کتابی‌ست شامل 52 غزل عاشقانه از آقای یوسفعلی میرشکاک.
زبان فخامت دارد اما بعضی از شعرها بسیار لطیف و رقیق‌کننده اند.
      

        بسم الله
کتاب خیلی مناسبی برای ورود جدی به نوروساینس هست. بسیار بسیار راحت‌تر از کندل خوانده می‌شه ولی کمی طول می‌کشه که به ادبیاتش و منطقش عادت کنید.
من این کتاب رو به عنوان منبع اصلی دوره‌ی نوروساینس مقدماتی خواندم و درطول دوره امتحان‌های سختی ازش گرفته شد. برای همین تاکید می‌کنم که در کتاب‌های اینچنینی، غیر از متن کتاب، فیگرها خیلی حرف‌ برای گفتن دارند

اگر فرصت دارید می‌تونید کندل رو هم نگاه کنید در حین خواندن این کتاب اون خیلی مفصل‌تره. (کندل منبع دوم ما بود)
      

        دور بودن دنیای آدم‌ها را عشق پر نمی‌کند چه رسد به اینکه آتش سکوت ذره ذره آن نیمچه پیوندی هم که به واسطه‌ای ایجاد شده را از بین ببرد.
داستایفسکی در این کتاب نشان می‌دهد که می‌تواند استادانه فضاسازی کند و ازمعلق کردن ما درون آدم‌ها دست بردارد.
داستان کتاب روایت شوهری‌یست چهل ساله که باعث خودکشی زن شانزده ساله‌اش می‌شود.
همچنان مونولوگ‌ها و دیالوگ‌ها عمیق اند. اصلا داستایفسکی را برای همین عمیق بودنش دوست دارم و ستایش می‌کنم.
فضاسازی آنقدر قوی است که من پس از پایان کتاب احساس می‌کنم سوگوارم. سوگوار آن دختر؟ سوگوار آن رابطه‌ی از ابتدا غلط؟ سوگوار آن شخصیت روی اعصاب قهرمان مرد داستان؟ نمی‌دانم.
اگر مرد زیرزمینی(خود داستایفسکی؟) را دوست داشته اید از این کتاب هم لذت خواهید برد. البته این کتاب کوتاه‌تر است :)
اگر بخواهم به کسی که تازه می‌خواهد داستایفسکی خواندن را شروع کند پیشنهاد کنم، بعد از شب‌های روشن قطعا پیشنهادم همین کتاب است و پس از نازنین، کتاب رنج‌کشیدگان و خوارشدگان.

+مثل همیشه باید استراحت کنم. داستایفسکی خواندن ذهن آدم را خسته می‌کند.
      

        بیچارگان تمام شد و داستایفسکی انگار با اولین کتابش دانه‌ی درختی تنومند را در دل زمین کاشته است. از این به بعد داستان‌هایش همین اند. مفهومی فلسفی و روان‌کاوانه، عشقی ناکام، رنجی بی‌نهایت و آدم‌هایی درکشان به زمان احتیاج دارد.
داستان روایتگر زندگی‌هایی تلخ است که عشقش در نامه‌ها جا خوش کرده و نصیب کلمات شده کلماتی که سعی دارند بار احساسات و روزمرگی‌های مرد میان‌سال و دختر جوانی را به دوش بکشند.
دو صحنه از کتاب به نظرم درخشان اند. یکی مواجهه‌ی دیووشکین با گداها و دیگری مواجهه‌اش با حضرت اشرف.
اگر می‌خواهید این کتاب را بخوانید باید خیلی صبوری کنید تا به ۴۰ صفحه‌ی آخر برسید. البته که مصلح همه‌ی کتاب‌های داستایفسکی صبر است ولی خب این کتاب اول اوست و این صبر باید بیشتر باشد. پایان‌بندی شگفت‌انگیز نیست اما واقعی‌ست.
انگار داستایفسکی در کتاب اولش گربه را دم حجله می‌کشد که من قرار نیست واقعیت را به شما نشان بدهم. قرار است آن را در چشمانتان فرو کنم!
برای فئودور ۲۴ ساله این کتاب رشک‌برانگیز است اما من امتیاز را به نسبت کتاب‌های دیگری که از او خوانده ام ثبت می‌کنم. (2.5)

+ همچنان برای کسی که می‌خواهد داستایفسکی خواندن را شروع کند بهترین انتخاب برای اولین کتاب شب‌های روشن است.
      

        برای ورود به فلسفه کتاب خوبیه. شیرین و شیوا و روان.
 تمرین هایی داره که به عمیق تر نگاه کردن کمک می کنه.
      

        داستان در یکی از شهرهای روسیه می‌گذرد که از پایتخت‌ها دور و جدا افتاده، یک بیمارستان دارد و یک تیمارستان.
شخصیت اصلی پزشک است (می‌دانیم که خود چخوف هم پزشک بوده) و داستان حول محور تحول تفکری او می‌چرخد.
چخوف در این کتاب انگار مقابل فلسفه‌ی داستایفسکی قد علم می‌کند که کجا رنج مایه‌ی تعالی‌ست؟ و باید آن را پذیرفت و کاری برای رهایی از آن نکرد؟ رنج کشیدن و واکنش نشان دادن را نشانه‌ی زندگی می‌داند و ریاضت و دنبال خوشبختی در درون بودن را مورد نقد قرار می‌دهد.
نگاه چخوف در این داستان به شدت زیباست! دیالوگ‌ها و گفتگوهای درونی هم.

ادبیات روسیه واقعا جذاب و شگفت‌انگیزه :)
      

        بسم الله
بخشی از مقدمه‌ی مترجم:
"زبان و اندیشه شکل مکتوب بحثی است که به سال 1993 در میزگردی با حضور نوام چامسکی، استاد زبان‌شناسی و فلسفه دانشگاه کلمبیا، جورج میلر، استاد روان‌شناسی دانشگاه پرینستون و جیمز شوارتس، استاد زیست‌شناسی اعصاب دانشکده پزشکی دانشگاه کلمبیا برگزار شد."

روال کتاب به این صورت است که ابتدا چامسکی آرا و نظراتش را بیان می‌کند سپس هریک از اساتید در این رابطه حرف‌هایی می‌زنند و در انتها چامسکی در جواب آن‌ها و جمع‌بندی حرف خودش مطالبی را بیان می‌کند.
اما موضوع کتاب یا سخنرانی چامسکی دقیقا چیست؟
شاید عنوان کتاب قدری غلط‌‌انداز باشد و گمان کنید با مطالبی در حوزه‌ی اندیشه و زبان‌شناسی طرفید که خب نیستید :)
خلاصه می‌کنم و آسمان و ریسمان برایتان نمی‌بافم. در این کتاب شما با نگاه چامسکی در حوزه علوم شناختی آشنا خواهید شد. به نظر من باید قدری تاریخ و فلسفه علم بلد باشید. مفاهیم وعباراتی مثل "تقلیل گرایی"، "فلسفه مکانیستی"، "رفتارگرایی"، "آزمون تورینگ"و "اتاق چینی" برایتان ناآشنا نباشد تا بتوانید با کتاب ارتباط برقرار کنید.
البته شاید هنوز هم ارتباط برقرارکردن با بخش ابتدایی کتاب (شاید به خاطر نامانوس بودن با ترجمه) سخت باشد.
درکل این کتاب برای اهالی ادبیات و مشتاقان زبان‌شناسی نیست :)
اما اگر دوست دارید بدانید چامسکی چه نگاهی به مفهوم زبان در جهان هوش مصنوعی و علوم شناختی دارد برایتان جالب خواهد بود.

+ نمی‌دانم هنوز هم چامسکی همین‌طور فکر می‌کند یا نه ولی من که با نگاهش موافقم :))))
شاید اگر بیشتر از چامسکی و درباره اش بخوانم این متن را تغییر دهم
فعلا که همین.

بخشی از متن کتاب:
"من هم مایلم به نوبه خود از شرکت‌کنندگان در این میزگرد، بویژه نوام چامسکی و چارلز ریسکامپ، تشکر کنم و یادآور شوم که در این میان به شاعران توجهی نشد، هرچند پروفسور چامسکی، به شکلی تلویحی به این نکته اشاره داشتند که آنان، یعنی همانا شاعران، احتمالا نمونه بارزی از رمز و راز خلاقیتِ ذهن /مغز /روح، و حتی اندیشه، اخلاق، شعور، خرد و زبان به‌شمار می‌روند."
      

        داستان صرفا معمایی و جنایی نبود. قشنگ‌تر از این حرف‌ها بود.
دیالوگ‌ها عمیق و جذاب بودن.

+بله بله آقای پوارو از دروغ‌ها هم می‌توان به حقیقت پی برد.
اولین کتابی بود که از آگاتا کریسیتی خوندم. :)
فکر کنم طرفدارش شدم.
      

        داستانی ساده، روان و زیبا.
برای من که پیچیدگی را لازمه‌ی زیبایی هرچیزی در جهان می‌دانم همیشه جذابیت‌های چیزهای ساده عجیب اند.
این کتاب را هم در دسته‌ی ساده‌های عجیب دوست‌داشتنی قرار می‌دهم.
با اینکه در این کتاب با داستانی ساده مواجه ایم اما باز هم داستایفسکی قلم جادویی روان‌شناسانه‌اش را روی دیالوگ‌ها می‌کشد و مکالماتی عمیق خلق می‌کند.
میل بی‌نهایت شخصیت‌های داستان به رنج، تجلی متعالی‌ترین نوع عشق در دوستی و بی‌حد و اندازه بودن خودخواهی آدم‌ها شاید سه ضلع اصلی مثلث برمودایی باشند که با خواندن کتاب درآن غرق خواهید شد.
باری
به قول خود آقای داستایفسکی "ما می‌توانستیم تا ابد با هم سعادتمند و شادکام باشیم" و به قول حسین منزوی "ما می‌توانستیم زیباتر بمانیم/ما می‌توانستیم عاشق‌تر بخوانیم"
و به قول جناب صائب "چو خود پای بر بخت خود می‌زنیم/ چرا طعن بر بخت وارون زنیم؟"
همین.
      

        اولین تجربه‌ی من از کهن‌خوانی مقارن شد با خواندن هفت‌پیکر با خوانش و توضیح محمدرضا طاهری که در قالب پادکست "نظامی گنجوی" تهیه شده بود.
من ترس آن داشتم که متوجه معنا و نکات و ظرایف نشوم اما هفت‌پیکرعلی‌رغم استعاری بودن بسیار شیرین و با توضیح پادکست کاملا قابل فهم بود. (البته اگر اهل شعر باشید بدون پادکست هم تا حد خوبی متوجه خواهید شد)
کتاب حکایت بهرام گور و داستان‌هایی است که از هفت دختر هفت اقلیم می‌شنود. داستان‌ها در بخش‌هایی اروتیک می‌شوند اما از آنجایی که نظامی حکیم است و متشرع با زبان استعاره این بخش‌ها را بیان می‌کند و در تمامی کتاب حکمت و پند می‌نشاند.

+ حیف و صد حیف اگر انس نداریم با این گنجینه‌های ادب فارسی
      

        غزل‌ها اغلب زنانه اند.
ساده و صمیمی
      

        عالی! یک نمایشنامه‌ی خوش‌ریتم و درست و حسابی.
گوگول مثل همیشه یک موقعیت را به عنوان بستری برای پرداختن نمادین به شخصیت‌ها انتخاب می‌کند و این‌بار موقعیت "آمدن یک بازرس به شهری کوچک است". کمدی دل‌انگیز گوگول در این نمایشنامه در اوج خودش قرار دارد و دقت او در جزئیات نمایش برای اثرگذاری بیشتر بسیار جالب است.
ترجمه‌ی جناب گلکار مثل همیشه روان، عالی و دوست داشتنی بود. خواندن یادداشت ایشان درانتهای کتاب را فراموش نکنید!
      

        -از جام‌های یک‌نفس سرکشیده‌-
دوستش داشتم
      

        "به هر حال، چیزی که کاملا باورپذیر است این نکته عام است که ساختار زمانی عالم از تصویر ساده‌انگارانه ما از آن متفاوت است."

علم، فلسفه و هنر
در این کتاب هرسه تای این‌ها درست سر جای خودشان اند
روولی فیزیکدان است و بیشتر زمانی که صرف خواندن کتاب می‌کنید به بررسی تلقی‌های علمی از زمان خواهد گذشت. اما مگر می‌شود علم را در این سطح از فلسفه جدا کرد؟ حالا تصور کنید چنین آدمی در کتاب علمی از شاهکارهای ادبی هم نقل قول کند، از قطعات موسیقی بگوید و با ارجاعات به مقاله‌ها و معادلات در بخش یادداشت‌های کتاب روحتان را به پرواز دربیاورد.
البته که من با برخی نظرات فلسفی نویسنده موافق نیستم :)

این اولین کتابی بود که از این فیزیکدان خواندم و ان‌شاالله دو کتاب بعدی اش را هم خواهم خواند.
 با اینکه جهان رو به افزایش آنتروپی می‌رود، نظم کتاب و جمع بندی انتهایی نمایشنامه‌وار آن واقعا حال آدم را جا میاورد انقدر که بعضی کتاب‌ها بی‌نظم اند :)
پی‌نوشت: اگر درک اولیه‌ای از فیزیک مدرن یعنی کوانتوم و نسبیت نداشته باشید این کتاب صرفا یک کتاب شاعرانه و متحیرکننده برایتان خواهد بود.
البته که کتاب‌های اینچنینی نشر نو را می‌توان در دسته‌ی کتاب‌های علمی ترویجی قرار داد یعنی در آن‌ها بیشتر به مفاهیم پرداخته می‌شود و از آوردن معادلات تا جای ممکن پرهیز می‌شود اما خب لذت بردن در حد یک تکه شکلات کجا و لذت بردن درحد یک کیک شکلاتی کجا؟

باید دوباره این کتاب را همراه مقالاتی که در بخش یادداشت‌ها به آن ارجاع داده شده بخوانم :)
      

        "ولایت علی، نه علی را دوست داشتن که فقط علی را دوست داشتن است."

کوتاه و خواندنی درباب ولایت حضرت امیر علیه السلام.