زندگی چیز عجیبی است. مرگ هم چیز عجیبی است. زمان نیز به همان اندازه عجیب است.
و اندوه، اندوه هم چیز عجیبی است.
اندوهِ زخم‌هایی که هرگز درمان نمی‌شوند.
"اندوه می‌تواند موجودات را به کارهای عجیبی وادار کند."

اندوه رنگ‌هایی که با از دست دادن کسی از زندگی پاک می‌شوند و دوباره همه‌چیز را سیاه و سفید می‌کنند، می‌تواند کسی را وادار به خودکشی کند.
و درست همین‌جاست که یک گنده‌بک که پارک کردن بلد نیست، یک زن باردار ایرانی، دو دختر بچه، یک ژیگولو، یک شاگرد قدیمی، یک دوست قدیمی که بی‌ام‌و خرید، یک جیمی، یک مرصاد، یک خبرنگار و حتی یک گربه، رنگ‌ها را برمی‌گردونن.
می‌توانند با هم اندوه را تحمل کنن.
می‌تونن کسیو که از زندگی دست کشیدو تغییر بدن.
می‌توانند اندوه رو به امید تبدیل کنن.
می‌تونن اُوِه با یه قلب بزرگو از دنیای سیاه و سفیدش بیرون بیارن‌. :)

به شدت کتاب نازی بود.


      

        عالی بوددد به نظر من واقعا عالی بودد حتی اگه بتونین قاتلو حدس بزنین بازم شوکه می‌شین.
پ.ن. :  من قاتلو دوست داشتمممم
      

        «حقیقت به ندرت خالص است و هرگز ساده نیست.»
نه، حقیقت اصلاً ساده نیست.
و این حقیقت همیشه پنهان بوده… دلیل کارهای آندی، چارلی، استنلی و بکا، همه حقیقت‌هایی بودن که فهمیدنشون باعث شد پیپ هم خودش جزئی از یک حقیقت پنهان دیگه بشه؛ حقیقتی که شاید به چشم نیاد، ولی برای عدالته.
و این حقیقت همیشه سیاه یا سفید نیست… بیشتر وقت‌ها خاکستریه.
«بعضی وقتا باید بیرون از حوزه‌ی قانون دنبال عدالت بگردیم…»
ولی عجیبه که این عدالت، هم‌زمان هم درست به نظر می‌رسه و هم نه… ولی شاید تنها راه باشه وقتی قانون کمکت نمی‌کنه.
واقعاً مجموعه‌ی خوبی بود و دوستش داشتم. :)
      

        این کتابو واقعا خیلی دوست دارمم:))))
دومین باره می‌خونمش و فکر می‌کردم حالا که می‌دونم قاتل کیه شاید به اندازه دفعه اول برام جذاب نباشه ولی قطعا اشتباه می‌کردم.
      

        اول از همه بگم این یادداشت اسپویل زیادی داره پس اگه قصد دارین موقع خوندنش از هرج و مرج‌ها لذت ببرین هنوز وقت دارین که این یادداشتو نخونین
(حدیثه اگه هنوز نخوندی و داری اینو می‌خونی من هشدار دادم مشکل خودته. خود اسپویلر.😂)

یک نفر گفت: طوفان دنیارو می‌بره.
مری گفت: این چه حرفیه؟ این طوفان هم مثل بقیه طوفان‌ها می‌گذره.

آره خب همه طوفان‌ها در نهایت تموم می‌شن ولی آثارش رو چه کسی جبران می‌کنه؟
مثل داس مرگ این مجموعه‌هم پایانی داشت که نه بهترین پایان بود نه بدترین، به هرحال برای پایان خوش باید یچیزایی‌رم از دست بدیم.
مثل برزخ گمشدگان که یه عالمه نورانی از دست داد، مثل یه روح که شانس وجود داشتنو از دست داد، مثل دونفر که کسایی که دوسشون داشتنو رو از دست دادن، مثل یکی که حس اهمیت داده‌ شدنشو از دست داد و مثل تمام کسایی که جونشونو از دست دادن. 
در کل خیلی دوستش داشتم اگه داس مرگو دوست داشتین اینم دوست خواهید داشت.
مرسی از نیل شوسترمن برای خلق یه دنیای متفاوت دیگه.
مرسی از خانم توکلی برای معرفی کردن این کتاب:)
      

        "واقعا که این آدم‌بزرگ‌ها چه‌قدر عجیب‌اند!
همه آدم بزرگ‌ها اول بچه بوده‌اند، ولی کمتر آدم بزرگی این را به‌ یاد می‌آورد."
کاش اگر آدم بزرگی شدم که تنها علاقه‌اش حساب و کتاب بود برگردم و این کتاب رو بخونم و یکم به خودم بیام و عجیب غریب نباشم:)
مرسی از خانم یونسی که باعث شد دوباره بخونمش
      

        همه‌چی داره خیلی آروم پیش می‌ره و همه دارن با خوبی و خوشی زندگی می‌کنن...ولی به یجایی می‌رسی که هر صفحه یکی داره کشته میشه...بعد همه‌چی عوض می‌شه یه چیزایی می‌بینی که می‌تونی از کاراکتر مورد علاقه‌ت متنفر شی و می‌فهمی آدما اون چیزی که فکر می‌کنی نیستن :)

هر شبانگاه و هر سپیده‌دمان
پا گذارند مردمی به جهان
عده‌ای را نصیب شادی و شور
عده‌ای را شبان بی پایان...

      

        خیلی کتاب بریده‌پذیری بود😂😭
      

        بعضی ها حتی شاید خودم نسبت به کتاب‌هایی که نویسندشون ایرانیه گارد دارن و به همین دلیل نمیخوننشون
به نظرم این کتاب میتونه یه مثال‌نقض باشه و نظرشون رو عوض کنه
به نظر خودم دنیاهای خیلی  جالبیو نشون می‌داد و در نهایت از مرگ هم تعریف خیلی قشنگی داشت:)