مصرف نوشیدنی‌های الکلی توصیف میشه و اینها ناشی از تبعیض‌های جامعه(بخوانید سفیدپوستها) درباره سرخپوست هاست. جونیور دو نفر رو در فامیل داره که متفاوت از بقیه سرخپوست ها زندگی میکنن؛ مادربزرگش که حتی یک بار هم به الکل لب نزده و خواهرش که آرزوهای بزرگی در سرش میچرخه، البته هنوز به مرحله عملی کردنشون نرسیده ولی خودش رو از بقیه جدا کرده و در زیرزمین خونه‌شون به آرزوهاش بال و پر میده.
جونیور با داشتن چنین الگوهایی و معلم سفیدپوستی که با شرمندگی از جونیور به خاطر اشتباهات دیگران عذرخواهی کرده و از جونیور میخواد که به مدرسه‌ای بهتر در ریردان بره و مثل بقیه اسیر اردوگاه نشه، زندگی جدیدی رو در مدرسه جدیدش شروع میکنه. جونیور با دید بدی نسبت به بچه‌های سفیدپوست مدرسه شروع میکنه اما کم کم متوجه میشه همیشه همه‌چیز به اون بدی که دیگران میگن نیست.

این کتاب طنز تلخی داره و بعضی اوقات باهاش میخندی و بعضی اوقات بخاطرش فین فین کنان دنبال دستمال کاغذی میگردی. از اون دست کتابهاییه که آدم دوست داره یه نسخه ازش به همه کسانی که دوستشون داره کادو بده تا اونها هم ازش حس خوبی بگیرن. 
نشر افق عزیز و جناب رضی هیرمندی، ممنون که این کتاب رو ترجمه کردید؛ جناب محسن خدری، ممنون که انقدر اجرای زیبایی برای این کتاب داشتید؛ بهخوان عزیز، ممنون که برای چالش انتخابش کردی وگرنه شاید هیچوقت نمیشناختمش و یا سراغش نمیومدم.

برای دل های گرفته، غمگین و نیازمند حال خوب از جنس یه کتاب خوب، پیشنهادی.
        

          می‌خندی و گریه می‌کنی، شبیه زندگی.
چرا همیشه سفید‌‌بودن مایه‌ی بدبختی یه سری دیگه بوده؟ سیاه‌پوست‌ها، سرخ‌پوست‌ها و...
نمیدونم شاید همین حرفم نژادپرستانه باشه:))
        

          از طرح روی جلد تا آخرین نقطه‌ی داستان لذت بردم و مطمئنم به زودی بازخوانی‌ش می‌کنم.
واقعا علاقه‌مند شدم بقیه‌ی آثار شرمن الکسی رو هم بخونم :")
        

          تا حالا زندگی رو از دیدگاه یک سرخپوست ندیده بودم 
ترجمه راحتی داشت و روان بود 
اولش فکر می کردم با یک کتاب طنز روبه‌رو باشم ولی بعدش خیلی غمگینم کرد 
درمورد یک پسر سرخپوست به اسم جونیور که با مشکلات جسمانی زیادی به دنیا اومده و یک پدرومادر الکلی و یک خواهر منزوی داره که میخواد به مدرسه سفیدپوست ها بره و آینده اش رو با دستای خودش بسازه و از اون مدرسه پر مشکل خودش بیرون بره  و سر همین موضوع به مصبیبت هایی برخورد می کنه 
        

          عجب رمان نوجوان حرفه‌ای و جذابی بود. چه حیف که طنزش از پس ترجمه رقیق شده بود، اما اونهایی که مفهوم بود واقعا جذاب و گزنده بود. حظ کردم ...
        

          سلام!
باید بگم که مغزم منفجر شده
من هیچ نظر شخصی ای درباره ی این کتاب نمیدم، باید اینجوری بگم که، به خودم اجازه ی نظر دادن درباره ی این کتاب رو نمیدم.
تنها چیزی که میگم اینکه این کتاب رو همه باید بخونند، همه!
این کتاب بیش از حد واقعی بود، پر از احساسات، پراز حرفهای قشنگ، پر از درد، پر از واقعیت ها، پر از تردید و تحقیر ها!

این کتاب درباره ی جامعه ی سرخپوستی ساکن آمریکاست، سرخپوست هایی که کشورشون ازشون گرفته شد و دیگه آدم حساب نشدند.
یه جمله ای توی کتاب ذهنم رو درگیر کرد:
خونه به دوش به آدم هایی میگن که دائم توی حرکت هستند، اینورواونر دنبال آب و غذاوچراگاه می‌گردن.سرخپوست های الان دیگه خونه به دوش نیستند  ولی تو خونه به دوش هستی. همیشه می‌دونستم تو می‌خوای از اینجا بری، می‌خوای مارو بذاری و بری دنیا رو بگردی. تو یکی از اون خونه به دوش های قدیمی سرخپوست هستی. تو می‌خوای دنبال غذا و چراگاه دنیارو زیرپا بذاریو این محشره.
اینجا بود که حس کردم ما ایرانی ها و سرخ‌پوست ها شباهت های زیادی داریم :)

دیگ پرحرفی نمی‌کنم چون این کتاب باید خونده ببشه، پس بخونید و لذت ببرید :) ❤
        

          همیشه دنبال کتابایی هستم که هم روند خوندنشون سریع باشه و هم  طنز باشه ... یک سرخپوست پاره وقت به شدت خنده داره 😂 گاهی از دست جونیور و کاریکاتورهایی که کشیده ریسه میری ....
ترجمه ی خیلی خوبی داره و به شدت سرگرم کننده است ... 
من از اون دسته آدما هستم که هر چی بیشتر ذوق یه کتابو داشته باشم کمتر راجبش حرف دارم😬
خیلی خوبه خلاصه .... خیلی  
        

          وقتی داستان را خواندم و کتاب را به پایان رساندم، باورم نمیشد که  در آمریکا که مدعی آزادی ،پیشرفت و در یک کلام مدینه ی فاضله است،چنین زندگی کردن هایی هم هنوز وجود داشته باشد.عجب نوجوانی دمش گرم.نه فقط دمش،که همت و جسارت و اراده اش هم. دوست دارم این کتاب را به نوجوان ها و حتی جوان ها پیشنهاد دهم.

        

          جزو لطیف‌ترین، بانمک‌ترین، ساده‌ترین و در عین حال غم‌انگیزترین کتاب‌هایی بود که خوندم. داستان پسربچه‌ی سرخپوستی که انقدر ساده و شیرین از دردهای عمیق زندگیش و زندگی می‌گه که تو رو به فکر فرو می‌بره ولی در عین حال در غم و ناراحتی غرقت نمی‌کنه.
قطعا جزو کتاب‌هاییه که پیشنهاد می‌کنم چون خیلی دوسش داشتم.
        

          یه داستان خوب!واقعا خوب!داستان زندگی یه نوجوون سرخ پوست که توی یه قرارگاه سرخ پوستی زندگی میکنه!جایی که با فقر به دنیا میای و با فقر می میری!!جایی که توش امید بی معنیه و اکثر آدماش به خاطر اعتیادشون به الکل میمیرن..داستان زاویه دید اول شخص داره. راویش نوجوونیه به اسم جونیور که از بچگی با بیماری و ضعیف بودن بار اومده اما یه جایی توی مدرسه ش اتفاقی میفته که باعث میشه بعد از اون به یه مدرسه ی سفید پوست توی یه شهر سفیدپوست ثروتمند بره و د استان بشه روایت چالش ها و پیروزی هایی که براش اتفاق میفته.زبون کتاب طنزه.یه طنز عالی و بکرتقریبا 80 درصد کتاب شما رو میخندونه اما 20 درصد ادامه ش خیلی راحت ممکنه اشکتون رو هم در بیاره و من عاشقش بودم.می شد یه قلم دستت بگیری و سر تا پای کتاب رو مارک کنی بس که خوب بود.
        

          وسطهاش حس منفی اومد سراغم، حس کردم یه روایت سفیدپوستی دیگه دارم میخونم، ولی در یک لحظه، بعد از مسابقه ی بسکتبال، همه چی رو شست و برد...
زندگی سرخپوست‌ها، واقعا دردناک بوده و هست، و ادبیات طنز این کتاب خیلی خوب اینو نشون میدن
        

          خب من جزو بسیار معدود آدم‌هایی هستم که اصلا از این کتاب خوشم نیومد...
اینجور وقتا اصولا اصلا حس خوبی ندارم، میگم چطوره که «همه»، تأکید می‌کنم، «همه»، این کتاب رو اینقدر دوست داشتن؟ چطوره که فقط من باهاش مشکل دارم؟

من اصلا سر این مرورهای مثبت رفتم سراغش، چند صفحهٔ اول رو هم خوندم و خوشم اومد و دیگه شروع کردم.

ولی از همون اولای کتاب مشکلاتم باهاش شروع شد. حالا مسئله اینجاست که احتمالا هر چیزی بگم جوابش این باشه که خب این داستان واقعیه دیگه! این رو نویسنده بر اساس تجربیات واقعی خودش نوشته...
با این حال من نکاتم رو میگم و خوشحال میشم نظر دوستان رو در موردش بشنوم.

فقط قبلش اینو بگم که من نسخهٔ زبان اصلی کتاب رو خوندم. این نسخه اصولا چندین مورد اشارات جنسی بسیار بد داشت که جدا حتی خجالت می‌کشم ذره‌ای بهشون اشاره کنم. 
ولی خب همهٔ اینا تو ترجمه سانسور شدن :) حتی حداقل سه تا تصویر کاملا حذف شده (یکیشون البته مشکل جنسی نداشت بلکه توهین به حضرت عیسی بود 😅).
یکی از مشکلات من با این کتاب هم همین بخش‌ها بود که خب درک می‌کنم برای کسایی که ترجمه خوندن پیش نیومده.

کتاب اصولا طنزه ولی من به جز اون اولا اصلا هیج‌جا خنده‌م نگرفت و کلا این شکلی بودم: 😐 
شایدم مشکلاتی که با کتاب داشتم باعث شده بود نتونم به جوک‌هاش بخندم 🤷🏻‍♀️

🔅🔅🔅🔅🔅
این کتاب میخواد از زبون یه پسر نوجوون سرخ‌پوست مشکلات وحشتناک و نژادپرستی‌هایی که این مردم باهاش مواجه هستن رو بیان کنه. 
جونیور و خانواده‌ش تو یه «قرارگاه» سرخ‌پوستی زندگی می‌کنن که آدماش به شدددت فقیرن،  هممممه‌شون به شدددت الکلی هستن و کلا هر بدبختی دیگه‌ای که ممکنه تصور کنید رو دارن. حالا نکته‌ش اینجاست که اصولا سرخ‌پوست‌های این کتاب در مجموع نقطهٔ قوتی ندارن، البته به غیر از چند تا مورد خاص که همه نزدیکان شخصیت اصلی هستن. 
یعنی اینا اینقدر بدن که این پسر از همون بچگی مداااام از طرف افراد قبیله‌ش مورد آزار و اذیت جسمی و روحیه...

🔅🔅🔅🔅🔅
من قبلا تو دو تا کتاب دیگه با مفهوم «قرارگاه»های سرخ‌پوستی مواجه شده بودم. 
یکیش که یه کتاب علمی-تخیلی بود، هیچی (مجموعهٔ گسستهٔ نیل شوسترمن)
و یکی یه کتاب معاصر جنایی‌طور نوشتهٔ یه خانمی که اونم خودش سرخپوسته. چیزی که تو اون کتاب از فرهنگ سرخ‌پوستی و وضعیت قرارگاه نشون می‌داد به شدت متفاوت با این کتاب بود. نمی‌خوام بگم فقط یکی از اینا داره راست میگه! بلکه صرفا اینکه شاید یک، وضعیت، قرارگاه به قرارگاه فرق کنه، و دو، نوع روایت از یه موضوع یکسان می‌تونه کلا همه چیز رو تغییر بده. مثلا تو اون کتابی که میگم به یه سری از آیین‌های بومی سرخ‌پوستی اشاره کرده بود که به نظرم جالب بودن (کلا من یه علاقهٔ خاصی به فرهنگ‌های بومی قارهٔ آمریکا دارم، در این رابطه می‌تونید به پست اولم با عنوان «خیلی دور، خیلی نزدیک» مراجعه کنید).
از اون طرف شما تو این کتاب خاطرات... رسما «هیچی» از خصوصیات مثبت فرهنگ سرخ‌پوستی نمی‌شنوید، دوباره میگم یه سری «افراد» مثبت داریم ولی به عنوان یه جمعیت؟ نه... 
اون‌وقت سفیدا...
سفیدپوستا کلا خوبن :)
بله البته عامل اصلی بدبختی سرخپوستا یه مفهموم کلی به اسم سفیدپوستا هستن ولی شما همچین چیزی رو به هیچ‌وجه تو مورد خاص سفیدپوست‌های کتاب نمی‌بینید.

البته اشتباه نکنید! من نمیگم حتما باید سفیدپوست بد داشته باشیم، ولی وقتی سفیدپوست‌های کتاب در مقایسه با بومی‌ها رسما مثل یه مشت فرشته می‌مونن، دیگه اعصاب آدم خرد میشه :) 
و کلا من یه خودتحقیری نژادی خاصی از این کتاب برداشت کردم...


❌ چیزایی که در ادامه میگم ممکنه کمی تا قسمتی کتاب رو لو بده ❌

خب پسر قصهٔ ما تصمیم میگیره بره به یه مدرسهٔ سفیدپوست تا امکان پیشرفت داشته باشه.
حالا به اینکه همهٔ اون سرخ‌پوستا به جز خانوادهٔ خودش به خاطر این کار ازش به شدت متنفر میشن کاری ندارم.
تو مدرسهٔ سفیدپوستا چه اتفاقی می‌افته؟ هیچی، اول بهش بی‌تفاوتی می‌کنن، بعد قلدر مدرسه میاد بهش یه فحش بد نژادپرستانه میده، جونیور هم یکی می‌زنه تو دهنش، اونم از اون به بعد به جونیور احترام میذاره و بعد میشه دوست صمیمیش 😐

همه، تأکید می‌کنم، همه، تو‌ این شهر و مدرسهٔ سفیدپوست خوبن (به جز مثلا بابای پنه‌لوپه، اونم بدیش زبونیه نهایتا)، حداقل در مقایسه با هم‌قبیله‌ای‌های خودش که سفیدپوستا رسما فرشته‌ن. 

پسر ما که اول کتاب تمام معلولیت‌های ممکن رو برای خودش می‌شمره، طوری که شما تعجب می‌کنید اصلا چطور می‌تونه راه بره، یهو تو این مدرسه تبدیل میشه به قهرمان بلامنازع بسکتبال و دوست‌پسر خوشگل‌ترین و مشهورترین دختر مدرسه. البته نویسنده یه توضیحاتی میده که چطور این اتفاقا می‌افتن، ولی خب این توضیحاتش به نظر من قانع‌کننده نبود 🤷🏻‍♀️
نوع نگاهش به سفیدا و بعد به هم‌نژادهای خودش هم که گفتم کلا رو مخم بود، مثلا این حد از توجه مفرط جنسی به زن‌های سفیدپوست واقعا حال‌بهم‌زن بود. البته مثلا یکی از این تیکه‌ها که خودم به شدت ازش بدم اومد کامل سانسور شده... دیگه در مورد صحنهٔ بغل کردن اون زن پنجاه ساله چیزی نمی‌گم، هر چند که اونجا هم ضایع‌ترین قسمتش سانسور شده بود.

و بعد جونیور، در میان این فرشته‌های سفید، وقتی با تنفر هم‌قبیله‌ای‌هاش مواجه میشه تمام هم و غمش میشه شکست دادن اونا تو بسکتبال و یه دفعه این پسر، با اون همه معلولیت، در نقش یه ابرقهرمان ظاهر میشه و در یک پرش n متری دوست قدیمی خودش، که الان شده دشمنش، رو شکست میده. 
نویسنده هم این صحنه‌ها رو طوری می‌نویسه که شما هم دلتون بخواد این Redskinهای وحشی، که تو بازی قبل به یه پسر نوجوون سفیدپوست حمله کردن، شکست بخورن.

البته بعد از شکست دادنشون تازه پسرمون یه مقدار در حد دو سه تا بند کتاب از این رفتارش خجالت می‌کشه، همین.

به هر حال این کتاب رسما چیزی نداشت که بتونم بگم ازش خوشم اومد و اگرم چیزی بود اینقدر نکتهٔ رو مخ وجود داشت که نتونم اونا رو ببینم...
        

          این سومین کتابی است که از شرمن الکسی میخوانم. البته اگر دقیقتر بگویم، دومین است. اولین چیزی که از الکسی خواندم، داستان کوتاهی در یک مجموعه برگزیده بود، بعد هم «رقص های جنگ» و حالا «خاطرات صددرصد واقعی یک سرخپوست پاره وقت».

راستش را بخواهید، من شیفته شرمن الکسی شدم. واقعا عالی است! قلمش یک دشت تلخ است که در میانه‌اش رودخانه شکرین طنز جاری است و البته که همه چیز در تعادل است.

تلخی زندگی سرخپوست‌ها در این داستان کاملا به تصویر کشیده شده بدون آنکه خواننده آزار ببیند یا احساس کند در حال شنیدن یک مرثیه تلخ است؛ بلکه به عکس گویا دارد یک ملودی شاد سرخپوستی می شنوید با ترانه ای غم انگیز. رویه‌ای دقیقا برعکس نویسندگان سادیستی ایرانی که برای روایت یک داستان تلخ از هر ابزاری برای شکنجه خواننده استفاده می‌کنند.

در نهایت فکر می‌کنم توصیه به خواندن این کتاب کار دشواری نیست، هرکسی از آن لذت خواهد برد و چیزهایی جدید یاد خواهد گرفت.