پس تنها کاری که از من ساخته است، این است که با چشمانی همیشه باز نظاره‌گر بشریت عزیزم باشم که آرام‌آرام با دستان خود طنابی را می‌بافد که که روزی خود را از آن به دار خواهد آویخت.

و کدام یک بدتر است؟منفور بودن یا نادیده گرفته شدن؟

شانس نقش خیلی پررنگی در اتفاقات ناعادلانه‌ی این دنیا دارد؛ خیلی بیشتر از چیزی که تصور می‌کنیم‌.

گن هربار در زندگی به دست اندازی گیر می‌کرد، به خودش یادآوری می‌کرد که زندگی همین است؛ یک لحظه دست مادرت را گرفته‌ای و احساس گرما و امنیت می‌کنی و لحظه‌ای بعد آن دست‌ها بی‌هیچ توضیحی دستت را رها می‌کنند. و او هرقدر هم که تلاش می‌کرد، آخرش رها شده و تنها می‌ماند.

وقتی غم و ناامیدی بیش از حد تحمل بشه و راه حلی هم وجود نداشته باشه، فکر های بدی به سر آدم میزنه.