مجموعه چند داستان کوتاه که هیچ ربطی بهم نداشتن جز پس زمینه ای از خوش نمک بازی‌های نویسنده با چاشنی تخیلات وارده.
منو یاد فیلمای کمدی ایرانی انداخت، خصوصا زیر نظر مجید صالحی، خلاصه خودتون میدونید دیگه :) 

        

                خب رفقا بنده با هزار ذوق رفتم سمت راهنمای مردن با‌ گیاهان دارویی، که برگزیده جایزه های ادبی هفت اقلیم و بوشهر شده بود.
از همون صفحات اول توصیفات دقیقش زیادی به چشمم اومدن و اطلاعاتی که درباره گیاهان دارویی میداد، ولی هیچ کشش متنی ای برام نداشت.
مع هذا چند روز کنار گذاشتمش، و دوباره رفتم سمتش، دیدم که خیله خب.. یک سری جملات تاثیر گذار و زیبا هم داره، ولی من حیث المجموع داره مدام کلافم میکنه.
البته که راوی هم کلافه بود‌. از همه چیز کلافه بود و حق داشت.
به هر حال وجود من رو به درد آورد، تقریبا حین خوندن تمام صفحاتش حس فشار میکردم، روی جسم و روحم. میخواستم هر چه زودتر تمومش کنم. ولی نمی‌فهمم چرا ادامه‌ش دادم؟ اممم شاید ادامه ش دادم که از یک جایی به بعد این ریتم آزاردهنده تموم شه.. ولی صفحه به صفحه بدتر شد!
خشونت وحشیانه‌ش رو مثل چنگال توی قلبم فرو می‌کرد. یه جاهایی حس میکردم میخوام خون دماغ شم. بارها اشکمو در آورد.
تصورم بر این بود که یک کتاب سبز باشه ولی سیاه و خاکستری بو‌د.
(چون خیلی اذیت شدم میگم) به نظرم این کتاب روانی بود.
 حجم بسیاری از ترس، استیصال، درد و خشونت مشمئز کننده رو ارائه داده بود که برای من غیر قابل تحمل بود. منو مستهلک کرد. بارها حین خوندنش گفتم آهای زن، خستم کردی خستم کردی خستم کردی... بسه!
با عرض پوزش، متاسفانه من اصلا دوستش نداشتم. و از بدترین کتابهایی بود که تو عمرم خوندم و چیزی به جز چندتا بریده زیبا برام نداشت.

        

                بله، تموم شد. بهتره بگم متاسفانه تموم شد. کاش ده‌ها جلد بود. کاش میشد منتظر فصل بعد کتاب باشم.
ترجمه‌، تصویر سازی و کشش متنی خوبی داشت. احتمالا اگر نسخه چاپی کتاب رو داشتم، یک نفس میخوندمش. بدجور منو یاد هولدن کالفیلد مینداخت. یه هولدن سرخپوست، جونیور.
حرفای جونیور رو با همه توجهم پیش میبردم، تا یه جایی دیدم نه، اصلا انگار منم یه سرخپوست درون دارم! همدردش شدم، همراهش شدم... باهاش خندیدم، شجاع شدم، عاشق شدم، حرص خوردم، ترسیدم... خلاصه بگم، حسابی با این بچه ایاق شدم. تا اینکه یهو رسیدیم به یه شوک عظیم. چیزی که اصلا فکرشو نمیکردم، اتفاق افتاد... داغون شدم. همچین زار زدم با خوندن صفحات آخرش که خودمم باورم نمیشه :)

بهم حس تنهایی در انبوه جمعیت، بستنی زمستونی، قطره های بارون روی پنجره و شکستن سیگار قایم شده توی جیب رو داد.

از بهخوان عزیز برای پیشنهاد این کتاب کمال تشکر و قدردانی را دارم.
        

                غم ملیحی داشت. مثل دستمال مرطوب بود. قلبمو خوشبو و تمیز کرد. مدام به صفحاتش لبخند میزدم چون حس همذات پنداری عمیقی بهم دست میداد...
        

                سیر داستانی جذابی داشت؛ چالش‌های فلسفی مثل چیستی هویت در بطن داستان پنهان شده بود و در نقاط اوج قصه به شکل ساده نمود پیدا میکرد.
بهم حس رانندگی توی اتوبان بدون ترافیک، پیدا کردن چندتا توت سفید روی درخت، و نگاه کردن به خودم توی آینه داد.
        

                آه من چی بگم از این کتاب؟ :)
از کلمه به کلمه اش انرژی غریبی دریافت میکردم و از رقص مدام روح زنده‌ی زوربا، به وجد می اومدم. بعد تموم کردنش از شوق زدم زیر گریه و خداروشکر کردم که یه روز به زمین اومدم و با کازانتزاکیس آشنا شدم.
 هرچقدر واژه ردیف کنم در باب این کتاب و کم نظیر بودنش، واقعا کمه. لذت بخش ترین خطوطی بود که تا به حال دنبال کردم.
حسی که بهش داشتم شبیه حسم به صدف، دسر بیسکوئیتی، فانوس دریایی، کرم شب تاب و پروانه سفید بود.


        

                کتاب نامه های غلام حسین ساعدی به طاهره کوزه گرانی رو شروع کردم‌. نمیدونم خوندنش درست باشه یا نه...چون این نامه ها رو توی خونه طاهره پس از مرگش پیدا کردن. و خودشون نخواستن که منتشر بشن. 
این نامه ها رو ساعدی توی ۱۸_ ۱۹ سالگیش نوشته. و از همون زمان قلم کم نظیری داشته. ینی به این خطوط نمیاد  برای یه فرد ۱۹ ساله باشه. 
چیزی که خیلی برام جالبه  تلاشی‌ه که آدم های قدیم برای دوست داشتن میکردن. این زمانی که صرف میکردن تا دو خط نامه بنویسن، بهترین کلمه ها رو انتخاب کنن و بعد دلواپسی رسیدن نامه به دست معشوق رو بکشن و بعدتر انتظار گرفتن پاسخ نامه رو تحمل کنن.
تا اینجای نامه ها رو که دوست داشتم. کاش بهم میرسیدن. کاش حداقل توی اون دنیا ، البته اگه اون دنیایی وجود داره، همشنین هم باشن‌!