"این مسائل تنها زمانی فراموش می‌شوند که بخواهی آن‌هارا فراموش کنی" 

آلبر کامو این‌بار نه به عنوان یک نویسنده، بلکه در مقام یک روزنامه‌نگار، از 5 تا 14 ژوئن 1939،طی سفرش خود به کابیلی، ده گزارش از وضعیت زندگی مردمان اون منطقه و راه حل‌های بهبود وضعیت می‌نویسه. وضعیت چنان اسفناک و غیرقابل درک که نه فقط در کابیلی، بلکه همین الان، در کشور خودمون هم بسیاری از مناطق به همچین وضعیت‌هایی دچار هستند. 
آلبر کامو برای نشون دادن سیه روزی کابیلی، از آمار دقیق استفاده می‌کنه  تا وضعیت اسفناک بهداشت، آموزش، درمان، زندگی و... رو در اون‌جا نشون بده. 
شاید آغازکننده خوبی باشه برای فهم سیه‌روزی ها جریان یافته در همین‌جا و برداشتن قدمی براشون. 

"حقیر است که بگوییم این افراد با همه چیز سازگار میشوند. خود آقای آلبرت لبرون اگر ماهانه ۲۰۰ فرانک برای امرار معاش به او می دادیم با زندگی زیر پل‌ها ،با ،خاک و با پوسته ی نان موجود در سطل زباله سازگار میشد. در دلبستگی یک مرد به زندگی‌اش چیزی قوی تر از تمام بدبختی های دنیا وجود داردـ حقیر است که بگوییم این افراد نیازهای ما را ندارند. اگر او نداشت خیلی وقت پیش آن‌ها را برای او ایجاد میکردیم. باید ببینیم چگونه می‌توان از
ویژگی های یک مردم برای توجیه انحطاطی که در آن نگهداری میشوند استفاده کرد و چگونه متانت ضرب المثل دهقان کابیلی میتواند گرسنگی که او را می‌جود مشروعیت بخشد. نه این‌طور نیست که به مسائل نگاه کنیم و ما آن‌ها را این گونه نخواهیم دید. زیرا ایده‌ها و تعصبات آماده زمانی نفرت انگیز میشوند که آن‌ها را در دنیایی به کار ببریم که در آن انسان‌ها از سرما میمیرند و کودکان به غذای حیوانات تقلیل می یابند،  بی آنکه غریزه‌ای داشته باشند که مانع از بین رفتنشان شود. حقیقت این است که ما هر روز با مردمی در تماس هستیم که سه قرن عقب‌تر  زمانه‌ی خود زندگی میکنند و ما تنها کسانی هستیم که نسبت به این شکاف شگرف بی احساس هستیم. "