هرچقدر هم کتاب بخوانم باز هم بیرون ذهن من را فراموش نخواهم کرد. شخصیت ملودی به‌قدری برایم باورپذیر بود که تمام عیبب‌های کتاب را می‌توان به همین شخصیت‌پردازی بی‌نظیر بخشید :)
        

          این کتاب در مورد دختریه به نام ملودی که مبتلا به فلج مغزیه و علی‌رغم هوش زیادی که داره، قادر به انجام هیچ کاری نیست، حتی حرف زدن. به همین دلیل تا مدت‌ها فکر می‌کنن از نظر ذهنی هم عقب افتاده‌ست. مثل "پای چپ من". خود ملودی راوی داستانه و کتاب از دو، سه سالگی تا یازده سالگی‌ش رو پوشش می‌ده.
در کل کتاب خوبیه اما می‌تونست بهتر باشه.
من موضوع کتابو خیلی دوست داشتم، اما ایراداتی هم به کتاب وارده. اولیش اینکه من بزرگ شدن ملودی رو احساس نمی‌کردم، ملودی سه ساله و پنج ساله و یازده ساله تفاوتی با هم نداشتن. دوم اینکه ملودی خیلی راحت می‌تونست با اسپل کردن کلمات افکارشو با اطرافیانش به اشتراک بذاره، اما خودش رو محدود کرده بود به یک سری کلمه روی تخته‌ش، و این با شخصیت ملودی و تصویری که کتاب سعی کرده بود ازش بسازه جور در نمیاد. سوم اینکه والدین ملودی خیلی منفعل بودن. واقعا تلاش خاصی برای تغییر موقعیت ملودی نکردن. خیلی راحت می‌تونستن بعد از تشخیص معلولیت ذهنی، اونو پیش چند دکتر دیگه ببرن، یا ابزار بهتری برای ارتباط برقرار کردن با ملودی پیدا کنن، یا حتی گفتاردرمانی، توانبخشی و گزینه‌های دیگه رو امتحان کنن که کیفیت زندگی دخترشون بهتر بشه. مخصوصا اینکه مادر ملودی پرستاره. و چهارم هم اینکه پایانش به نظر من زیادی تلخ بود.
از خوندنش پشیمون نیستم، اما به پای "شگفتی" یا "ماجرای عجیب سگی در شب" نمی‌رسه.
        

          این داستان بسیار زیبا و غم انگیز بود
من با ملودی شخصیت اصلی این داستان همراه میشدم
با او گریه میکردم، با او میخندیدم، با او تنها میشدم و.... 
این کتاب بسیار دوست داشتنی بود😍
        

          کتاب خوبی بود. 
دونستن در مورد جزئیات زندگیِ یک نوجوان با معلولیت‌های چندگانه‌ی جسمی، تجربه‌ی متفاوتی بود. ملودی یک دختر ۱۱ ساله‌ست که تمام عمرش روی ویلچر بوده و برای کوچک‌ترین کارهاش، به کمک دیگران نیاز داشته؛ و بدتر از همه این‌که هیچ‌وقت نتونسته حتی یک کلمه حرف بزنه. با این وجود، اون به طرز چشم‌گیری باهوشه... ولی انگار درون ذهنش گیر افتاده، چون نمی‌تونه با دیگران ارتباط برقرار کنه و از درونیاتش حرف‌ بزنه!
‌
موضوع داستان به نظر خیلی جالب می‌رسید، بااین‌حال روند داستان اون‌طور نبود که انتظارش رو داشتم. از یک جایی به بعد، کلیت داستان صرفاً شبیه یک داستان نوجوانانه‌ی معمولی به‌نظر می‌رسید و از جذابیت اولیه‌ش فاصله گرفت. همچنین، از همون ابتدا احساس می‌کردم که نمی‌تونم به‌طور کامل شخصیت ملودی رو درک کنم. نویسنده توضیح داده که می‌خواسته از ملودی یک شخصیتِ مستقل بسازه، طوری که دلِ خواننده به حالش نسوزه؛ ولی خب به‌نظرم این نوع شخصیت‌پردازی باعث می‌شد که خواننده نتونه خیلی از نظر احساسی به ملودی نزدیک بشه.

اگه مسائل مربوط به کودکان و نوجوانان با نیازهای ویژه براتون جالب هستن، پیشنهاد می‌کنم این کتاب رو بخونید.✨
        

          موقعیتی را تصور کنید که در یک جمع دوستانه نشسته اید. همه شما را یک احمق به تمام معنا میدانند! و ناگهان در همین بین که دیگران در حال قیاس شما هستند، بحثی بین این جمع راه میوفته که شما رد آن اطلاعات کافی دارید. بهتر بگویم ، شما در آن مورد یک نابغه اید! و حالا وقتی که میخواهید نظر دهید تا خود را از اتهامات وارد شما ، تبرئه کنید، می‌بینید نمیتوانید صحبت کنید ....و این موقعیت بارها و بارها و بارها پیش می‌آید .
ملودی دختری زندانی است ! زندانی در ذهن خود ! او نمیتواند حرف بزند ...میلیون ها کلمه در ذهنش شناور هستند ، میلیون ها اطلاعات .....او یک نابغه است! اما نابغه ای که نتواند صحبت کند به چه درد میخورد؟ دیگران حتی نمی‌دانند او میفهمد ....
        

          اونقدر کتاب شناخته شده ای نیست ولی میتونم به جرات بگم از بهترین کتاب‌هایی بود که خوندم و اینکه  روند داستان جوری بود که انگار داخل ذهن ملودی بودم و واقعااا کتاب زیبایی بودد 
        

          ملودی دختری که نمی تواند صحبت کند . 

کتاب درمورد دختری 11 ساله است که مبتلا به فلج مغزی و ناتوانی در حرکت و گفتار است ، کتاب  از تولد تا همین سن ملودی است . 
داستان خط کاملا یکنواختی دارد ، متولد می شود خانمی در همسایگی آنها کمکشان می‌کند 
مثل همه کتاب های این شکلی وارد مدرسه و جمع بچه های همسنشان می شود ، در مسابقات شرکت می‌کند معلوم می شود خیلی باهوش است و دوستانش ترکش میکنند و در نهایت می فهمند چه کار اشتباهی کردند .
همین 
درست است که نویسنده سعی کرده ملودی را نماینده آدم های این شکلی نشان دهد اما به نظر من کافی نبوده 
خیلی های دیگر به جز استفان هاوکینگ که داری مشکلات این چنینی بودند وجود داشتند و حتی پیشرفت هم کردند 
بدون حضور تکنولوژی
ملودی هیچ جا هم هرگز سعی نمیکند پیشرفت بیشتری کند
در حالی که با تلاش این افراد می‌توانند تا حدی صحبت کنند و از بدنشان استفاده کنند 
به نظرم نویسنده باید بیشتر به شخصیت ملودی می پرداخت یا تلاش خانواده برای ملودی 
در این زمینه کتاب اعجوبه خیلی بهتر عمل کرده 
بخش مثبت کتاب پرداختن به تلاش بهیار ها ، کمکاری آموزش در کار کردن با این بچه ها ، مشکلات والدین ، طرد شدگی از جامعه و زندگی با آروزهای معمولیشان است. 
در نهایت شماره 11 . بیرون از ذهن من 

| با کسایی که ناتوانی جسمی و ذهنی دارن خوش رفتار باشید ، نادیده شون نگیرید 
اون ها همیشه نادیده گرفتن 
کسی نمیتونه انکارش کنه 
اگر اینطور نبود اون ها همیشه تنها نبودن 

ما آدمای سالم جسمی رو با هر نوع تفاوتی  ترجیح میدیم بدون اینکه فکر کنیم شاید یه ذهن سالم مهم تر از یه جسم سالم باشه
        

          خیلی زیبا بود . به نظرم همه باید یه کتابهایی مثل بیرون ذهن من رو بخونن تا بفهمنن افرادی که فلج یا معلول ان ، هیچ ضعفی نسبت به بقیه ندارن .اونها مثل ما احساسات دارن و متوجه همه چیزن و توانایی های خارق العاده دارن . 
کتاب پرکشش و غم انگیزیه .آخر داستان ... اسپویل نمیکنم ولی سرش حرص خوردم .
جاهایی که ملودی سعی داشت مفهومی رو به دیگران بفهمونه و نمیفهمیدن،یا اشتباه متوجه می‌شدن و جاهایی که دست کمش میگرفتن واقعا برام غم انگیز بود و گریه م میگرفت .
خیلی قشنگه بخونید حتما!
        

          نسخه یک نشر دیگه رو خوندم و کتاب فوق‌العاده ایست
        

          هیچوقت با یک کتاب انقدر ارتباط برقرار نکرده بودم 
دنیای ملودی با دنیای من فرق داشت ولی انگار داشتم توی دنیای ملودی زندگی میکردم و چیز هایی رو تجربه میکردم که مخصوص خودش بود 
من با ملودی گریه کردم باهاش خندیدم باهاش از آدما بدم اومد و  باعث شد شکرگذار خیلی نعمت های زندگی ام بشم 
ملودی دوست خوبی برای من بود چون با من فرق داشت و این خیلی برای من قابل احترامه
        

          بیرون ذهن من
سفری است به دنیای یک ماهی در تنگ؛
به زندگی یک شیر در قفس؛
به زندگی پرنده ای که بال پریدن ندارد؛
داستان ذهنی که هر روز از کلمات پر می شود بی آنکه راهی برای خروج داشته باشد.
رمان بیرون ذهن من درباره ناتوانی است . از این نظر شاید با ماهی بالای درخت و جنگی که نجاتم داد، شبیه باشد. ولی نویسنده تمرکز بیشتری بر روایت درونی شخصیت داشته است و با جزییات بیشتری زندگی شخصیت اصلی(ملودی) را بررسی می کند بدون اینکه او را در افعال و کنش نشان دهد.
در سی درصد ابتدای کتاب ملودی از خودش می گوید و آدم‌های اطرافش را تعریف می کند و بعد از آن ماجرا آغاز می شود.
در همان سی درصد ابتدایی حس حفقان اذیتم می کرد .از تصور شرایطی که با آن روبرو می شدم.
پدر و مادر ملودی خصوصا پدرش خیلی پشتیبان و امنیت دهنده پردازش شده است.عالی و با جزییات. 
داستان و آدم‌هایش به دلیل پرداخت به یک مسئله انسانی و جهانی، قابل درک هستند. فرهنگ آمریکایی بستر داستان آنچنان پر رنگ نیست که خواننده را به خود بخواند و توجه او را جلب کند.یک خانواده قابل درک و باور پذیر می بینیم و به واسطه آنها از اصل حرف داستان غافل نمی شویم.
از حواشی نامطلوب هم خبری نیست.
با عینک بدبینانه یکی دوجای کتاب را هایلایت کردم ولی ارزش گفتن ندارد آن هم برای کتابی که درجه رضایتمندی ام از آن بالای ۹۰ درصد است.
چند فصل آخرش به شدت من را تکان داد... نمی دانم چه قدر بگویم که داستان افشا نشود فقط می توانم بگم داغ کردم واقعا درک اتفاقی که افتاده برام ممکن نبود. احسنت به نویسنده ای که بلد است خواننده‌را  غافلگیر کند.
از نظر من این کتاب امتیاز کاملی دریافت می کند و قابل توصیه به نوجوان ۱۲ سال به بالا و بزرگسالان است.

https://eitaa.com/vazhband
https://behkhaan.ir/profile/R.Babaee
        

          
خلاصه کتاب : این کتاب راجع به دختر معلولی به اسم ملودی است که خیلی غمگین است زیرا در مدرسه همه ادای اورا در می آورند و مشکل این است که او حتی نمی تواند صحبت کند. اما وقتی در مسابقه برنده می شود...
        

          سالها قبل دختری را می‌شناختیم که روی ویلچر بود، همسن خودم بود، با اینکه دلم میخواست با او دوست باشم نمیدانم چرا هر بار ارتباط مان بیشتر از یک سلام و علیک نبود. بعد از فوتش نامه ای که خطاب به مادرش بود را پیدا کردند و ما هم خواندیم.... عجیب بود، چقدر حرف برای گفتن داشت چقدر احساسات و عواطف زیبا... اما من هیچ کدامشان را نفهمیدم.
اگر بپذیریم که هر کدام از ما ناتوانی مخصوص به خودمان را داریم میتوانیم امثال ملودی را درک کنیم. ملودی داستان هم در محاصره کلمه ها و رنگ ها است، او هم ذهن بسیار قوی دارد، اما افراد کمی می‌توانند درک کنند بیرون از شکل ظاهری او چه چیزهایی نهفته است.
        

          داستان زیبایی بود. درست است که نویسنده خواسته دلمان برای ملودی نسوزد اما این اتفاق افتاد.
صحنه های آخر کتاب که اتفاقات پشت هم ردیف شدند، برایم هیجان انگیز بود.
اینکه دختری باهوش درون بدنی ناتوان گیر بیفتد رنجی زیاد با خود به همراه دارد و نویسنده هز پس بیان آن برآمده است.

        

          این کتاب جای خاصی در قلبم داره. راجب دختری با اراده و خوش‌ذوق و باهوش به نام ملودی‌ئه که بقیه به خاطر معلولیت‌اش قضاوتش می‌کنن.
اگه کتاب شگفتی رو دوست داشتین از این هم خوشتون میاد.
        

          ایده کتاب و تلنگری که به خواننده می‌زنه (یا شاید یادآوری و تذکری که داره) خیلی عالیه. این زاویه دید برام جدید بود و حتی مایه شرمساری که مبادا جایی با کسی که شرایط مشابه داشته رفتار نادرستی داشتم.
طبیعتا حرف زدن و فکر کردن از جانب این شخصیت کار سختیه و نویسنده حرکت شجاعانه‌ای انجام داده. اما در هر حال تو شخصیت‌پردازی ایراد داره. درسته که ملودی خیلی اطلاعات داره اما در هر حال یه دختر ۱۲ ساله‌اس. خیلی جاها نویسنده طوری می‌نویسه انگار با دختری ۱۷ ساله روبه‌رو هستیم. یا به قول یکی از نظرها همین‌جا، فرقی بین ملودی ۳ ساله و هفت ساله و ۱۲ ساله نیست.
با این حال کتابیه که خوندنش توصیه میشه.
        

          اولین رمانی بود که با این‌مضمون خواندم
وقتل می‌خواندمش مدام از خودم می‌پرسیدم که چرا تا به حال از این‌زاویه به انسان‌های کم‌توان نگاه نکرده بودم؟ واقعا به ذهنم هم نمی‌رسید که چنین جهان شگفت‌انگیزی درون یک‌آدمی که حتی نمی‌تواند بنشیند، حرف بزند و بنویسد وجود داشته باشد
در کمال حماقت گمان می‌کردم در وجود این‌انسان‌ها سكوت مطلق برپاست
شگفت‌انگیز و بسیار خواندنی
روایت شیرین و بی‌نقص
        

          با خوندن این کتاب ،ادم به این میرسه ،که خدا چقدر بهش نعمت داده و شکرشو بجا نمیاره و اصلا حواسشم نیست
        

          کتاب زیبایی بود.از معلولیت های یک دختر نوجوان می گوید و از استعداد و هوش فراوان این دختر.در طول کتاب تحت تاثیر بی توجهی ها و دست کم گرفتن ملودی (همون شخصیت اصلی) توسط افراد دو و برش و حتی گاهی اوقات والدینش قرار گرفتم.اما از پایا ن کتاب خیلی خوشم اومد. اینکه ملودی با جسارت تمام چیزی که حق بچه های کلاس پنجم بود رو بهشون تحویل داد. در مجموع داستان جذابی برام بود و خوندنش رو به شما پیشنهاد میکنم . فقط از رویه اولیه کتاب که کند پیش می رفت حوصلم سر رفت.
        

          با سلامی دوباره..

درون ذهن من؛
داستان این کتاب درباره ی زندگی سخت دختری‌ست به نام «ملودی». ملودیِ این داستان دختری ده ساله‌ست که با بقیه ی دخترها فرق می‌کنه. ملودی دختری عادی نیست ولی آروزی عادی بودن رو داره. توی این داستان ما با مغز باهوش و پرحرف ملودی درگیر می‌شیم که حرف‌های بسیار زیادی درونش جریان داره. برای من مغز ملودی مثل اعماق عمیق‌ترین اقیانوس جهان بود که هرچی بیشتر فرو می‌رفتی بیشتر به درد و عمق کلمات و سخن‌هاش پی می‌بردی. 

واقعیتش اینکه من از این کتاب خیلی چیزها یاد گرفتم؛ یادگرفتم افرادی مثل ملودی فقط عادی نیستند، ولی با ماهیچ فرقی ندارن. ما فکر می‌کنیم به علت ناتوانی هایی که دارند امکان داره زمین تا آسمون با ما تفاوت داشته باشند، امکان داره متوجه نشن، درک نداشته باشند، ولی چه بسا خیلی خیلی بهتر از ما و باهوش‌تر از ما هستند.
خیلی کم پیش میاد که ما ملودی‌هارو توی زندگی‌مون ببینیم، ولی وقتی می‌بینمشون رفتارمون باهاشون چجوریه؟ آیا تاحالا به این فکر افتادیم که ملودی‌ها توی ذهن‌شون چی میگذره؟ 

لطفا این کتاب رو بخونید:))