از مهمان گاه بیشتر دوستش داشتم. خصوصا روایت های قدری شبیه وطن و نشانه ای افتابی برای سرزمین های ابری
      

        تا اینجا تکرار مکررات بود برم جلد بعدی ببینم چطوره
      

        پایان🪴
۴/۴/۵

[ با پایان جنگ سرد و سقوط کمونیسم ناگزیر باید مفهوم خود جنگ را دوباره بررسی و تعریف کرد.
 جنگ چیست؟
 پاسخ این سوال را نمی‌توان از طریق تحلیل‌های سیاسی یا واقعیت‌های تاریخی پیدا کرد تنها با درک و بیان روشن رابطه خودمان با جنگ است که به این تعریف می‌رسیم. ]
      

        دوسش داشتم. خیلی
      

        پایان🪴
۲۹
۲
۴

یجاهایی از متن از پرگویی و تکرار مکررات نویسنده خسته میشدم اما حس کنجکاویم نسبت به دنیایی که داشت باعث شد کتاب رو تموم کنم و خوشحالم چون یه گزینه پیشنهاد کتاب دارم برای وقتی که( دورباد دور باد) یکی از عزیزام  درگیر سرطان بشه.
البته اگه خواستم کتابو بهش معرفی کنم باید کنارش یکی دو دوز ذکر خدا هم کنار بزارم. چون کتاب همه چیز داشت جز یاد خدا...
      

        پایان🪴

۲۳
۲
۰۴

جایی ابراین توی رویا به وینستون میگه
( یه روز جایی همو ملاقات میکنیم که تاریکی، راهی به اون نداره)
کل فضای سیاه و دیکتاتوری محض داخل رمان رو به امید این جمله تا آخر تحمل کردم.
اما گول خوردم.😄
شما هم گول بخورید و این کلاسیک جذاب رو بخونید. 
 اورول وقتی این کتاب رو نوشته( حوالی ۱۹۴۹)
 ۴۰ سال بعد از انقلاب و پا گرفتن حکومت خیالی سوسیانگل رو تصویر کرده در ۱۹۸۴. همین ایده برای جذابیتش کافیه بنظرم.👌

پ.ن: اگه ضد انقلاب هستید اصل جنسه  تا تکه هاشو توییت کنید و لایک بگیرید بی جیگرا😅.
      

        بعضی جستارها اصلا به زندگی میان کلمه ها ربط نداشت. اما در کل خوب بود. اولین بار بود جستار رعد آسا میخوندم😁
      

        پایان🪴
۱
۲
۰۴

پ.ن:سرعت کتاب خوندنم کم شده و دلیل اصلیش چیه؟!
 مراقبت از یه آدم کوچولو
      

        پایان✅
۲۷
۱۲
۰۳

اگه شروعش کردید قلم سخت چندتا متن ابتدایی توی ذوقتون نزنه. ادامه بدید...
من روایت خانم خزائی و مهرجو رو خیلی دوست داشتم.
امیدوارم ازین دست روایت ها با قلم پخته تر و در سطح بهتر نوشته بشه🌿

بعد از خوندنش تصمیم گرفتم شب قدر امسال یه قرآن خاص برای خودم انتخاب کنم تا باقی سالهای عمرم انیس و مونسم باشه...
قرآنی که حاشیه نگاری های من و تو خودش جا بده تا هروقت بازش کردم یادم بیاد به دست خط و نامه خدا چه جوابی داشتم یا منو یاد چه چیزی انداخته...


#چند_از_چند
۳۱از۵۰
      

        و پایان...

روایت صد سال تهور یک نسل.
صدسال تنهایی یکی از اولین رمان های خارجی بود که اوایل نوجوونی اسمشو شنیدم اما فرصت خوندش پیش نیومد تا الان.
چقدر نمادها و استعاره هاش خوب بودن
بعد این کتاب دلم میخواد بیشتر از  رئالیسم جادویی بخونم.
جایی بین مرز واقعیت و خیال که راحت میشه همه چیز رو به بازی داستان گرفت.

#چند_از_چند
۳۰از۵۰
      

        پایان
۱۴
۱۱
۰۳

جستار رو به خاطر همین ویژگیش دوست دارم: ربط دادن چیزهای بی ربط به هم.
شما در ظاهر دارید اعترافات یک کتابخوان معمولی رو میخونید اما در واقع از قطب جنوب تا سبک طبقه بندی کتاب نخست وزیر  اطلاعات به دست میارید.
اگه آنه فدیمن با این حجم کتاب و اطلاعات کتابی  یه کتابخوان معمولی محسوب میشه من احتمالا یک کتابخوان خیلی خیلی خیلی خیلی معمولی هستم.

      

        پایان🪴

آلبرکامو یک متفکر و فیلسوف بود که دست بر قضا، به نوشتن هم علاقه داشت. او بعد از نگارش چند مقاله فهمید که برای صحبت کردن درباره فلسفه، می‌تواند راه‌های ساده‌تری را هم امتحان کند. نوشتن داستان و نمایشنامه، راهی بود که او برای نشان دادن فلسفه فکری‌اش انتخاب کرد. کامو در کتاب بیگانه این مکتب فلسفی را به شکل یک آدم واقعی در می‌آورد؛ آدمی که مثل همه ما سر کار می‌رود، غذا می‌خورد، دوست و رفیق‌هایی دارد و در حالت عادی، تفاوتی با بقیه مردم ندارد. اما وقتی در ذهن همین آدم دقیق بشویم، شبکه‌ای ناپیوسته از افکار و اطلاعات و کنش‌ها را می‌بینیم. مورسو برای هیچ کاری به دنبال هیچ معنایی نیست. این خیلی ترسناک به نظر می‌رسد، نه؟

مورسو نه بی ادب است، نه جنایتکار و نه حتی سنگدل. شخصیت اصلی کتاب بیگانه تنها یک پوچ‌گرای مطلق است که خودش هم از این وضعیت راضی نیست، اما ایده دیگری هم برای ادامه زندگی ندارد. او نسبت به اطرافیانش بی‌خیال نیست، ولی روشی احساسات روشنی‌ هم برای ابراز کردن ندارد. آلبرکامو، بدون اینکه ما بفهمیم یا در مقابلش جبهه بگیریم، پای فلسفه را به داستان باز کرد

ادامه یادداشت:
https://cheeketab.com/alien/

#چند_از_چند
۱۹ از ۵۰
      

        یک تجربه جدید بود.
      

        دچار دوگانگی شدم. چون نویسنده کتاب رو خیلی دوست دارم اما کتابش اصلا اون چیزی که فکر میکردم نبود.‌..
خیلی هم تعریفش رو شنیده بودم و تصورم با چیزی که خوندم به هم نخوند.
محتوا و ریتم کتاب رو از صفحه ۳۰ به بعد دوست داشتم. اما از یه جایی به بعد شبیه رمانای ۹۸ ایا شد. و واقعا نمیتونستم ادامه بدم. تنها دلیلی که تا آخر خوندم این بود که دلم میخواست بفهمم تهش مستوره با این وضعیت قر و قاتی که توش گیر کرده چیکار میکنه که واقعا حرکت خاصی صورت نگرفت...و همین. عنوان کتاب و ایده اش رو خیلی دوست داشتم...اما...با متنش ارتباط نگرفتم
      

        پایان🌿
به ضمیمه بخش هایی از کتاب که دوست داشتم.

یعد از خوندن کتاب هوس میکنید
_ تو کوچه پس کوچه های شهر قدم بزنید حتی اگه تنها گزینه‌تون بازدید از قبرها باشه.
_پیاده روی یا دوچرخه سواری کنید.
_کتاب چاپی بخونید و بین ورقه هاش یادگاری بزارید.
_برید ونیز


۲۹
۰۹
۰۳
#چند_از_چند 
۱۶از۵۰
‌‌‌┄┅─═◈═─┅┄⁣𑁍┄┅─═◈═─
▣⃢🪴 @Anne57