شبکه اجتماعی کتاب‌دوستان

        اثر ارزشمند الکساندر سولژنتسین که برای اولین بار در سال۱۹۶۲ میلادی  در مجله ای در شوروی منتشر شد و نقطه عطفی در ادبیات شوروی پس از دوره استالینیسم به شمار می آید. این اثر، روایت گر یک روز عادی از زندگی زندانی های اردوگاه کار اجباری را به تصویر میکشد و در فضایی واقع گرایانه، به بررسی زاوایای رژیم سرکوبگر می پردازد.
ایوان دنیسوویچ شوخوفسکی،زندانی سیاسی دوره استالینیستی است که صبح خود را با فشار کار اجباری شروع میکند.
روایت کتاب بدون پیچیدگی است و با تمرکز بر جزئیات ساده روزمره ادامه پیدا میکند تا شب فرا رسد. روایت داستان کاملا خطی و شبیه روزنامه نگاری است.
ایوان، مصداق انسانی عادی است که در شرایط غیرانسانی به دنبال یافتن وجدان خود است. کتاب بر لزوم حفظ کرامت انسانی در سخت ترین شرایط انسانی تاکید میکند و رژیم های توتالیتر و سرکوبگر را به شدت نقد میکند
      

        بیهوشی کتاب خیلی قشنگی و اموزنده ای بود✨

شخصیت اصلی این داستان که قلدر بود حافظه خودش را از دست داده بود و وقتی به هوش اومد تبدیل به ادم خوب شد ولی میبینه بیشتر از ادمها از دستش ناراحتن و ازش میترسن و فکر میکنن اون مثل قبلا ذات بدش رو داره ولی  اون  میخواست واقعا تغییر بکنه و با چالش های خیلی زیادی رو به رو شد و داشت تقریبا ضرر میدید و دوستان قدیمی خودش رو داشت از دست می داد ولی ناامید نشد و واقعا تصمیمش جدی بود و در عوض دوست های خیلی زیاد و مخصوصا* خیلی خوبی* به دست اورد🌸⭐
 و نشون میداد که اگر چیزی رو واقعا خودت میخوای با تلاش میتونی  به خواستت برسی و هیچوقت هم دیر نیست برای تبدیل شدن به کسی که خودت میخوای✨🌺
کتاب خیلی روون و راخت خوانی بود و طراحی جلد کتاب به نظرم من بامزه بود و همینطور اسمش و دلم میخواد دوباره بخونمش
      

        کتاب بسیار زیبایی بود .
درباره‌ی دختری که ۲۹ سال در چهارچوب سختگیری خانوادش زندانی شده بود و سعی می‌کرد همیشه اونهارو از خودش راضی نگه داره ، اما با یک نامه همه چیز تغییر کرد و به این نتیجه رسید که قرار نیست همیشه باب میل دیگران رفتار کنیم و باید خودمون رو در اولویت بزاریم.
کتاب روند آرومی داره با توصیف های فراوان اما چیزی که این کتاب رو برای من زیبا کرد نجات دهندگیش بود ، من اینو زمانی شروع کردم که حالم خوب نبود و تونست تسکینی برام باشه ؛ اگر روزی موضوع کتاب رو فراموش کردم قطعاً حس و حالش رو فراموش نخواهم کرد.
      

        کتاب عمیق و ملموسی بود.
توی نگاه اول آدم با دیدن اسم کتاب فکر میکنه شاید توصیفات توی این کتاب به دلیل کور بودن شخصیت‌ها یا خیلی سطحی باشه یا اصلا وجود نداشته باشه ولی وقتی شروع به خوندن میکنه بیشترین چیزی که توش غرق میشه توصیفاته. اون هم توصیفاتی عمیق و گاهی به شدت زننده.
برای منی که همزات پنداریم با شخصیت‌ها زیاده اون توصیفات یه جاهایی واقعا حالم رو بد میکرد.
باید بگم بعد از خوندن این کتاب آدم نه تنها قدر حس بینایی که قدر تمام حواس پنج‌گانه‌اش رو بیشتر میدونه.
ما دنیایی رو دیدیم که کوری ویرانش کرد
و حالا میتونیم تصور کنیم دنیایی که توش باقی حواس‌مون رو از دست بدیم هم می‌تونه همینقدر ترسناک باشه.
بی‌نهایت دوستش داشتم و مطمئنا از اینجا به بعد این کتاب، دیدگاهم رو نسبت به زندگی تغییر میده.
      

        قطعا جلد های بعدی دیگه قرار نیست شاهد همش شوکه شدن ایوری از این حجم از سلطنتی بودن خونه و عمارت و جذابیت اون چند تا برادر باشیم که این نکته‌ی بدجور مثبتیه.💯
همون اول گفت من نباید عاشق این آدما بشم اونوقت...😭
معماهای چندانی هم داخل این جلد نبود فقط همون جملاتی که اول کتاب هی تکرار می‌کرد تا تهش آدمو درگیر می‌کرد.
پ.ن: به لطف باشگاه‌ِ کتابِ گرین گیبلز قراره جلد‌های بعدی این مجموعه رو هم بخونم وگرنه خیلی وقت پیش ولش کرده بودم.
      

        داستان درباره دختر ی نابیناست 
اوایل داستان خیلی خسته کننده پیش می‌رفت 
اما بعدش داستان هیجان انگیز تر شد .
ما میتونیم پی ببریم که افراد لازم نیست حتما همه حس هارو داشته باشند (البته که تمام حواس خیلی مفیدن و کسی هم منکر این قضیه نیست) اما میتونیم با استفاده از حس های دیگر مون مشکلات زندگی رو حل کنیم و نباید نا امید بشیم 
      

        هنوز در سکوت آن اتاق تشریح ایستاده ام 💔
یه کتاب‌هایی هست که توجه زیادی بهشون نمیشه و ترند نیستند اما خوندنشون شما رو روانی میکنه 🤌
 «ما منتظر بودیم شیطان را ببینیم، اما او با روپوش سفید آمد. نه شاخ داشت، نه دندان، فقط یک فرم آزمایش دستش بود.»



در میانه‌ی جنگ جهانی دوم، در ژاپن، در یکی از دانشگاه‌های پزشکیِ معتبر، گروهی از دکترها بر اسیران آمریکایی آزمایش‌های انسانی انجام دادند: زنده زنده کالبدشکافی‌شان کردند، بدون بی‌هوشی. تاریخ واقعی‌ست. دردناک، منزجرکننده، اما واقعی.

شوساکو اندو این فاجعه را در قالب رمانی کوتاه و استخوان‌سوز بازآفرینی می‌کند. اما نه برای تحریک احساسات یا هیجان، بلکه برای کندن پوست اخلاقی خواننده.
این داستان نه درباره‌ی قربانیان، که درباره‌ی عاملان است — دکترهایی که «فقط انجام وظیفه می‌کردند»، و به تدریج، در هیاهوی جنگ، انسانیت را کنار گذاشتند. نه با تصمیمی دراماتیک، بلکه با سکوت، با بی‌تفاوتی، با توجیه‌های عقل‌پسند.

اینجا خبری از هیولاهای ترسناک نیست. بلکه هیولاها، شبیه خودمان‌اند. مهربان، معمولی، حتی کمی خسته. و این است که ترسناک‌ترش می‌کند.

"دریا و زهر" کتابی نیست که ببخشد. نه قربانی را، نه خواننده را.

این کتاب می‌پرسد:
ـ وقتی همه می‌دانند و هیچ‌کس کاری نمی‌کند، گناه از کیست؟
ـ اگر خودت را بی‌دست‌وپا، بی‌تقصیر، و بی‌قدرت بدانی، هنوز انسان مانده‌ای؟
ـ اگر سکوت کرده باشی، شریک جنایت نیستی؟

این کتاب را نخوان، اگر دنبال سرگرمی‌ای.
این کتاب را بخوان، اگر جرئت داری به زخم‌های تاریخ، و به ترسناک‌ترین نسخه‌ی خودت، خیره شوی.
      

        این کتاب، کتاب من نبود. 
موضوعاتی مثل اینکه برداشت های ما در گذر زمان ممکنه اشتباه از آب در بیاد یا واقعیت با چیزی که ما فکر می کنیم می دونیم متفاوته رو در کتاب های دیگه به شکل بسیار ماهرانه تر خونده بودم.
شاید اگر اونا رو نخونده بودم از این خوشم می اومد.
پیام مثبتی که میشه ازش گرفت این بود که همه ی ما ممکنه یه جا هایی واقعیت رو به نفع خودمون تحریف کنیم یا تغییر بدیم.

داستان کتاب برای من سطحی بود، درسته به نظر میاد اینها مسائلی هست که آدم ها روزانه در دنیای واقعی باهاش سر و کار دارن اما برای من وارد رابطه شدن بدون اینکه بدونی چرا یا هدف چیه یا اینکه با مادر دوست دخترت بخوابی یا با دوست اکست وارد رابطه بشی همش سطحیه.
قصد قضاوت کردن این آدم ها رو ندارم و نظراتم صرفا برای زندگی شخصی خودم هست اما مشکل من با این داستان اینه که بخوای به همچین دراما هایی لباس فلسفی و عمیق بودن بپوشونی.

شخصیت ورونیکا هم از اول تا آخر روی اعصابم بود، انگار این زن حرف زدن بلد نبود همش می گفت تو هیچ وقت نفهمیدی و نخواهی فهمید.
از تونی خشمگین بود اما در مورد این خشمش هیچ حرفی نمی زد، یه جورایی یه پرخاشگر منفعل بود.

و در کل کتابی نیست که بخوام دوباره سراغش برم.

۱۴ مرداد ۴۰۴
      

        در میان صفحات این کتاب، نفس‌های یک دخترِ جنگیده با باد و سکوت، با ما هم‌نفس می‌شود. «رویای دونده» فقط داستانِ دویدن نیست؛ روایتی‌ست از ایستادن، افتادن، و دوباره برخاستن. قصه‌ای‌ست از درد، از دست دادن، و امیدی که در دل تاریکی‌ها جرقه می‌زند.
وندلین ون درانن با قلمی لطیف و انسانی، داستان دختری را روایت می‌کند که شاید عضلاتش بشکنند، اما روحش نه. این کتاب به ما یادآور می‌شود که گاهی مسیر زندگی، نه در دویدن، که در ایستادن و ادامه دادن است.
برای تو که این کتاب را در دست داری:
باشد که هر بار دلت گرفت، به یاد بیاوری هنوز هم می‌شود روی پا ایستاد... و حتی با زخم، ادامه داد.
با آرزویی از اعماق دل برای روزهایی که در آن، تو هم دونده‌ٔ رؤیاهایت باشی.