ایده‌ش بین کتاب‌هایی که شبیهش هستن خیلی متفاوت و جالب بود، اینکه خواننده تنها کسی باشه که به ذهن یه دختر معلول که نمی‌تونه صحبت کنه و به شدت هم باهوشه، راه پیدا کنه، خودش بدون در نظر گرفتن فراز و نشیب قصه یه روایت زیبا می‌سازه.
من کسی‌ام که حقیقتا زیاد حرف می‌زنم! اگه کسی بخواد شکنجه‌م بده می‌تونه مجبورم کنه حرف نزنم!:) خوندن تجربه‌ی دختری که سال‌هاست دانش کلمه و زبان رو داره اما نمی‌تونه صحبت کنه، حتی بدیهی‌ترین چیزها رو نمی‌تونه بگه خیلیییی برام دردناک بود. اون بخش داستان که ملودی رفت پیش پزشک برای تست هوش و طرف جلوی ملودی به مادرش گفت که این بچه عقب‌مونده‌ی ذهنیه (در حالی که چیزی که باعث شد اون متوجه هوش ملودی نشه کم‌هوشی خودش بود!)، واقعا برام درددددد داشت.
اینکه حتی نزدیک‌ترین آدما که از همه بیشتر می‌فهمنت هم هیچ‌وقت حرف‌های واقعیت رو نمی‌شنون اتفاق خیلی تلخیه.
حالا، ملودی صاحب یه صدا میشه:)
راستش انتظار داشتم وقتی مدی تاکر میاد وسط، ملودی تماااام حرف‌های نزده‌ی این سال‌هاش رو بزنه، از هوشش بگه، خاطراتی رو تعریف کنه که در اون‌ها پدر و مادرش حرفش رو نفهمیدن، اما این اتفاق نیفتاد که برام عجیب بود.
یه انتظار دیگه هم از کتاب داشتم، انتظار داشتم لااقل یه بچه توی اون مدرسه، دوست ملودی باشه! چرا وقتی کاترین و خانم وی و... هستن، نمیشه یکی از بچه‌ها هم مثل اونا خوب و با درک باشه؟ به نظرم جای این نکته تو قصه خالی بود. حقیقت اینه که دل بچه‌ها نسبت به آدم بزرگا برای پذیرش این جور قضایا خیلی صاف‌تره‌.
حوادث قصه و سیر تکامل ملودی و تغییر ذره ذره‌ی شرایطش خیلی خوب به تصویر کشیده شده.
این کتاب یکی از بهترین‌هاست برای درک همه‌جوره‌ی شرایط آدم‌هایی مثل ملودی، پس به شدت پیشنهادش می‌کنم. به نظرم این کتاب‌ها واقعا لازمن.

_ راستی خیلی عجیبه که تو این کتاب هم کارکتر هم حسی داشت. هم حسی خیلی اختلال کممم یابیه ولی تا حالا سه تا کتاب خوندم که کاراکتراشون هم حسی داشتن😂 هم‌حسی داشتن ملودی به نظرم یکم اضافه بود و انگار نویسنده می‌خواست یه بار رنگی رنگی مثبت به داستان اضافه کنه. علاوه بر اینکه همچنان متعجبم چرا وقتی تونست یه ارتباطی برقرار کنه، هر چند کوچک؛ از علاقه‌ش به موسیقی و استعدادش به مردم نگفت؟ چرا از هم حسی داشتنش نگفت...؟
      

        من مطمئنم که رولینگ تهدید شده برای تایید کردن این😬
بزرگترین مشکلم باهاش تغییر دادن قانون دنیای هری پاتره: در باره‌ی زمان برگردون. ما توی زندانی آزکابان می‌بینیم که اتفاقات طوری افتادن که با در نظر گرفتن دخالت هری و هرماینی درست در میان. نه اینکه بعد از به عقب برگشتنشون و دوباره برگشتشون به زمان حال، یهو با یه سری اتفاقات جدید روبرو بشن. اگه اینجوری بود که اصلا جور در نمیومد! مثال اگر بخوام بزنم: هری قبل از اینکه به قضیه‌ی زمان برگردون برسیم، خودش رو می‌بینه که سپر مدافعو ساخته. (و فکر می‌کنه پدرش رو دیده) پس این اتفاق در ساختار زمان وجود داره. اما در فرزند نفرین شده آلبوس و اسکورپیوس به عقب برمی‌گردن و مثلا یه تغییر ریز ایجاد می‌کنن. بعد برمی‌گردن به زمان حال و می‌بینن که عه! مثلا نتیجه اون اتفاق این شده که فلانی هیچ‌وقت به دنیا نیومده:/ خب نمیشه کههههه (حرص) آلبوس و اسکورپیوس باید همیشه تو اون اتفاق می‌بودن. اصلا این مدلی که در این کتابه با منطق دنیای رولینگ جور نیست.
یکی از اصلی‌ترین ویژگی‌های مثبت دنیای هری پاتر اینه که شخصیت‌ها واقعین، رنگ عوض نمی‌کنن که مثلا دریکو در تمام موقعیت‌ها بد بودنشو حفظ کنه و هری همیشه قهرمان باشه. شخصیت‌ها مایعی نیستن که نویسنده تو قالب داستان ریخته باشه و با هر چالش یه شکل جدید به خودشون بگیرن. این برای باورپذیر بودن یه قصه خیلی خیلی مهمه، لااقل از نظر من.
حالا اینجا چی شده؟ شخصیت‌ها مایع شدن و در قالب داستان ریختنشون! یه سوءاستفاده اساسی از محبوبیت غیرقابل پیش‌بینی دریکو بعد از پخش فیلم‌هاست. رولینگ خودشم قبلا گفته دریکو رو برای محبوب بودن خلق نکرده و بیشتر این محبوبیت رو به خاطر اینکه تام فلتون بازیگرش بوده می‌دونه. حالا اینجا کلا پوکوندن طرفو. خب میگیم دریکو عوض شده. قبول. هری چیییی؟ هرماینی چیییی؟ (بذارید اون قضیه تافی خوردن هرماینی رو یه شوخی بی‌مزه در نظر بگیرم...) توی کتابای رولینگ، افراد هویت دارن. ما بعد از خوندن کل مجموعه، کاراکترها رو می‌شناسیم. انگار که آدمای واقعی تو زندگیمون باشن. ویژگی‌هاشون رو می‌دونیم. مثلا هری همیشه هوای آفتابی رو دوست داره. این یه مشخصه‌ی ثابته و همیشه هم همینجوری می‌مونه. شخصیت‌ها در طول مجموعه بزرگ شدن و ذره ذره تغییر کردن اما اینقدر روندش قابل باور و طبیعی بوده که ما شوکه نشیم و کاراکترها رو کاملا بپذیریم. اما اینجا چطور؟ هری یه غریبه‌ی واقعیه. کسانی که تمام کتاب‌ها رو خونده باشن که احتمالا وسط این کتاب حالشون بد میشه😬😂 (این کیه؟... نکنه آخر داستان معلوم شه گویله که با معجون مرکب پیچیده خودشو به شکل هری درآورده...؟)
یکی دیگه از مشخصه‌های هری پاتر اینه که هیچ‌وقت اتفاقات اونقدر مزخرف نمی‌شن که از ناامیدی بخوایم کلا ببندیم بذاریم کنار که من اینجا این حسو داشتم.
تازه جدا از همه‌ی اینا، مگه هری به آلبوس نگفت کلاه گروهبندی انتخابشو در نظر می‌گیره؟ خب پس مگه آلبوس کندذهنی یا فراموشی داره که موقع گروه‌بندی به کلاه نگفت نمی‌خواد تو اسلیترین باشه؟:/
جداتر، توی یادگاران مرگ به شدت واضحه که بچه‌های هری چجورین... جیمز به جیمز رفته!😂 شیطونه و یکم هم با برادرش بدجنسه:) و آلبوس هم به نظر آروم و معصوم‌تر و نگران میاد و من فکر می‌کنم مثل چشماش که به لی‌لی رفته، اخلاقشم همینطور باشه:) در نتیجه اگر بکشنم هم این آلبوس پاتری که تو فرزند نفرین شده هست رو نمی‌پذیرم😂🙄❤ این بچه از زیر بته که سبز نشدههههه نه شبیه جینیه نه هری نه جیمز نه لی‌لی و نه ویزلی‌ها... اصلا هیچ هویت مشخصی نداره. الان من از شما می‌پرسم. یه ویژگی مشخص بدین مخصوص کاراکتر آلبوس سوروس پاتر. جوابی دارید؟
تنها بخش مثبتش اسکورپیوسه که کاراکتر متعادل و معقولیه. البته درباره‌ی ایشون هم من نفهمیدم چرا تو اسلیترین افتاد. هیچ ویژگی ازش ندیدم که ربطی به گروهش داشته باشه.
خلاصه که از نظر من این کتاب یه توهین بزرگه اما بازم به عنوان یه پاترهد خوندن و داشتنشو برای خودم واجب می‌دونستم😂 پشیمون نیستم.

(یعنی چیییی من تمام یادداشت هایی که برای بقیه جلدا نوشتم رفته ته لیست یادداشتام و با تاریخ قدیمی؛ اما این بنده خدا که دوستشم ندارم اومده سر:/)
      

        بعد از سه‌گانه داس + خوشه چینی‌ها، این دومین سه‌گانه‌ایه که از نیل شوسترمن می‌خونم.
بعد یه چیزی حدود پنج‌بار خوندن سه‌گانه داس مرگ، کاملا با سبک روایت نیل شوسترمن در اون مجموعه آشنام. اینجا هم سبک روایت کاملا شبیهه. اما همونطور که انتظارش رو داشتم وقتی سال انتشار نسخه اصلی داس مرگ و برزخ گمشدگان رو مقایسه کردم دیدم که داس مرگ جدیدتره. ایده، شخصیت‌پردازی و قصه‌ی داس مرگ به شدت پخته‌تر و حرفه‌ای تره، اما بازم ایده‌ی این سه‌گانه نو و جالبه و قصه هم خوبه. توصیف کاراکتر‌ها و مکان‌ها به خوبی انجام شده اما یکم زیادی از واقعیت فاصله گرفته. برزخ گمشدگان یه دنیای دسترسی ناپذیر و ناشناخته به نظر میاد (حداقل تا آخر جلد ۱) و این هم می‌تونه عیب باشه هم نقطه قوت. از اول برام واضح بود که مری به هیچ وجه شخصیت مثبتی نیست. علاوه بر این کاملا میشه حس کرد که سیترا همون تکامل یافته و یه لول بالاترِ الی در ذهن نیل شوسترمن هست. همون شکلی که توی داس مرگ در پایان هر فصل، بخشی از دفتر خاطرات داس‌ها رو داشتیم، اینجا هم بریده‌ای از کتاب‌های مری یا الی ذکر شده. برعکس کتابایی مثل هری پاتر که در یادداشت یادگاران مرگ ۲ هم گفتم، ما با هری پیش میریم و میفهمیم، اینجا هر شخصیت دنیای خودشو داره و ما از هر کدوم یه مقدار می‌دونیم و کم کم بیشتر می‌فهمیم که یه جور رمز و راز به خود روایت اضافه می‌کنه که این موضوع توی داس هم بود و انگار سبک نیل شوسترمنه.
ایده یه کم بچه‌گانه‌ست اما به نظرم ارزش داره هر سه جلد رو بخونیم. خودم که این کار رو خواهم کرد. داستان داره خوب و با چالش پیش میره و نویسنده خیلی خوب یهو حقیقت‌های جدیدو برامون رو می‌کنه.
اونی که از همه بچگانه‌تر و یکم بی‌اساس‌تر به نظر میاد رابطه عاشقانه بین مری و   هست.
این وسط یه نظریه هم دارم:)
به نظرم برزخ گمشدگان رو نیل شوسترمن از دنیای خودمون برداشت کرده، فقط خیلی نمادی‌تر.
درست شبیه بچه‌ای که متولد میشه، سبزروان‌ها اولش نمی‌خوان دنیای جدیدشون رو بپذیرن. اما کم کم انقدر براشون عادی میشه که دنیای قبلی سرد و بی‌رنگ به نظر میاد. نورانی‌ها با گذر زمان در چرخه‌ی تکرار می‌افتن. ما نمی‌افتیم؟ (می‌افتیم!) یادمون میره از کجا اومدیم، حقیقتمون چیه، تغییر می‌کنیم.
مجبوریم مدام حرکت کنیم، اگه توقف کنیم فرو می‌ریم... (مگه نه؟)
خلاصه به نظرم خیلی از اتفاقات مختص برزخ گمشدگان همون عیب‌های نمادسازی شده‌ی دنیای خودمونن.
اگه این نیل شوسترمن همونی که من می‌شناسم باشه قراره در جلدهای بعد بفهمم چرا بچه‌ها به برزخ گمشدگان منتقل میشن.
منتظرم فرصتی بشه بقیه‌ش رو هم بتونم بخونم:)
      

        در حدی جذاب ندیدمش که جلدهای بعدیش رو بخوام بخرم. شاید اگه تو کتابخونه ببینمش بخونم.
البته لزوما بد نیست، شاید زیاد سلیقه من نبود و برای سنین پایین‌تر دلنشین‌تر باشه.
به طور کلی ایده‌ی جذابی داره، کاش داستان طوری بود که توی همین جلد به یه جمع‌بندی می‌رسید، علاوه بر اینکه حجمش کمه و میشد هر سه جلد بشن یک جلد!
      

        ریتم داستان از جلد اول تندتر و بهتر بود و کلا این جلد رو بیشتر دوست داشتم. حوادث زیادی داشتیم و پیشرفت شخصیت‌ها خیلی محسوس‌تر بود. کلا به نظرم دنیای نویسنده در این جلد قابل باورتر و قابل لمس‌تر بود، جلد اول یکم برام دور و گنگ به نظر میومد.
همچنان شخصیت‌پردازی عالی‌ای داره و تمایزی که بین شخصیت‌ها وجود داشت اون‌ها رو باورپذیر و واقعی کرده بود.
شاید یک طرفه نگاه کردن قضیه‌ی جنگ در این جلد بیشتر باشه، هر چند اتفاقاتی میفته که باعث دلسوزی برای سربازهای آلمانی بشه اما در نهایت ایدئولوژی یک طرفه‌ست.
قلم نویسنده هم روان و خوبه.
در کل دوستش داشتم، وجود این جلد باعث شد کل مجموعه برام خیلی ارزشمندتر بشه.
پیشنهاد میکنم!
      

        این کتاب رو بخونید! اگه یه روز بخوام یه لیست درست کنم از کتابایی که به قول معروف، "باید قبل از مرگ خواند" قطعا این رو می‌ذارم توش. همونطوری که پیدایش هم گذاشته:)
اشتباهه که وقتی همچین کتاب‌هایی وجود ندارن نخونیمشون، در حالی که ممکنه هر روزی از زندگیمون با بچه‌هایی مثل الای روبرو بشیم. به عنوان همکلاسی، دوست، پدر و مادر، معلم، آشنای دور، هر چی! ما در قبال این بچه‌ها مسئولیت داریم، که بشناسیمشون، که نذاریم عمرشون در ناامیدی، تاریکی و سرخوردگی تباه بشه‌.
هیچ وقت برای خوندن این کتاب دیر نیست، اسمش رمان نوجوانه اما به نظرم اول از همه برای بزرگترها واجبه.
داستان که خیلی بی‌نقصه، نوع روایت، جریان حوادث، شخصیت پردازی، همه چی. یه چیزی که خیلی ازش دوست داشتم پرداختن به ترویس ، برادر الای بود و اتفاقی که آخر داستان براش افتاد.
خلاصه که بخونید این نوع کتاب‌ها رو و یاد بگیرید ازشون:) به یه احتمال کوچولووووی کمک کردن به یه بچه‌‌ی ناامید از خودش و توانایی‌هاش می‌ارزه. علاوه بر اینکه قصه‌های زیبا خوندنش لذتی داره عجییییب و غرییییب. مخصوصا وقتی رمان نوجوان باشه :)
در آخر: با تشکر از آقای دنیلز، آقای کریستی(معلم نویسنده در دنیای واقعی)، لیندا هانت و تمام آدم‌های واقعی و غیرواقعی این شکلی!
و رابرت و کیشا البته:)
      

        کتاب نازی بود! 
۱. خوشحالم که خوندمش. 
۲. ایده‌‌ی ناب و جدیدی داره. خیلی ممکن بود همچین ایده‌ای در روند قصه دچار کلیشه‌زدگی بشه اما نویسنده خیلی خوب قصه‌ش رو بدون شعار و منطقی پیش برده.
۳. شاید آخر قصه که یهو همه اتفاقات روشن میشن کمی حس اغراق داشتم. که چطور همچین برنامه‌ی عجیب غریبی انقدر خوب اجرا میشه.  اون یه ستاره‌ای که کم کردم هم واسه‌ی این مسئله و اینکه یه جاهایی یکم کند می‌شد بود. (بی‌انصافی نکنم... چند صفحه‌ی آخر نفسم بالا نمیومد از هیجان😂 اگه بخوای فکرررر کنی یکم نقشه‌ی عجیبی بود ولی زندگیه دیگهههه. یه وقتا هم عجیبه.)
۴. عاشقش شدم!!! شاید چون به شدتتتتتتت با جرمی هم‌ذات پنداری می‌کنم. از خیلی لحاظا شبیه همیم:)
۵. تعاریف علمی و فلسفی خوشگلی داره. مشخصا نویسنده برای خلق کردن یه کاراکتر عشق علم (و بقیه‌ی آدم‌های داستان که تخصصی دارن یا از یه زمینه‌ای زیاد می‌دونن) مطالعه داشته و جملاتی که از زبان آدم‌های متخصص یا خردمند کتاب می‌خونید چرت و پرت نیستن. این حداقل برای من، خیلی خیلی ارزشمنده.
۶. برای من توصیفات مهمن چون دلم می‌خواد بتونم بدون تتتتللااااششش فضای داستان رو تو ذهنم ببینم. نویسنده از این لحاظ فوق العاده عمل کرده بود.
۷. شخصیت‌ها عمق داشتن، واقعی بودن، توی دنیای خودمون جا می‌شدن(!)، متمایز بودن، کشکی و جاپرکن نبودن! :)
۸. اگه به دنبال آثار وندی مس بهش رسیدید، باید بگم که خیلی کم شبیه جای خالی انبه‌ست. مدل قشنگیش متفاوته!!
پ.ن: خدایا ممنون که وندی مس رو آفریدی.
      

        زیاد نتونستم باهاش ارتباط بگیرم و همراه قصه بشم. انتظار هیجان خیلی بیشتری داشتم ازش و همین طور غافلگیری‌های بیشتر‌. البته شاید انتظار زیادم روی اینکه چندان نظرمو جلب نکرد موثره.
توصیفات زیادی پیچیده بود برای تصور کردن. تصویرم از مکان اصلی (دربار یخی) به جز یه بخش‌هاییش خیلی گنگ بود که همراهی با داستان رو سخت می‌کرد و یه جاهایی دلم می‌خواست صفحات رو رد کنم چون حس توضیح اضافه بهم می‌داد و دلم می‌خواست ببینم قصه اصلی چی میشه. این مدل که هر فصل از زبان یک کاراکتر بود هم اذیت می‌کرد، باید کلی صبر ‌می‌کردی که مثلا، ببینی نینا که تو بد مخمصه‌ای افتاده بود ادامه داستانش چی‌ میشه. بیشتر دوستش می‌داشتم اگه روایت منسجم‌تری می‌داشت و بعضی توصیفات از شخصیت کاراکترها اغراق شده بود مخصوصا درباره کز.
و خب به مقدار زیادی بی‌محتوا بود به نظرم😂 احتمالا اگر سایه و استخوان اول خونده بشه بهتر میشه گریشاها و ماهیتشون رو درک کرد البته.
نکته مثبتش برام این بود که اتفاقاتی که میفتاد اغراق شده نبود، اگه یه جایی یهو یه فکری باعث نجات گروه میشد عجیب غریب یا غیرممکن نبود و میشد پذیرفتش که به نظرم خیلی هم چیز مهمیه.
البته خب همه‌ی اینا نظر منه:))
و به خاطر اینا خوندن جلد دومش برام چندان در اولویت نیست.

⚠️- لازمه تذکر اخلاقی هم بدم؟ یه چیزایی واقعا لازم نبود که گفته بشه و بار غیراخلاقی به کتاب می‌داد😬
      

        احتمالا خاطره‌ی خوندن این کتاب هیچ وقت از ذهنم پاک نخواهد شد. این واقعیت که یکی دو روز قبل از شروع جنگی که توشیم، کتاب دزد رو شروع کردم واقعا عجیب غریب و... چجوری بگم؟... به یاد موندنیه!
شاید به خاطر همین خوندنش این قدر طول کشید. توی این شرایط واقعا سخت بود برام! و حجم مرتبط بودن داستان به اوضاع😬 وای!
الان که تموم شده هر چقدر فکر می‌کنم نمی‌فهمم که آیا دلم می‌خواد بنویسم که: "به عنوان کسی که توی این شرایط خوندش بهتون پیشنهاد می‌کنم همین روزا مطالعه‌ش کنید." یا اینکه "به عنوان کسی که توی این شرایط خوندش میگم، لطفا فعلا دست بهش نزنید!" اصلا نمی‌دونم!
نحوه روایت جالب و جدیده. راوی هم همینطور... :)
ریتم داستان کنده اما شما رو تا پایان با خودش همراه می‌کنه. قصه‌ی همه چی تمومی داره که نمی‌تونم بهش نقدی وارد کنم. کتابیه که فکر می‌کنم خیلی خوش شانسیم اگه تو زندگیمون حداقل یه بار بخونیمش اما خب زمان و مکان و شرایط مطالعه‌ش رو... نمی‌دونم!🙃
خلاصه کهههه خوندن قصه‌ای که در بستر زمانی و مکانی هولوکاست جریان داره توی این دوران جزو عجیب‌ترین و متناقض‌ترین تجربیاتیه که میشه داشت!😂 یکم می‌ترسیدم که وقتی تموم شد به فکر فرو برم که نکنه واقعا همه اینا تقصیر هیتلره! ولی خب نه... هنوزم همچین فکری نمی‌کنم.
_راستی! وقایع داستان در حدی تلخ نیستن که اذیتتون کنن. برای من که این شکلی نبود. طوری هم نیست که بگم خیلی سانسور شده از اتفاقات وحشتناک جنگ گفته بود. کاملا متعادل بود و تونستم همه جوره باورش کنم.
_نمی‌دونم زبان اصلی کتاب چیه... اما از این مدل روایت که جمله اصلی آلمانی و ترجمه‌ش هر دو در متن هستن خیلی خوشم اومد. اگه کار مترجم فارسیه، خوشم اومد مترجم!:) ممنون. اگر هم کار نویسنده‌ست که خب بازم ممنون.🙂😁
      

        دوست داشتنی. ریتمش کنده و طول می‌کشه که تموم شه اما خوندنش تجربه‌ی خوبیه. قلم نویسنده فوق العاده حرفه‌ایه. روایتش طوریه که از این‌قدر هوشمندانه کنار هم قرار گرفتن تکه‌های پازل زندگی اوه نهایت لذت رو خواهید برد.
چی بگم دیگه... همه جوره کامل و درست و حسابیه.
- راستی! پروانه به عنوان یه ایرانی واقعا همه‌ی شاخصه‌های اخلاقی لازم رو داره هر چند انتظار داشتم نویسنده یه زحمتی بکشه و سرچی بکنه، انگار فقط از یکی شنیده بوده ایرانی‌ها برنج زعفرونی می‌پزن و به همسایه‌هاشون غذا میدن (لابد درباره نذری شنیده بوده!)😂  اینکه زحمت کشید به اینکه زبان ما عربی نیست (اینکه هنوز تو خیلیییی از جاهای دنیا فکر می‌کنن ما عربیم واقعا عجیبه!) اشاره کرد چیز خوبی بود. ولی داداش لااقل یه سرچ می‌زدی که کسی به خاطر جنگ از ایران فرار نمی‌کنه:) اوه به پروانه این رو گفت و پروانه حتی زحمت تایید یا تکذیبش رو هم نکشید. بیشتر اون ستاره‌ای که کم کردم واسه این مسئله بود.
      

        خاطراتمو زنده کرد و یادم آورد چقدر منتظر یه آقای لمونچلوی خلاق با بازی‌های جذابش و کتابخونه‌ی شگفت‌انگیزش تو زندگیم بودم. (و هستم) این مجموعه همیشه تو قلب من جا داره.
منم مثل وندی مس معتقدم کتابایی که توی بچگیمون می‌خونیم (همونایی که وقتی تازه تونستیم به خودمون بگیم "کتاب‌خون" خوندیمشون و شبا باهاشون بیدار موندیم.) همیشه دوست‌داشتنی‌ترین‌ها هستن. "فرار از کتابخانه آقای لمونچلو" جز اولین کتابایی بوده که من همون شکلی که گفتم :) خوندم و برای همین تا آخر عمرم دوستش خواهم داشت و اگه جلد پنجش هم بیاد می‌خونم و هیچ جوره حس نمی‌کنم زیادی بچه‌گونه‌ست! ولی جدا از اینا اگه بخوام به کسایی که جلد اولش رو هم نخوندن پیشنهاد بدم، برای سن ۹ تا ۱۳ سال فکر می‌کنم خوب و جذاب باشه. 
خوش بگذرونین باهاش:))))
      

        من از جنیفر ای نیلسن، یک شب فاصله و واژه‌ها در آتش رو هم خوندم. این کتاب هم در همون راستاست و مفهومش مشابه (آزادی، ایستادگی، عدالت‌خواهی)؛ اما فضای داستان متفاوت‌تره‌. اون دوتای دیگه روایتی از یک اتفاق واقعی تاریخی هستن، ولی این قصه در یک کشور خیالی و یک زمان نامعلوم رخ میده و متفاوت و جذابه. شخصیت‌پردازی خوبی داره. ریتم داستان اصلا کند نیست و من خودم دو روزه تمومش کردم. روایتش خیلی زیباست و راحت میشه با کاراکترها و داستان ارتباط گرفت.
خلاصه که همه جوره دوستش داشتم، اون نصف ستاره‌ای هم که ندادم صرفا واسه این بود که یه وقتا وسط داستان انگار نویسنده می‌خواست خلا پر کنه. مثلا یهو نیاز به استفاده از توپ جنگی شد و آنی هم بلد بود ازش استفاده کنه و تو پرانتز هم گفته بود از بابام یاد گرفتم:))))))  ولی واقعا همین یکی😭 حتما حتما بخونیدش. تجربه لذت بخشیه و قصه خیلی خوشگلی هم داره. از اون کتاباست که وقتی تموم میشه یه حس خیلی خیلی خوب از خودش به جا می‌ذاره و می‌گین آخیشششش! :)
_من ویول رو خیلییی دوست داشتم، وایبش برام شبیه لوکاس واژه‌های در آتش بود.
_زمان و مکان داستان برام شبیه افسانه ایکاباگ بود.
      

        جلد اول مایکل وی به مراتب از بقیه‌ی جلدها ضعیف‌تره.
چرا؟
مهم‌ترین دلیلش خود مایکله. ما در پایان این جلد و همینطور در کل مجموعه شاهد یک رهبر هستیم که جدا از جثه‌ی کوچکش ذاتاً یک مدیره و استعداد آشکاری در مدیریت اوضاع داره. اما جلد اول فقط ضعف‌های مایکل رو روایت می‌کنه. حقشو از کسی نمی‌گیره، اصلا نصف مدرسه نمی‌دونن این آدم وجود داره، با این حال خیلی راحت با مردم حرف می‌زنه و می‌بینیم که شعور اجتماعیش خیلی هم بالاست. خب نمیشه کهههه طرف هم طرد شده و منزوی باشه هم سر و زبون‌دار و مبادی آداب و... طوری که پدر یکی از بچه‌ها بعد از ملاقات با مایکل بهش میگه خوبه که هنوز بچه‌هایی هستن که ادب و تربیت دارن! (نه اینکه مایکل صرفا بی‌تربیت نیست! منظور اینه که رفتار رسمی رو بلده) مایکل خیلی لفظ قلم و درست حسابی صحبت می‌کنه و ارتباط می‌گیره و در عین حال آخر قصه می‌بینیم که به شدت جسوره. تازه خیلی سریع و نه کاملا خود به خود به مرکز توجه بچه‌ها تبدیل میشه.
خلاصه که به نظرم مایکل اول این جلد و آخرش در یک نفر نمی‌گنجن اما خوشبختانه در تمام جلد‌های بعدی تعادل هویتی کاراکترها اوکیه و این مشکل تکرار نمیشه. تازه در کنار همه‌ی اینها مدلی که مایکل و مامانش نسبت به هم هستن یه جوریه برام😂 خیلی مادر و فرزند آرمانییی‌ای هستن و یکم ناواقعیه:)

حالا چرا مجموعه‌ی مایکل وی رو دوست دارم؟
۱. بی‌اساس نبودن: شما اگه فرض اولیه که دستگاه ام‌ای‌آی اشتباه عمل کرد و یه سری بچه‌ی جهش یافته (به قول اوستین) به وجود آورد که قدرت‌های مختلف دارن رو بپذیرید دیگه تمام اتفاقات بر اساس این مسئله منطقی و درستن. اتفاقات فضاااییی و تخیلی محض نیستن.
۲. بار علمی بالا یا همون اوستین! بله، حضور این کاراکتر به جز اینکه حضورش به عنوان یه دوست در کنار مایکل خیلی مهمه، به شدت هم راهگشاست. هم با نقشه‌های به شدت هوشمندانه‌ش و هم با اطلاعات علمی فوق العاده‌ش. انگار یه جاهایی نویسنده از زبان اوستین با ما حرف می‌زنه و دلیل اتفاقات رو توضیح میده تا کتابش تبدیل به چرت و پرت نشه :) این نقش معلم‌گونه‌ی اوستین می‌تونه از نظر بعضیا نقطه ضعف باشه اما به نظر من نقطه قوت بود! نویسنده به شدت مطالعه داشته برای این مجموعه و  با نکات علمی به طرز خلاقانه‌ای بازی می‌کنه و اونا رو با قصه‌ش هماهنگ می‌کنه. نه اون نکات غیرعلمی می‌شن و نه قصه‌ش. خواننده هم این وسط بی‌اطلاع نمی‌مونه.
۳. مایکل! مایکل یه نمونه‌ی تمام عیار از یه کاراکتر نوجوان قهرمان و رهبره که زورگو یا خیلی عجیب‌غریب هم نیست. ضعف‌هایی داره مثل تورتش یا قد و قواره‌ش اما ویژگی‌های فوق العاده‌ای داره که هر خواننده‌ای (مثل من) که در طول داستان به شخصیت‌ها و طبیعی بودن و ویژگی‌هاشون توجه زیادی می‌کنه رو غافلگیر می‌کنه. البته خب به جز جلد یک که بالاتر توضیح دادم چرا:) اما مایکل یکی از کمیاب‌ترین کاراکتر‌هاییه که می‌تونید بشناسید! توانایی نویسنده در خلق یک انسان واقعی، با تمام کم و کاستی‌ها و قوت‌ها و مشکلات و تردیدها و... قابل تحسینه.
۴. نوع روایت جدید: خیلی جالبه، فصل‌هایی که مایکل در اونها حضور داره از زبون خودش روایت میشن اما اونایی که مایکل توشون نیست، راوی سوم شخص دارن که مدل روایت خیلی جالبیه. اینجوری هم از شخصیت اصلی درک کامل داریم، هم از ندونسته‌هاش، هم از شرایط کلی حوادث.

پ.ن۱: راستش تعداد خیلی زیادی از علمی تخیلی‌ها و فانتزی‌ها چرت و پرتن:) بی‌اساس و پر از صحنه و... خلاصه تجسم کاغذی بی‌محتوایی😬 مایکل‌وی تنها علمی‌تخیلی این مدلی (افرادی که قدرت‌های عجیب‌غریب، خصوصا الکتریکی! دارن.) هست که من می‌پسندم چون از همه لحاظ متعادله، البته احتمالا ترجمه هم در این موضوع بی‌اثر نبوده اما بازم مطمئنم نسخه‌ی اصلیش هم به صدتای کتابای دیگه‌ی این سبکی می‌ارزه!
پ.ن۲: به تمام نوجوانانی که از علم، مخصوصا فیزیک، لذت می‌برن پیشنهاد می‌شود!

_ شهریور ۱۴۰۴، بازخوانی به بهانه‌ی انتشار جلد ۱۰
      

        می‌رسیم به جلد ۳.
این جلد یکم کندتر پیش میره. کلییی از ابتدای جلد مایکل و تسا و جیمی تو جنگلن و به سمت نجات الکتروکلن میرن اما واقعا طولانیه. می‌تونست کوتاه‌تر باشه.
تازه نیمه‌ی آخر جلد می‌فهمیم قضیه‌ی "جدال با آمپر" چیه!
ولی خب خودِ "جدال با آمپر" واقعا هیجان انگیزه.
نسبت به جلد دو کمتر بهتره اما بازم خوبه:)
به طور کلی این مجموعه ضعف هایی داره اما می‌ارزه که کلش خونده بشه.
      

        این جلد یکی از جلدهای مورعلاقه‌م توی این مجموعه‌ست.
مشکلات شخصیت پردازی که توی جلد یک وجود داشت حل شده و یه جورایی انگار قصه افتاده رو غلتک، هیجانش خیلی بیشتره.
نیروگاه‌های استارسورس واقعا چیزای جالبی هستن که بیشتر پرداخته شدن بهشون در این جلد برای من خیلی مهم بود.
الکتریسیته مایکل مدام در حال پیشرفته، اینم خودش جز جذابیت‌های کل مجموعه‌ست. اینجا اولین باره که یه اتفاق عجیییب غریییب (اما منطقی) برای مایکل میفته به خاطر الکتریسیته‌ش و از یه خطر بزرگ نجاتش میده.
پایان جلد یکم مبهمه، ما انتظار یه پایان خوش داریم و یهو میفتیم تو یه خطر دیگه:/ ولی خب احتمالا برای ترغیب خواننده به جلد ۳ این لازم بود.
همین:) اگه بخوام برای هر ۷ جلد کلی حرف بزنم که نمیشه😂