همیشه که همه‌ی کتاب ها قرار نیست یه کله‌پاچه‌ی چرب و چیل باشن! گاهی اوقات بعضی کتاب ها مثل «سین زدی ولی جواب ندادی» یه آش رشته هستن، بدون گوشت، ولی دقیقا همون چیزی که توی اون لحظه بهش نیاز داری!
تاحالا شده با خودت بگی "اه، گاداوندا! غمم اونقدر گینه که نمی‌دونم چطوری توصیفش کنم." بعضی از دیالوگ های این کتاب‌هم برای من اینجوری بود، شاید کوتاه بود ولی من رو برای چندروز توی فکرش نگه داشت.
پس به نظرم میتونید برای یک روز از کتابخونه ها بقاپیدش یا پی‌دی‌افش رو بخونید تا شاید ذهن و روحتون ترو تمیز بشه.
      

        «عروس دریایی» یه کتاب آروم و مثل موج‌های دریا بود، منتها بدون خطر غرق شدن و دار فانی رو وداع گفتن!
من کتاب رو سریع تمومیدم و از فضاش خوشم اومد.
به نظرم برعکس من که تو اوج گرما و شرشر عرق ریختن این کتاب رو خوندم، میشه توی پاییز و با یه لیوان قهوه و فیگور آمریکایی ها گوشه‌ای نشست و به جای اینکه به زوج‌های عاشق بیرون پنجره نگاه کرد، این کتاب رو خوند؛ چون حس یه مبل راحت رو داره. 
یه کتاب کوتاه و ساده که سریع میشه خوندش و اگه کسی نیاز داشته باشه؛ روح اون شخص رو نازنازی می‌کنه.
داستانِ کتاب جالب بود منتها گاهی یکم غیر منطقی بود و مثل این میموند که یه پشمک سخنگو، هایده بخونه~
با این وجود، فضا و حرف ها برام دلپذیر بودن و من با رضایت قلبی حاضر بودم اون پشمک سخنگو رو یام یام کنم.
درکل، شاید برام کتابِ کوتاه، سریع و بدون ماجرایی باشه و مثل خوردن یه بسته چیپس عادی باشه، ولی شاید برای تو مثل تیکه‌ی آخر یه پیتزای گوشت و قارچ باشه!
پس امتحانش کن، به ریسکش می‌ارزه.
      

        «دختر مهتاب» مثل بازی‌ای هست پر ارور ۴۰۴، اما باز هم به قدری خوشگل موشگل که باهاش کِیفت کوک بشه!
فضای داستان واقعا آسیایی‌طور بود و تخیل و اکلیل توش موج مکزیکی میزد همچنین اسم کاخ و ماخ هاش اینقدر بامزه بودن که به عنوان اسم بچه‌ی ایندم در نظر گرفتمش. 
البته گاهی اوقات هم بخاطر توصیفات خیلی کم یا خیلی زیاد واقعا گیج و پیج میشدم و با خودم میگفتم که "اینجا کجاست؟ من کجام؟ اصلا کی به اینجا رسیدیم؟"
به شخصیت ها و شخصیت پردازی‌ها خیلی توجه نشده بود اما قابل فهم بود و صد البته که هنوز حتی اسم کل شخصیت هارو یاد نگرفتم.
و اما برسیم به خود داستان، داستان واقعا جالب بود مخصوصاً ۱۰۰ صفحه‌‌ی آخر که مثل سونیک خوندمش! بقیه‌ی داستان هم پر ماجرا بود ولی خوندن اون‌ها بسی بیشتر زمان برد.
داستان کلی سوتی هم داشت، مثلا اینکه شاهزاده مملکت کلا یدونه خدمتکار داره، زرشک! عامو اون شاهزاده‌ست نه بقال سر کوچه، یعنی دو سه تا نگهبان هم گردنش نگرفتن؟ و کلی ارور ۴۰۴ دیگه که اگه کتاب رو بخونید متوجه میشدید.
خلاصه که.. با وجود همه‌ی اینها، صد صفحه آخر تاییدیه من رو گرفت و من یه‌روزی جلد دومش رو میگیرم. نه فورا ولی حتماً!
      

        «مغازه‌ی خودکشی» جزو اون کتاب هاست که یا آخرش پاره‌پورش می‌کنی یا بعد اینکه کلی ماچ‌تفی کردیش، میزاریش توی کتابخونت!
داستان، یه داستان باحال با حال و هوایی بود که آدم دلش میخواد پاشه بره فیلمش رو هم ببینه.
فضا سازی خوب بود و راحت می‌تونستم شخصیت هارو تصور بنمایم و کاراکتر پردازی هاهم خاص و تک بود، مثل کیک دوقلویی که با معینی‌پور و تیتاپ و.. کاملا متفاوته!
و داستان واقعا یه ایده‌ی چرب‌وچیل و نو بود و هیچ جا نمیشه شبیهش رو پیدا کرد.
همچنین من معتقدم داشمون ژان تولی، تونسته از یه ایده‌ی جدید که کسی ازش چیزی ننوشته، به خوبی استفاده کنه منتها ممکنه بخاطر کمدی سیاه بودنش به سلیقه بعضی ها نچسبه؛ ولی به من که کلی چسبید!
خلاصه که..شاید گاهی اوقات کتاب قابل حدس میشد یا سریع پیش میرفت، ولی خب، برای یه کتاب که به زور صد صفحه رو رد کرده به نظرم نویسنده خوب تونسته درش بیاره، همچنین پایانشم واقعا ململانی بود و حتی شاید هم برای همین پایان، بعضی‌ها دوستش نداشتن!
      

        نمی‌دونم چرا مجموعه‌ی «خوب‌های بد، بدهای خوب» بین نوجوون ها شناخته شده نیست؟ آخه منی که دیگه برای خودم یه پا خرس گنده‌م هم عاشق این مجموعه شدم!
به نظرم یکی از فانتزی های واقعی همین کتابه، شخصیت پردازی ها مثل حیوانات درحال انقراض، خاص و متفاوتن و ایده‌ و فضای داستان انگار از دل یه دنیای دیگه جوونه زده.
تک‌تک شخصیت ها به سبک خودشون اگوری‌پگوری بودن و آدم نمیدونه طرف کی رو بگیره! و وای از جزئیاتی که توی سطر ها نوشته شده و ممکنه جزوی از پلات توییست و معماها باشه، انگار داداش گلمون موقع نوشتن این مجموعه یه گپ‌وگفتی با شرلوک هلمز و شرکت توی کلاس‌های "چگونه معما طرح و حل کنیم"‌ داشته.
تازه! انگار کلی ایده جذاب، نو، خفن و ژالب از مغز نویسنده فرار کرده و لا به لای خط ها لَم داده، برای همین ممکنه بین کتاب ندونی باید بخندی یا ذوق مرگ بشی!
و خب، اگه قیمت خرید کل این مجموعه اندازه‌ی یه BMW گرون نبود شاید الان داشت توی کتابخونم می‌درخشید، ولی مهم نیست چون که شاید بعدتر با پولایی که گیرم بیاد جلد سه به بعد این مجموعه رو بدزدم..آخ ببخشید منظورم اینه که بخرم.
      

        «قصر آبی» یه عشقولانه‌ی کلاسیکه و باید بگم بخش عاشقانش اکلیلی‌طور و دوست داشتنیه.
شخصیت پردازیش خوبه و واقعا دوست داشتم یکسری از کاراکترهارو کتک بزنم و به یکسری دیگه ماچ‌وموچ درست‌حسابی تقدیم کنم!
داستان و ماجراها توی اون دوره خیلی بامزه بود و تحول شخصیت اصلی که تونست خودشو کم‌کم قوی کنه خوب بود و بهتره بگم والنسی کاراکتر خفنی بود، مخصوصاً برای نویسنده‌ای که سال‌ها پیش این ایده رو کشفیده‌. کاش با ماشین زمان برمیگشتم عقب و میگفتم "لوسی جون، ایده‌ت مثل بمب توی دنیا ترکیده و یه ملت‌ دلباخته‌ی ایده‌هات شدن! مشتی هستی و پرطرفدار!"
راستی پیشنهاد میکنم موقع خوندن این کتاب پفیلا کنارتون باشه چون این کتاب مثل دیدن یه فیلمه منتها بدون بازیگری برای دیدن و قربون‌صدقش رفتن~
خلاصه که داستان جینگول‌بلایی بود منتها یکم هیجانش کم بود و نتونست خیلی‌خیلی زیاد منو عاشق‌پیشه‌ی خودش کنه واسه همین یه ستاره‌‌ی کوچول‌موچولو ازش کم میکنم.
      

        خب، احتمالا بعد از نظرم درمورد مجموعه‌ی «بازی های میراث» توسط طرفدارانش مورد ضرب و شتم قرار بگیرم.
اول از همه، کتاب داستان جالبی داره و از موضوع "من یه دختر فقیرم که یه شبه پولدار شدم." تونسته ماجرای ژذابی رو در بیاره، فضا سازیشم بد نیست و شخصیت پردازی خوبی داره، با این وجود از نظر من تقریبا معمایی وجود نداره، چرا؟ چون معمولا ایوری جواب ها بهش وحی میشه، مثلا داره استخر رو نگاه می‌کنه که یهو بوم! با خودش میگه "عه‌وا جواب این معماعه لابد توی این استخره برم ببینم" و صدالبته که حدسش درست در اومده! همچنین آدم نمیتونه خودش حدس و گمان بزنه و تیکه های پازل رو کنار هم بزاره و بعضی وقتاهم یهو طرف میبینه بازی کلماتی وجود داره که توی ترجمه چپندرچلاق شده.
رابطه‌ی عاشقانه‌ی ایوری هم با آقای ایکس، مثل چرخ و فلک بود، دیدی یهو رفتی بالای بالا؟ رابطه‌ی این دونفر هم یهویی به وجود اومد و من اینجوری بودم که "وایسا، اینا کِی عاشق‌پیشه شدن؟ مگه یارو گولش نزده بود؟" و کلی موارد دیگه که باعث شد موقع بخش های عاشقانه‌اش به دیوار زل بزنم و سریع رد بشم.
در کل شخصیت و فضاسازیش بد نیست ولی بخاطر عاشقانه سسِ مایونزیش و بازی های الهیش و.. کم جذبم کرد.
      

        کتاب «خاطرات سفیر» رو یه خانمی توی اولین اعتکاف عمرم بهم قرض داد، چرا؟ چون همون روز اول کتاب قبلیمو تمومیده بودم و از قیافم یه "گشنمه، یه کتاب بدید من بجوم" خاصی موج میزد.
خلاصه که قرض دادن این کتاب به من همانا و لذت بردن از اولین و باحال ترین کتاب مذهبی‌ای که خوندم همانا! دیدید که مثلاً طرف شیر قهوه دوست نداره ولی یهو یه روز عادی دو قلوپ شیر قهوه میخوره و عاشق‌پیشه‌ی اون یه لیوان شیر قهوه میشه؟ منم یه همچین چیزی بودم، هیچوقت علاقه‌‌ی خاصی به مذهبی خوندن نداشتم ولی این کتاب مثل یه تیشرت صورتی میون صدتا تیشرت مشکی، برام خاص و تک شد.
کتاب، داستان و ماجراهای یک خانم توی خارج کشور رو روایت می‌کنه که درمورد اسلام و حجاب و اینجور چیزا صحبت میشه و کلی بخش های طنز داره که آدم باهاش حال میکنه، از طرفی خسته کننده نیست و اینکه ماجراهاش واقعیه جالب‌انگیز ترش میکنه.
البته باید بگم که این کتاب خاطره‌محوره و نباید توقع زیادی ازش داشت.
همچنین معتقدم این کتاب بدرد شروع سبک مذهبی میخوره و خب، من توی سبک خودش بهش پنج‌تا ستاره‌‌ی غول‌پیکر میدم.
      

        کتاب «دسته چهارم» برای کسایی که شنا بلد نیستن پیشنهاد نمیشه! چون نویسنده تک و تنها دنیایی رو خلق کرده که آدم توش غرق میشه و از اونجایی که پول ندارم برم خارج، اگه روزی نویسنده این کتاب اومد ایران که فعکککک نکنم، میرم یه ماچ و بوسی باهاش میکنم و میگم "آبجی، دمت گرم! فانتزی‌ات مثل لازانیا با سس اضافه، تونسته یه دنیا رو توی خودش جا بده."
ولی خب..ممکنه یکم بعدتر یه گوشه‌ی خلوت با یه تَبر، گپ‌ و گفت کوچیکِ دیگه‌ای هم باهاش داشته باشم. چرا؟ بخاطر عخش‌بازی های ویولت و زیدن! آخه عشق سوزان ویولت نه تنها بسگیات، بلکه زندگی منو هم به آتیش کشیده بود؛ یکی نیست بگه اصلا چه انمیزی چه لاورزی! بخدا ویولت تا زیدن رو دید عاشق چش و ابروش شد و دشمنی‌ای در کار نبود. با این وجود خیلیا میگن این کتاب انمیز تو لاورز یا همون از دشمنی به عشق خودمون بوده با اینکه اصلا اینجوری نیست!
خلاصه که..بعله، اگه عشقولانه بازی های اون دوتا کفتر عاشق که نصف کتاب رو تسخیر کرده بودن در نظر نگیریم و به کتاب آسون بگیریم، باید بگم که فانتزی خوبی داره، پلات توییستش رو اگه برعکس من حدس نزنید جالبه و فضا و شخصیت پردازی جینگولی بلایی داره؛ بنابراین معتقدم که می‌ارزه آدم یکی از کلیه‌هاش رو بفروشه تا این مجموعه کتاب رو بخره~
      

        پنج ستاره‌‌ی گنده برای کتاب «شاهزاده و گدا»، کتابی کلاسیک که قرار نیست وسطش خوابت ببره! اکثریت کتاب های کلاسیک داستان هایی قشنگ مشنگ هستن ولی‌ خب، بینش ممکنه یه چرت کوتاه بزنی. اما این کتاب! آخ آخ..اونقدر داستان و ماجرا های جذابی داره که نگو! هم لذت میبری و هم کلی مفهوم سس‌ماسی قاطیشه که ارزش کتاب رو بالا می‌بره.
فکر کن جای یه پسر که آرزوش نون بربری تازه‌ست با پسری که همراه قاشق طلا دنیا اومده عوض شه! باحال نیست؟ معلومه که هست~
تازه فکر کردی فقط همینه؟ هه، نچ.
کلی معما، کلی مفهوم و یکم چاشنی طنز هم قاطی این کتاب شده که باعث میشه آدم با خودش بگه "ای خِدا! کاش زودتر این کتاب رو میخوندم!"
خلاصه که..پیشنهاد میکنم این کتابِ کلاسیک رو بخونید، چون از اون کتابای کلاسیک حوصله سربر نیست! بلکه از اوناییه که قراره بسی باهاش حال کنی~
      

        تا حالا شده بری یه گوشه با بغض بِچَپی و بگی "کاش اون روزا یه تصمیم دیگه می‌گرفتم که الان زندگیم مثل کودکیای مسی پر سختی نمی‌بود؟" خب، «کتابخانه نیمه شب» یه همچین چیزیه. داستانی مفهومی برای اینکه به این فکر کنی با گرفتن یه تصمیم دیگه الان کجا می‌بودی، ممکن بود الان داشتی توی آکسفورد درس می‌خوندی یا توی مزرعه یونجه جمع میکردی!
بله درسته، این کتاب یه کتاب روانشناسی خوشگل موشگله که به صورت داستان یک دختر با چاشنی فلفلِ جادویی دراومده تا تصمیمات متفاوتی که ما میتونیم بگیریم رو نشون بده، البته روند ساده‌ای داره و قرار نیست دخترِ داستان بره توی جنگل و یهو خرسا بخوان بخورنش.
بنابراین اگه کتابی میخوای که بتونه دست نوازشی به روح پر مشغله‌ت بکشه تا توی روزهای سختت یکم آرامش پیدا کنی و یهو اتفاق خیلی هیجانی‌ای نیوفته که خدایی نکرده سکته کنی، سریع به کتاب فروشی حمله‌ور شو و این کتاب رو بخر، من که دوستش داشتم چون مثل یه لیوان چایی توی روزای خسته‌کننده‌م چسبید؛ تو رو نمیدونم.
      

        «هردو در نهایت میمیرند» کتابی بود که تا خود صبح باهاش زار زدم و بالشتم رو با اشکام مورد عنایت قرار دادم.
ایده‌ی داستان مثل دیدن یه اسب تکشاخ توی صف نونوایی، جدید بود و همین اون رو بیشتر خاص میکرد، کاراکتر هارو می‌تونستم به راحتی درک کنم و اگه تو دنیای واقعی بودن بدون سام‌علیک بهشون یورش می‌بردم و اونقدر محکم بغلشون میکردم تا صدای ترق ترق شکستن استخون‌هاشون به گوش برسه~
و جدا از اینکه هر شخصیت ویژگی های خودش رو داشت، اینکه هر جمله‌ی این کتاب می‌تونه چقدر مهم باشه با خط آخر کتاب برام مشخص شد و من با اشک توی چشمام و بغض توی گلوم مثل یک عدد گربه‌ی خیابونی یه گوشه نشستم و به افق خیره شدم.
پس اگه آدم احساسی‌ای هستی بهتره این کتاب رو نخونی چون با اشکات میتونی یه قاره رو از خشکسالی نجات بدی!
      

        مجموعه‌ی «خردم کن» برای من مثل اولین دفعه‌ای بود که قرمه سبزی خوردم! انگار کلید یه دنیای جدید برای من باز شده بود، شاید بخاطر این بود که باعث شد بیوفتم روی غلتکِ خوندن یا شایدم بخاطر اینکه خیلی با سلیقه من جور بود، این کتاب جزو موردعلاقه‌ هام هست.
کاراکتر اصلی آدمی نبود که از همون اول قوی باشه یا بعد دو فصل هرکول بشه! کاراکتری بود که در ابتدا فقط بلد بود به مژه هاش آب بده ولی کم کم تونست روی پای خودش وایسه و درکل کاراکتری بود که راحت درکش کردم.
فضای داستان توی دنیای امروز اتفاق میوفتاد و جوری بود که انگار داشت آینده‌ی مارو نشون میداد و باید بگم بسی خفن بود.
همچنین باید بگم که پسر عزیزم کنجی کیشیموتو رو شوهر نمی‌دم پس بهش چشم نداشته باشید، ممنون.
در آخر اینکه نویسنده این کتاب تونسته بالای ده سال پیش همچین کتابی رو بنویسه درحالی که تازه الان همه‌ی کتاب های ترند اینجوری شدن باعث شد که دلم بخواد زود خانم مافی رو ببینم و یه ماچ تفی تقدیمش کنم، البته روی گونه‌اش~
پس اگه دنبال یه کتاب با ژانر پادآرمان شهری، عاشقانه و فانتزی هستید؛ این کتاب، گزینه‌‌ی بانمکیه.
      

        «عروس» یه کتابه که نویسنده‌ش انگار گفته: "پاشم برم یه کتابو تو یه جلد جمع کنم، ببینم می‌تونم خوب درش بیارم یا نه؟" و خب، باید بگم موفق شده. 
پسر داستان نه سرد بود، نه خشن، نه اون مدل "من یه گرگ تنهام" که توی کتابای ترند مد شده. یه جورایی انگار نویسنده گفته: "ای‌بابا، بذار یه آدم نرمال بنویسم." و منم گفتم: "دمت گرم داداش!"
خوندن این کتاب مثل دیدن یه فیلم سینمایی بود، فقط با این تفاوت که وسطش نمی‌تونستی پاپ‌کورن بخوری چون باید با دو دست کتابو نگه می‌داشتی. داستان‌پردازی خوب بود، ولی بعضی کاراکترا یه جوری بودن که آدم دلش می‌خواست بره توی کتاب و یه جلسه مشاوره براشون بذاره چون گاهی دلایلشون بی‌منطق‌تر از تصمیمات من برای درس نخوندنه.
در کل، کتاب خوبیه و ارزش خریدن داره؛ یه جورایی مثل اون مهمونی‌ایه که اولش فکر می‌کنی حوصله‌شو نداری، ولی آخرش با یه بشقاب شیرینی و کلی خاطره برمی‌گردی خونه. فقط باید صبور باشی چون بعضی جاهاش مثل پازل هزار تیکه‌ست که یکی از تیکه‌هاش زیر مبل قایم شده~
      

        کتاب «بارتیمیوس» شاید توی لیست ترندهای اینستاگرامی و کتاب‌هایی که حتماً باید بخونید چون همه خوندن نباشه، ولی برای من مثل اون آهنگ غیر معروفیه که اولش فکر می‌کنی قراره یکبار گوشش کنی، ولی بعدش می‌فهمی اون آهنگ شده چیزی که غم و غصه هات رو میبره!
جادوش یه چیزی بین هری پاتر و کلی داستان جادویی دیگه‌ی خودمون بود، نه اون‌قدر بچه‌گانه که حس کنی داری کارتون نگاه می‌کنی، نه اون‌قدر پیچیده که مخت سوت بکشه. توصیف‌هاش دقیقاً به اندازه‌ی نمک توی ماکارونی، نه کم و نه زیاد بود فقط خوشمزه بود.
و وای از اون طنز نویسنده که انگار یه دوره‌ی فشرده‌ی "چطور بخندونیم بدون اینکه مخاطب حس کنه داره جوک‌های تلگرامی می‌خونه" گذرونده بود. هر صفحه‌اش یه لبخند رو گوشه لبت می‌کاشت.
حالا برسیم به اون بخش ملی‌گرایانه‌ی دل‌گرم‌کننده، اسم ایران، فرش ایرانی و.. که وسط داستان مثل یه تیکه زعفرون توی پلو می‌درخشید. همین باعث شد کتاب نه‌تنها توی ذهنم بمونه، بلکه یه گوشه‌ی قلبم رو هم بدون نیاز به پیش‌پرداخت برای خودش رزرو کنه.