بالاخره بعد از مدتها به لطف کانون پرورش فکری، دارم کتاب چاپی می‌خوانم😍😁

داستان، ماجرای یک الاغ است که ابتدا قضاوت زودهنگام می‌کند و بعد بهانه‌گیر می‌شود. و بعد هم با کمال پررویی می‌خواهد دیگ غذای کلاغ‌ها را مال خودش کند. احساس می‌کنم تا اواسط داستان، مناسب کودک است. اما از اواسط به انتها، انگار کمی خشونت دارد. در واقع، من این را حس کردم.  
احساس می‌کنم، الاغه، ثباتی در شخصیت‌پردازی‌اش ندارد... 
      

        کتاب خوب و آموزنده با موضوع فکر! بله فکر کردن یا مخ را به کار انداختن! موش موشک برای دست یافتن و چیدن سیب، فقط باید به راه‌حلی که مناسب خود اوست، فکر می‌کرد؛ اما او به جای این کار، فقط نگاهش به راه‌حل دیگران بود.  نیم ستاره کم کردم برای به کار گیری واژه‌ی مردن( که نمی‌دانم آیا استفاده از این واژه در عبارت خوب شد از درد نمرد، برای گروه سنی الف و ب مناسب است یا خیر) و علت دیگر هم... آخر فُک؟! مگر فک هم در محل زندگی موش‌ها پیدا می‌شود؟! مگر جای آن‌ها در دریا نیست؟
      

        کتابی است برای علاقمند کردن کودکان به خواندن کتاب. اگر انجایی که خرگوشی کتابها را برمی‌داشت و به خانه می‌برد، بدآموزی  نداشته باشد، به نظر من که کتاب خوبی است👌البته که در اخر، خانم کتابدار او را متوجه کرد که باید کتاب‌ها را امانت بگیرد و دوباره برگرداند.
کاش من هم زودتر از اینها، با کتاب مأنوس شده بودم. دنیای کتاب ها را دوست دارم. آرامش دارد. تازه کلی هم به اطلاعاتت افزوده می‌شود. برعکس دنیای فیلم‌ها که پرهیاهو و پر از دغل و دروغ است. 
حالا که یاد گرفته‌ام، جای حوصله‌ی خالی‌ام را با مطالب کتاب‌های «خوب» پر کنم، خیلی خوشحال‌ترم. و برای این از یک نفر که از خاص‌ترین‌های این دنیاست، متشکرم♥️
      

        از اون کتاب‌هاییه که تا تموم میشه، میگی: هععععی... کاش هنوز ادامه داشت. چِیس از اون تیپ بچه‌های قلدره آزارسانه که با یه اتفاق، ورق برمی‌گرده.  در واقع ورق زندگی‌ش برمی‌گرده. خوشم اومد که یه سری چیزهای ریز اخلاقی براش مهم بود. هر چند که توی خیلی از فیلم‌های آمریکایی، هدف مهمه، راه رسیدن بهش هر چی بود، بود!
      

        نمی‌دونم منطقیه که نویسنده داستان رو از یه فضای رئال، برد تو فضای فانتزی. 
اما برام سواله، چطوری متوجه چیزهایی شد که یه کودک اتیسمی اونها رو درک میکنه؟! مگه بچه‌‌های اتیسمیک، ارتباط برقرار میکنن که بگن؟ البته که چند درصد از علائم اتیسم خفیف و متوسط، با حذف دیجیتال بهتر خواهد شد. این بماند به یادگار از اینجانب.
      

        خیلی قشنگ بود. هم محتوای خوبی داشت و هم تصاویر جذاب. 
آفرین به پدر سوفی که تا حدی سعی کرد به دخترش اهمیت بده و مانع پر و بال دادن سوفی به تخیلاتش نشد. 
به امید روزی که همه‌ی پدرها و دخترها در امنیت کامل و آرامش و البته زنده! در کنار هم قصه بخوانند.
      

        باز جلد دیگری از این کتاب را خواندم. ۱۰۵۰ تا برگ رویش و پنجاه تومن برایم آب خورد. ولی برای من می‌ارزید. جف کینی هم آدم زرنگی است. داستان را با یک گره شروع می‌کند، با آن پیش می‌رود و از همان گره، یک گره دیگر می‌سازد و در مورد ان هم می‌نویسد و همینطور الی آخر. 
گره‌ها خطی اما خلاقانه و طنز است. من که خیلی دوستش دارم. راستی! گرگ، دومین شخصیت محبوب داستانی ام است. اگر می‌خواستید بدانید😁 اولین شخصیت محبوبم، نیکولا  است. اگر خواستید حالتان خوب شود و بخندید، آن مموعه را از دست ندهید. نیکولا بر عکس گرگ، فرز و باهوش است.
      

        دلم برای زه زه در حال سوختن نیست؛ کباب شده و رفته! آیا آنموقع‌ها پدر و مادرها، بیش‌فعالی و لجبازی را نمی‌شناختند؟ احتمالا نه! ولی در هر صورت، مگر یک کودک پنج، شش ساله، چه قدر می‌تواند شرور باشد؟ او فقط کمی محبت و آرامش می‌خواست، آنموقع می‌دیدید که مثل یک فرشته‌‌ی سر به زیر و آرام می‌شد.
داستان با غم شروع می‌شود و با غمی بی انتها تمام می‌شود.  
متن واقعا یک متن عصا قورت داده بود! موقع خواندن، دلم می‌خواست بگویم، داداش! یکم با جداسازی  و نقل قول و ... دوست شو! من از کجا بفهمم الان داری دقیقا در مورد کی حرف می‌زنی؟! 

      

        چه قدددر داستان آروم و پر احساسی بود. 😍 سبک تصویرگری‌ش رو دوست داشتم. محتوای خوبی هم داشت به نظر من.
      

        آقا قاپ قاپی! ماجرای کسی که هر روز چیزی می‌قاپد!
      

        خوشحالم که به جایی رسیده‌ام که حالم را کتاب خوب می‌کند و نه فیلم... و ممنونم از گِرگ هفلی بابت بامزه‌بازی‌هایی که درمی‌آورد و ممنونم از جف کینی به خاطر حلق گرگ و داستان‌هایش که شگفت‌زده‌ات می‌کند.
      

        داستانی در بطن یک کتاب غیر داستانی. در واقع نویسنده به مراحل شکل گیری ایده و پرداخت آن و تبدیل ایده به داستان پرداخته است. در کل کتاب خوبیه. جالبه. مخصوصا برای بچه‌هایی که می‌خوان بدونن چجوری می‌تونن نویسنده بشن، خوبه.
      

        خیلی قشنگ بود🥺پر از حس... داشتم فکر می‌کردم که آیا بین من و پدرم هم چنین لحظاتی بوده... 
      

        خوشحالم که برگ‌های رویشم رو صرف تخفیف پنجاه درصدی این کتاب کردم. ارزشش رو داشت. چند تا بچه مثل برادلی هستن که احتیاج به همدلی و همراهی دارن؟ و فقط سرکوب میشن! 
من با خوندن این کتاب، انگیزه گرفتم برای یک شروع دوباره. می‌دونم جون‌هام کم شدن. اما می‌تونم دوباره شروع کنم. به خاطر پسرم.
      

        خیلی غم‌انگیز بود. اخرش گرچه سعی شده بود کورسوی امیدی روشن کنه. اما باز هم تلخی‌ش رو نمی‌شد انکار کرد. دلم برای مکزیکی‌ها سوخت. ابعضی مریکایی‌های... 🤐