شبکه اجتماعی کتاب‌دوستان

        در دل شب‌های معلق، جایی میان رؤیا و بیداری، فرانکی پرستو با سیم‌های جادویی‌اش از جنس زمان و تقدیر، نغمه‌ای می‌نوازد که شنوندگانش فرشتگان خاموش و سایه‌های گمشده‌اند. 

هر زخمه‌ی دست‌هایش، طلسمی است که بندهای سرنوشت را گره می‌زند و گشوده می‌کند؛ هر نت، غبار راه‌هایی که در پیچ‌وخم زندگی گم شده‌اند. سیم‌ها، رشته‌هایی از هستی‌اند، کشیده از طوفان‌های خشمگین تا زوایای آرام یک غروب زرد، از اشک‌های پنهان یک عاشق تا زمزمه‌های فراموش‌شده‌ی یک روح سرگردان.

و موسیقی، نه فقط صدایی در باد، که جادویی پنهان در پرده‌های عالم است—نغمه‌ای که پیش از آنکه نواخته شود، در دل جهان سرشته شده. فرانکی، آوازخوان تقدیر، انگشتانش را بر سیم‌های ناپیدای هستی می‌لغزاند، و از میان تاریکی، ملودی‌ای زاده می‌شود که در قلب‌ها، در خاطرات، در لحظاتی که گویی هرگز پایان نمی‌یابند، می‌تپد.

این داستان، حکایتی است از مردی که فراتر از نغمه‌ها زیست، از جادوی سیم‌هایی که نه تنها موسیقی را، بلکه روح انسان‌ها را در خود نهان داشت. 
      

        «بادکنک نقره‌ای» رو امروز تو نمایشگاه کتاب خوندم و دست روی نقطه عمیقی از قلبم گذاشت، جوری که نتونستم جلوی اشکام رو بگیرم. کتاب  به طرز لطیف و خیلی قشنگی ماجرای یه پدربزرگ که فراموشی گرفته رو از زبون نوه‌ش روایت می‌کنه. تصویرگری کتاب خیلی عجیب و غریب و خارق العاده نیست ولی کارشو به درستی انجام میده. در کل وزنه ی کتاب روی روایتش بود. دلم نیومد کمتر از پنج به این کتاب بدم.
      

        وقتی نویسنده‌بودن تبدیل می‌شه به خطرناک‌ترین شغل دنیا!

امتیاز: بی‌چون‌وچرا ۵ از ۵

فقط می‌تونم بگم: وایییی! این کتاب یه سفر هیجان‌انگیز و بامزه بود.
اصلاً تصور نمی‌کردم این‌قدر جذبم کنه، ولی از صفحه اول تا آخرین جمله، فقط خواستم بدونم قراره چی بشه!

داستان پر از پیچ‌و‌خم، شوک‌های باحال، خنده‌های بلند و لحظاتی بود که از شوک و استرس زیاد جیغ کشیدم (آره، واقعاً!).

ایده‌ی داستان خاص و خلاقانه‌ست: یه نویسنده که ناخواسته وارد دنیایی پر از رمز و راز و دردسر می‌شه، اونم به بدترین و بامزه‌ترین شکل ممکن.

شخصیت‌ها یکی از نقاط قوت این کتابن؛ واقعی، بانمک، و اون‌قدر خوب طراحی شدن که حس می‌کنی باهاشون رفیقی.
روابط انسانی، رفاقت ها، عاشقانه‌های ریز اما دلنشین، همه چیز به‌جا و هوشمندانه‌ست.

این کتاب جوری بود که انگار داشتی داستان هیجان‌انگیز یکی از دوستای نزدیکتو می‌خوندی.
انقدر حس نزدیکی و صمیمیت داشت که دلت نمی‌خواست ازش جدا شی.

پایانش؟ دقیقاً همونی بود که فکر نمیکردم
رضایت‌بخش، شوکه کننده و در عین حال پر از انگیزه برای ادامه‌ی ماجرا.

اگه دنبال یه کتاب پر از هیجان، لبخند، اضطرابِ شیرین و یه نویسنده‌ و مامان شجاع و بامزه هستین،
"فینلی داناوان کلکش را می‌کند" دقیقا همون چیزیه که باید بخونید.
قول می‌دم پشیمون نمی‌شید.
      

        وقتی متوجه شدم نویسنده‌ی این کتاب هرگز موفق به تمام کردن آن نشده و از دنيا رفته کمی در خواندنش مردد شدم. حس بد شنیدن حرفی نصفه و نیمه...
با این حال دو عامل باعث شد کتاب را دست بگیرم:
-این کتاب آخرین حرفها و تفکرات یک نویسنده بودو آن هم چه نویسنده‌ای لئونید آندریف👌
- راوی داستان "شیطان" بود. نگاه کردن به  انسان از نگاه شیطان به نظرم ایده‌ی جالبی بود
و در نهایت با ایده‌ی نویسنده در این مورد که : شاید اینکه انجام کارهای بد و شرورانه را گردن عاملی بیرونی به نام "شیطان" بیاندازیم تنها یک خودفریبی است و همه چیز در درون خود ماست. چه خیر و چه شر. بسیار موافق بودم.
در انتها باید اعتراف کنم از نگاه آندری یف به زن در این کتاب به عنوان یک زن چندان راضی نبودم 😊

      

        این کتاب روایتی تکان‌دهنده از وحشت مجازات اعدام است که در سه لایه روایی ارائه می‌شود: ابتدا  ویکتورهوگو در مقدمه‌ای پرشور به نقد اعدام به عنوان مجازاتی غیرانسانی می‌پردازد، سپس بخش اصلی کتاب که یادداشت‌های روزانه یک محکوم گمنام در آستانه اعدام است را شامل می‌شود - مردی که هراس او از صدای چکش داربست دار، گذر زمان و خاطرات خانواده‌اش، خواننده را به درون وحشت اعدام می‌برد. در پایان، داستان کوتاه یک دزد فقیر که قربانی بی‌عدالتی اجتماعی شده، به عنوان نمادی از چرخه معیوب فقر و جرم اضافه می‌شود. هوگو با ترکیب نثری شاعرانه و تحلیل‌های اجتماعی تند، اثری خلق کرده که هم روایتی نفس‌گیر از ترس مرگ است و هم متنی اعتراضی علیه خشونت سیستماتیک که تا امروز تازگی خود را حفظ کرده است
      

        زندگی شستن یک بشقاب است...

این سطر در تمام لحظاتی که پشتِ سرِ کلاریس با آن ناخن های از ته گرفته شده‌اش؛ با آن افکارِ به هم ریخته‌ و ذهن شلوغش میدویدم جلوی چشمم بود. و حتی لحظاتی که او می‌ایستاد، نفس نفس میزد و به هق هق می‌افتاد؛ داشتم به این سطر فکر میکردم. حتی زمانی که دور از چشمِ خودش و این حجب و حیا و خجالت (و هرچه اسمش را بگذارید) دست می‌انداختم دور گلویِ خانم سیمونیان و امیلی و آلیس همه‌ی آنهایی که به کلاریس و خواسته هایش پشت کردند.
خب مگر زویا پیرزاد چه میگفت؟ غیر از این که زندگی همین چیزهای کوچک است؟
یک خانواده‌ی پنج نفره‌ی ارمنی که به تازگی صاحب همسایه‌های جدید میشوند.
همین! و آنقدر که پیرزاد صمیمانه روایت کرده بود انگار که روی راحتی چرمِ سبزِ خانه‌ی کلاریس لم داده‌ام و دوقلو ها توی بغلم نشستند و هرازگاهی از دستشان جیغ میکشم و مهره‌های شطرنجِ آرتوش را میشکنم ؛ به جای تمام کارهایی که کلاریس نکرد.
به هرحال، همه چیز خوب بود. همه چیز شایسته‌ی آغوش بود. و هرچه فکر کردم اشتباهِ داستان چه بود ؛ تنها منطق بود که جلوی چشمم میرقصید. میکروفن دست گرفته بود و بلند بلند میگفت: کلاریس مگر بی زبان است؟ مگر لال است و یا معلولیت ذهنی دارد؟؟ بلند شو زن؛ دست آنهایی که اذیتت میکنند را بشکن.

و خب زویا پیرزاد را بعد از این دوست دارم؛ ساده بودن و ساده نوشتن غریبه ای بود که دستش را زویا گذاشت توی دستم.


      

        موضوع کتاب و پایانش برام‌خیلی جذاب بود و واقعا دوسش داشتم تجربه لذت بخشی بود برام خوندن این کتاب.
هرچقدر خود دوریان گری شخصیت تو مخی داشت برام بجاش شخصیت هنری رو‌خیلی دوست داشتم و هر جمله ای که میگفت رو من چندبار میخوندم . 
از بین تمام حرفایی که به دوریان زد این یک جملش رو واقعا دوست داشتم :« خوب بودن یعنی هماهنگ بودن با خود.ناسازی با خود یعنی هماهنگی اجباری با دیگران.اما زندگی خود انسانه که مهم ترین چیزه.»
      

         
آئورا اولین کتابی بود که از کارلوس فوئنتس خواندم!
کتابی که با دوم شخص روایت می‌شود.
عمیقا از این نوع راوی و روایت لذت بردم؛ اصولا ایجاد فضای تخاطب در روایت، موجب جذابیت می‌شود؛ حال تصور کنید که راوی از ابتدا تا انتهای کتاب شما را خطاب کند و برایتان به این شیوه تصویرسازی کند.
از خوانش زیبای تایماز رضوانی و صداهای زمینه که به تصویرسازی خوب نویسنده کمک می‌کرد هم بسیار تشکر می‌کنم؛ کتاب را به یک لیگِ بالاتر کشاند.
اگر با کتاب هایی که در دسته رئالیسم جادویی قرار دارند لذت می‌برید، این کتاب هم می‌تواند برای شما جذاب باشد؛ گرچه از اواسط داستان، مخاطب پایان آن را می‌تواند متوجه بشود.

داستان در مورد مردی به نام فلیپه مونترو است که با یک آگهی مبنی بر طبع و جمع آوری خاطرات پیرزنی از اشراف پا به خانه او میگذارد و رفته رفته عاشق برادر زاده او که دختری موسوم به آئورا است می‌شود...


‼️هشدار : نویسنده دچار تصویرسازی های اروتیکی می‌شود...
      

        پشت این کتاب نوشته شده است : تولد یک عفریت!
چیزی که تا واپسین صفحه به دنبال او بودم ، اما ملاقاتش نکردم.
بچه آهو برای من سراسر احساسات بود، احساساتی که عمیقأ دردناک بودند و همین باعث شد که من توان زود تمام کردنش رو نداشته باشم.
استر، دختری که در خلاصه عفریت نامیده شده است.
در چشمم شیشه ای خورد شده ای بود ، که ذاتش به زخم زدن مبدل شد.هر چند که اشتباهاتش را توجیه نمیکنم. 
او گلدانی بود که زیبایی ها و رنج ها را میبیند ، هنوز چشم ها و قلب اش هر چند تکه پاره شده کار میکند ، اما دیگر چیزی جز شیشه ای تکه تکه شده که در کل طول زندگی اش پهن شده نیست.