The Absolutely True Diary of a Part-Time Indian
با انتخاب ستارهها به این کتاب امتیاز دهید.
در حال خواندن
6
خواندهام
193
خواهم خواند
102
توضیحات
Bestselling author Sherman Alexie tells the story of Junior, a budding cartoonist growing up on the Spokane Indian Reservation. Determined to take his future into his own hands, Junior leaves his troubled school on the rez to attend an all-white farm town high school where the only other Indian is the school mascot. Heartbreaking, funny, and beautifully written, The Absolutely True Diary of a Part-Time Indian, which is based on the author's own experiences, coupled with poignant drawings by Ellen Forney that reflect the character's art, chronicles the contemporary adolescence of one Native American boy as he attempts to break away from the life he was destined to live. With a foreward by Markus Zusak & interviews with Sherman Alexie and Ellen Forney
پستهای مرتبط به The Absolutely True Diary of a Part-Time Indian
یادداشتها
1403/2/16
0
1401/12/16
10
1402/3/15
کتاب تلخ ترین وقایع را با شیرینی طنزش به خورد خواننده می دهد و خواننده هم از خوردنشان لذت می برد و باز هم طلب می کند. شروع بی نظیر کتاب با جمله ای که ما را به تعجب و شگفتی و کنجکاوی و خنده می اندازد. زبان داستان دارای تعلیق و شسته رُفته و روان و خوشمزه است. نوشته ها پشت سرهم نوشته نشده اند و فاصله ی بین جملات و تا حد امکان تکه تکه کردن پاراگراف ها ، خواندن را آسانی می دهد و حس خواندن یک کتاب پر از جک های شدیداً دست اول را به آدم می دهد که هرچه بخوانی سیر نمی شوی ! روحیه ی شخصیت اصلی داستان یعنی جونیور جالب است. در پی هدف است. در پی هنجارشکنی ، هنجارهای اشتباه. در پی پیدا کردن خویشتن. در پی شادی وحس های خوب. او آزار می بیند و همچنان به راهش ادامه می دهد. طالب عدالت و همدلی ست. گاهی مرض می زند به کله اش و گاهی دروغگو می شود ، اما با این وجود قابل احترام و خواستنی ست. یکی از نقاط عطف کتاب ، کاریکلماتورهای بی نظیرش است. که حق مطلب را کاملاً می کنند توی حلق آدم! ایول. یکی از تم های اصلی داستان دیده شدن سرخپوست ها و نابودکردن باورهای غلط درباره ی آنان و ایجاد باورهای صحیح درباره ی آنهاست. سرخپوست ها از دید عامه مشتی بی سواد و عقب افتاده اند که قبیله ای زندگی می کنند و فقط بلدند بگویند گومبا گومبا ! احتمالاً شرمن الکسی ِ سرخپوست از این قضیه ناراحت بوده و این کتاب را با ابروهای درهم تنیده می نوشته. تم های دیگر آن پیدا کردن اهداف و راه شخصی زندگی و به دنبال آرمان ها و رویاها و آرزوهای خویشتن رفتن با وجود تمام رنج ها و نکبت های زندگی ست. یکی از اوج های کتاب جاییست که رنج های جونیور زیادتر از همیشه می شود و اتفاقات بد پشت هم برایش دست تکان می دهند. جونیور تصمیم می گیرد که نجات پیدا کند ، یعنی بهتر است بگویم که خودش را نجات دهد. شروع می کند به نوشتن فهرست هایی از «تمام کسانی که در زندگی بیشترین شادی را به او داده بودند» و «نوازنده هایی که شادترین آهنگ ها را نواخته اند» و «غذاهای محبوبش» و «کتاب های محبوبش» و «بسکتبالیست های محبوبش» و... و کاریکاتور کشیدن و نوشتن و نوشتن و نوشتن برای فرار از درد هایش. او چه خوب راه های رهاتر شدن را به چنگ آورد.
با نمایش یادداشت داستان این کتاب فاش میشود.
4
1403/3/5
0
1401/5/19
7
1402/8/27
2