یادداشت سمی

        .
زندگی با غم‌های کوچک و بزرگش، با شادی‌های کوچک و بزرگش، گاهی زخمی‌ام کرد و زمانی نوازش. این روزمرگی‌ها ترکمان کردند، ما هم ترکشان گفتیم. به زحمتش نمی‌ارزید تا آن‌ها را از مغاک بالا بکشیم. اگر آدم‌هایی را که می‌شناختم در بوته‌ی فراموشی بمانند، دنیا چیزی از دست نمی‌دهد. تماس با معاصرانم، تاثیر بسیار اندکی بر زندگی‌ام نهاد. آدم‌های زیادی را دوست نمی‌داشتم. یا نتوانستم آنان را درک کنم، یا با حقارت به ایشان نگریستم. شاید هم با کسی دیدار نکردم که سزاوار محبت باشد. با این همه به هیچ‌کس کینه نورزیدم.