اگر می‌شد به این کتاب ۶ یا حتی ۸ ستاره بدهم می‌دادم! نصاب امتیازدهی‌ام را جابه‌جا کرد.
ترجمه‌ی استخوان‌داری هم داشت.
        

          این کتاب تنها یک سفرنامه نیست بلکه وصیت نامه معنوی کازانتزاکیس نیز محسوب می شود.نویسنده در سر لوحه گزارش به خاک یونان چنین بیان می دارد:((تمامی روح من فریادی است، و تمامی اثر من تفسیر این فریاد.)) ارزش این کتاب بیش از پنج ستاره است...
        

          برای من فرق روشنفکر و حکیم آن جاست که حکیم زندگی را از پشت خروار ها کاغذ و کلمه نمی بیند او زندگی را، لحظه به لحظه اش را تجربه می کند و می چشد "گزارش به خاک یونان" گزارش همین چشیدن و تجربه کردن تجربه بشری است از زبان کازانتزاکیس! 
-پنج ستاره حق مطلب را ادا نمی کند باید بیشتر باشد! 
- ترجمه ی روان و خوب
- متن کشش کافی را دارد علت طولانی شدن دردسر های شخصی بود!
        

          خواندن این کتاب با رمان‌هایی که تاکنون خوانده‌ام تفاوتی جالب داشت: شاید خوابِ صبح اوایل تابستان را که گنجشک‌ها جیک‌جیک‌کنان برایتان لالایی می‌گویند و گرم‌گرمک آفتاب هم پیدایش می‌شود تجربه کرده باشید. حس خواب و بیداری، احساس اندکی کنتراست نامعمول داشتن در سطور این کتاب داشتم (یا دیدم) این بود که اگر هم حال خوبی نداشتم و کتاب را باز می‌کردم تا بخوانم اگر می‌خواستم از کتاب متنفر باشم، نمی‌شد؛ با اینکه می‌دانستم این چیزی نیست که تاکنون از نوعِ این لذت برده باشم: «نوع جدیدی بود که از آن لذت بردم» ر

توصیفات زیبا (البته با ترجمه‌ای زیبا) خود به خود من را همراه کرد و بهانه‌ای به دستم نداد تا از کم-کششیِ داستان گله کنم. تعابیری که لطیفِ لطیف بود؛ اما غیر از لطافت شاعرانه؛ برای من جنس دیگری داشت (نمی‌دانم چرا)
سید حسین مرکبی عزیز به گمانم نوشته بود این کتاب، کتاب مقدس یا کتاب حدیث است؛ حین خواندن تصدیق‌ش کردم
امیرحسین عزیز (و تنبل) هم نوشته بود کازانتزاکیس حکیم است؛ نه، واقعاً حکیم است 
        

          اگر می‌شد به این کتاب ۶ یا حتی ۸ ستاره بدهم می‌دادم! نصاب امتیازدهی‌ام را جابه‌جا کرد.
ترجمه‌ی استخوان‌داری هم داشت.

تاریخ یادداشت: ۱۳۹۴/۵/۲۹
        

          مدت زیادیست که کتاب را تمام کرده بودم اما دلم نمیامد تا بخشی از گزیده های آن را اینجا نیارم. مثل زوربای یونانی، گزارش به خاک یونان هم خواننده را دلبسته خودش می کند. زندگی نامه خودنوشت نیکوس کازانتزاکیس که بعضی قسمت های آن از اغراق و افسانه هم خالی نیست به شکلی عمیق و گیرا مسیر حرکت یک فرد جستجوگر و بی باک را نشان می دهد و منازل عشق و نفرت و سیاست و ترس و مرگ و عرفان و ... را همراه با خواننده می پیماید.
        

          خب راستش تمومش نکردم. تا صفحه ۳۰۰ و خورده‌ای (تقریبا سر نیچه) خوندم و لاش رو بستم. انگیزه‌ای برای ادامه دادن نداشتم. ولی این اصلا دلیل خوبی نیست که به این شاهکار مسلم ۵ امتیاز کامل ندم. چیز غریبی بود. هیچ فکر نمی‌کردم زندگی‌نامه‌طور یه نویسنده‌ای که حتی اسمش رو هم نشنیدم اینطوری مسحورم کنه. چه قلم توانایی، چه تجارب عجیبی، چه نویسنده ریزبینی و چه مترجم شایسته‌ای. ولی خب خدایی حسش نبود دیگه :) حتی چند بار تفال زدم و از وسطای اون ۲۰۰ صفحه باقی‌مونده سعی کردم ادامه بدم: همچنان تحسینش می‌کردم ولی بازم حسش نیومد :)
        

          از خدا می خواهم که توانم دهد اینجا بنشینم و تا ابد به شما گوش دهم.
بهشت دیگری نمی خواهم
        

          كتابي بسيار فوق العاده! به نوعي زندگينامه خود كازانتزاكيسه. بهتر بگم سفرنامه زندگي او! سفرنامه كودكي تا پيري...
از كودكيش در كرت تا رفتن به آتن و پاريس و ميلان و مصر و ... بازگشت هايي به كرت و تجربه هاي گوناگون و فوق العاده.
كتاب در مورد تعالي روحه. چطور ميشه روحو بالا برد
كازانتزاكيس براي من بهترين نويسندس! چه از نظر ساختارهاي متني و توصيفي، چه محتوايي. با خوندن اين كتاب بيش از پيش بهش اعتماد ميكنم!
اين رمان به نوعي عصاره تمام كارهاي كازانتزاكيسه
        

          .
زندگی با غم‌های کوچک و بزرگش، با شادی‌های کوچک و بزرگش، گاهی زخمی‌ام کرد و زمانی نوازش. این روزمرگی‌ها ترکمان کردند، ما هم ترکشان گفتیم. به زحمتش نمی‌ارزید تا آن‌ها را از مغاک بالا بکشیم. اگر آدم‌هایی را که می‌شناختم در بوته‌ی فراموشی بمانند، دنیا چیزی از دست نمی‌دهد. تماس با معاصرانم، تاثیر بسیار اندکی بر زندگی‌ام نهاد. آدم‌های زیادی را دوست نمی‌داشتم. یا نتوانستم آنان را درک کنم، یا با حقارت به ایشان نگریستم. شاید هم با کسی دیدار نکردم که سزاوار محبت باشد. با این همه به هیچ‌کس کینه نورزیدم.