یادداشت فاطمه مناقبی

        بعد از سه‌گانه داس + خوشه چینی‌ها، این دومین سه‌گانه‌ایه که از نیل شوسترمن می‌خونم.
بعد یه چیزی حدود پنج‌بار خوندن سه‌گانه داس مرگ، کاملا با سبک روایت نیل شوسترمن در اون مجموعه آشنام. اینجا هم سبک روایت کاملا شبیهه. اما همونطور که انتظارش رو داشتم وقتی سال انتشار نسخه اصلی داس مرگ و برزخ گمشدگان رو مقایسه کردم دیدم که داس مرگ جدیدتره. ایده، شخصیت‌پردازی و قصه‌ی داس مرگ به شدت پخته‌تر و حرفه‌ای تره، اما بازم ایده‌ی این سه‌گانه نو و جالبه و قصه هم خوبه. توصیف کاراکتر‌ها و مکان‌ها به خوبی انجام شده اما یکم زیادی از واقعیت فاصله گرفته. برزخ گمشدگان یه دنیای دسترسی ناپذیر و ناشناخته به نظر میاد (حداقل تا آخر جلد ۱) و این هم می‌تونه عیب باشه هم نقطه قوت. از اول برام واضح بود که مری به هیچ وجه شخصیت مثبتی نیست. علاوه بر این کاملا میشه حس کرد که سیترا همون تکامل یافته و یه لول بالاترِ الی در ذهن نیل شوسترمن هست. همون شکلی که توی داس مرگ در پایان هر فصل، بخشی از دفتر خاطرات داس‌ها رو داشتیم، اینجا هم بریده‌ای از کتاب‌های مری یا الی ذکر شده. برعکس کتابایی مثل هری پاتر که در یادداشت یادگاران مرگ ۲ هم گفتم، ما با هری پیش میریم و میفهمیم، اینجا هر شخصیت دنیای خودشو داره و ما از هر کدوم یه مقدار می‌دونیم و کم کم بیشتر می‌فهمیم که یه جور رمز و راز به خود روایت اضافه می‌کنه که این موضوع توی داس هم بود و انگار سبک نیل شوسترمنه.
ایده یه کم بچه‌گانه‌ست اما به نظرم ارزش داره هر سه جلد رو بخونیم. خودم که این کار رو خواهم کرد. داستان داره خوب و با چالش پیش میره و نویسنده خیلی خوب یهو حقیقت‌های جدیدو برامون رو می‌کنه.
اونی که از همه بچگانه‌تر و یکم بی‌اساس‌تر به نظر میاد رابطه عاشقانه بین مری و   هست.
این وسط یه نظریه هم دارم:)
به نظرم برزخ گمشدگان رو نیل شوسترمن از دنیای خودمون برداشت کرده، فقط خیلی نمادی‌تر.
درست شبیه بچه‌ای که متولد میشه، سبزروان‌ها اولش نمی‌خوان دنیای جدیدشون رو بپذیرن. اما کم کم انقدر براشون عادی میشه که دنیای قبلی سرد و بی‌رنگ به نظر میاد. نورانی‌ها با گذر زمان در چرخه‌ی تکرار می‌افتن. ما نمی‌افتیم؟ (می‌افتیم!) یادمون میره از کجا اومدیم، حقیقتمون چیه، تغییر می‌کنیم.
مجبوریم مدام حرکت کنیم، اگه توقف کنیم فرو می‌ریم... (مگه نه؟)
خلاصه به نظرم خیلی از اتفاقات مختص برزخ گمشدگان همون عیب‌های نمادسازی شده‌ی دنیای خودمونن.
اگه این نیل شوسترمن همونی که من می‌شناسم باشه قراره در جلدهای بعد بفهمم چرا بچه‌ها به برزخ گمشدگان منتقل میشن.
منتظرم فرصتی بشه بقیه‌ش رو هم بتونم بخونم:)