این کتاب تنها گزیده‌ای از اشعار حسین منزوی است که در زمان حیات ایشان و به تایید خودش منتشر شده
برای بعضی از اشعار چند خطی هم یادداشت گذاشته است که جالب است
      

        «باور دارم جدایی بین رشته‌های علمی صرفا پذیرش توانایی محدود ماست در یادگیری و فهمیدن چند حوزه ‌ی علمی. در طبیعت چنین مرزی وجود ندارد.»
زندگی پنهان ذهن ازسری کتاب‌های «ترویج علم» نشر نو است (البته من به این اسم صدا می‌زنم این سری رو ) که جرعه‌ای از علوم اعصاب به شما می‌نوشاند و الحق هم خوش می‌نوشاند! نویسنده نوروساینتیست است که خودش را تحت تاثیر کتاب «گودل، اشر، باخ» می‌بیند. از ارجاعت هنری‌اش مشخص است که این استاد دانشگاه اهل فیلم و موسیقی و ادبیات هم هست. کتاب بسیار روان است! تمامی موضوعات با بیان آزمایش‌های جذاب صورت گرفته مطرح می‌شوند و همین کتاب را پرکشش می‌کند. فهرست را که نگاه می‌کنید گستردگی نوروساینس توی چشمتان فرو می‌رود اما نگران نباشید! سیگمان خیلی تخصصی صحبت نمی‌کند، موضوعات را بسط نمی‌دهد و عمیق نمی‌شود. (هرچند در تمامی کتاب شما را به فکرکردن وامی‌دارد)
مثل بیشتر کتاب‌های ترویج علمی نشر نو شرط لذت بردن از کتاب علاقه و اندکی اطلاعات است همانطور که خود سیگمان می‌گوید آنچه می‌خواهید یادبگیرید نباید فاصله‌ی زیادی با دانش پیشین شما از بحث داشته باشد تا یادگیری به خوبی انجام شود.
همین.
      

        عنوان کتاب همان رنگ رخساره‌ای است که از سر درون خبر می‌دهد! بله. مرگ.
اما این بار مرگ دایره‌اش را می‌گستراند ودوربین داستان روی اطرافیان شخص محتضر هم تمرکز می‌کند. مرگ همیشه مرا به فکر فرومی‌برد اما این بار تلاقی عشق و مرگ بود که نه تنها فکر بلکه دلم را هم درگیر خودش کرده بود.
کتاب کشش خوبی دارد و فضا به سرعت شما را در خودش می‌بلعد.
به هرحال با داستان غم‌انگیز و حتی غم‌افزایی روبه‌رو ایم و خواندنش را در حال و هوای نامناسب توصیه نمی‌کنم.
همین.
      

        رباعی‌ها بیشتر رنگ و بوی فلسفی و عرفانی دارند و از آنجایی که امیر مرادی مهندسی خوانده‌ایست که ادبیاتی شده(و درحال حاضر دانشجوی دکتراست) بسیار فکرشده و عمیق اند.
رباعی‌های درست و حسابی و دوست‌داشتنی!

فرشیم اگر زمین‌مان می‌خواهی
عرشیم اگر برین‌مان می‌خواهی
ما آن توییم، آن تو، کاری کن
کاری کن اگر جز این‌مان می‌خواهی
      

        کتاب‌هایی که به کاویدن و شکافتن و گاهی تکه‌تکه کردن روان آدمی می‌پردازند مرا به وجد می‌آورند. در امر شناخت، هیچ چیز دست‌نایافتنی‌تر از روان انسان نیست .
داستان درباره‌‌ی تجربه‌ی همسایگی جوانی‌ست به نام ترلکوفسکی. ترلکوفسکی نامی روسی است و انگار نویسنده‌ی فرانسوی ما یعنی توپور به خوبی می‌داند وقتی قرار است بحث هویت و بحران روانی آن را در داستانی به تصویر بکشد حداقل به اسمی روسی نیاز دارد چرا که انگار ناف ادبیات روسیه را با چنین چیزی بریده اند.
(داستان به شدت سینمایی‌ست! البته من هنوز اقتباس پولانسکی را ندیده ام(عکس روی جلد کتاب هم برای همان فیلم است.
همین.
      

        پیچیدگی همیشه من رو به وجد میاره. چه مطلبی علمی باشه و چه قطعه‌ای ادبی. این نمایشنامه پر از پیچیدگی‌های نوازش‌دهنده‌ی ذهن، بی‌پروایی‌های خشن و لطافت‌هایی میان اون‌هاست. همین‌قدر آشوب‌ناک و البته همین‌قدر واقعی.
قصه‌ها چیزی فراتر از لکه‌های جوهر بر کاغذ اند و رابطه‌شون با نویسنده چیزی فراتر از منسوب بودنه. شاید در جای جای این کتاب و با الحان مختلف داره روی همین نکته تاکید می‌شه و الحق هم خوش نواخته می‌شه.
این اولین کتابی بود که از مک‌دونا خواندم و طبق رده‌بندی گودریدز بهترین کتاب اوست. احساس می‌کنم آشوبی که کتاب ایجاد کرده رو تا آخر هفته به دوش و در آغوش خواهم کشید.
و باید گفت هوففففففف.

همین.
      

        داستان‌ها همگی بر محور گمشدگان اند. همان‌هایی که انگار در جامعه جایی ندارند. مثل وصله‌ی لباس توی چشم می‌آیند و شاید در دنیای ما گم شد ه اند.
تلخ، اذیت‌کننده و واقعی سه کلمه‌ای است که برای توصیف آن‌ها به کار می‌برم.
تلخی داستان‌ها مثل تلخی قهوه اصلا دلپذیر نیست ونویسنده انگاربه ما جرعه جرعه زهر می‌نوشاند.

به نظرم کتاب‌ها و داستان‌های بهتری می‌شود خواند :)
      

        کتاب قلم روان و بیان شیوایی دارد و برای ورود به این مباحث باب خوبی‌ست.
البته نزدیک به سه سال پیش من این کتاب رو در جمع اهالی علم و فلسفه خوندم که خیلی چسبید :)
مقداریش باقی مونده بود که بالاخره تمام شد
گروه‌های کتاب‌خوانی خوب واقعا در آدم جان تازه می‌دمند.
      

        یک نفس نوشیدمش.
چقدر خوب بود!

بعضی از نمایشنامه‌ها بدون اجرا خسته‌کننده اند و آدم خوابش می‌گیرد ولی این اثر انقدر خوش‌ریتم بود که نتوانستم زمین بگذارمش.
      

        راستش
مک‌دونا تنها کسیه که می‌تونه داستانی مملو از خشونت و دور از واقعیت براتون تعریف کنه و شما انگار که یه چیز بسیار عادی داره اتفاق میفته منتظر باشید که ببینید چه اتفاقی میفته.
مک‌دونا یه دیوانه‌ست که تونسته جنونش رو با ادبیات به بند بکشه.
آدم‌هایی که جنونشون رو به بند می‌کشن، حالا چه با ادبیات، چه با علم، چه با هنر، واقعا مسحورکننده‌اند.

داستان درباره‌ی مردیه که دستش قطع شده و در جستجوی پیداکردن اونه.
(نقل به مضمون) یه جاییش می‌گه: با اینکه من نمی‌تونم با دستم کاری کنم ولی دنبالش می‌گردم و می‌خوام پیداش کنم چون یه چیزیه که مال منه!
حالا شما تصور کن بازیگر تئاتر اینو فریاد بزنه روی صحنه. وَه!
[منم همین‌طور بازیگرِ تئاتر، منم همین‌طور]

البته هنوز به نظرم فضایی که توی مرد بالشی می‌سازه بی‌نظیره و رو دست نداره :)
همین.