فضای داستان، حیواناتی که با سهره زندگی می‌کردند  و آرامشش را دوست داشتم. اما به نظرم می‌شد داستان را کوتاه‌تر نوشت. همچنین سوالی که برایم پیش آمده بود این بود که، پس پدر و مادر سهره کجا بودند؟! به نظرم، می‌شد پیام داستان را لطیف‌تر نوشت. یا اینطور بگویم که، شاید پیام داستان، پیام منفی‌ای نبود! خب سهره دلش می‌خواست به آرزویش که خیلی هم دور و دراز نبود و حاصل خواب شیرینی بود، برسد. نمی‌دانم. این را باید اساتید نظر بدهند.
      

        فکر نمی‌کردم به اندازه‌ی چهار ستاره جذاب باشد، اما بود. راه‌حل‌هایش خلاقانه بود. و البته ایده‌اش در مورد چیزی بود که من هم آن را دوست دارم. دکمه! یادم است که وقتی کووک بودم مادرم یک قوطی پر از دکمه داشت. و در بین آن‌ها دکمه‌‌ای بود که من آن را در سه سالگی‌ام به یک تکه پارچه دوخته‌ بودم. اما گذر زمان، آن را در بین خرت و پرت‌ها گم کرد... 
علت اصلی کم کردن ستاره‌ام به خاطر لحن شخصیت در ابتدای داستان و شخصیت‌پردازی گریس بود که چندان به دلم ننشست. 
      

        آفرین و ممنون از کسی که از چای نعنا تعریف کرد و باعث شد من هم آن را بخوانم.  و البته که می‌خواهم چای نعنا را هم درست کنم و بنوشم. 
پ.ن: از همه‌ی سفرنامه، فقط می‌توانم چای نعنایش را تجربه کنم؛ نه ماهی حسن آقا، نه قصرها، نه کوچه پس کوچه‌های آبی و نه هیچ چیز دیگر را... 😮‍💨
      

        یک ستاره و نیم کم کردم، فقط به خاطر گره‌گشایی‌ای که بدآموزی دارد. کاش از راه‌حل دیگری استفاده می‌کردند🥺آن وقت احتمالا پنج ستاره را کامل می‌دادم.🥺👌
      

        به نظر من که همین تعداد ستاره برایش کافیست! می‌دانم که گرگ‌ها در داستان کودکان به بدی شناخته می‌شوند و کارشان هم بد بودن است. اما حالا چه لزومی داشت که پدر و مادر گرگ کوچولو او را با یک کوله به ماجراجویی در ترسناکترین وخطرناکترین نقاط سرزمین‌شان بفرستند؟! ان هم پیش دایی به آن بدی‌اش؟! تا آخر داستان منتظر بودم  که این دایی، دایی اصلی نباشد و دایی گرگ کوچولو را قایم کرده باشد. اما اینطور نبود. برای همین هم تا اخر کتاب، دنبالش کردم‌. 
      

        بالاخره بعد از مدتها به لطف کانون پرورش فکری، دارم کتاب چاپی می‌خوانم😍😁

داستان، ماجرای یک الاغ است که ابتدا قضاوت زودهنگام می‌کند و بعد بهانه‌گیر می‌شود. و بعد هم با کمال پررویی می‌خواهد دیگ غذای کلاغ‌ها را مال خودش کند. احساس می‌کنم تا اواسط داستان، مناسب کودک است. اما از اواسط به انتها، انگار کمی خشونت دارد. در واقع، من این را حس کردم.  
احساس می‌کنم، الاغه، ثباتی در شخصیت‌پردازی‌اش ندارد... 
      

        کتاب خوب و آموزنده با موضوع فکر! بله فکر کردن یا مخ را به کار انداختن! موش موشک برای دست یافتن و چیدن سیب، فقط باید به راه‌حلی که مناسب خود اوست، فکر می‌کرد؛ اما او به جای این کار، فقط نگاهش به راه‌حل دیگران بود.  نیم ستاره کم کردم برای به کار گیری واژه‌ی مردن( که نمی‌دانم آیا استفاده از این واژه در عبارت خوب شد از درد نمرد، برای گروه سنی الف و ب مناسب است یا خیر) و علت دیگر هم... آخر فُک؟! مگر فک هم در محل زندگی موش‌ها پیدا می‌شود؟! مگر جای آن‌ها در دریا نیست؟
      

        کتابی است برای علاقمند کردن کودکان به خواندن کتاب. اگر انجایی که خرگوشی کتابها را برمی‌داشت و به خانه می‌برد، بدآموزی  نداشته باشد، به نظر من که کتاب خوبی است👌البته که در اخر، خانم کتابدار او را متوجه کرد که باید کتاب‌ها را امانت بگیرد و دوباره برگرداند.
کاش من هم زودتر از اینها، با کتاب مأنوس شده بودم. دنیای کتاب ها را دوست دارم. آرامش دارد. تازه کلی هم به اطلاعاتت افزوده می‌شود. برعکس دنیای فیلم‌ها که پرهیاهو و پر از دغل و دروغ است. 
حالا که یاد گرفته‌ام، جای حوصله‌ی خالی‌ام را با مطالب کتاب‌های «خوب» پر کنم، خیلی خوشحال‌ترم. و برای این از یک نفر که از خاص‌ترین‌های این دنیاست، متشکرم♥️
      

        از اون کتاب‌هاییه که تا تموم میشه، میگی: هععععی... کاش هنوز ادامه داشت. چِیس از اون تیپ بچه‌های قلدره آزارسانه که با یه اتفاق، ورق برمی‌گرده.  در واقع ورق زندگی‌ش برمی‌گرده. خوشم اومد که یه سری چیزهای ریز اخلاقی براش مهم بود. هر چند که توی خیلی از فیلم‌های آمریکایی، هدف مهمه، راه رسیدن بهش هر چی بود، بود!
      

        نمی‌دونم منطقیه که نویسنده داستان رو از یه فضای رئال، برد تو فضای فانتزی. 
اما برام سواله، چطوری متوجه چیزهایی شد که یه کودک اتیسمی اونها رو درک میکنه؟! مگه بچه‌‌های اتیسمیک، ارتباط برقرار میکنن که بگن؟ البته که چند درصد از علائم اتیسم خفیف و متوسط، با حذف دیجیتال بهتر خواهد شد. این بماند به یادگار از اینجانب.
      

        خیلی قشنگ بود. هم محتوای خوبی داشت و هم تصاویر جذاب. 
آفرین به پدر سوفی که تا حدی سعی کرد به دخترش اهمیت بده و مانع پر و بال دادن سوفی به تخیلاتش نشد. 
به امید روزی که همه‌ی پدرها و دخترها در امنیت کامل و آرامش و البته زنده! در کنار هم قصه بخوانند.
      

        باز جلد دیگری از این کتاب را خواندم. ۱۰۵۰ تا برگ رویش و پنجاه تومن برایم آب خورد. ولی برای من می‌ارزید. جف کینی هم آدم زرنگی است. داستان را با یک گره شروع می‌کند، با آن پیش می‌رود و از همان گره، یک گره دیگر می‌سازد و در مورد ان هم می‌نویسد و همینطور الی آخر. 
گره‌ها خطی اما خلاقانه و طنز است. من که خیلی دوستش دارم. راستی! گرگ، دومین شخصیت محبوب داستانی ام است. اگر می‌خواستید بدانید😁 اولین شخصیت محبوبم، نیکولا  است. اگر خواستید حالتان خوب شود و بخندید، آن مموعه را از دست ندهید. نیکولا بر عکس گرگ، فرز و باهوش است.
      

        دلم برای زه زه در حال سوختن نیست؛ کباب شده و رفته! آیا آنموقع‌ها پدر و مادرها، بیش‌فعالی و لجبازی را نمی‌شناختند؟ احتمالا نه! ولی در هر صورت، مگر یک کودک پنج، شش ساله، چه قدر می‌تواند شرور باشد؟ او فقط کمی محبت و آرامش می‌خواست، آنموقع می‌دیدید که مثل یک فرشته‌‌ی سر به زیر و آرام می‌شد.
داستان با غم شروع می‌شود و با غمی بی انتها تمام می‌شود.  
متن واقعا یک متن عصا قورت داده بود! موقع خواندن، دلم می‌خواست بگویم، داداش! یکم با جداسازی  و نقل قول و ... دوست شو! من از کجا بفهمم الان داری دقیقا در مورد کی حرف می‌زنی؟! 

      

        چه قدددر داستان آروم و پر احساسی بود. 😍 سبک تصویرگری‌ش رو دوست داشتم. محتوای خوبی هم داشت به نظر من.
      

        آقا قاپ قاپی! ماجرای کسی که هر روز چیزی می‌قاپد!