یادداشت ماهان خلیلی

        "کار تئاتر بیان واقعیت نیست، بلکه فقط بیان حقیقت است. اما سینما، به عکس جویای واقعیتی است که لحظه‌هایی از حقیقت را هم نشان می‌دهد. عرصه حقیقی تئاتر تراژدی است، یعنی نمایشی که اسطوره‌ی اصیلی در آن باشد." 
ژان پل سارتر

نمایش‌نامه جالب و درخشانیه. سارتر جهنم رو نه یک شکنجه جسمی دردآور، بلکه یک "موقعیت ذهنی" می‌دونه. هر سه نفری که درون اتاق حبس شده‌ان و محکوم به این هستند که جهنم افراد دیگه اتاق باشن، به این دلیل اونجان که روی زمین خودشون جهنم افرادی دیگر بودند و باعث تباهی اون‌ها. هر سه نفر به نوعی آگاهی از روی زندگی زمینی دارن و در ابتدا این جهنم اون‌هاست. به خصوص برای گارسین که کل این "جهنم ذهنی" با رفتار اون نمود پیدا می‌کنه در داستان. جهنم دیگران هستند اما سارتر به زیرکی و به طرزی درخشان اشاره می‌کنه که راه نجات هم گاهی اوقات دیگرانند.