داستان های کوتاه و بعضاً خیلی کوتاه از زنان خانه دار.
قلم نویسنده مثل کتاب های قبلی که ازش خوندم خوب بود.
خانم نویسنده زنان خانه داری که یه روتین ثابت برای زندگی دارن و یه کم تپلن و موی  سفید دارن رو طوری توصیف کرده که انگار یه مُرده‌‌ی بی‌خون خوابیده تو‌ تابوتن و زندگی هاشون مثل خط ضربان یه مرده است روی مانیتور. حالا گاهی این زن‌ها آگاه بودن و نمیتونستن از این زندگی بیرون برن گاهی ناآگاهانه ادامه می‌دادن و گاهی مثل ابله‌ها به این زندگی شون دلخوش بودن و احساس خوشبختی میکردن

        

          داستان‌های معمولی و بی‌پیچیدگی و اکثراً از زبان یک زن و هر داستان، در حد ۴-۵صفحه از روزمره .
داستان‌های که از این یکنواختی روزمره خارج می‌شدن، متفاوت و جالب بودن.
داستان "ملخ‌ها" به خاطر شیوه‌ی متفاوت روایتش برام جالب‌ترین بود.
        

          ساده و روان 
گاهی شاد و امیدوار گاهی غمگین اما صبور
مثل زندگی خیلی از زنان ایرانی...
        

          این داستان‌های کوتاه خانم پیرزاد مثل همه‌ی کارهای عادی روزمره‌ی ماست؛ نوشیدن چای کنار همکاران اداره، روشن کردن ماشین، رفتن سر مغازه و سیب‌زمینی خریدن و خیلی کارهای دیگر که به آن فکر نمی‌کنیم. اما این مجموعه داستانِ ۹۰ و خورده‌ای صفحه‌ای باعث می‌شود به همه‌ی کارهای عادی روزانه‌ات فکر کنی. مثل همین تایپ کردن با گوشی بعد از خواندن یک کتاب عادی.
        

          مجموعه ای از ۱۸ داستان کوتاه با شخصیتهای معمولی و موقعیت های ساده ،بدون کشمکش و اتفاقی خاص که همگی موضوعی مشترک دارند:تجربه زندگی به عنوان یک زن
از نکات مثبت کتاب میتوان به فضای ملموس و زنده و بسیار واقعی داستان و شخصیتهای  آن اشاره کرد.
از بین داستانها 
یک جفت جوراب
ملخ ها
لنگه به لنگه ها
را دوست داشتم. سه ستاره هم بیشترش بابت همین سه  تا داستان دادم
        

          احتمالا خواندنش در عصرهای کوتاه زمستان بیشتر می‌چسبید.
مثل روزهای معمولی زندگی بود، انگار بیشتر از آن که قصه باشد مجموعه‌ایی از تصاویر بود تصاویری از لحظات زندگی که شبیه تماشای فیلمی در ذهن نقش می‌بست.
من از جزئیات و جریان زندگی در قلم زویا پیرزاد لذت می‌برم اما معمولی بود و بیشتر شبیه تنفسی در میان کتاب‌های دیگر
و با وجود اینکه روایت‌های غمگینی نبودند، خواندن کتاب برایم سخت و غم‌انگیز بود، از پیر شدن، مردن و دوره‌ی میانسالی آدم‌ها غم عمیقی در دلم می‌نشست، شاید چون این روزها در واقعیت هم این مرحله از زندگی نزدیکانم و سیر زوال طبیعی دنیا غمگینم می‌کند، شاید باید کتاب‌هایی بخوانم که لااقل در دنیای کتاب‌‌ها از واقعیت‌های روزمره‌ی زندگی کمی دور شوم!
از کتاب‌های زویا پیرزاد فقط طعم گس‌ خرمالو  را هنوز نخوانده‌ام که این تابستان خواهم خواند و هنوز تنها کتاب محبوبم از او "چراغها را من خاموش" می‌کنم است، رمانی که قلبا خیلی دوست داشتم.

بهار۰۴
        

          این کتاب شامل داستان های کوتاهی است که معمولا حول محور زن خانه‌ دار و زندگی سخت یک زن می پردازد .
خواندن کتاب را توصیه می کنم 
        

          اولین کتاب تمام شده در ۱۴۰۲
کتاب را ۱۳ اسفند از کتابفروشی آموت مرزداران خریدم. مجموعه داستان کوتاه‌های زویا پیرزاد. برخی از داستانها خیلی‌خیلی کوتاه، برخی فقط کوتاه و برخی دیگر از کوتاه کمی بلندتر.
عنصر مشترک تمام داستان‌‌ها زن است. در بعضی داستانها زن‌ها اول کوچکند و بعد بزرگ می‌شوند، در بعضی داستانها ژن‌های کوچک و بزرگ در کنار هم هستند. حتی در داستان‌هایی که شخصیت اصلی مرد است، این شخصیت در سایه چند زن و دختر شکل می‌گیرد. ظلم رفته بر زنان مضمون مشترک است. در بعضی داستانها هم که از مدیریت و تدبر زنانه حرف گفته‌اید معلوم نیست به نیش و کنایه است یا جدی و واقعی گفته است. حقیقتا قلم پیرزاد آموزنده است. البته که به نگاه و معنا شاید انتقاداتی باشد که هست اما قلم‌اس آموزنده است.
        

          زویا پیرزاد در این کتاب، مثل سایر آثارش، به زندگی روزمره، روابط انسانی، و احساسات عمیق شخصیت‌ها می‌پردازد.

داستان‌های این مجموعه بیشتر حول محور زنان، دغدغه‌هایشان، و لحظات ساده اما تأثیرگذار زندگی‌شان می‌گردد. نثر او روان، توصیف‌هایش دقیق و فضاهای داستانی‌اش پر از جزئیاتی است که به خواننده حس نزدیکی و هم‌ذات‌پنداری می‌دهد.
        

          چرامن فکر میکنم بابت هرکتابی باید نظری داشت ویادداشتی نوشت.
درمورد این کتاب نظری ندارم
        

          «مثل همه‌ی عصرها» مجموعه‌ای از داستان‌هاست که زندگی زن‌ها و مردهای معاصر را روایت می‌کند. آدم‌هایی با دغدغه‌های کوچک و آشنا. سوژه‌هایی که در این داستان‌ها انتخاب شده، عمدتاً از جنس سوژه‌هایی است که خیلی از ما در اطراف خودمان می‌بینیم؛ مانند بیکاری، ازدواج، پیری و دلتنگی. با این حال، سبک نوشتاری نویسنده به گونه‌ای است که شاید در نگاه اوّل، خالی از محتوا و کسل‌کننده به نظر برسد. به همین خاطر، برای کسانی که دنبال داستان‌هایی با ریتم تند و هیجان‌انگیز هستند، این کتاب انتخاب مناسبی نیست. 
        

          یک مجموعه داستان کوتاه،خیلی خیلی کوتاه، از زندگی زنان معمولی. آنقدر معمولی و آشنا که در همان برش کوتاه حس میکنی تو هم سالها آنها را میشناختی. برای من کتاب راوی تنهایی عمیقی بود که نه تنها دیده نمیشود که اصالت وجودش هم در سایه زنانگی، همسر بودن و مادر بودن، انکار میشود.
        

          "مثل همه عصر ها" در نگاه اول نقل زنان این سرزمین است.
نقل حس هایشان. اینکه به چه چیزی فکر می کنند. از پنجره خانه چه می بینند. با دیدن گل ها یاد چه جیزی می افتند.
اما دوباره که نگاه کنید، بازتاب "زویا پیرزاد" در کلمات خیلی بیشتر از دیگر زنان است. طبیعتا نویسنده در نوشته اش بروز و ظهور دارد اما تصویری که زن در جامعه ما دارد در کتابهای این نویسنده تکرار می شوند. به همین خاطر اگر این کتاب را بعد از داستان های بلند تر از همین نویسنده بخوانید، شخصیت، فکر و احساسات مشابهی را در زنان و مردان داستان می بینید که شما را به تصویر نویسنده از آنان می رساند.
        

          واقعاً داستان‌های این کتاب مثل همهٔ عصرها هستند؛ یکنواخت و عادی.
زویا پیرزاد، آنِ زندگی روزمرهٔ زنان (اغلب خانه‌دار)‌ را به تصویر می‌کشد. 
بیشتر داستان‌ها اتفاق، حادثه و کشمکش ندارند اما نویسنده همین سادگی را جوری روایت کرده که بعد خواندن کتاب دلت می‌خواهد قلم‌ دست بگیری و چند صفحه‌ای از روزمره‌ات را روایت یا تایپ کنی؛ روایتی که رنگ‌وبویی از لحظه‌لحظهٔ زندگی بدهد.
        

          این کتاب داستان ادم های مختلف هست ، که یه زندگی معمولی و عادی دارن ،درباره احساساتشون و گذر زمان .
درباره زندگی .
        

           با  داستان های کوتاه  و بعضا خیلی کوتاه، زندگی روزمره چند شخصیت که عموما زن هستند، روایت شده است .
با زبانی ساده و روان  است بدون پیچیدگی خاص، تصویر شخصیت داستان در ذهن رسم می‌شود و خواننده  همراه با شخصیت به کارهای روزمره خانه می‌پردازد؛ یا از کنار پنجره به خیابان نگاهی می‌اندازد و  یا کنار مادربزرگش گلی می‌بافد و  ...



        

          روایاتی کوتاه از آنچه پس از سال ها زندگی پر از تکاپو به دست می آوریم.
اولین تجربه ام از خواندن قلم زویا پیرزاد بود و دوستش داشتم.
        

          بعضی داستان هاش رو دوست داشتم و بعضی رو نه. بین کنابهایی که از زویا پیرزاد خوندم از همه کمتر دوستش دارم.
        

          چند مجموعه داستان که اگه قرار باشه کتاب‌های داستان کوتاه بخونید من بهتون پیشنهاد می‌کنم با کتاب‌های مصطفی مستور شروع کنید تا زو یا پیرزاد.
        

          این کتاب 
در یک شب نیمه بارونی  با حالِ خوبِ  خوردن یک لیوان شیرکارامل گرم تو تراسِ  یک کافه چوبی کنار دریا خریداری شد🦋☕
و در یک عصر تابستانی آروم همراه با یک نوشیدنی خنکِ دستساز خونده شد...🧋
اولین کتابی که از خانم پیرزاد خوندم "چراغ ها را من خاموش میکنم" بود..👌
دقت به جزییاتش حسابی منو سر ذوق آورد و باعث شد برای تکمیل شدن روز خوبم یکی دیگه از آثارشون برای خودم سوغاتی بگیرم...😅
این کتاب  داستان های کوتاه درباره ی زندگی  ما آدم های معمولیه🦋✅