به نام او

شش سال بعد از اینکه نویسندۀ شهیر روس، لف تالستوی، آخرین شاهکار خود یعنی «مرگ ایوان ایلیچ» را منتشر کرد، آرتور شنیتسلرِ سی ساله اوّلین نوول خود را که یکی از بهترین آثار او نیز هست، منتشر کرد. شنیتسلر در «مردن» به همان موضوع و مضمونی که تالستوی در «مرگ ایوان ایلیچ» پرداخته، می‌پردازد. شخصیت اوّل داستان او نیز به مانند ایوان ایلیچ در معرض مرگی قریب‌الوقوع6 است. هرچند شنیتسلر در این داستان به پختگی تالستوی نرسیده است ولی داستانش حائز ویژگی‌هایی است که خود را به عنوان داستانی مستقل و خوب مطرح می‌کند. در «مرگ ایوان ایلیچ» تنها ایوانِ میانسال با مرگ دست‌وپنجه نرم می‌کند و دیگران نسبت به او و مرگش بی تفاوت هستند (که البتّه این نکتة مهمّ شاهکار تالستوی است) ولی در مردن نه تنها فلیکس جوان تحت‌تأثیر مرگ قریب‌الوقوع خود است، بلکه نامزدش ماری نیز دل‌نگران اوست و به نوعی با مرگ (مرگ دیگری) دست‌وپنجه نرم می‌کند.

این داستان بلند، اوّل‌بار در سال 1386 در مجموعه‌داستان «گریز به تاریکی» با ترجمۀ نسرین شیخ‌نیا (دانش‌پژوه) توسّط نشر ماهی منتشر شد و بعدها در سال 97 توسّط علی‌اصغر حداد به صورت کتابی مستقل باز هم توسّط نشر ماهی به چاپ رسید. بنده ترجمۀ آقای حداد را پیشنهاد می‌کنم، هرچند ترجمۀ خانم دانش‌پژوه هم خوب و خواندنی است.
        

          دیگر ذائقه‌ام به رمان‌های قرن نوزدهمی و کلاسیک نمی‌خورد. چند دقیقه پیش که به صفحات پایانی این کتاب ۱۴۲ صفحه‌ای روانکاوانه رسیده بودم، با خودم مرور می‌کردم که چطور رمان‌های قطور داستایوفسکی را می‌خواندم!

از این کتاب بگویم: دو سه شخصیت اصلی داستان، انگاری تک‌وتنها در جهانی افتاده بودند؛ بدون خانواده!
در رمان‌های روانکاوانه آن‌قدر نویسنده در ذهن شخصیت‌ها وول می‌خورد که شخصیت‌ها خوب جا می‌افتند. این رمان هم مستثنی نبود.
ایده اصلی و کلی تقریبا می‌شود گفت شبیه «مرگ ایوان ایلیچ» تولستوی بود. کتابی که شاید شش‌هفت سال پیش خواندم و هنوز تهِ ذهنم به یادگار دارمش.
اگر رمان تولستوی را پنج ستاره بدهم، به این رمان بیشتر از دو ستاره و نیم نمی‌دهم. گرچه پایان به نسبت خوبی داشت.
        

          دوست دارم اول از ترجمه روان و گیرای آقای حداد بنویسم. بعد از قلم نویسنده این بازگردانیِ همراه با حس و رنگ خوب مترجم است که خواننده را همراه می‌کند. ترجمه تمیز باعث می‌شود حتی با اینکه می‌دانی داستان تا حد زیادی قرار است چه مسیری را طی کند باز خسته نشده و تا آخرین صفحه ادامه دهی. 
خیلی‌ها این اثر را با مرگ ایوان ایلیچ تولستوی مقایسه می‌کنند. شاید تفاوت آشکار در ایده مرکزی دو نویسنده باشد. تولستوی از رستگاری می‌نویسد. پایان بندی روایت او این است که: اگر زندگی را صرف چیزهای بی ارزش کنی و تهی از معنا و هدف باشی، مرگت هم بی‌معنا خواهد بود. 
اما شنیتسلر گویی مرگ را به سخره می‌گیرد. مرگ طبیعی است. کسی به آن توجه ندارد. قابلیت استخراج پند و اندرز و فلسفه بافی هم برای آن موجود نیست. مرگ فرایند عادی و معمولی دارد. می‌توان گفت ایوان ایلیچ با آرامش درونی مرگ را پذیرفت و آخرین نفس را کشید. اما فلیکس مرگی سخت را پذیرفت. بدون اینکه با خود و دنیایش به صلح برسد. او ماری که عشق زندگی‌اش بود بر سر دوراهی قرار‌ داد. ماری که شور و شوق جوانی هنوز با او سفر می‌کرد و حقش زیستن بود. حق طبیعی‌اش‌. 
در مردن، رگه‌هایی از گریز از مرگ موجود است. فرار به نقطه‌ای که یاد مرگ بی رنگ باشد. بدون شک هم عصر بودن شنیتسلر با فروید باعث شده تا این اثر، روایتی روانکاوانه داشته باشد و حس و حال اندوهگین‌ و روح رنجور فلیکس  ما را  به یاد یک مراجع روان درمانی بیندازد. 
در آخر پیشنهاد می‌کنم  هم مردن و هم مرگ ایوان ایلیچ را به عنوان دو اثری که مستقیم به مرگ  و افرادی که در آستانه آن هستند می‌پردازند بخوانید...
        

          ادبیات آلمانی‌زبان برای من نه از کافکا که از این نوولای شگفت‌انگیز شروع شد!
        

          درونی‌ترین و واقعی‌ترین و به‌قول کتاب موذیانه‌ترین احساسات دو انسان عاشق، یکی محتضر و رو به مرگ و دیگری تیماردار وی، در نهایت زیبایی بیان شده است.
        

          داستانی عاشقانه و از اولین نوشته های شنیتسلر هست داستان زیاد جالب و گیرایی نداشت و بیشتر یک رمان روانکاوانه بنظر می‌اومد اول کتاب رو خوب شروع می‌کنه و همینطور آخر کتاب رو هم خوب تموم می‌کنه ولی در  اواسط داستان  واقعا دلت می خواهد که همان جا کتاب را ببندی و به داخل قفسه کتابخانه برگردانی !!
توصیه برای کسانی که رمان  روانکاوانه دوست دارند:)

        

          این کتاب را نپسندیدم! 
یادم نمیاد قبلا اینجور کتابارو پسندیده باشم
و این کتاب هم همونطور که فکر میکردم، نپسندیدم. 

ارزش خوندن..؟ اگه کلاسیک دوست دارین که صد البته..اما اگه کلاسیک نمیپسندین.. اگه تو کتابخونه دیدین، حتما برش دارین چون تجربه خوبیه🌙. 
ارزش خرید؟! خریدش چیزیو ازتون کم نمیکنه (البته اگه وضعتون خوبه😜)  ولی اگه برای پولاتون(مخصوصاااا عیدی هاتون😂💪) مثل من ارزش قائلین، خریدش پیشنهاد خوبی نیست🙏.  
        

          درگیری‌های درونی فلیکس و ماری واقعا عمیق و پیچیده بود، اما در عین حال قابل درک و فهمیدنی.

نمیدونم چرا دلم می‌خواست در نهایت فلیکس ماری رو به قتل برسونه.

این کتاب بیانگر اینه که احساسات دائما در حال تغییر هستن، درست مثل خود آدم‌ها. کسایی که یه روز همو دوست داشتن، می‌تونن با یه تغییر شرایط به موجوداتی با افکار و احساسات کاملاً متفاوت تبدیل بشن.

خیلی وقت‌ها تغییرات ناگهانی و غیرمنتظره‌ای که تو شرایط و احساسات ما پیش میاد، ما رو به موجوداتی تبدیل می‌کنه که دیگه هیچ شباهتی به اون کسایی که بودیم نداریم. این کتاب از جنبه‌های خیلی خوبی تونست این موضوع رو نشون بده.

میتونست به آلفرد  بیشتر بپردازه. یک شخصیت نمادین و تک بعدی وسط دوتا شخصیت عمیق و چند بعدی چندان خوشایند نبود.
        

          کتاب مرا یاد «مرگ ایوان ایلیچ»ِ لف تالستوی انداخت. همین!
        

          دستی که سینه را می‌شکافد و قلبت را بیرون می‌کشد. 
مسیر داستان از همون خطوط ابتدایی مشخصه، فلیکس قراره بمیره و با هر صفحه جلو رفتن تو هم همراهش می‌میری. 
من آنا بودم و مرگ معشوقم رو دیدم، من فلیکس بودم و مردم. و تمام مدت به مرگ خودم فکر کردم.
روبه‌روشدن با مرگ بزرگ‌ترین ترس بشره و عجیب‌ترین حسی که تا به حال تجربه کردم، مردن دیگری در کنارت تصویری از مرگ خودته و به یادت می‌آره که نمی‌خوای بمیری، حتی اگه نخوای زندگی کنی.


        

          مدتی است که مرگ برایم به موضوع مهم و تامل بر انگیزی در زندگی بدل شده است. اتفاقاتی که در این کتاب رخ می دهد و احساساتی که در آن بیان می شود تقریبا من نیز در زندگی، آنها را تجربه کرده‌ام، بیماری صعب‌العلاج، احساس ترس و غم، احساس ناتوانی در بهبود بیماری، اینکه عزیزت را می بینی که ذره ذره در برابر چشم هایت تحلیل می رود و کاری نمی توانی برای بهبودی‌اش انجام بدهی جز اینکه به انتظار مرگ محتوم او  بنشینی. من حال و هوای داستان و مفهوم آن را به خوبی درک کردم و به نوعی یادآور آن دوران تلخ زندگی‌ام بود، دوران سوگواری.
کتاب بسیار خوبی است و به شما خوانندگان عزیز پیشنهاد می کنم که این اثر را با ترجمه عالی جناب علی اصغر حداد مطالعه بفرمایید. 
        

          شش سال بعد از اینکه تالستوی اخرین شاهکار خود "مرگ ایوان ایلیچ " را منتشر کرد.ارتورشنیتلسر سی ساله اولین داستان خود را منتشر کرد.
شنیتلسر در "مردن"به همان موضوعی می پردازد که تالستوی در "مرگ ایوان ایلیچ "پرداخته بود.هرچند او در این داستان به پختگی تالستوی نرسیده است ،ولی داستان حائز ویژگی‌هایی است که خود را به عنوان داستانی مستقل  وخوب مطرح می کند. این کتاب با دو ترجمه چاپ شده يکی توسط خانم نسرين شیخ نیا ودیگری اقای حداد.
من ترجمه آقای حداد  رو خوندم و پیشنهاد می کنم.
        

          گمان نکنید از آن کتاب‌های جیبی‌ای است که در یک نشست و برخاست بخوانیدش‌. موضوع کتاب چنان در عین سادگی پیچیده و درگیرکننده‌ست که هر خطی از کتاب را که می‌خوانی با شک و تردید و ترس ورق می‌زنی. داستانی که روان‌شناختیست و تو را با لایه‌های درونی شخصیت‌ها درگیر می‌کند گاهی چنان هولناک می‌شود که طعنه می‌زند به داستان‌های ترسناک.
اگر می‌خواهید کمی به فکر فرو روید و فارغ شوید از روزمرگی‌ها «مردن» شنیتسلر میزبان خوبیست که خیلی هم وققتان را نمی‌گیرد‌.
خلاصه‌ای هم از کتاب اگر بگویم:
داستان دربارهٔ مرد جوانیست که دچار بیماری لاعلاجی شده است. همسرش پرستارش است و تلاش می‌کند تا به او امید و انگیزهٔ زندگی بدهد. رابطهٔ آن‌ها به خاطر این بیماری لاعلاج وارد پیچیدگی‌های می‌شود...
        

          در نهایت، همگی خواهیم مرد. چگونه مردن مهم است. 
        

          بیماری و سایه مرگی که روی زندگی فلیکس و ماری می افتد. خشم، اندوه، ناامیدی، دلسوزی، وحشت، تنهایی و  ترس از مردن.... 
مردن کتابی که برای من به شدت تلخ بود و واقعی... حسی که فلیکس و ماری داشتن  با تمام وجود درک کردم،   بیماری صعب العلاج و لاعلاج نه تنها به خود شخصی که بیمار شده است بلکه بر اطرافیان هم تاثیرات روانی زیادی به جا می گذارد به طوری که حتی به فروپاشی روحی و جسمی می انجامد...  
جدا شدن از زندگی، به ظاهر زنده ولی در واقع دل مرده، به دور از زیبایی، شور و اشتیاق به ادامه دادن و پوچ بودن شادی های زودگذر .... 
مرگ تدریجی از تلخ ترین  مرگ هاست. از درون قلبم برای فلیکس و ماری ها، گریستم...