اولین دلیلی که باعث میشود «خاطرات صد در صد واقعی یک سرخپوست پاره وقت» را دوست داشته باشم این است که تابحال دنیا را از نگاه یک نوجوان سرخپوست ندیده بودم. جونیور پسری چهارده ساله سرخپوست است که در یک اردوگاه سرخپوستی زندگی می کند و بعد از اخراج از مدرسه تصمیم می گیرد اردوگاه را ترک کند و به مدرسه سفید پوست ها برود. درگیری های جونیور در این مسیر کل ماجرای این کتاب است.
 سرنوشت سرخپوست ها در آمریکا یا اساساً ناشناخته است یا من تابحال با آثاری که در این زمینه نوشته شده اند رو به رو نشده بودم. با این حساب این کتاب برای کسی که در مورد سرنوشت سرخپوست ها سوال دارد کتاب خوبی است. اتفاقاتی که برای سرخپوست ها می افتاد، فرهنگ نژادپرستانه آمریکا، حبس در اردوگاه ها، کمبود امکانات و کار، اعتیاد شدید به الکل و همه ی مواردی که سرخپوست ها به عنوان یکی از مظلوم ترین نژادهای تاریخ درگیرش هستتند چیزهایی است که شاید مخاطب ایرانی این کتاب حتی فکرش را هم نکرده باشد. جونیور در جایی از کتاب می گوید تابحال در چهل مراسم خاکسپاری شرکت کرده در حالی که همسن و سال های سفیدپوستش نهایتا در یک یا دو مراسم خاکسپاری بوده باشند. همین چند جمله نشان می دهد سرخپوست ها در آمریکای شمالی به حال خودشان رها شدند تا تدریجاً منقرض شوند. .

دلیل دوم این است که نویسنده زهر اتفاقات تلخ داستان را با نگاه نوجوان و شوخ طبع شخصیت اصلی گرفته است. در عین حال که از تاثیرگذاری آن کم نشده. ما جونیور را درک می کنیم، با وجود اینکه سرخپوست نیستیم و هیدروسفالی نداریم. اما درکش می کنیم چون ذهن او هم مثل همه نوجوان ها کار می کند. ترکیبی از تلاش برای زندگی بهتر و قمار کردن بر سر هر چه دارد.

داستان پیرنگ ساده و ریتم ملایمی دارد. هیچ اتفاق خارق العاده ای رخ نمی دهد و نباید انتظاری کتاب پر هیجانی را داشته باشید. در حقیقت چیزی که این داستان را ارزشمند می کند نه حوادث آن که زمینه ای است که داستان در آن اتفاق می افتد. زمینه زندگی انسان هایی که در مسیر ابرقدرت شدن آمریکا لِه شده اند.

 نکته ای باید در انتها اضافه کرده این است که علی رغم اینکه کتاب، کتاب نوجوان تلقی می شود، برای نوجوان متوسطه اول به خاطر وجود اشارات و شوخی های جنسی مناسب نیست. اما نوجوان های بیشتر از پانزده سال دوستش خواهند داشت.
        

          این سومین کتابی است که از شرمن الکسی میخوانم. البته اگر دقیقتر بگویم، دومین است. اولین چیزی که از الکسی خواندم، داستان کوتاهی در یک مجموعه برگزیده بود، بعد هم «رقص های جنگ» و حالا «خاطرات صددرصد واقعی یک سرخپوست پاره وقت».

راستش را بخواهید، من شیفته شرمن الکسی شدم. واقعا عالی است! قلمش یک دشت تلخ است که در میانه‌اش رودخانه شکرین طنز جاری است و البته که همه چیز در تعادل است.

تلخی زندگی سرخپوست‌ها در این داستان کاملا به تصویر کشیده شده بدون آنکه خواننده آزار ببیند یا احساس کند در حال شنیدن یک مرثیه تلخ است؛ بلکه به عکس گویا دارد یک ملودی شاد سرخپوستی می شنوید با ترانه ای غم انگیز. رویه‌ای دقیقا برعکس نویسندگان سادیستی ایرانی که برای روایت یک داستان تلخ از هر ابزاری برای شکنجه خواننده استفاده می‌کنند.

در نهایت فکر می‌کنم توصیه به خواندن این کتاب کار دشواری نیست، هرکسی از آن لذت خواهد برد و چیزهایی جدید یاد خواهد گرفت.
        

          تصور کنید دارید یه متن بامزه‌ای رو می خوانید و خنده رو لباتون جا خوش کرده، اما یهو با همون زبان طناز متن، از شدت غم خشکتون میزنه و حتی اشکتون هم جاری میشه...
این کتاب چنين قابلیتی داره

جونیور آرنولد اسپیریت، سرخپوست ۱۵ ساله ای ساکن قرارگاه اسپوکن و نویسنده این خاطرات  هست، خاطراتی که من تا یه جاهایی فکر می کردم خاطرات واقعی یه نفر باشند اینقدر که خوب احساسات حاکم بر افراد و موقعیت ها توصیف شده بود. این پسر از دوران نوزادی یاد گرفته یک جنگجو باشه و برای همه چیز بجنگه و سختی بکشه ولی در عین حال روحیه خیلی لطیف و مهربانی هم داره.
توی این کتاب ما از شرایط بد وضعیت زندگی مادی و معنوی سرخپوست ها میخوانیم، و همراه یه سرخپوست پاره وقت برای تغییر و زنده ماندن امید تلاش می کنیم. نگاه این پسر سرخپوست و روایتش از اتفاقات که اون ها رو با تصاویر جالبی همراه کرده، واقعا خواندنی و منحصر به فرد از آب در اومده.

ترجمه هم واقعا روان هست و به جذابیت بیشتر متن خیلی کمک کرده، هرچند یه جاهایی به نظرم اگه یسری علائم نگارشی مثل َ ِ ُ بودن، خواندن متن راحت‌تر می‌شد.
        

          وقتی داستان را خواندم و کتاب را به پایان رساندم، باورم نمیشد که  در آمریکا که مدعی آزادی ،پیشرفت و در یک کلام مدینه ی فاضله است،چنین زندگی کردن هایی هم هنوز وجود داشته باشد.عجب نوجوانی دمش گرم.نه فقط دمش،که همت و جسارت و اراده اش هم. دوست دارم این کتاب را به نوجوان ها و حتی جوان ها پیشنهاد دهم.

        

          عمر دروغ کوتاه است. دروغ می‌پوسد و‌ می‌گندد و بویش همه جا را برمی‌دارد.
        

          همیشه دنبال کتابایی هستم که هم روند خوندنشون سریع باشه و هم  طنز باشه ... یک سرخپوست پاره وقت به شدت خنده داره 😂 گاهی از دست جونیور و کاریکاتورهایی که کشیده ریسه میری ....
ترجمه ی خیلی خوبی داره و به شدت سرگرم کننده است ... 
من از اون دسته آدما هستم که هر چی بیشتر ذوق یه کتابو داشته باشم کمتر راجبش حرف دارم😬
خیلی خوبه خلاصه .... خیلی  
        

          خیلی من رو یاد ناتوردشت انداخت؛
ماجرای نوجوانی که در یک سفر با چالش‌های مختلفی روبرو می‌شود
و دیدن جهان از دریچه‌ی یک نوجوان پسر.
کتاب طنز لطیفی دارد که تیزی مطالب را می‌گیرد 
استفاده از کاریکاتورها هم خیلی جذاب بود.
به یک بار خواندن که حتما می‌ارزد.
        

          کتاب "خاطرات‌صد‌درصد‌واقعی‌یک‌سرخپوست‌پاره‌وقت" در ‌کل داستان پسر سرخپوست رو روایت میکنه که برای رسیدن به خوشبختی و سعادت و رهایی از بند هاش‌،به مدرسه ی سفید پوست ها میره و یه اتفاقاتی از جمله از دست دادن دوست صمیمی‌ش و معروف به خائن بودن در قبیله ش براش میفته و ...
یه نکته ای راجع به کتاب هست که از نظرم کتاب اصلا طنز و خنده دار نبود و من باهاش نخندیدم.به نظرم بیشتر از طنز بودن، رک بود. نویسنده داستان رو خیلی رک و راست و بی تعارف روایت میکنه و این اصلا به طنز بودن ارتباط نداره.
کتاب در کل کتاب قشنگی بود و یه نکته ی خوبش از نظرم این بود که خشک نیست،اینطوری نیست که جونیور/آرنولد همه ش خوش باشه. کتاب زندگی واقعی رو روایت میکرد و شخصیت اصلی سختی میکشید.ولی با وجود مشکل جسمانی ش این خیلی عجیب بود که در ادامه ی داستان همه خیلی راحت پذیرفتنش و زیاد هم راجع به تاثیرات مشکلات جسمانی ش در زندگی ش صحبت نمیشد. مثلا زیبا ترین دختر سفید پوست مدرسه عاشقش میشه و این خب خیلی عجیب غریبه دیگه چون جونیور به عنوان شخصیت اصلی هم سرخپوست بود و هم مشکلات جسمانی و ... داشت و خب اینکه همه ی سفید پوست ها انقدر راحت پذیرفتنش از نظرم قابل درک نیست . 
به نظرم سرخپوست ها در داستان به شکل آدم های وحشی و الکلی و بد دهنی به تصویر کشیده شده بودند که هویت هم نداشتند و این خب زیاد جالب نیست .
ولی داستان بعضی چیز ها رو خوب روایت میکنه مثل احساسات جونیور و ... و خب مرگ شخصیت ها هم تاثیرگذار بود ولی بعضی هاشون قابل پیش بینی هست.
شخصیت پردازی و صحنه پردازی خوبی داشت کتاب. و از اینکه شخصیت اصلی با وجود مشکلات ،زندگی رو تحمل میکرد خوشم اومد.
و در کل ارزش یه بار خوندن رو داره. و اگر خوشتون بیاد شاید بار ها.
        

          برشی‌ست از زندگی یک نوجوان سرخپوست و معاشرتش با هم‌قبیله‌ای‌ها و سفیدپوست‌ها. نوجوان دچار مشکلات و تنش‌های زیادی برای سنِ خودشه ولی امیدش رو از دست نمیده. کنایه‌های زیادی به زندگی همه‌ی ما داره که هرکدوم به چیزی می‌تونیم تعمیمش بدیم. برام مشخص نشد که دقیقا چطور تونست با آدم‌ها ارتباط بگیره ، اما در کل کتابِ حال‌خوب‌کنی بود و آدم رو خسته نمی‌کرد. خوندنش خالی از لطف نیست. 
        

          نمی دونم چه حکمتیه که بعضی از نویسنده ها برای خارج کردن کتابشون از دور باطل تنها گزینه ای که به ذهنشون میرسه راهی کردن شخصیت های کتابشون به دیار باقیه !... سه تا مرگ اونم تو کتاب رده ی نوجوان خودش یه رکورده
از این ها بگذریم تنها چیزی که از این کتاب نصیبم شد این بود که فهمیدم ،بیچاره ترین و بدبخت ترین آدم دنیا هم که باشی ، وقتی یه نویسنده ی چیره دست شروع به نوشتن داستان زندگیت می کنه ، اونوقت می تونی امیدوار باشی که آینده ی بهتر و روشن تری در انتظارته
        

          خدای من. چقدر این کتاب حس رهایی درونش داشت. برای فرار از زندگی پر اضطراب این روزهام عمیقاً بهش احتیاج داشتم و واقعاً از انتظاراتم بهتر بود.
 یک جاهایی واقعاً خندیدم و فکر می‌کنم اگه زبون اصلی می‌خوندم بامزه‌تر هم می‌تونست باشه.
«نام سرخپوستی این کتاب رو باید بذاریم «شجاعت و رهابودگی

«اما می‌دانید، به خیال من، من و خواهرم جنگجو بودیم. و جنگجو یعنی کسی که از روبه رو شدن و دست و پنجه نرم کردن باکی ندارد.»

«خواهرم فرار می‌کند تا گم و گور شود. اما من فرار می‌کنم تا یک چیزی پیدا کنم.»

«هر کتاب یه رازه و اگه هر کتابیو که تا حالا نوشته شده بخونی به این می‌مونه که یه راز عظیمو خونده باشی. جدا از اینکه چقدر یاد میگیری، دائم یاد میگیری که باز چه‌قدر چیزای دیگه‌ای هست که باید یاد بگیری.»

«خیلی خب. وقتی چیزی برای آدم مهم باشه، اشکشو در می‌آره. ولی باید ازش استفاده کنی. از اشکات استفاده کن. از درد و رنجت استفاده کن. از ترست استفاده کن. دیوونه شو، آرنولد، دیوونه شو.»

«دلم می‌خواد رو دیوار بزرگ چین راه برم. می‌خوام رو نوک اهرام مصر قدم بزنم. تو تموم اقیانوسای جهان شنا کنم. صعود کنم قله‌ی اورست. سفر کنم صحرای آفریقا. برم قطب جنوب، سوار یکی از اون سورتمه‌هایی بشم که سگا می‌کشن‌شون. همه‌ی این چیزارو دلم می‌خواد. تک‌تک‌شونو می‌خوام تجربه کنم.»
        

          جایی که داستان شروع می‌شود کمی گنگ و مبهم است ولی مدتی که بخوانی وارد دنیایش میشوی و چنان صحنه‌های به یاد موندنی برایت ترسیم میکند که مشابه صحنه‌های مهم رمان‌های بزرگ همیشه در خاطرت میماند.
جزئیات کافی این کتاب را خیلی دوست داشتم. شخصیت‌ها و دقت به چیزهای کوچک از سبک زندگی سرخپوست‌های جدید. مخصوصا که همه این‌ها در یک داستان نسبتا کوتاه جا شده و حوصله آدم را سر نمی‌برد. البته رگه‌هایی از تطهیر سفیدپوستان در داستان دیدم که شاید اگر خودم سرخپوست بودم مثل قرارگاهی‌ها به جونیور فحش میدادم:))
در  این اثر امید هست. انتقادهای جدی هست در قالب شوخی. غم و شادی در کنار هم هست و این داستان را ارزشمند می‌کند.
        

          1- چند وقتی است کتاب واقعا بد به تورم نمیخورد. حتی در صوتی ها، چیزی که نپسندم گیرم نمی‌آید. راستش خودم وقتی پروفایل کاربری در بهخوان را ببینم و مردد بشوم که دنبالش کنم یا نه، نگاه میکنم ببینم چطور به کتاب ها امتیاز داده است. اگر به همه پنج ستاره داده و کلی تعریف کرده یا همه را کم داده و نق زده، دنبالش نمیکنم. معلوم میشود که خیلی درست و حسابی نمی‌خواند. حالا پروفایل خودم پر شده از این چهار و پنج ستاره ها.

2- کتاب دوست داشتنی است. جداً. نثر روان، ترجمه خوب، کانتکس جدید (برای من) و در نتیجه جزئیات جدید و باحال، شخصیت‌های پخته، پر انرژی و در حال حرکت و همه چیزهای خوبْ دیگر. حتی تم طنز دارد و بعضی جاها آدم را به قهقه می‌اندازد. البته یک پدیده نیست که بگویم آب دستتان است زمین بگذارید و این رمان را بخوانید یا چیز کاملا متفاوتی نسبت به تمام کتاب ها بود. نه. این خبرها هم نیست.

3- این بند شاید فاش کردن محسوب بشود. کتاب در واقع میتوانست مانیفست لیبرالیزم در معنای فردی (و نه سیاسی یا اقتصادی) باشد. یعنی وقتی جونور به این نتیجه میرسد که من فقط از قبیله سرخ پوست ها نیستم، بلکه از قبیله بسکتبالیست ها، عشق کتاب ها و... هم هستم، دارد به تنوع ابعاد هویتی خودش که جبری نیستند و میتواند با آنها زندگی اش را تغییر بدهد پی برده است. در واقع، انگار که لیبرالیزم دوست دارد همه خودشان و دیگران را این طور ببینند و بدانند.

4- کتاب به طور کلی فضای مثبتی دارد. اگر به کتاب هایی که بهتان شور حرکت و امید به آینده می‌دهند علاقه دارید، گزینه خوبی است.

همین.
        

          شاخصه‌ی بارز این کتاب برای من، امید به اصلاح و تلاش درجهت این امید بود.

        

          خیلی وقت بود این کتاب و به پیشنهاد یکی از کاریکاتوریست ها خریده بودم ولی نخونده بودم . خب به لطف چالش بهخوان کتاب رو خوندم و واقعا خوشحالم از خوندنش. با خواندن این کتاب تمام عواطف انسانی رو باز تجربه کردم. هم می خندیدم هم غمگین می شدم هم دلم می خواست به شخصیت اصلی یک چیزهایی رو حالی کنم و از طرفی طرفدارش بودم و بهش حق می‌دادم . انگار کشمکش های جونیور رو منم داشتم تجربه می کردم . پایان کتاب رو هم خیلی دوست داشتم .
        

          نمیتونم انکار کنم که خیلی زیبا بود،  اونم در درجه اول به خاطر موضوعش که تا به حال جایی نخونده بودم. کلا ایده ی جدید جزء اولویت هامه. بعدش هم به خاطر رنج هاشون که خیلی ظریف و شکننده و غمگین  نشونم می داد .
 ولی چون شخصیتش یه نوجوونه فضای کتاب  ناخودآگاه شبیه کتابهای این سنین میشه.تصویر سازی هاش  منو یاد مجموعه  «مدرسه ... است » دوران راهنمایی مینداخت 😄
داشتم فکر میکردم اونقدر عمیق که همیشه مدنظرمه نژاد پرستی رو نشون نداد. مثل بیچارگان فقر رو نشون نداد. بعد گفتم دقیقا چی رو میخوام که نشون بده؟؟ اتفاقا انقدر فقر و بی عدالتی و  چه و چه رو در قالب طنز پیچید که باورش نکردم . اگه داستان صد در صد واقعی باشه چقدر سخته زندگی کردنش...
        

          خب من جزو بسیار معدود آدم‌هایی هستم که اصلا از این کتاب خوشم نیومد...
اینجور وقتا اصولا اصلا حس خوبی ندارم، میگم چطوره که «همه»، تأکید می‌کنم، «همه»، این کتاب رو اینقدر دوست داشتن؟ چطوره که فقط من باهاش مشکل دارم؟

من اصلا سر این مرورهای مثبت رفتم سراغش، چند صفحهٔ اول رو هم خوندم و خوشم اومد و دیگه شروع کردم.

ولی از همون اولای کتاب مشکلاتم باهاش شروع شد. حالا مسئله اینجاست که احتمالا هر چیزی بگم جوابش این باشه که خب این داستان واقعیه دیگه! این رو نویسنده بر اساس تجربیات واقعی خودش نوشته...
با این حال من نکاتم رو میگم و خوشحال میشم نظر دوستان رو در موردش بشنوم.

فقط قبلش اینو بگم که من نسخهٔ زبان اصلی کتاب رو خوندم. این نسخه اصولا چندین مورد اشارات جنسی بسیار بد داشت که جدا حتی خجالت می‌کشم ذره‌ای بهشون اشاره کنم. 
ولی خب همهٔ اینا تو ترجمه سانسور شدن :) حتی حداقل سه تا تصویر کاملا حذف شده (یکیشون البته مشکل جنسی نداشت بلکه توهین به حضرت عیسی بود 😅).
یکی از مشکلات من با این کتاب هم همین بخش‌ها بود که خب درک می‌کنم برای کسایی که ترجمه خوندن پیش نیومده.

کتاب اصولا طنزه ولی من به جز اون اولا اصلا هیج‌جا خنده‌م نگرفت و کلا این شکلی بودم: 😐 
شایدم مشکلاتی که با کتاب داشتم باعث شده بود نتونم به جوک‌هاش بخندم 🤷🏻‍♀️

🔅🔅🔅🔅🔅
این کتاب میخواد از زبون یه پسر نوجوون سرخ‌پوست مشکلات وحشتناک و نژادپرستی‌هایی که این مردم باهاش مواجه هستن رو بیان کنه. 
جونیور و خانواده‌ش تو یه «قرارگاه» سرخ‌پوستی زندگی می‌کنن که آدماش به شدددت فقیرن،  هممممه‌شون به شدددت الکلی هستن و کلا هر بدبختی دیگه‌ای که ممکنه تصور کنید رو دارن. حالا نکته‌ش اینجاست که اصولا سرخ‌پوست‌های این کتاب در مجموع نقطهٔ قوتی ندارن، البته به غیر از چند تا مورد خاص که همه نزدیکان شخصیت اصلی هستن. 
یعنی اینا اینقدر بدن که این پسر از همون بچگی مداااام از طرف افراد قبیله‌ش مورد آزار و اذیت جسمی و روحیه...

🔅🔅🔅🔅🔅
من قبلا تو دو تا کتاب دیگه با مفهوم «قرارگاه»های سرخ‌پوستی مواجه شده بودم. 
یکیش که یه کتاب علمی-تخیلی بود، هیچی (مجموعهٔ گسستهٔ نیل شوسترمن)
و یکی یه کتاب معاصر جنایی‌طور نوشتهٔ یه خانمی که اونم خودش سرخپوسته. چیزی که تو اون کتاب از فرهنگ سرخ‌پوستی و وضعیت قرارگاه نشون می‌داد به شدت متفاوت با این کتاب بود. نمی‌خوام بگم فقط یکی از اینا داره راست میگه! بلکه صرفا اینکه شاید یک، وضعیت، قرارگاه به قرارگاه فرق کنه، و دو، نوع روایت از یه موضوع یکسان می‌تونه کلا همه چیز رو تغییر بده. مثلا تو اون کتابی که میگم به یه سری از آیین‌های بومی سرخ‌پوستی اشاره کرده بود که به نظرم جالب بودن (کلا من یه علاقهٔ خاصی به فرهنگ‌های بومی قارهٔ آمریکا دارم، در این رابطه می‌تونید به پست اولم با عنوان «خیلی دور، خیلی نزدیک» مراجعه کنید).
از اون طرف شما تو این کتاب خاطرات... رسما «هیچی» از خصوصیات مثبت فرهنگ سرخ‌پوستی نمی‌شنوید، دوباره میگم یه سری «افراد» مثبت داریم ولی به عنوان یه جمعیت؟ نه... 
اون‌وقت سفیدا...
سفیدپوستا کلا خوبن :)
بله البته عامل اصلی بدبختی سرخپوستا یه مفهموم کلی به اسم سفیدپوستا هستن ولی شما همچین چیزی رو به هیچ‌وجه تو مورد خاص سفیدپوست‌های کتاب نمی‌بینید.

البته اشتباه نکنید! من نمیگم حتما باید سفیدپوست بد داشته باشیم، ولی وقتی سفیدپوست‌های کتاب در مقایسه با بومی‌ها رسما مثل یه مشت فرشته می‌مونن، دیگه اعصاب آدم خرد میشه :) 
و کلا من یه خودتحقیری نژادی خاصی از این کتاب برداشت کردم...


❌ چیزایی که در ادامه میگم ممکنه کمی تا قسمتی کتاب رو لو بده ❌

خب پسر قصهٔ ما تصمیم میگیره بره به یه مدرسهٔ سفیدپوست تا امکان پیشرفت داشته باشه.
حالا به اینکه همهٔ اون سرخ‌پوستا به جز خانوادهٔ خودش به خاطر این کار ازش به شدت متنفر میشن کاری ندارم.
تو مدرسهٔ سفیدپوستا چه اتفاقی می‌افته؟ هیچی، اول بهش بی‌تفاوتی می‌کنن، بعد قلدر مدرسه میاد بهش یه فحش بد نژادپرستانه میده، جونیور هم یکی می‌زنه تو دهنش، اونم از اون به بعد به جونیور احترام میذاره و بعد میشه دوست صمیمیش 😐

همه، تأکید می‌کنم، همه، تو‌ این شهر و مدرسهٔ سفیدپوست خوبن (به جز مثلا بابای پنه‌لوپه، اونم بدیش زبونیه نهایتا)، حداقل در مقایسه با هم‌قبیله‌ای‌های خودش که سفیدپوستا رسما فرشته‌ن. 

پسر ما که اول کتاب تمام معلولیت‌های ممکن رو برای خودش می‌شمره، طوری که شما تعجب می‌کنید اصلا چطور می‌تونه راه بره، یهو تو این مدرسه تبدیل میشه به قهرمان بلامنازع بسکتبال و دوست‌پسر خوشگل‌ترین و مشهورترین دختر مدرسه. البته نویسنده یه توضیحاتی میده که چطور این اتفاقا می‌افتن، ولی خب این توضیحاتش به نظر من قانع‌کننده نبود 🤷🏻‍♀️
نوع نگاهش به سفیدا و بعد به هم‌نژادهای خودش هم که گفتم کلا رو مخم بود، مثلا این حد از توجه مفرط جنسی به زن‌های سفیدپوست واقعا حال‌بهم‌زن بود. البته مثلا یکی از این تیکه‌ها که خودم به شدت ازش بدم اومد کامل سانسور شده... دیگه در مورد صحنهٔ بغل کردن اون زن پنجاه ساله چیزی نمی‌گم، هر چند که اونجا هم ضایع‌ترین قسمتش سانسور شده بود.

و بعد جونیور، در میان این فرشته‌های سفید، وقتی با تنفر هم‌قبیله‌ای‌هاش مواجه میشه تمام هم و غمش میشه شکست دادن اونا تو بسکتبال و یه دفعه این پسر، با اون همه معلولیت، در نقش یه ابرقهرمان ظاهر میشه و در یک پرش n متری دوست قدیمی خودش، که الان شده دشمنش، رو شکست میده. 
نویسنده هم این صحنه‌ها رو طوری می‌نویسه که شما هم دلتون بخواد این Redskinهای وحشی، که تو بازی قبل به یه پسر نوجوون سفیدپوست حمله کردن، شکست بخورن.

البته بعد از شکست دادنشون تازه پسرمون یه مقدار در حد دو سه تا بند کتاب از این رفتارش خجالت می‌کشه، همین.

به هر حال این کتاب رسما چیزی نداشت که بتونم بگم ازش خوشم اومد و اگرم چیزی بود اینقدر نکتهٔ رو مخ وجود داشت که نتونم اونا رو ببینم...
        

          بعد از کلی تلاش نهایتا تمام شد. با اینکه این سبک رمان ها را نمی پسندم؛ اما قلم نویسنده و شخصیت پردازی واقعی آن باعث شد تا آخر بخوانمش. شخصیت اصلی با پرداخت خوب نمانگر یک انسان واقعی با همه سختی ها و مشکلات بود  که به راحتی  به گریه می افتاد، ناامید میشد و حتی پا به فرار می گذاشت. 
نقطه تحسین برانگیز کتاب امید بود که به تلاش و حرکت تبدیل می شد.
و در آخر ممنون از بهخوان که با این دو تا چالش چشم هامون از نسخه های الکترونیکی قرمز شد.
سپاس
        

          آدم اهل اونجاییه که زندگی می‌کنه یا اهل اونجاییه که دوست داره زندگی کنه؟
روایتگر چالش‌ها و کشمکش‌های درونی و بیرونی یک نوجوان سرخپوست که خودش را سفیدپوست نمی‌داند اما حس می‌کند از هویت سرخپوستی خودش هم دور شده و دیگر به نوعی فقط یک سرخپوست پاره‌وقت است، و نه تمام وقت.
        

          کمتر پیش میاد که یه کتاب رو بگیرم دستم و هیچ کاری نکنم تا اون کتاب تموم بشه.خوشحالم که زودتر از این نخوندمش،همزمان گریه دار،خنده دار و دوست داشتنی...دوست داشتنی بود!
ترجمه خیلی عالی بود.واقعا حس ترجمه نداشت و خیلی خوب برگردانده شده بود.
تصویرگریهاش بی نظیر بود.از معدود کتابهایی بود که میشه بگم بدون تصویرهاش اون حس فوق‌العاده‌ رو نداشت.
و خود داستان،درباره پسری که دچار بیماری هیدروسفالی یه.سرخپوسته و در جامعه‌ای فقیر زندگی می‌کنه و با همه کمبودها و عقب‌ماندگی هایی که داره،دلش می‌خواد پیشرفت کنه و به چیزی که هست راضی نشه.
حسش کمی شبیه فیلم در جستجوی خوشبختی بود.
خیلی دوستش داشتم و توصیه می‌کنم