شبکه اجتماعی کتاب‌دوستان

        *یوکاستا: برای خدا حقیقت را رها کن،دانستن همیشه شفا بخش نیست!*

زیبایی ظاهری این نمایشنامه به یک طرف و لایه‌های روانشناختی و پنهان آن در طرف دیگر لذتبخش بودن آن را دو چندان کرده بود.

آیا واقعا نمی‌توان از سرنوشت گریخت؟حتی اگر بخواهیم و آگاهانه انتخاب کنیم؟
 ما اصلا اختیاری داریم یا فقط بازیچه‌ی سرنوشت هستیم؟! 
 از منظری دیگر،آیا دانستنِ حقیقت همیشه خوب است؟

در مورد این نمایشنامه‌ی زیبا و خواندنی حرف و سخن بسیار است چه از نظر ادبی و چه از نظر روانشناختی؛ اما به طور خلاصه عرض میکنم که جبر و اختیار در سرنوشت،تاثیر حقایق بر امور، اخلاقاتِ فردی و مسئولیت پذیری....از جمله مواردی ست که در این نمایشنامه به آن پرداخته شده بود.برای درک بهتر و آشنایی با لایه‌های روانشناختی داستان،پادکست دلفی را به دوستان پیشنهاد میکنم که دکتر بابایی‌زاد نکات جالبی را از زوایایی دیگر آنجا ذکر میکنند.

آنچه از ادیپ،انتخابها و سرانجامش دیدیم این بود که حتی انتخابهای او در جهتِ عکسِ سرنوشت، او را دقیقا به همان سمت سوق داد...وجه اشتراکی که بین عملِ ادیپ و آگاممنون در آیسخولوس دیدیم یادآور این مطلب است که دانسته یا ندانسته راه گریزی از سرنوشت یا تقدیر نیست.

شخصیت ادیپ را در این نمایشنامه بسیار دوست داشتم. در ابتدا سعی کرد آگاهانه در خلافِ پیشینه‌ی کودکی و سرنوشتش قدم بردارد و در ادامه نیز با آگاهی از آن فاجعه و مسئولیت پذیری سعی کرد مطابق بر شرافتِ انسانی اش رفتار کند و خود را به تاوانی بابت گناهی از روی ناآگاهی محکوم کند.

از تم‌های مهمِ نمایشنامه"آگاهی"بود. مسیری که از ندانستن شروع شد و با آگاهی دردناکتر شد. ادیپ نیز بهای سنگینی بابت آن داد و تبدیل به قهرمانی تراژیک شد. این آگاهی "بایدی" بود ویرانگر...او ترجیح داد بداند و نابود شود تا در نادانی بماند.
اینجاست که باید پرسید آیا آگاهی از حقایق همیشه خوب است یا نه؟!
      

        شاید کمی عجیب باشه که اولین یادداشتم رو در بهخوان،بین این همه کتاب بزرگ و قطور و دهن پر کن، دارم در مورد یک کتاب کودک می‌نویسم.اما حلقه گمشده زندگی من، دلیل اکثر ناراحتی هام از دیگران، خواسته ام در روابطم موضوع این کتابه.
روزی که این کتاب رو برای دخترم خوندم، شاید هنوز یکساله نشده بود.کتاب رو  براش خوندم چون عکسهای جذابی داشت. پر بود از یک سری حیوان که دخترم دوستشون داشت و من می‌تونستم صداشون رو دربیارم و دخترم بخنده.... اما کتاب که تمام شد، حس کردم برای من نوشته شده بود.چیزی که من دوست داشتم آدمهای اطرافم در قبال من انجامش بدهند...گوش کردن... به شوهرم توصیه کردم بخونه و به شما هم توصیه میکنم بخوانید...گاهی همدلی همینقدر ساده است...
      

        سیزدهمین کتاب ۱۴۰۴

«دفتر بزرگ»

۲۰۰ صفحه کتاب رو نفهمیدم کی شروع و کی تموم کردم. من چاپ دهم این کتاب (سال ۹۶) رو دارم. آخرین چاپش امسال و در نوبت بیست‌ودوم انجام شده. حدودا هشت ساله که این کتاب رو دارم و نمی‌دونم چرا تا همین دو سه روز پیش نرفته بودم سراغش.

داستان کتاب داستان دو پسر دوقلوئه که مادرشون اون‌ها رو از شهر بزرگ میاره به روستا و به مادربزرگشون می‌سپردشون تا از جنگ در امان باشن. حالا این دو پسربچه باید برای بقا در شرایط جنگی در کنار مادربزرگی تلاش کنن که از این دو بچه و مادرشون متنفره.

نثر کتاب شدیدا مینیمال (خلاصه و مفید) و خوش‌خوانه. داستان کتاب هم جالب، عجیب، تلخ، گزنده و بهت‌آوره. در واقع کتاب داره تلاش می‌کنه نشون بده که جنگ می‌تونه انسان‌ها رو دچار چه بحران‌های اخلاقی و رفتاری‌ای کنه و این کار رو با بی‌رحمی، با شوخی‌های خیلی تلخ و با گزندگی شدیدِ واقعیت‌هایی که پشت سر هم ردیف می‌کنه انجام میده. گاهی هم البته این‌طور به نظر می‌رسه که نویسنده داره اغراق می‌کنه اما بهرحال اغراقش هم پذیرفتنیه و خوب نوشته و پرداخته شده. نگاه کتاب به جنگ البته با عقاید و مطالعات و حتی با تجربیات ما که جنگ رو انسان‌ساز می‌دونه متعارضه اما خوندنی بود. واقعا خوندنی بود. حتما سراغ دو جلد بعدی این مجموعه هم میرم.


📚 @mimremeembook
      

        من با داستانِ «اندوه» از چخوف خوشم آمد و با «اتاق شماره ۶» فکر کنم دارم عاشقش می‌شوم...! 
چخوف توی اتاق شماره شش هم مثل اندوه و شاید خیلی بیشتر و صریح‌تر از اندوه، شخصیت پردازی‌ قوی‌ای داشته و به‌ویژه به شخصیت هایش از زاویه روانشناختی خیلی خوب نزدیک شده. 

نکته‌ی مهم بعدی درباره این اثر چخوف این است که با زیرکی و ظرافت تمام توانسته مخالفتش را با نوعی از فلسفه‌ی رنج /زندگی  و ناکارآمدی این فلسفه نشان بدهد که از قضا  در خیلی از رویکردهای روانشناسیِ جاافتاده و جان گرفته در دهه‌های گذشته‌ی کشور ما همین فلسفه ریشه دوانده و هنوز هم اثرات پررنگی از آن برجا مانده است.
در آخر اینکه ، ای کسانی که این یادداشت را میخوانید، ۴.۲ دیگر چه صیغه ای است ؟ بروید و به این کتاب بیشتر امتیاز بدهید لطفا...بروید. 
      

        این داستان از دل جامعه‌ای استبدادی روایت می‌شود؛ شهری که با میله‌های آهنی احاطه شده و بیشتر شبیه زندان است تا خانه‌ای برای زندگی. مردم این شهر مثل زندانیانی هستند که تنها کار می‌کنند و فرمان می‌برند، بی‌آنکه اختیار یا آزادی‌ای در سرنوشت خود داشته باشند.
در میان این تاریکی، شخصیتی را می‌بینیم که رویای رفتن از این شهر و یافتن آزادی را در سر می‌پرورد، اما در نقطه‌ای، او تصمیم می‌گیرد خودش را قربانی کند تا سهم آزادی را برای افراد بیشتری از این شهر به ارمغان بیاورد.
با این حال، پایان داستان ممکن است تصویری متفاوت و حتی تلخ‌تر پیش چشممان بگذارد؛ شاید تصویری که ما را وادار کند دوباره به معنای چشیدن طعم آزادی در یک‌ حکومت از نو بیندیشیم.
پ.ن: این کتاب را در روزهای جنگ ایران و اسراییل خواندم.
      

        نه آدمی
تیر ۱۴۰۴

از کودکی تا به امروز هر برنامه و کودک و انیمیشین هایی رو که نگاه می کردم شخصیت اصلی  آن ها زیبا، قهرمان و کامل بودند.؛ 
هیچ وقت روایتی از نسخه تاریک،یاس و  نا امیدی و فلاکت های آدمی رو نمی دیدم، تا قبل از کتاب. کتاب من رو با صفات های انسان ها که کمتر به آن ها توجه می شود آشنا کرد به من یاد داد تمام، از خیر تا شر در وجود آدمی  هست،  صفات آدمی با تاثیر پذیری از خیلی مسائل خودش را در وجود ما نشان می دهد.

زندگی من ، زندگی شرم آوری بوده است.

شروع داستان با همچین جمله ای  بنظرم شناخت ما از شخصیت اصلی داستان و روندی که داستان در ادامه پیش می‌گیرد را به ما نشان میدهد .
ناامیدی که  از خط اول تا خط آخر همراه شخصیت اصلی است،با دیدگاهی که از جامعه دارد خواننده را به فکر فرو می‌برد.
اما  مسئله ای که در آخر بهش فکر می کنم این است که شاید شخصیت اصلی داستان خودش را آدم  ضعیف و بیچاره ای بداند اما همین که آدمی به ضعف های خودش اعتراف می کند و آن هارا خوب می شناسد و آن را قبول می کند ،در این کار شجاعتی است که کمتر کسی از ما قادر به انجام آن هستیم، پذیرش نقاط تاریک خودمان.


      

        «ساداکو و هزار درنای کاغذی» فقط یک داستان کودکانه نیست؛ روایتی تلخ از ظلمی‌ست که بر مردم بی‌دفاع هیروشیما شد. ساداکو قربانی یکی از کثیف‌ترین و بی‌رحمانه‌ترین تصمیم‌های تاریخ شد. تصمیمی که از سوی کسانی گرفته شد که امروز با صدای بلند از صلح حرف می‌زنند. این اتفاق، آینه‌ای‌ست روبه‌روی جهان؛ برای اینکه بدونیم کدوم سمت تاریخ ایستاده ایم...
      

        دوباره که «سیگارهای فرعون» رو خوندم، حس عجیبی سراغم اومد. یه جور بوی آشنای بچگی... انگار یه لحظه برگشتم به همون روزهایی که بدون هیچ دغدغه‌ای، روی فرش ولو می‌شدم و صفحات کتاب‌های تن‌تن رو یکی‌یکی ورق می‌زدم. اون وقتا تن‌تن برای من فقط یه خبرنگار نبود؛ یه قهرمان بود، یه رفیق، کسی که همیشه تو دل ماجراها بود و منم دنبالش می‌رفتم.
این داستان با اون فضای مرموز مصر، دخمه‌های فرعون، علامت‌های عجیب روی سیگارها... همه‌ش دوباره همون هیجان کودکانه رو زنده کرد. همون حس کشف کردن، همون شوقِ حل معماها. وقتی دوپونت و دوپونط رو دیدم، ناخودآگاه خندیدم. چه‌قدر اون دوتا احمق بامزه‌ن! یادمه وقتی بچه بودم فکر می‌کردم اونا عمداً گیج می‌زنن تا ما بخندیم!
حالا که بزرگ‌تر شدم، چیزهای دیگه‌ای هم توی داستان برام پررنگ شدن. دلم تنگ شده برای دنیایی که این کتاب‌ها توش معنا داشتن. دنیایی بدون گوشی‌های هوشمند، بدون شبکه‌های اجتماعی... ولی پر از ماجراجویی. انگار تن‌تن یه تیکه از بچگیمو برگردوند؛ یه تیکه شیرین و فراموش‌شده.
نمی‌دونم چند بار دیگه این کتابو می‌خونم، ولی هر بار، مطمئنم یه لبخند از همون جنس قدیمی میاد روی لبم. یه لبخند که بوی نوستالژی می‌ده... بوی ماجرا، بوی کودکی.
      

        ژرمینال _امیل زولا
رمان در مورد درد و رنج طبقه کارگر و فقیر در معدن است .نگاهی تلخ و واقع گرایانه به فقر و مبارزات طبقاتی دارد. جزئیات خشن زندگی کارگران معدن را به تصویر می کشد.گرسنگی و فقر ،فروپاشی خانواده و مرگ آنها تاثیر عمیقی بر خواننده می گذارد.نویسنده به خوبی نشان می دهد که پولدارها به منافع خودشان فکر می کردن و به طبقه کارگر اهمیتی نمی دادند.از طرفی دولت و کلیسا هم از آنها حمایت نمی کرد.این تضادها منجر به اعتصاب و در نهایت شکست منجر شد.اگر چه پایان داستان تلخ است اما نویسنده امید را در دل تاریکی نگه می دارد.
(ژرمینال یعنی زمان روییدن و رشد)