به نظرم اگر با نصف این کلمات داستانش را می‌گفت بهتر بود. چون تعلیق چندانی نداشت و پیش نمی‌رفت داستان. اصلا برای من بیشتر حس جستار شخصی داشت تا داستان و استفاده‌ی زیاد از تشبیه و استعاره و سعی در فاخر کردن نثر، کار را حوصله‌بر کرده بود. خیلی طول کشید تا تمامش کنم. درحالی که اگر جذاب و پرکشش بود می‌شد یک‌نفس آن را خواند. معمولی بود. پیرنگی نداشت که با خواندنش عقل از سر مخاطب بپرد و خون در رگ‌هایش منجمد شود.
        

          انقدر بار منفی و تاریک کتاب زیاد بود که به جای لذت بردن از آن  بیشتر احساس خستگی میکنم از خواندنش!
کشش داستان و روایت آن خوب  بود، اما این حجم از نفرت برایم  بسیار تلخ و سنگین بود از طرفی توضیحات اضافه و حوصله سر بر نیز زیاد داشت.
داستان از زبان دختری روایت میشود که احساس میکنم با به دنیا آمدن خواهرش روی خوش زندگی از او گرفته شده است! و تمام دوران کودکی و جوانی خود را با نفرت از این و آن سپری میکند.پایان کتاب را دوست داشتم اینکه در لحظه‌ی حساس داستان تمام میشود و  خواننده در شک و تردید باقی می‌ماند.....
        

          نظرات منفی بود.اما... باید در دنیا مزین باشید تا این کتاب را دوست داشته باشید در این دنیا دیگر ادمی را به شکل مزین نمیبینم.جز خودم.
من مزین بودم که درکش کردم ادمی که بیشتر اوقات با ذهن خود حرف میزند.
 این راز کتاب است
 راز کتاب چگونگی خواندن مزین بودن است.کتاب های ذهن همه ی ادم هایی که باهاشون حرف میزنم در جایی به پایان میرسد و کلمات را در دنیای واقعی به پرواز درمی آوردند.
اما کتاب ذهن من و کتاب ذهن مزین هیچ گاه بسته نشد اگر نمیتوانید کتاب ذهنتان را به پایان برسانید این کتاب را بخوانید.
اگر نفرت از روزگار و ادم ها برایتان زیر شاخه هایی دارد باید این کتاب و بخوانید.
بخوانید و بر چگونگی های دنیا رها شوید.
بخوانید و از خواندش نترسید که هرکتابی در این دنیا ارزش یک بار خواندن را دارد.
        

          صفحه اول کتاب به نقل از ولادیمیر ناباکوف جمله ای نوشته "آدم های زیادی را نمی‌شناختم و هیچ کس را هم دوست نداشتم."
کاملا مرتبط با کتاب.
داستان از زبان مزین است. دختر اول خانواده. از اینها که زود بزرگ شده و غمخوار مادر شده. 
از پدر و خواهرش متنفر است و این تنفر را با خودش حمل می‌کند. هیچ گونه قداستی برای خانواده قائل نیست و حتی  بارها طی داستان حرمت و قداست خانواده و پدرش را می‌شکند. به مردم عادی هم بدبین است. کل کتاب داستان جنگ مزیّن است با خودش.
قلم نویسنده اما به نظرم واقعا خوب است. گیرا و جذاب با تصویر پردازی قوی ولی از نیمه کتاب به بعد پر از اضافه گویی.
با توجه به محتوا و تم تاریک کتاب و این حرف ها امتیاز من 5.10
        

          داستانی معمولی از نفرت، به علاوه پرداختن به جزئیات بصری.
روایت کتاب نوعی تقدس زدایی از خانواده و روابط خانوادگیه.
برای من کتاب جالبی بود، ولی فکر می‌کنم با سلیقه خیلی‌ها جور نباشه.

✨امتیاز من به کتاب: 3.5از 5✨

یه تیکه‌هایی از کتاب:

📌برای بدی‌هایی که درونت موج میزند دنبال بهانه نگرد.

📌اگر بدبخت هستی بدبخت باش! اگر بدی، بد باش. اگر قاتلی،قاتل باش.‌خودت را فریب نده.

📌او شعری بود که دلت می‌خواست تا ابد به آن گوش بسپاری و من چرک نویس یک رمان بودم.

📌خانواده یک درد بی پایان است.


        

          یک داستان معمولی
گاهی توصیفات طولانی و خارج از حوصله
        

          اما حقیقتی وجود دارد که در روزهای روشن زندگی‌ام نادیده‌اش گرفته‌ام: اگر آدم در زندگی، حتی فقط یکبار، شبی چنان تاریک را تجربه کند، هرچیز در باقی زندگی‌اش نخواهد توانست خود را از چنگال آن تاریکی برهاند.

کتابی که از این نویسنده‌ی ترک می‌خوانیم از زبان دختر خانواده «مزین» بیان می‌شود از زمان به دنیا آمدن خواهر کوچکش ، ناکامی‌های مادرش از ازدواج با پدرش و ...
او نسبت به خانواده حس تنفر دارد بخصوص پدر و خواهرش... به نظرم داستان خوبی داشت زخم‌های کودکی و عدم ارتباط و تفاهم اعضای خانواده و گسیختگی احساسات به خوبی در قالب داستان بیان شده بود ولی منم مثل بقیه معتقدم که پایان بهتری میتونست داشته باشه...
        

          با شوهرم دعوایم شده بود. دلم میخواست هرجای دنیا باشم جز خانه. طاقچه بی‌نهایت را باز کردم. با خودم گفتم اولین کتاب داستانی که به چشمم خورد را می‌خوانم. بدون آنکه بدانم نویسنده‌اش زن است یا مرد. بدون آنکه نقدی درباره سبک یا دیدگاهش بخوانم. هرجایی غیر از اینجا باشد کافیست! 
از یک تفریحگاه خانوادگی  در ترکیه سردرآورم.  پوزخند زدم. «باز خوبه نزدیکه! هروقت حوصله‌م سر رفت سریع برمیگردم.» اما هرچه خواندم از خودم دورتر شدم و نه تنها برنگشتم ،که کتاب را یک نفس خواندم.
آن چیزی که همان اول مجذوبم کرد، این بود که برخلاف اکثر داستان‌ها، راجع به نفرت بود نه عشق. بعد از دعوا به آن نفرت  غلیظ احتیاج داشتم. اما نویسنده تا ته نفرت رفته بود. با بی‌رحمی تمام عصیان‌ها و تاریکی‌ها و رنج‌هایش را پیش چشمت عریان می‌کرد. با یک جور مهارت سادیسمی سعی می‌کرد تمام زخم‌ها و کبودی‌ها و عفونت‌هایی که کینه‌ بر روح می‌گذارد نشان می‌دهد. در یک مالیخولیای شیطانی از زبان  حلزونی قرمز! مجوز قاتل و دروغگو و شرور بودن می‌داد؛ آنهم فقط بخاطر اینکه ما انسانیم! اینجا تقریباً از دیدگاه نویسنده تهوع گرفتم. اما خود انزجار اصلی برای جملاتی بود که زیستن با خانواده را چرک محض می‌دانست.
 کسی که یک عمر متنفر زیسته باشد، آن لحظه  متزلزل حلول عشق هم جز کارهای هولناک و  خشن کاری از دستش برنمی‌آید.
با کمی خوش‌بینی اشتباه، منتظر بودم تحولی، شهودی، تغییر دیدگاهی در شخصیت سرطانی مزیّن رخ بدهد. اما کتاب با جملات ابتدایی‌اش تمام شد تا خیالم را راحت کند بی‌خود امیدوار بودم.
کسیکه از خودش و خانواده اش منزجر است مگر می‌تواند وسط دیالوگ‌هایش دست از توهین به کشورش بکشد؟
طاقچه را بستم و پیش شوهرم برگشتم. فکر کردم با چه جمله‌ای پیشقدم آشتی شوم؟ توی آشپزخانه بالای سر کتری بود. کابینت را باز کردم. پاکت خالی قهوه ترک را انداختم توی سطل آشغال  و‌ چای لاهیجان را بیرون آوردم. بی‌مقدمه گفتم «می‌دونستی توی ترکیه یکتا، اسم پسره؟»  خنده‌ای پرید گوشه لبش. «اونجا چی سر جاش مونده که اسم‌ها بمونن؟» به اسم‌ مزیّن فکر کردم. راست میگفت.