اکثر افراد نیل شوسترمن رو با مجموعه داس مرگش میشناسن و با اون آشنا شدن ولی من تصمیم گرفتم اول مجموعه سه گانه تسخیرگر رو بخونم و بعدش داس مرگ.

از دو نظر میشه به داستان نگاه کرد.

1- نگاه سطحی و عادی که فقط داستان نوجوان هست و بدون مفهوم خاصی که در این صورت : 
● - از همان صفحه اول خوب شروع کرده بود و مثل بعضی داستان های دیگر نبود که 30 صفحه اول چیز خاصی نداشته باشد. 
● - روند خوبی داشت و وسطای داستان کند نمیشد و به خوبی من رو جذب کرد تا صفحه دیگر را بخوانم و باعث شد خیلی زود تموم کنم.
● - خلق شخصیت خوب بود به نظر من و محیط را میشد درک کرد.

2- نگاه مفهومی و عمیق به داستان : 

● - مفاهیم خوبی میشد برداشت کرد مانند : 
• - نباید در یک چرخه تکرار در زندگی بیفتیم.
• - افراد رو از رو ظاهرشون قضاوت نکنیم.
• - هر چیز خوب بدی هایی هم داره.
• - وقتی همه یه چیزی رو قبول دارن ، ما هم نباید بگیم که چون همه قبول دارن پس درسته و باید خودمون از صحت این مطمئن شیم.
• - باید نَفسِ خودمون رو کنترل کنیم.
• - و مفاهیم بسیار دیگر.

● - بعضی چیز ها رو واضح دلیل منطقی نمیگفت بود که مثلا چرا بچه ها به برزخ گمشدگان میومدن یا ..... که البته چون جلد یکش هست نمیشه دقیق گفت.

درکل کتاب خوبی بود و من رو جذب کرد.
        

          اینجا، دنیایی بین زندگی و مرگه. دنیایی که یه اشتباه تو رو به قعر زمین فرو می‌بره. دنیایی پر از فریب و نمیدونی به کدوم بچه اعتماد کنی! به کی میخوای اعتماد کنی؟ دیگه معلوم نیست... 
دوستش داشتم! مثل داس‌مرگ جناب نیل قشنگ بود. شاید برای بعضی ها بچگانه باشه؛ اما بعد خوندنش، میخوای بری سراغ جلد های بعدی. ارزش خوندن داره:>!
        

          کتاب خوبی بود ولی تا نزدیک ۱۰ فصل اول یکنواخت و خسته کننده بود
        

          این کتاب خیلی قشنگ بود شاید به پای داس مرگ نرسه ولی ارزش خوندن جلد های دیگه دیگه
رو داره.
        

          شوسترمن همیشه ایده خاص و جدید برای نوشتن داره
        

          با سلام 🖐️
واقعا عالی و فوق‌العاده بود. واقعا آثار آقای شوسترمن رو تا الان خوندم خیلی دوست داشتم. من بعد از خوندن داس مرگ به کتاب خوندن علاقه پیدا کردم. پختگی ایشون داخل داس مرگ خیلی خوب به چشم میاد نسبت به برزخ گمشدگان،ولی این کتابم جذابیتای خودشو داره. و کلا تا الان داس مرگ، خشکسالی و برزخ گمشدگان رو خوندم، کتابهای ایشون یک سبک خاصی داره که واقعا دوسش دارم.
از نظر روایتی و ریتم داستان عالی بود و آدمو اصلا خسته نمی کرد. موضوعی جذاب و تقریبا بکر. شخصیت پردازی ماهرانه. و من فعلا برزخ گمشدگان رو خوندم و قطعا در اولین فرصت باید برزخ رهاشدگان و برزخ پیدا شدگان بگیرم و بخونم 😁
و قطعا پیشنهاد می کنم این کتاب و دیگر آثار این نویسنده رو بخونید 

        

          همونطور که از نیل انتظار میرفت عالی بود و واقعا ازش لذت بردم مخصوصا اون قسمتی که معلوم شد مک گیل کیه و اینکه مری تو این مدت چه کارایی میکرده🤩
        

          بعد از سه‌گانه داس + خوشه چینی‌ها، این دومین سه‌گانه‌ایه که از نیل شوسترمن می‌خونم.
بعد یه چیزی حدود پنج‌بار خوندن سه‌گانه داس مرگ، کاملا با سبک روایت نیل شوسترمن در اون مجموعه آشنام. اینجا هم سبک روایت کاملا شبیهه. اما همونطور که انتظارش رو داشتم وقتی سال انتشار نسخه اصلی داس مرگ و برزخ گمشدگان رو مقایسه کردم دیدم که داس مرگ جدیدتره. ایده، شخصیت‌پردازی و قصه‌ی داس مرگ به شدت پخته‌تر و حرفه‌ای تره، اما بازم ایده‌ی این سه‌گانه نو و جالبه و قصه هم خوبه. توصیف کاراکتر‌ها و مکان‌ها به خوبی انجام شده اما یکم زیادی از واقعیت فاصله گرفته. برزخ گمشدگان یه دنیای دسترسی ناپذیر و ناشناخته به نظر میاد (حداقل تا آخر جلد ۱) و این هم می‌تونه عیب باشه هم نقطه قوت. از اول برام واضح بود که مری به هیچ وجه شخصیت مثبتی نیست. علاوه بر این کاملا میشه حس کرد که سیترا همون تکامل یافته و یه لول بالاترِ الی در ذهن نیل شوسترمن هست. همون شکلی که توی داس مرگ در پایان هر فصل، بخشی از دفتر خاطرات داس‌ها رو داشتیم، اینجا هم بریده‌ای از کتاب‌های مری یا الی ذکر شده. برعکس کتابایی مثل هری پاتر که در یادداشت یادگاران مرگ ۲ هم گفتم، ما با هری پیش میریم و میفهمیم، اینجا هر شخصیت دنیای خودشو داره و ما از هر کدوم یه مقدار می‌دونیم و کم کم بیشتر می‌فهمیم که یه جور رمز و راز به خود روایت اضافه می‌کنه که این موضوع توی داس هم بود و انگار سبک نیل شوسترمنه.
ایده یه کم بچه‌گانه‌ست اما به نظرم ارزش داره هر سه جلد رو بخونیم. خودم که این کار رو خواهم کرد. داستان داره خوب و با چالش پیش میره و نویسنده خیلی خوب یهو حقیقت‌های جدیدو برامون رو می‌کنه.
اونی که از همه بچگانه‌تر و یکم بی‌اساس‌تر به نظر میاد رابطه عاشقانه بین مری و   هست.
این وسط یه نظریه هم دارم:)
به نظرم برزخ گمشدگان رو نیل شوسترمن از دنیای خودمون برداشت کرده، فقط خیلی نمادی‌تر.
درست شبیه بچه‌ای که متولد میشه، سبزروان‌ها اولش نمی‌خوان دنیای جدیدشون رو بپذیرن. اما کم کم انقدر براشون عادی میشه که دنیای قبلی سرد و بی‌رنگ به نظر میاد. نورانی‌ها با گذر زمان در چرخه‌ی تکرار می‌افتن. ما نمی‌افتیم؟ (می‌افتیم!) یادمون میره از کجا اومدیم، حقیقتمون چیه، تغییر می‌کنیم.
مجبوریم مدام حرکت کنیم، اگه توقف کنیم فرو می‌ریم... (مگه نه؟)
خلاصه به نظرم خیلی از اتفاقات مختص برزخ گمشدگان همون عیب‌های نمادسازی شده‌ی دنیای خودمونن.
اگه این نیل شوسترمن همونی که من می‌شناسم باشه قراره در جلدهای بعد بفهمم چرا بچه‌ها به برزخ گمشدگان منتقل میشن.
منتظرم فرصتی بشه بقیه‌ش رو هم بتونم بخونم:)