شعرهایی از بینشی فرای درد، جنگ، بی‌چاره‌گی و ظلم.
تارکوفسکی با قلم قوی مجموعه‌ای از اشعار را گردهم‌آورده که می‌توان آن را بی‌نظیر دانست. در این اشعار ردپای شناخت و درک فرای دردها مطرح می‌شود. او در جایگاه شاعر می‌بیند، لمس می‌کند، درک می‌کند و می‌نویسد.
به‌میان‌آوردن از این مفاهیم در شکل شعر معنایی را ایجاب می‌کند که همان جوهرۀ شعر تارکوفسکی است. این اشعار خواندن دارد چرا که در هاله‌ای فرای زمان و مکان، زیست و بهای آن  را به ما یادآوری می‌کند.
      

        فضای کتاب، فضای  سیر در گذشته است. داستان از زندگی کهنسالی پیرزنی روایت می‌شود که باید با اتفاقات جدید و متحول کننده در آن سن روبه‌رو شود و خود را وفق دهد. گویی انگار در کهنسالی هم باید کنار آمد و عادت کرد. تلاش و تکاپو او برای این موقعیت و یافتن معنا در آن داستان زیبایی را به‌هم‌آورده که ارزش خواندن و تأمل دارد.