یادداشت‌های ماهان خلیلی (34)

          «با مرور زمان، کسانی که خود یک انقلاب را شکل داده‌اند، تبدیل به مستبدانی جدید میشوند.»
مرزعه حیوانات بدون شک جزو بهترین کتاب‌های نوشته شده‌ی جهانه؛ برای موضوعی که روایت میکنه و نوع روایت اون. 
اورول این کتاب رو بعد از جنگ جهانی دوم و در رابطه با حکومت شوروی و استالین نوشت، اما این کتاب فقط درباره این موضوع نیست. 
مثل یک پیشگویی میمونه، پیشگویی انقلاب‌های مختلف که در جاهای مختلف دنیا صورت میگیره. 
و ما درون این کتاب زندگی میکنیم. 
        

          از خوندنش لذت بردم. 
        

          همه میدونن سانتیاگو ناصر قراره کشته بشه، ولی چرا کاری نمیکنن؟ 
من این کتاب رو پنج سال پیش خریده بودم و جزو اون دسته از کتابایی توی کتابخونم بود که فکرمیکردم هرگز سراغش نمیرم، ولی خب، خوندمش و میتونم بگم عجب کتاب خوبی بود! چه پایانی داشت واقعا. عالی بود. 
توصیفات و نوع روایت داستان توسط مارکز رو دوست داشتم حتما در آینده سراغ بقیه آثار نویسنده هم میرم. 
البته به نظرم، پسندیدن این کتاب، کاملا سلیقه‌ایه. 
من دوستش داشتم. 
        

          کتابی کوتاهی از استیون کینگ؛ 
ازش لذت بردم و جالب بود. نکته اینه که مهم نیست داستانی که استیون کینگ مینویسه نود یا نهصد صفحه‌ست، اون به بهترین شکل شخصیت‌های خودشو درون چارچوب داستان تعریف و تثبیت میکنه. 
ترجمه قابل‌قبولی هم داشت، ولی ویراستاری اثر افتضاح بود. 
 به‌نظرم اگر اثر دیگه‌ای از استیون کینگ نخونید، این کتاب رو نخونید. 
        

          این هم از آخرین کتاب این تابستان لعنتی! 
من قبلا دو کتاب "فهرست مهمانان" و"مهمانی شکار"از این نویسنده رو خونده بودم و برام جذاب بودن. 
هرسه اثری که از این نویسنده خوندم از یک الگو پیروی میکردن:«چندشخصیت در یک مکان گیرافتادن و کم‌کم با خیانت‌ها و تصمیماتشون داستان رو شکل میدن.» 
شاید در ابتدا داستان ساده به نظر برسه، اما کم کم گسترده‌تر میشه. 
من هنوزم "مهمانی شکار" این نویسنده رو از بقیه آثارش بیشتر دوست دارم، اما این کتاب هم خوب و جالب بود، و به نوعی پیچیده‌تر. به خصوص پایانش، که خیلی خوب بود. 
اما مشکل من با کتاب‌های این نویسنده، شخصیت‌پردازیشه. اکثر شخصیت‌های کتاب‌هاش تکراری هستند و انگار از کتابی دیگه به کتاب بعدی منتقل شدن، فقط اسم و ظاهرشون عوض شده. 
اما از خوندنش لذت بردم، با اینکه تقریبا روند آنچنان پرسرعتی نداشت. 
        

          عجب داستانی! 
 دومین کتابی که از استیون کینگ خوندم، تبدیل شد به یکی از بهترین و ارزشمندترین کتاب‌هایی که تا به الان خوندم. 
استیون کینگ استاد نوشتن درباره وحشته، اما وحشت این رمان، وحشتی از جنس حقیقیته، ترسی که مردی که بیشتر از سی ساله درون زندانه دچارشه. 
داستان‌های استیون کینگ، بسیار جذابن؛ داستانی که اون روایت میکنه، چفت و بست بسیار محکمی داره و برای من که به نوشتن علاقه دارم، مثل یه کلاس درس میمونه. 
قطعا در آینده فیلم این اثر رو میبینم و دوباره کتاب رو مطالعه میکنم. 
        

          کتاب کوتاهی از فردریک بکمن. 
من قبلا مردم مشوش این نویسنده رو خوندم و عاشق قلم زیبای بکمن و پیامی که توی اعماق داستانش پنهان برای کشف کردن قرار داده بوده بود شدم و تصمیم گرفتم در آینده کتاب‌های دیگه نویسنده رو هم مطالعه کنم، اما هنوز فرصت نشده. 
این کتاب هم مثل مردم مشوش(و احتمالا بقیه کارای بکمن) برای انتقال پیامی نوشته شده، اما توی این کتاب، نویسنده منظور خودشو به سادگی منتقل میکنه. 
من زیاد آثار کوتاه نمیخونم، اما دوستش داشتم. 

        

          من به طور کلی تا چندسال پیش، علاقه‌ای به هابیت و سه‌گانه بعد از اون نداشتم، تا این که یه روز فیلم "تالکین" که سرگذشت نویسندست رو تماشا کردم و به خوندن و دیدن سری ارباب حلقه‌ها و هابیت علاقه‌مند شدم. 
تا به امسال فرصت این رو نداشتم که سراغ هابیت برم(برای خوندن سه‌گانه ارباب حلقه‌ها، ابتدا هابیت رو بخونید) 
چیزی که توجه من رو جلد کرد و من رو مجاب کرد هرچه زودتر سه‌گانه ارباب حلقه‌ها رو توی کتابخونم تکمیل کنم، قلم تالکین بود؛ کم پیش میاد کتابی بخونم که جوری غرقش بشم که حساب زمان از دستم خارج بشه. من با قلم تالکین غرق در دنیایی کم‌نظیری شدم که خلق کرده. 
هابیت تجربه فوقالعاده‌ای برای من بود و مشتاقانه چندماه آینده ارباب حلقه‌هارو شروع میکنم. 
و اینکه دیدم دوستانی گفتن کتاب سخت‌خوانه. که اصلا اینطور نیست، به‌غیر از بخش‌هایی که توضیاحت جغرافیایی بود که ممکنه کمی گیج کننده باشه، نثر کتاب و تالکین خیلی روونه. 
        

          شخصی هم تمام شد؛ 
این کتاب، نونزدهمین جلد مجموعه "جک ریچر" هست که من به عنوان اولین جلدی که از این سری خوندم تمومش کردم. 
کتاب از ابتدا تا انتها، ضرباهنگ تندی داره و همیشه چیزی داره که شمارو باهاش غافلگیرکنه. 
اگر به تریلر‌های اکشن پرسرعت علاقه دارید"شخصی"و بقیه جلدهای مجموعه "جک ریچر" رو مطالعه کنید. 
        

          عامه‌پسند هم تموم شد؛ 
من درنهایت، از قلم بوکوفسکی بسیار لذت بردم، با اینکه کتاب داستان شاید آنچنان جذابی نداشت. 
بوکوفسکی در عامه‌پسند، که آخرین رمان رو قبل از فوت شدنش هست  مدام به مرگ و بیهودگی زندگی اشاره میکنه. 
مهم نیست بوکوفسکی چه چیزی نوشته، من عاشق قلمش هستم و درباره ترجمه هم باید بگم که، خب مثل آثار دیگه بوکوفسکی دچار سانسور شده و پیشنهادم اینه که آثار بوکوفسکی را با زبان اصلی بخونید. 
روی سنگ قبر بوکوفسکی به درخواستش نوشته شده:«تلاش نکن» 
همسرش این چنین جمله رو تعبیر میکنه: اگر شما همه‌ی وقتتان را صرف کوشیدن کنید، آنگاه همه‌ی آنچه انجام داده‌اید کوشیدن بوده، پس نکوشید و فقط انجامش دهید.
اگر قصد مطالعه کتاب رو داشتید، سراغ ترجمه آرش یگانه برید که رایگان هم در دسترس هست. 
        

          اولین نمایشنامه‌ای بود که میخوندم و دوستش داشتم. 
        

          عظیم‌تر  و جذاب‌تر از جلد یک. کتاب هرچی جلوتر میریم بیشتر پیشرفت میکنه. 
یکی از بهترین مجموعه‌هایی که تا به اینجا مطالعه کردم. 
        

          سندروم ژولیت توسط ضحی کاظمی و از انتشارات باژ چاپ شده. 
با اینکه روندداستان سردرگم است و پایان آن بهترین خودش نبود، اما نمیشود از کنار این کتاب گذشت؛ چون از جامعه‌ای حرف میزند که فقدان عشق دارد.
        

          "دیر درخت نارنج" که با نام"صومعه درخت پرتقال"نیز ترجمه شده، کتابیست که بیش از نهصد صفحه دارد.
این کتاب که به تازگی جلد دوم آن منتشر شده، راجع‌به اژدهایان است؛ موجوداتی اسرارآمیز و قدرتمند که طرفداران زیادی دارند. با این‌حال، کتاب بجای اینکه به موضوع اصلی خود بپردازد، به زندگی درباری که لباس‌های زیبای درباریان میپردازد! 
بسیاری این کتاب را با مجموعه «بازی تاج و تخت» مقایسه میکنند؛ مجموعه‌ای که ارزش دیالوگ شخصیت‌هایش از کل این کتاب بیشتر است! 
در پایان کتاب، جایی که مخاطب کل کتاب و بخش‌های حوصله سربرش را پشت سر گذاشته تا شاهد آن نبرد بزرگ باشد، میفهمد که همه‌چیز فریب بوده؛ آن نبرد بزرگ سرنوشت‌ساز که تمام صفحات قبل از آن مقدمه‌اش بودند، به سرعت شروع و به پایان میرسد.
با این‌حال، "دیر درخت نارنج" نه به خاطر اژدهایانش معروف شده و نه موضوعش؛ بلکه به‌خاطر موضوع حساسیت که دست روی آن میگذارد؛ عشق میان همجنسان.
        

          "کاراوال" مجموعه‌ایست سه جلدی که توسط نشر باژ به چاپ رسیده. 
این مجموعه پر است از جادوهای شیرین و متنوع و اتفاقات تلخ؛ با این‌حال، این جادو نیست که داستان را پیش میبرد؛ بلکه عشق است. عشقی که تنها در جلد اول منطقی بود. 
"کاراوال" مجموعه‌ایست که بعد از جلد اول، به‌جای پیشرفت، ضعف‌هایش زیادتر میشوند.
        

          جلد دوم مجموعه«قیام سرخ» با عنوان «پسر زرین»، طولانی‌تر و خسته کننده‌تر از جلد نخست است؛ دیگر خبری از درگیری میان سراها نیست، دیگر شخصی برای برنده شدن تلاش نمیکند، بلکه همه به فکر نفع خود هستند. در میان فضا، جایی که کشتی‌های جنگی فضایی باهم درگیر میشوند، هر تصمیمی عواقبی دارد و جان هزاران نفر را به خطر می‌اندازد. 
در جلد دوم که شورشی شکل میگیرد، تمام شخصیت‌ها جدی‌اند؛ همه انگیزه‌ای برای انتقام و یا همکاری با یکدیگر دارند.
فصل چهل و یکم، با عنوان«مرگ زرین» یکی از مهم‌ترین فصل‌های جلد دوم است؛ به‌طوری که تمام چهل فصل قبلی یک مقدمه برای اصل ماجرا بودند. 
داستان اصلی قیام سرخ از فصل چهل و یک شکل میگیرد، جایی که دوستی قدیمی خود را آشکار میکند.
        

          هرگز نمیر که پر است از خون و خونریزی، فضایی شبیه به انیمه‌ها دارد. 
این کتاب که بر پایه نبرد پیش میرود، شخصیت‌هایی دارد که هرکدام با خلاقیت خلق شدند و فنون خود را دارند. 
هرگز نمیر، میتواند یک تجربه‌ی لذت‌بخش برای دوست داران فانتزی حماسی رقم بزند.
        

          کتاب بازگشت،دست روی موضوع حساسی، یعنی سفر در زمان میگذارد؛ کتاب میتواند دلیل قانع کننده‌ای برای این اتفاق بیان کند، اما آنرا به بدترین شکل، در متن کتاب جا داده که گاها کتاب را شببه به یک کتاب درسی میکند.
کتاب بعد از بخش سوم، وارد یک چرخه‌ی تکرای میشود؛ ایده‌های پیاده شده، با کمی فرق دوباره در داستان اتفاق میوفتند. 
بازگشت با صحنه‌سازی‌های قوی و دیالوگ‌های جذابش، میتواند یک تجربه لذت بخش را رقم بزند.
        

          در کل بخوام بگم، خوب نبود. 
فقط داستان اولش رو دوست داشتم.