شبکه اجتماعی کتاب‌دوستان

        از نظر داستانی و فنی اگه بخوایم نظر بدیم شاید داستان خیلی حرفه‌ای و سطح بالایی نباشه. گره‌های پیچیده نداره و حتی آخر داستان مشخصه.
اما از بعد انسانی کتاب خوبی بود و فکر می‌کنم  امتیاز نسبتا خوبش برای همینه که ما رو درگیر جنبه‌های عاطفی و انسانی زندگی می‌کنه. همه ما مستقیم و غیر مستقیم با پدیده‌هایی مثل سوگ، افسردگی، تنهایی، مشکل برقراری ارتباط، طردشدگی و ... درگیریم. حالا این موارد رو داریم تو یه کتاب درباره کتاب‌ها می‌خونیم.
درونمایه اصلی داستان هم همینه: خودت رو به کتاب‌ها بسپار و تحربیات دیگران رو بخون. هم از تنهایی درمیای و هم راهکاری مناسب خودت پیدا می‌کنی.
من تحول شخصیت موکش رو خیلی دوست داشتم. البته شاید تو زندگی واقعی بیشتر از اینها طول بکشه که همچین آدمی انقدر تغییر بکنه ولی باز هم قشنگ بود. 
به نظرم شخصیت اصلی کتاب هم ننا بود که تونسته بود حتی بعد از رفتنش هم اثرگذار باشه.
حالا به نظرتون (اگه کتاب رو خوندین) تو رمان‌های ایرانی چه فهرستی میشه پیشنهاد کرد که کتاب‌هاش بتونه تاثیرگذار باشه و به درد یه جمعی بخوره؟
خودم این چند روز درگیرش بودم. فکر کنم یه روزی همچین فهرستی درست کنم و به هر کی که نیاز به کمک داره بدم.

نظر خیلی شخصی من اینه که صدر این فهرست قرآنه. حیف که ما این گنج رو گذاشتیم تو صندوق سر طاقچه و برای راهکار  میریم دنبال چیزای دیگه. در برابر کسایی که گارد دارن یا مخالفن هم نمیشه قرآن رو مطرح کرد. پس باز باید بریم سراغ رمان‌ها.

شاید یه روز برگشتم همین‌جا و فهرستم رو نوشتم.
      

        همیشه شنیده بودم که جی‌کی.رولینگ زندگی سختی داشته ولی واقعا نه تا این حد. توی این کتاب به دوران کودکیش، عشقش به نویسندگی، ازدواج، طلاقش، مسئولیت‌ها و سختی‌های بزرگ کردن دخترش  صحبت شده. 
واقعا خوشحالم که اون همه علاقه‌ی نویسندگیش به ثمر نشست، خوشحالم که جرات پیدا کرد تا هری پاتر رو به انتشارات معرفی کنه و از همه مهم‌تر، خوشحالم خواهری داشت که همدم روزهای تنهایی و دوران سخت زندگیش باشه.
      

        خیلی دوستش داشتم و مشکلم باهاش این بود که روایت‌ها کم بودن و زود تموم می‌شدن.
اولش فکر کردم جستارهای مجزان و هر کدوم یه سفرنامه‌ که به اون یکی ربطی نداره. بعدش که فهمیدم روایت‌ها پشت هم و به هم متصلن و داره یه تجربه‌ی درونی پیوسته رو از خلالشون بسط میده حالم بهتر شد. با جستار یکی مونده به آخر و اون تصویر مرکب‌ماهی به عنوان ضربه‌ی آخر سفرها خیلی منقلب شدم. 
ولی، باز هم من آدم قصه‌های طولانی با شاخ و برگ‌ و جزییات خیلی دقیقم. هر بخش که تموم می‌شد فکر میکردم عجب قصه‌ای از این در میومد. کاش تو پنج صفحه تموم نمی‌شد. 
بعضی روایت‌ها، مثلا روایت فوق‌العاده عایشه، با وجود این که خیلی دلچسب بود، اما در خدمت اون سیر کلی تجربه‌ی درونی‌ نویسنده نبودن. برای همین احساس می‌کردم روایت به این خفنی داره حیف و میل میشه.
در نهایت من هم امیدوارم مهزاد الیاسی باز هم بنویسه. سال‌ها پیش که توی اینستاگرام فعال بود، به عنوان بلاگر سفر مورد علاقه‌م به همه معرفی‌ش می‌کردم. بعد کلا دیگه محو شد از اون فضا و هر بار با حسرت به صفحه‌ی ماه‌ها آپدیت‌نشده‌ش برمی‌گشتم. وقتی این کتاب رو دیدم خیلی خوشحال شدم. الان که دیدم تجربه‌ها که از قلمرو کپشن‌‌های اینستاگرامی به جستارهای روایی طولانی‌تر  تبدیل شدن چقدر عمق و درک‌پذیری‌شون بیشتر شد، زیاده‌خواه شدم و ته دلم امیدوارم که باز هم ازش کتاب بخونم، طولانی‌تر و با شرح و بسط‌تر و با ایده‌های مرکزی بیشتر و تجربه‌های ته‌نشین‌‌شده‌تر و دورتر از به قول خودش و فروغ، اجتماع سوگوار تجربه‌های پریده رنگ. 

      

        یک ماجرای واقعی درباره زندگی زنی است 
که سال‌های نوجوانی و جوانی‌اش را با اعتیاد الکل و روابط نامشروع و...گذرانده اما بعداً زندگیش دگرگون می‌شه
 داستانی درباره رنج،عشق و زندگی
من ۷۰٪ کتاب رو دوست نداشتم شاید به خاطر سبک زندگی ناسالم شخصیت این کتاب بود
 اما  قسمت‌هایی که این خانم با مریم مقدس صحبت می‌کرد و راجب بخشودگی و راجب اشتباه کردن، قضاوت شدن و... صحبت می‌کرد رو دوست داشتم و 
یه جاهایی رو هم با این خانم همزاد پنداری می‌کردم برای کسایی که توی مسیر درستی نیستن خوندن این کتاب پیشنهاد می‌شه

      

        بعد از تموم کردن کتاب فهمیدم این کتاب یکی از بهترین کتاب های جنایی هست که تاحالا خوندم . 
با این کتاب از هر احساسی که یه خواننده میتونه تجربه کنه داشتیم اما به مقدار کافی 
یکی از چیزهایی که با این کتلب فهمیدم این بود پدران تا ابد در افکارات بچه هاشون تاثیر میزارن چه مثبت چه منفی 
و مورد بعدی اینکه پلیس ها میتونن سال ها یه یاد یه پرونده باشن با اون پروندا زندگی کنن افسوس بخورن گریه کنن و..
در کل کتاب خیلی خوبی بود خیلی خوب متفاوت و خاص و قشنگ 
      

        سلام خدمت دوستان عزیز
 من این کتاب رو قبل از شروع سال جدید مطالعه کردم یعنی فکر می‌کنم دی ماه ۱۴۰۳ بود و  من این ترجمه رو خوندم نمی‌دونم متن کتاب چقدر کامل باشه و حذف اضافه سانسوری داشته باشه یا نه که اسپویل نمی‌کنم داستانو ولی راجع به یه پسریه که به اختلال روانی دچار هست و به خاطر همین نمی‌تونه احساساتش رو بروز بده بخنده گریه کنه و داستان راجع به همچین آدمی هست و من به شما میگم که داستان تم لایت و آرومی داره ‌میتونید شخصیت‌هاشو دوست داشته باشین و تا یه حدودی باهاش ارتباط برقرار کنید و روند داستانم سبک و ساده و می‌تونه کشش داشته باشه و برای من جذاب بود دوستش داشتم ولی خب به خاطر اینکه حالا نمی‌دونم باز میگم از ترجمه باشه یا خود داستان یه سری باگ‌ها و علامت‌های سوال تو ذهنم کاشت که و بی پاسخ موند یا یه قسمت‌هایی غیر قابل باور بود برام ولی چون موضوع داستان جدید بود برای من دوستش داشتم و به نوجوانا پیشنهاد می‌کنم که مطالعه کنن و از خوندنش لذت ببرن
      

        کتاب رونوشت بدون اصل مجموعه‌ای از هفت داستان کوتاه است. داستان‌هایی که هرکدام در فضایی متفاوت، اغلب غیرایرانی، رخ می‌دهند.
عنوان کتاب  "رونوشت بدون اصل"  به‌خوبی روح حاکم بر این مجموعه را بازتاب می‌دهد. داستان‌ها گویی بازتاب‌هایی از آثار ادبی دیگرند، اما بدون آن‌که بخواهند تقلیدی صرف باشند.
در میان داستان‌ها با روایت‌هایی متنوع روبه‌رو هستیم: از ماجرای ورود به کشوری خیالی برای انجام آیین‌های مرگ ـ که شاید جذاب‌ترین داستان این مجموعه باشد ـ تا قصه‌ی نقاشی که عاشق می‌شود، با نوشتاری خلاقانه و متفاوت. همچنین داستان «تپه» با فضایی سیاسی و در بستر جنگ، اثری تأثیرگذار و تأمل‌برانگیز است. در میان همه‌ی این روایت‌ها، «عشق من، چاد» غم‌انگیزترین داستان مجموعه به شمار می‌رود.
رونوشت بدون اصل تجربه‌ای متفاوت و حتی تا حدی دور از انتظار بود. این‌بار از آن نثر لطیف، عاشقانه و شاعرانه‌ای که پیش تر در کتاب‌های  «بار دیگر شهری که دوست می‌داشتم»و «چهل نامه کوتاه به همسرم» خوانده بودم و گمان میکردم این قلم لطیف همواره با نام ابراهیمی گره خورده، خبری نبود یا لااقل آن‌چنان پررنگ نبود. اگرچه کتاب در ایده‌پردازی تا حدی خوب عمل کرده، اما در مجموع آن ارتباط عاطفی عمیقی که با دیگر آثارش داشتم، در این مجموعه کمتر احساس شد.
      

        ابن مشغله به قلمِ نادر ابراهیمی، مانند رودی بود که از دلِ کوه‌های بلند و پر فراز و نشیب می‌گذشت، نه برایِ رسیدن به دریا، برایِ دریافتنِ معنا و جستجویِ حقیقت. 
ابن مشغله آینه‌ای بود که مردی قوی در آن، چهره‌ی خسته اما پرتلاش خود را با لبخندی شیرین بر لب نگاه می‌کند. 
نادر ابراهیمی خودش را در این کتاب، یک نویسنده‌ی عاشق، معلمی خوش‌قلب و انسانی پرکار معرفی می‌کند. این کتاب زندگی نامه‌ی مردی بود که دلش‌گرم است مانند حرارتِ چراغی روشن در دل تاریکی. 
جملاتِ کتاب از دلِ تجربه ها جوهری از معنا بیرون می‌کشیدند و سرشار از کلماتی بودند که گوشِ من پیش از خواندنِ آن‌ها خواب بوده.
      

        شنل داستان یک کارمند اداری مفلوک ( به نظرم در روسیه تزاری کلمه کارمند اداره با مفلوک مترادف بوده!) به نام آکاکی آکاکوویچه که مسئول تهیه رونوشت(دستگاه فوتوکپی!) اداره شونه. شنل آکاکی خیلی کهنه شده و قابل رفو نیست بنابراین آکاکی بینوا تصمیم می گیره یک شنل جدید دست و پا کنه.
داستان کوتاه،گزنده، خنده دار و جالبی بود. شخصیتی که گوگول تصویر می کنه خیلی بامزه ست؛ از اسم گذاریش هنگام تولد تا شغلش توی اداره و  سبک زندگیش و حتی روحش. این نوع تصویر کاریکاتوری از آدمی بی اندازه ساده که زندگی ملال آوری داره و از این زندگی راضیه، بی زبون و بی قدرته و با رویای یک شنل اونقدر به وجد میاد و از خود بی خود می شه باعث می شد که هم از بنده خدا خوشت بیاد،هم مسخره ش کنی و هم دلت به حالش بسوزه. به نظرم سبک   گوگول و بعدها داستایوفسکی در شخصیت پردازی و حمله های گزنده ای که خودشون توی داستان به شخصیت هاشون می کردن باعث شده شخصیت هایی که پست، احمق، لاف زن،هوسباز یا بی دست و پا هستن قابل لمس و قابل ترحم باشن. اگر طنز رو از همین نوشته گوگول حذف کنیم، خوندن ده خط اول کتاب واقعا فرساینده می شد.
دومین عنصر قابل توجه توی داستان شنل بود. وسیله ای که بودنش باعث راه یافتن  آکاکی به جاهایی شد که توی عمرش نرفته بود و نبودنش مساوی با مرگ بود.  تفاوت فاحش دو قسمت شهر سن پترزبورگ و اینکه یک شنل بهتر،که به قیمت گشنگی کشیدن به دست اومده بود، مجوز ورود به بخش اعیان نشین شهر بود خودش کاملا گویاست.
و اما بخش پایانی و سورئال داستان! این دیگه واقعا شاهکار بود.
از گوگول بازپرس رو هم خونده بودم. به نظرم بازپرس عیان تر،پخته تر و خنده دار تره اما شنل طنز جاری تری داره. خب واضحه که بازپرس نمایشنامه ست و شنل داستان کوتاه و طبیعتا تفاوت هایی دارن.
"ما همه از زیر شنل گوگول بیرون آمده ایم"
این نقل قول داستایوفسکی درباره خودش کاملا درسته. رد پای شیوه شخصیت پردازی و داستان پردازی گوگول در آثار داستایوفسکی کاملا به چشم میاد.
این همسایگان شمالی محترم ما آدم های خیلی جذابی هستند!