جسیکا دخترکی دونده است که طی حادثه‌ای پای راستش را از دست داده. حالا زندگی بدون پایِ راست، برای کسی که دویدن اصلی‌ترین دلیل زندگی‌اش است احتمالا مصداق خوبی برای این جمله آغازین کتاب باشید «زندگی‌ام به آخر خط رسیده!». اگر با بدبینی نگاه کنیم باید تا پایان کتاب با داستانی دردناک رو‌به‌رو باشیم، اما ورود دوستان و هم‌تیمی‌های جسیکا فضا را تغییر می‌دهد. حالا قرار است دنیا برای جسیکا تبدیل به جای بهتری شود. آن هم با تلاش‌های بی‌وقفه‌ی بهترین دوستانش.
«رویای دویدن» یکی از رمان‌هایی بود که در انفجار انتشاراتی این سال‌ها منتشر شد. در انتهای نوجوانی تقریبا تمامی کتاب‌های منتشر شده در حوزه¬ی نوجوان را خوانده‌بودم؛ اما در آستانه‌ی 22 سالگی متوجه شدم آنچه از کتاب نوجوان خوانده‌ام دیگر فقط قسمت کوچکی از این بازار نشر عظیم است. این کتاب هم یکی از همان مواردی بود که نوجوان‌های اطرافم خوانده بودند و زیاد در موردش صحبت می¬کردند. از آن کتاب‌هایی که در مورد نوجوانی دچار مشکل است که یاد می‌گیرد چطور با این موضوع کنار بیاید. «ته کلاس ردیف آخر صندلی آخر» و «35 کیلو امیدواری» تنها کتاب‌هایی با این موضوع بودند که در نوجوانی¬ام خوانده بودم.
درست نیست اگر بگویم این کتاب یکی از بهترین کتاب‌های این موضوع است، چون همین الان می‌توانم چند مورد بهتر از آن را نام ببرم، اگر بزرگسال هستید یا نه اگر می‌خواهید برای اولین بار چنین دست کتاب‌هایی را تجربه کنید «رویای دویدن» شاید شروع خوبی نباشد. اما اگر بعد از خواندن چند کتاب در همین موضوع به این ژانر علاقه‌مند شده‌اید خب رویای دویدن پیشنهاد خوبی است. فضای شاد و مهربانی دارد و شما را در ماجرایی درگیر می‌کند که مثل خیلی دیگر از مسائل زندگی به نظر لاینحل می‌آید و مثل خیلی دیگر از کتاب‌های نوجوان این ویژگی را دارد که شما را نهایتا با حسی خوب و امیدوارکننده تنها می‌گذارد.
          

            این کتاب یک کتاب فوق العاده قشنگ هستش . یک کتاب رمان به سبک رئال که یه نثر روان و قشنگ داره .این داستان روایت زندگی جسیکا ۱۶ ساله است که یک اتفاق بزرگ زندگی اش رو از این رو به این رو میکنه و حالا موضوع  اینکه آیا جسیکا میتونه زندگی اش رو از سر بگیره آیا میتونه با زندگی اش کنار بیاد و قطار از ریل خارج شده زندگی اش رو به زندگی برگردونه؟
من با خواندن این کتاب در کنار جسیکا درد کشیدم خندیدم و دویدم .
این کتاب نوشته وندلین ون درانن میتونه نگاه حتی یک نفر رو به انسان ها تغییر بده که شاید حتی یک نفر راهم که شده از ظاهر قضاوت نکنیم و سعی کنیم هر کس با هر شرایط ظاهری رو بشناسیم و قدری حتی کم دنیا رو برای خودمون و بقیه شیرین و زیبا کنیم 💛
          

            مهم ترین جمله کتاب از نظر من:
مردم خود آنها را ببینند، نه وضعیتشان را...
این تنها چیزیه که هر کسی با هرنوع ناتوانی می خواهد، از ظاهر آدم ها یا از چیزی که متوجهش   نمی شویم ، در موردشون قضاوت نکنین، سعی کنید اونا رو بشناسین. ص۳۱۰
          

            من به این کتاب احساس نزدیکی زیادی داشتم.شاید چون ورزشکارم شاید چون اتاقی که برای این دختر افتاده کابوس منه.دقیقا حسشو درک می کنم وقتی یه ورزشی انجام میدی از دست دادن پاهات میشه کابوس زندگیت و بد ترین اتفاقی که ممکنه برات بیوفته.
کتابش جالب و غمگین بود و در آخر شاد تر شد.جالب اینه که وقتی پای مصنوعی شو گرفت(اون که مخصوص دو بود)انتظار داشتم تو یک رقابت دیگه شرکت کنه و یک رکورد بزنه میدونی برای خودش میگم ولی کاری که کرد باحال بود.اولین کاری که با پای جدیدش کرد کمک به دوست تازه ای بود که از نظر شرایط به اندازه ی خودش خوش شانس نبود
          

            درمورد زندگی دختری به نام جسیکا است و آدم وقتی میاد خودشو می زاره جای اون و اتفاق هایی که برای اون میوفته 
مثلا برای خود ما اگه دیگه نتونیم کتاب بخونیم چه حسی داره؟
برای اون دویدن بود ...
کتاب احساسی و انگیزشی خوبی است
          

            اینو چندین سال پیش ( حدود ۷ سال یا ۶ سال پیش ) خوندم
واقعا قشنگ بود
نشون داد حتی با وجود نقصی که پیدا کرده بود بازم می شه ادامه داد
          

            کتاب داستان خوب برای من کتابیه که با کلمات و جملاتش، دست نوازشش رو روی من و تجربیات زیسته و نزیسته ام بکشه و افکارم رو جاری کنه و احساسات مختلفی رو در من به جریان بندازه و این کتاب در این امر موفق بود و من دوست داشتم؛ قلم نویسنده، ترجمه مترجم، شخصیت ها، داستان، نحوه تقسیم بندی فصل ها و در دست گرفتن این نسخه از کتاب رو.
          

            با این‌که حدس چگونگی پایان داستان سخت نیست، باز هم مشتاقانه دنبالش می‌کنی تا برسی به اون نقطه. نقطه‌ی پایان هم لزوما قرار نیست طوری باشه که فکرش رو می‌کردی؛ اما بسیار دوست‌داشتنی و دلنشینه.
احساسات و عواطف جسیکا و اتفاقات دور و برش به قدری زیبا و پرتوان توصیف شده بود که گاهی من مرز بین خودم و جسیکا رو گم می‌کردم. با دردهای جسیکا درد می‌کشیدم و با امیدواری‌هاش امیدوار می‌شدم. هر لحظه می‌تونستم درک کنم چه احساسی داره؛ و به نظرم این بزرگترین نقطه قوت داستان بود. 
بقیه‌ی شخصیت‌ها رو هم خیلی دوست داشتم؛ به خصوص فیونا و گوین و رزا. :")
          

            همیشه وقتی اسم این کتاب می آمد،  عناوینی مثل معلولیت،  امید و تلاش هم همراهش بود و تقریبا به عنوان کتاب همه پسندی می شناختمش.

کتاب در مورد دختر جوان ۱۶ ساله ای به نام جسیکاست که دویدن برایش مثل نفس کشیدن است، همان قدر حیاتی و لازم. هر روز و هر قدر که بتواند می دود و از بچگی این گونه بوده.
در مسیر رسیدن به یکی از مسابقات دو، اتوبوسشان به خاطر سهل انگاری راننده کامیونی دچار سانحه می شود و این دختر، پای راستش را از زانو به پایین از دست می دهد.
شاید تصور این فقدان هم در ابتدا برایش سخت بوده اما او باید بتواند هرچند سخت و غیرقابل تحمل، این نقص عضو را به عنوان یکی از واقعیت های زندگی جدیدش بپذیرد  و با ان کنار بیاید.
 همراه شدن با این معلولیت و کشمکش های ذهنی جسیکا، حس درماندگی و تقلای او و روند شکل گیری تغییرات در او و اطرافیانی مثل پدر و مادر، خواهر کوچکتر، دوستان صمیمی و دور، معلم ها و ...به خوبی و کاملا قابل درک بیان شده بودند.
در این روند، جسیکا با افراد مختلفی همراه می شود، هم اشنایان قدیمی و هم افراد جدید. دوست صمیمی اش فیونا، دکتر هنکشتاین! و منشی مهربانش، مربی کایرو، ونسا رقیب قبلی، گوین پسر خوشنام مدرسه، رزا دختر معلول و ... هر کدام  تفکرات و اتفاقات مختلفی را برای جسیکا رقم می زنند، تا انجا که در اخر کتاب جسیکا یکی از دونده های شرکت کننده در مسابقات دوی ۱۵ کیلومتر می شود ان هم با وجود معلولیت و نداشتن یک پا! اما چه طور ممکن است؟

نکته مهم در مورد ترجمه آنکه،  من در چند قسمت و حتی در عناوین سر فصل ها دو ترجمه نشر پرتقال و نشر پیدایش را مقایسه کردم، و ترجمه نشر پیدایش را درست تر و منطبق تر یافتم. (که این برتری را پیش از ان از جانب دوستان کاردرستم شنیده بودم)
          

            یکی از بهترین کتاب هایی بود که خوندم یه ژانر تلخ و غم انگیز و حتی انگیزشی داشت .
درمورد جسیکا دختر دونده ایی نوشته شده که در یه حادثه یکی از پاهاش رو از دست میده و این میشه که تمام زندگی ،رویا و ارزوهاش رو از دست میده چون دیگه نمیتونه بدود و این شروع افسردگی جسیکا میشه اما تمامی اطرافیانش سعی میکنند جوری جسیکا را به زمین مسابقه برگردانند اما با یک پا بدود؟!
بنظر شما جسیکا باز هم به مسابقه دو  میرود؟! میزارم خودتون کتاب رو بخونید . 
قلم نویسنده عالیه و سریع میتونید بخونید اگر تندخوان باشید یعنی حوصله سر بر و کند پیش رو نیست . درکل ارزش خوندن داره و میخواد مردم خود دیگران رو ببینند نه وضعیتشان را.

          

            این کتاب داستان جنگه. جنگ با شرایط. در کل داستان جذاب بود. اینکه دختره همچین عضو حیاتی ای رو از دست بده. درد های فانتومی ش خیلی جذاب بود. کتاب رو جوری روایت می کرد انگار طرف خودش همچین اتفاقی رو تجربه کرده اونجا که داشت آرزو می‌کرد که کاش دستش قطع می‌شد ولی بعد به دستش نگاه کرد و فهمید بدون دست نمیشه. اینکه خودش به آدم های معلول تو مدرسه توجه نمی کرد و بعد وقتی خودش رو ویلچر بود از این قضیه زجر می کشید. وقتی اون پای دوندگی رو براش گذاشتن من انتظار داشتم که خودش تو یه مسابقه شرکت کنه و برنده شه ولی به محض اینکه تونست بدوئه 16 کیلومتر برای دوستش دوید. این خیلی ارزشمند بود. به هرجال این کتاب پر از حس خوب دوستی و جنگیدن برای دوستی بود. حس دویدنش خیلی واقعی توصیف شده بود من خودم یه مدتی دونده بودم. در آخر باید بگم که واکنش مامان اون دونده ی رو مخ و از خود راضی به کار ها و حرف های دخترش جالب بود. عااااااشق این کتابم و به همه پیشنهادش میکنم
این یادداشت رو خواهر 14 ساله نوشته