آریاگا رو به اعتبار فیلمنامهٔ دو سه تا از فیلم‌های محبوبم بسیار دوست دارم. این کتاب هم با فضای آشنای توصیفات آریاگا شروع می‌شه و قدم‌به‌قدم پیش می‌ره. خواننده احتمالن از همون ابتدا می‌فهمه که قراره با یه اتفاقِ شایدفاجعه‌بار روبرو بشه و همین تعلیق خوبی رو می‌سازه. مایهٔ اصلی داستان، کش آمدن‌هاش و جزییاتی هم که از گفتگوها به دست می‌ده همین رو القا می‌کنه. من همه‌اش منتظر بودم جایی رودست بخورم یا ماجرا رو از زاویهٔ دیگه‌ای ببینم و باز هم از نبوغ آریاگا حیرت‌زده شم، ولی وقتی اتفاق بزرگ داستان می‌افته همه‌چیز تموم می‌شه و داستان‌های کوچیک‌وبزرگی که پرورش داده بود به یکباره رها می‌شن. 
خوندنش لذت‌بخش بود ولی انتظاراتم رو برآورده نکرد. و البته از این نکته نگذریم که ترجمهٔ خوب محمدرضا فرزاد جزو  دلایل مهم لذتبخشی خوندنِ این کتاب بود.
        

          . این که چطوری جامعه‌ای که داخلش زندگی میکنی بهت ارزش‌های زندگیت رو میده حتی اگر مسخره باشه این زندگی توست.. داستان عجیب بود و تلخ
        

          برای خواندن این کتاب همین بس که زیرکی نویسنده در انتخاب اسم کتاب هویداست. قتل، راز، خشونت و جهالت به قلم جذاب نویسنده ترکیبی سرگرم کننده شده است که شما را مسحور میکند. کافی است کمی مثل من شیفته ژانر جنایی باشید تا بی وقفه کتاب رو به پایان برسونید
        

          قتل دختر نوجوانی به نام "آدلا" در یک روستای کوچک باعث می‌شه همه‌ی روستا کارشون رو تعطیل کنن و داستان این قتل رو دنبال کنن. حین بررسی صحنه جرم که همه‌ی اهالی روستا حضور دارن، پسر فروشنده‌ی روستا به نام "رامون" به غلط، دوست‌پسر آدلا معرفی می‌شه و رامون هم این قضیه رو می‌پذیره اما بعد اوضاع پیچیده می‌شه، چون همه می‌گن که رامون باید قاتل رو پیدا کنه و با کشتنش، انتقام مرگ آدلا رو بگیره.

این کتاب می‌تونست خیلی بهتر باشه ولی متاسفانه جناب نویسنده علاقه‌ای به شخصیت‌پردازی نداشتن. مثلا درباره‌ی رامون تا آخر نمی‌فهمیم چی باعث شد چنین تصمیم احمقانه‌ای بگیره و تا آخر هم پاش بمونه.

❗از اینجا اسپویل کردم و اگر حساس هستید نخونید:
_ رامون همینجوری الکی قبول می‌کنه دوست‌پسر آدلا باشه. از اونجایی که چیزی از رامون نمی‌دونیم فقط همینجوری نظاره‌گر حماقت‌هاش هستیم تا وقتی که داستان تموم بشه. اگر مثلا یه آسیبی یا کمبودی یا علاقه‌ی پنهانی یا کلا یه چیزی بهمون نشون داده می‌شد می‌گفتیم دلیل رفتار رامون این بوده.
_ "خوستینو" و "کارملو" هم پلیس‌های فاسد روستا هستن که بودن یا نبودنشون فرقی نداره. اونا تلاشی برای پیدا کردن قاتل نمی‌کنن و حتی به داستان‌های پیش‌آمده دامن می‌زنن و سخت‌ترش می‌کنن. اما ما درباره اونا هم چیز زیادی نمی‌فهمیم.
_ گابریلا هم که اصلا وجودش حس نمی‌شه، سر جمع فکر کنم پنج تا دیالوگ هم نداشت درحالی‌که باعث بدبختی کولیه، از فکرش درباره‌ی کولی یا پدرو هم چیزی نمی‌گه. اینکه از زندگی الانش ناراضیه رو نمی‌گه یا اینکه کولی رو دوست داره یا مثلا اون رو راه رهاییش می‌دونه یا هرچیزی شبیه به این هم تو فکرش نیست. کلا یه کویر خالیه.
_ یه مشکل دیگه هم این بود که عشق این کتاب بیشتر عشق تخت‌خوابی بود. یعنی نویسنده معتقد بود همین که از روابط این‌چنینی شخصیت‌ها صحبت کنه باعث می‌شه عشقشون برای ما کاملا نمایان بشه و نیازی به نوشتن ابعاد دیگر عاشق‌بودن نیست. 

نتیجه‌ی این شخصیت‌پردازی بد و عشق‌های غیرقابل درک این شد که من با هیچ‌کدوم از شخصیت‌ها ارتباط نگرفتم.

_ پایان کتاب هم که چیز عجیبی بود. خود خوستینو به رامون کمک می‌کنه کولی رو بکشه، بعد وقتی این اتفاق می‌افته به رامون می‌گه فرار کن! بهش فکر کردم و به این نتیجه رسیدم که جناب نویسنده می‌خواست یه پایان دراماتیک داشته باشه پس مجبور بود یه‌جوری اول رامون رو بفرسته بره که بعد بتونه دوباره به شهر برگرده و پایان جذابی رقم بخوره.

❕بدون اسپویل:
شخصیت‌پردازی، روابط و پایان داستان از نظر من به دلایلی که بالا گفتم خوب نبودن. بنابراین کتاب پیشنهادی نیست. 
        

          درود 
داستان در یک روستای کوچک در مکزیک نقل می‌شود ، جسد یک دختر پیدا می شود و به دنبال آن حواشی داستان ..
شخصی رو به عنوان قاتل معرفی می کنند،شخصی دیگر به نام رامون را که جسد دختر را پیدا کرده بود  نامزد دختر معرفی می کنند ولی او نامزد دختر نبود...
قدرت تلقین و قدرت کلام اطرافیان رو نشون میده که باعث میشه رامون  رو به فکر انتقام بیندازند ‌‌.......
در آخر قاتل مشخص نشد ، دخترک گویی با همان قاتل در ارتباط بوده
و رامون آنقدر تحت  تاثیر صحبتهای اطرافیانش قرار گرفت که باور کرد نامزد دختره ،و او را همواره در قلب دوست می داشت ،در اعماق قلبش به او فکر می کرد و جایی در داستان اشاره شد به اینکه دختر به او نامه ای داده بود و شاید این باعث شده بود که احساس کند در مقابل او مسئولیت دارد ‌‌...
چون اسامی زیادی در کتاب به کار رفته اگر فایل صوتی رو گوش کنید بهتره و دیگه خسته کننده نیست .
        

          من هنوز علامت سوالم که....
پر کشش بود و بیشتر به جنبه روابط انسانی و ادم‌ها در جامعه پرداخته  بود
        

          داشتم نسخه صوتی کتاب را حین انجام کارهای خانه گوش می‌دادم که از یک جایی به نظرم رسید عمو اینجا خانواده نشسته‌ها!! و خلاصه مجبور شدم به جای گوش دادن خودم در سکوت کتاب را  بخوانم البته باز هم به این نتیجه رسیدم صوتی فقط با صدای آرمان سلطان‌زاده 🥹
داستان بیشتر از این که پلیسی باشد عاشقانه بود که البته خیلی هم عیان به خیانت و روابط  پرداخته و در عین حال گوشه‌هایی از فرهنگ (به گمانم)مکزیک  را هم نشان می‌داد. 
        

          بدون هیچ مقدمه‌ای داستان شروع می‌شه: یه جسد پیدا شده!
رامون که یه مغازه‌داره جسد یه دختره رو پیدا  می‌کنه و در حالیکه که فقط یکی دوبار دیدتش مردم شایعه می‌کنن که این دختره که مرده، آدلا، دوست‌دخترش بوده.
رامون هم تحت تاثیر قرار می‌گیره و به هیچ‌کس نمی‌گه که این اطلاعات درستی نیست. که آدلا دوست‌دخترش نبوده. احساس مسئولیت می‌کنه و حسابی در نقشش فرو می‌ره.
ما روند پخش این شایعه رو در بین آدم‌ها می‌بینم و داستان‌های کوچکشون رو می‌شنویم. شخصیت‌ها رو بیشتر می‌شناسیم و با درونشون آشنا می‌شیم. کتاب شبیه باقی داستان‌های جنایی نیست. فقط یه روایته که قتل آدلا مسائل کتاب رو به هم وصل می‌کنه. به همین دلیل مطمئن نیستم که اصلا جنایی باشه یا نه.
+ نویسنده‌ش فیلنامه‌نویس فیلم‌های معروف و جالبی مثل بابل و ۲۱ گرمه!
        

          رمان "عطر خوش مرگ" با تِم جنایی معرفی می‌شود. 
نویسندهٔ کتاب گی‌یرمو آریاگا خوردان است که فیلمنامه‌های خوبی چون "۲۱ گرم" و "بابل" را در کارنامهٔ خود دارد. 
رمان با توصیفات زنده و مرتبطی که می‌دهد فضا و فرهنگ مکزیک را خیلی خوب به تصویر می‌کشد؛ به‌طوری‌که خواننده رمان را مثل فیلمی توی ذهنش می‌بیند. 
تعلیق و کششی که داستان در پیدا کردن قاتل ایجاد کرده نیز خواننده را تا انتها همراه خود می‌کشد. داستان با ریتم خوبی پیش می‌رود و دیالوگ‌ها لحن دارند. ترجمهٔ روان و خوش‌خوان محمدرضا فرزاد هم لذت خواندن کتاب را دوچندان کرده است.
🔻 ادامهٔ یادداشت ممکن است داستان را لو دهد:
اگرچه داستان پیرامون قتل زنی می‌چرخد اما درون‌مایه و خط داستان بیش از آن که در انتها به قاتل برسد، به شایعه‌پراکنی، سوء‌ظن و مرگ شخص بی‌گناه مرتبط می‌شود. 
دوست داشتم شخصیت گابریلا نقش بیشتری در رقم زدن پایان داستان ایفا می‌کرد. همچنین جا داشت به دوراهی سختی که شخصیت در آن قرار گرفته بود بیشتر پرداخته می‌شد.
        

          روستای لوماگرانده، مردمان عجیبی داشت 
....!
        

          خیلی به دلم ننشست. 
نظرم خیلی شبیه نظر خانم توکلیه، خصوصا از نظر عاشقانگی بیشتر از جنایی و اینجا خانواده نشسته. دیگه تکرار نکردم.
        

          ۲۵-۲۸ خرداد 1403 / یازدهم
دلم می‌خواد هیچی ننویسم. معمولا خیلی راحت می‌تونم در حین خوندنم، از کتاب‌ها بنویسم. اما وقتی تموم میشن انگار حرفام هم تموم میشن. مثل مرگیه که جریان زندگی رو یهو ساکت میکنه. با تموم شدن هر کتاب، دوس دارم مدتی ساکت شم و سوگواری کنم. برای آدم‌هایی که روزی بی‌هوا وارد زندگی‌م می‌شن، بهم اعتماد می‌کنن تا داستانشونو برام بگن، وقتی چشم‌هامو می‌بندم می‌تونم صورت‌هاشون و احساساتشون رو ببینم، شب‌ها با شنیدن داستانشون می‌خوابم و صبح‌هامو با شنیدن داستانشون شروع می‌کنم. من وارد زندگی اونا میشم و اونا وارد زندگی من. و بعد یهو تموم میشن، می‌ذارن میرن و من دیگه خبر ندارم بعدش چی میشه؟ مگه مرگ این نیست که دیگه کسی رو نبینی و صداشو نشنوی و خبری ازش نداشته باشی؟ مهم نیست جسم شخصیتی واقعا بمیره یا نه. وقتی من دیگه ازش خبری ندارم همونقدر ناراحت میشم که انگار مرده. گاهی وقتی حجم این مرگ‌ها رو قلبم سنگینی می‌کنه، دیگه نمیخوام بذارم آدم‌های جدید وارد زندگیم شن، دیگه کتاب نخونم، فیلم یا از اون بدتر سریال هم نبینم.
تو همین چند دقیقه دلتنگ خوسه و رامون و گابریلا و خوستینو و شنیدن لحظه به لحظه اسم آدلا و باقی اون اسم‌های عجیب و غریب و گوش‌نواز و از همه بدتر صدای احسان کرمی شدم. چه بلایی قراره سر همه‌ی این آدم‌ها بیاد؟ چیزی که این دلتنگی رو برام عجیب می‌کنه اینه همه‌ی این آدم‌ها یه مشت عوضی و خائن و خاکستری و قهوه‌ای بودن. و من دلتنگ همینا شدم! دلتنگ چندتا از اون همسایه‌های احمق که با حرف‌های بی‌اساسشون چندتا زندگی رو بهم ریختن!
شنیدن این کتاب مثل دیدن یه فیلم خوش‌ساخت مکزیکی بود با آدم‌های خطرناک و بی‌رحم و صورت‌های آفتاب‌سوخته و بدن‌های عرق‌کرده که یکم زیادی از انسانیت فاصله گرفتن. این کتاب تو ژانر جنایی و پلیسی قرار می‌گیره. جسد لخت چاقوخورده‌ی دختری همون صفحه‌ی اول کتاب لای ذرت‌زاری پیدا میشه و اگه به عادت جنایی‌های کلاسیک انتظار داشته باشین کارآگاهی پیدا شه تا قاتل رو براتون گیر بندازه و شما با مظنون شدن به تک تک شخصیت‌های کتاب منتظر لحظه‌ای باشین تا ببینین حدستون درست از آب درمیاد یا نه، باید بگم این کتاب تو این چارچوب قرار نمی‌گیره. هیچکس قرار نیست قاتل آدلا رو پیدا کنه. شما فقط درگیر داستان دو مرد میشین که به یکیش تهمت میزنن دوس پسر دختره‌س و به دیگری که قاتل دختره‌س و شما بین این دونفر گیر میفتین و فقط حرص و جوش میخورین. همین.
من هنوزم از احساسم به این کتاب چیزی بهتون نگفتم.
        

          چرت
حیف از وقت و عمر
        

          با رامون و بقیه اهالی ده از بالاسر دختری که به طور فجیعی کشته شده تو همه ده و تو چند خونه و محف و حتی فکر شخصیت‌ها گشتیم و چرخیدیم به امید اینکه قاتلش رو پیدا کنیم. اما اون چه که کمترین اهمیتی داشت هویت قاتل بود. قاتلی که شاید تمام مدت تو همون ده بود و با زیرکی هیچ نشونه‌ای بروز نداد که بهش شک کنیم. حتی انگیزه‌اش رو هم نفهمیدیم. اما در این بین، دیدیم که وقتی اراده جمعی یه عده آدم دورافتاده از تفکر و تعقل بر هدفی قرار بگیره، هیچ چیزی مانع اونها نمیشه. حتی عقلای جمع هم یا نمی‌تونن مانعش بشن یا به حسب تجربه می‌دونن هر تلاشی بی‌فایده‌اس و سکوت می‌کنن. 
چه صحنه آشنایی!
        

          کتاب بدی نبود... خب... من کتابهای جنایی دوست دارم اما نمیتونم بگم این رو خیلیییی دوست داشتم. شخصیت کولی من رو یاد شخصیت کولی توی کتاب باکره و کولی لارنس انداخت یا حتی داماد گل محمد توی کلیدر که الان اسمش یادم نیست. کلا انگار کولی ها شخصیت های تاثیر گذاری توی ذهن من هستند. شاید یکی از دلایلی که نتونستم اونطور که باید از عطر خوش مرگ لذت ببرم، اسم های شخصیت هاست. معمولا اسم ها بد به خاطرم میمونن و چون نسخه صوتی گوش میدادم نمیتونستم هی برگردم ببین کی به کی بود :))) کتاب سرگرم کننده ایه.
        

          عطر خوش مرگ 
داستانی تکراری و معمولی از مشکلات کوچک و بزرگ افردا یک دهکده  که درگیر کرده  . 
قتل٫ فریب٫ شایعه پراکنی ٫ ریا کاری٫ مشاوره و آموزش غلط
آخرش هم نفهمیدیم قاتل کیه🫤 اصلا نمیتونم درک کنم که چرا پسر یک کلمه نگفت که دختر دوست دختر من نیست ( اسامی داستان سخت بود) 

من در حین کار نسخه صوتی کتاب  رو گوش دادم با صدای احسان کرمی و میشه گفت یک روزه میشه گوش داد یا از طریق طاقچه بینهایت ۱۷۰ صفحه از کتاب رو یک روز خوند. در کل اصلا ارزش نداشت. 
        

          اتلاف وقت قطعی 
        

          بلد نیستم ادبی بنویسم و کلمات قلمبه سلمبه به کار ببرم .
همینقدر بگم که کتاب جالبی بود ، عاشق تموم کارکتر ها شدم  ، درسته که تا آخر کتاب قاتل پیدا نشد اما خب هدف هم پیدا کردن قاتل نبود.
نتیجه ای که از کتاب گرفتم این بود :
حرف های دیگران و شایعات چه راحت کسی که صاحب اندیشه و قدرت فکر نیست رو به هر سمت و سویی که میخواد میکشه. 
و حتی تاثیر تزریق اون اندیشه ممکنه به قدری زیاد باشه که مثل رامونِ کتابمون تبدیل بشیم به آدمی که نباید.
😅حال و روز این روزای بعضی هامون !!!!