ایده داستانها  خیلی جذاب بود. احساس مردان و زنان افعانستانی را خیلی خوب به تصویر کشیده بودند
      

        خیلی قشنگ بود. دلم براش تنگ میشه
زبانش ساده و جذاب بود.
      

        نوشته روی جلد کتاب بی معطلی بغض شد و راه گلویم رابست؛ بغضی که از همان سال ۹۸ گاه و بیگاه به سراغم می‌آید. 
همراه شدم با پدر امیرحسین قربانی، دانشجوی شهید حادثه پرواز اکراینی.
 به روایتش گوش دادم. روایتی که انگار میخواست آشفتگی روحیش را نشان دهد. گاه در تفت بود یا کانادا؛ گاه در فرودگاه و یا در اسارت زندان بعث. 
اول خوانش کتاب انگار در کوچه پس‌کوچه‌های یک شهر ناآشنا گم شده بودم؛ زمان و مکان از دستم در رفته بود. اما پس از خواندن چند بخش بیخیال فرم شدم و گذاشتم تا پدر حرفهای تلمبار شده‌ی دلش را  بیرون بریزد.
جمله به جمله کتاب بغضم را آب کرد و صورتم را خیس. خودم را سپردم به روایتش و قدم به قدم نزدیک شدم به پایانی که از همان ابتدای کتاب می‌دانستم.
تعداد صفحات کم است اما خواندن بی‌وقفه تحمل بالایی می‌خواهد که من ندارم.
خدا به‌ همه بازماندگان حادثه صبر دهد.


      

        کتاب مصور حال خوب کن 😍 
      

        در این کتاب با زبانی ساده و روان جزییاتی از سوره  حشر  بیان شده است. آوردن نکات کاربردی و مثالهای عینی به درک مفاهیم این سوره کمک می‌کند.
      

        فرودین ۱۴۰۳ است اما من با خواندن این کتاب به آخرین روز تابستان ۵۹ پرت شدم؛ همان زمانی که اهواز مورد هجوم دشمن بعثی قرار گرفت. برای من یک هفته بود ولی برای مردم کتاب چندماه‌. 

احمد محمود فضای اهواز را در برابرم ترسیم کرد. دستم را گرفت و قصه مردم اطراف میدان و کنار قهوه‌خانه را تعریف کرد. با تعریفش تصویر هر فرد در ذهنم شکل گرفت؛ با دغدغه‌هایشان همراه شدم؛ با رنج‌ها و سختی‌هایشان؛ با کمبودها و تلاششان برای حفظ شهر . 

جملات گزارش گونه و ناپیوسته بود اما کم کم پازلش در ذهنم کامل شد و در آخر نویسنده صحنه‌ایی ساخت یا بهتر بگویم روایت کرد که بعید می‌دانم روزی از ذهنم پاک شود. 

درود خدا بر تمام مردمانی که ایستادند تا ایران بماند.


      

         با  داستان های کوتاه  و بعضا خیلی کوتاه، زندگی روزمره چند شخصیت که عموما زن هستند، روایت شده است .
با زبانی ساده و روان  است بدون پیچیدگی خاص، تصویر شخصیت داستان در ذهن رسم می‌شود و خواننده  همراه با شخصیت به کارهای روزمره خانه می‌پردازد؛ یا از کنار پنجره به خیابان نگاهی می‌اندازد و  یا کنار مادربزرگش گلی می‌بافد و  ...



      

        به نظرم شخصیت اصلی داستان دوچرخه‌ایی قرمز  است که  زندگی‌اش از آمریکا شروع می‌شود و بعد سر از بورکینافاسو در می‌آورد. اولش یار پسری آمریکایی‌ست ، بعد کمک حال دختری آفریقایی می‌شود تا مزرعه را آباد کند و در آخر هم تبدیل به آمبولانسی می‌شود تا از جاده‌های باریک و سنگلاخ عبور کرده و برسد به  بیمارانی که به او نیاز دارد.

      

        شخصیت اصلی داستان دختری نوجوان است که برای بهبود وضعیت خانواده‌اش تلاش می‌کند و ناامید نمی‌شود.  در مسیر پیشرفت از راهنمایی های معلمی دلسوز و کاربلد بهره می‌گیرد.
 کاش همه‌ی معلمها برای کلاسشان پنجره‌ایی می‌ساختند تا نور امید، قلب دانش‌آموزانشان را گرم کند.
 
تصویر سازی کتاب زیبا، رنگی و پر از روشنی و امید بود.
      

        تصویر سازی کتاب خیلی خوب بود اما به نظرم جملات خیلی گل‌درشت بود اگر به جای گفتن بیشتر نشان داده میشد بهتر بود.
      

        این کتاب با تصویرسازی عالی و جملات کوتاه، نحوه همدلی کردن را نه فقط به کودکان بلکه به من بزرگسال هم آموزش می‌دهد.
فقط گوش کنید؛ راهکار ندهید؛ بعد از شنیده شدن، نقطه‌های تاریک یکی یکی روشن می‌شود.
      

        سوژه کتاب خیلی دلنشین بود. تصویرسازی  عالی به انتقال مفهوم همدلی و باور به هدف کمک زیادی کرده است.
      

        نسخه صوتی این نمایشنامه را شنیدم. عالی،  قابل تامل و جذاب.
انگار من هم عضوی از مهمانسرا بودم و هر یک از شخصیت‌های منتظر آسانسور را می‌دیدم.

      

        
وقتی نسخه صوتی کتاب را  گوش می‌دادم انگار پای صحبت یکی از دانش‌آموزان پرحرفم نشسته بودم. دانش آموزی که دلش پر است و مادری برای درد‌دل در خانه نیست؛ او دنبال گوش بیکار و همدلی می‌گردد تا بار دلش را سبک کند. 

با وجود اینکه نویسنده آقا هستند اما لحن و زبان رمان کاملا با یک نوجوان دختر مطابقت دارد. نگرانی‌ها، دغدغه‌ها، حرص و جوش‌های نوجوانی، حس مادرانه نسبت به برادر کوچکتر، روابط با هم‌کلاسیها و دوستانش، رابطه با پدر و عمه‌اش کاملا طبیعی و باور پذیر بود و خیلی خوب در متن نشسته بود. 

شخصیت‌پردازی خوب سبب می‌شد تصویر هر شخص در ذهن شکل بگیرد و این مساله باعث ارتباط بهتر با رمان می‌شد. 

اما من اشاره‌ی حتی کوتاه به خودکشی در رمان نوجوان را نمی‌پسندم؛ هرچند پایانش پر از امید باشد.
      

        "این داستان «نبل» ما بود. ما باقی ماندۀ آن گذشتۀ تلخیم که باشکوه از دهان مرگ بیرون آمدیم و با غرور رو به دنیا، زخمی، اما سربلند ایستاده ایم" 

کتابهای باغ‌های معلق روایت ۷ زن سوری است که سعی کردند با قلم نوآموز خود، سختی‌های چهارسال محاصره‌ی شهرشان را با کلمات نشان دهند؛ ترس از موشکهایی که برایشان فرقی نمی‌کند کجا فرود آیند؛بیمارستان، مدرسه، مسجد و یا خانه‌‌ایی که چند زن و کودک ساکنش هستند؛ کمبود غذا، بحران دارو و کمک‌های پزشکی؛  از دست دادن عزیزانشان و هزار مشکلی که من درکی از آن ندارم. 

برخلاف تصورم کتاب به قلم خانم عالمی نیست و نقش ایشان آموزش نویسندگی و بعد جمع‌آوری روایتهای زنانی است که برای بیان خاطرات آن دوره‌ی سخت و سنگین، به نوشتن پناه برده‌اند. 

خواندن این کتاب در ایامی که غزه در محاصره‌ی  رژیم کودک کش است و چه بسا شرایط زنان غزه خیلی سختتر از نبل و الزهراست، توصیه می‌شود. 

می‌دانم تکراری است ولی  ما نیاز داریم  هرازگاهی داشتن امنیت و آرامش در خانه‌ و زندگی‌مان ، یادآوری شود تا قدر بدانیم. 

روح شهدای مقاومت و بخصوص سردار دلها شاد‌ 

#حلقه_کتاب‌خوانی_مبنا
#تنها_کتاب_نخون
#با_کتاب_قد_بکش
#کتاب_باغ‌های_معلق