اگر [گوینده آن جمله اهانت‌آمیز] ... کمترین احتمال ‌و کوچک‌ترین حدسی می‌زد که پیامبر (صلی الله علیه و آله)، قلم و کاغذ می‌طلبد تا خود او یا یکی از دوستانش را به جانشینی معرفی کند، از نبی اکرم (صلی الله علیه و آله) به عظمت یاد می‌کرد؛ همان‌گونه که از وصیت ابوبکر نسبت به خود استقبال کرد.

به راستی آیا گوینده‌ی آن جمله‌ی اهانت‌آمیز نمی‌دانست که با این اعتقاد، وی در زمره‌ی مشرکانی قرار خواهد گرفت که به رسول خدا جنون و سحر نسبت می‌دادند؟ از شأن وی به دور است که آن دسته از آیات قرآن که این نسبت‌ها را از پیامبر دور می‌دارد، نشنیده و نخوانده باشد. وی حتماً آیات سوره نجم و حاقه را شنیده بود که: «یار شما نه گمراه شده و نه در نادانی مانده. از سر هوس سخن نمی‌گوید. این سخن به جز وحی که بر او فرستاده شده، نیست. آن را [فرشته] قدرتمند به او فرا آموخت. (نجم ۲-۵) آن قطعاً گفتار فرستاده‌ای بزرگوار است. آن گفتار شاعری نیست [که] کمتر [به آن] ایمان داربد. و نه گفتار کاهنی [که] کمتر [از آن] پند می‌گیرید. فرودآمده‌ای از جانب پروردگار جهانیان است. اگر [او] پاره‌ای گفته‌ها به ما نسبت داده بود، دست راستش را سخت می‌گرفتیم، سپس رگ قلبش را پاره می‌کردیم (الحاقه ۴۰-۴۶)»

بزرگ‌ترين پرسش روزگار ما، نه كمونيسم در برابر فردگرايی است، و نه اروپا در برابر آمريكا و نه حتى شرق در برابر غرب؛ بزرگ‌ترين پرسش اين است كه آيا انسان‌ها مى‌توانند زندگى بدون خدا را تاب بياورند؟ دين عميق‌تر از فلسفه بود و اين را رد مى كرد كه ريشه‌هاى سعادت بشر را در زمين بجويد.

چنان که گفتم، رأس ساعت یک بعد از ظهر بود که حال خوشم به اوج رسید و حس کردم بر بلندی‌های رضایت کامل پا نهاده‌ام. اما ناگهان چیزی درون چشمم رفت. نمی‌دانم مژه‌ای بود، حشره‌ای کوچک بود، یا ذره‌ای غبار. اما یک چیز را می‌دانم، این را که حال خوشم در چشم‌بهم‌زدنی به مغاک نومیدی سقوط کرد. این چیزی‌ست که هر کس در بلندی‌های رضایت کامل سیر کرده باشد و با خود فکر کرده باشد که رضایت کامل اصلاً تا چه حد امکان‌پذیر است به راحتی در خواهد یافت. از آن زمان، من از هر گونه امیدی به رسیدن به رضایت کامل، حال از هر طریقی، دل بریده‌ام، ترک گفته‌ام امیدی را که زمانی در دل پرورانده بودم به اینکه، اگر نه به رضایتی همیشه کامل، لااقل به رضایتی گهگاه کامل دست یابم.