واپسین موقف معراج حقیقت زهراست 
سر توحید در آیینه غیرت زهراست

روح آدم ، شرف خاتم ، دردانه‌ی غیب
ذات عصمت ، نفس صبح قیامت زهراست

مصدر واجب و ممکن ز ازل تا به ابد
باده‌وحدت و خم‌خانه‌ی کثرت زهراست

خشم و خشنودی حق، غایت پاداش و جزا
رایت رحمت و تمهید شفاعت زهراست

به عبادت نرسد عادت دینداری ما
گر ندانیم که معیار عبادت زهراست

منشأ بود و نبود، آینه‌پرداز وجود
وحدت غیب و شهودِ احدیت زهراست

در نمازی که وضویش بود از خون جگر
قبله‌ی باطن اربابِ طریقت زهراست

نه همین ام ابیهاست به تقدیم وجود
شخص روح‌القدس و شأن ولایت زهراست

جنگ هفتاد و دو ملت همه را عذر بنه
سرّ سرمستیِ هفتاد و دو ملت زهراست

غایت سیر وجود است رسیدن به علی
غایت سیر علی هم چو بدایت زهراست
        

          به نظرم میرشکاک شعر مدرن نگوید بهتر است! اما کلاسیک و پخته و سخته بسراید. مثل همین سه چهار غزل آخر کتاب
        

          عاشقی گر بدانی چه چیزی‌ست، هر دو گیتی به چشمت پشیزی‌ست...

وزین و موقر؛
هم‌طراز نام یوسفعلی میرشکاک
        

          به نام او

«آنجا که نامی نیست» مجموعه غزل یوسفعلی میرشکاک بی‌شک یکی از بهترین مجموعه شعرهای سالهای اخیر است که متاسفانه با بی‌مهری روبرو شده. میرشکاک که به مشغله‌های قلمی بسیاری مبادرت ورزیده، مهمترین وجه هنری‌اش شاعری است و در بین تمام قوالب ادبی در غزل تبحر دارد. چیزی که با توجه به ظاهر پرجوش‌وخروشی که از او سراغ داریم عجیب می‌نماید. ولی با خواندن غزلهای او  بخصوص غزلهای این دفتر پی می بریم که تنها عشق است که می‌تواند روح عاصی او را مهار می‌کند. خود او در مقدمه کتاب با آن نثر منحصربفردش چنین می‌نویسد:
«با وجود این‌همه ناگواری، گویی در ازل بردوش‌بردن بار عشق و برپانگه‌داشتن  عَلم یاد و نام اساطیر عاشقانه، همچون سنگ سیزیف برای جان جنون‌مندان مقدّر شده است.»
و اما یک غزل از این دفتر؛

گفتی از اتفاقی که تازه‌ست، از کهن داستان جهان؛ عشق 
اتفاقی که همواره بوده‌است، باستانی‌ترین داستان عشق 

جز همین داستان هرچه خواندم، رنگ نیرنگ و بیهودگی داشت 
رنگ‌ها را گرفت و به من داد، رنج بیرنگي جاودان؛ عشق 

من زمین تھی دست بودم، از گران باری و تیرگی مست 
روشنم کرد و پرواز آموخت، برد آن سوتر از آسمان، عشق 

پهن دشت شگرف بهشت است وسعت تنگنایی که دارد 
لامكان است جایی که دارد درنگنجد به شرح و بیان عشق 

در همه نیستی سوی عشق است، سربه سر هستی‌ام نیستی باد 
بیکران هستی از نیستی زاد، پس چه ترسم من از بیکران عشق

عاشقی گربدانی چه چیزی‌ست، هر دوگیتی به چشمت پشیزی‌ست 
هردمت چون خدا رستخیزی‌ست، میشناسی خدا را؟ همان عشق

عاشقی کیمیای وجود است جسم وجان عشق را در سجود است 
عشق بنیان بود و نبود است کفر و دین، آشکار و نهان، عشق 

عشق کرده ست این نغمه را ساز، دیده پایان ره را در آغاز 
درکشیده‌است و در میکشد باز از می خویش رطل گران عشق 

سِر هستی تویی گرنباشی، پا توان بود اگر سر نباشی 
فقر باشی توانگر نباشی، تا کند فارغت زین و آن، عشق 

تا مرا بر زمین مرده دیدی، از فراسوی هستی رسیدی 
روح در قالب من دمیدی، آه ای مادر مهربان؛ عشق

پ.ن: به‌عنوان ناشر این اثر باید نوید بدهم چاپ دوم این دفتر با ویرایشی اساسی در دست نشر است و ان‌شاءالله به نمایشگاه خواهد رسید.
        

          گر خسته ای در خود، در بسته ای بر خود
نشکسته ای ار خود، خود را حصاری تو

#یوسفعلی_میرشکاک
        

          غزل‌های صوفیانه معاصر
به‌به
        

          این ماجرا تا مرگ من دنباله خواهد داشت
ای‌کاش پیش از مرگ یک شب در کنارم بود
        

          یوسفعلی میرشکاک در مقدمه این کتاب نوشته: این غزل ها را عشق نوشته است...
و حقیقتا همینطور است
از کلمه کلمه این اشعار عشق میبارد، نه فقط از ظاهر واژگان که از باطن و روح نهفته در آنان
مدتی بود که چنین مجموعه اشعار دلنشین ، جذاب و جنون آمیز عاشقانه نخوانده بودم، بسیار لذت بردم

کسی که دل به سر زلف چون تویی بندد
رها مباد خدایا از این گرفتاری
        

          کتابی‌ست شامل 52 غزل عاشقانه از آقای یوسفعلی میرشکاک.
زبان فخامت دارد اما بعضی از شعرها بسیار لطیف و رقیق‌کننده اند.
        

          میرشکاک را اولین بار در نوجوانی دیدم، در یک حلقه‌ی شعر. پشت به پشت سیگار می‌کشید و به قاعده‌ی یک نفس هم به خود مهلت نمی‌داد. چیزی که شاید دقیق‌ترین توصیفش «شوریدگی» باشد، در تمام وجنات و سکناتش پیدا بود و این کتاب، درست مثل خودِ اوست؛ شوریده! 
از میرشکاک در جوانی، فلسفه‌ و سیاست می‌جوشید؛ اما انگار آنچه در سال‌های پختگی و پیری در جانش باقی‌مانده و به بیرون تراوش می‌کند، عاشقانه‌هایی است هم‌چنان آغشته به جنون. از نام  کتاب و تصویر جلد، پیدا نیست؟ :) 
مقدمه‌ی کتاب اما خیلی چگال است، به نظر من حتی خواندنی‌تر از شعرهاست، اگر کتاب را خریدید حوصله‌ کنید و مقدمه‌ را بخوانید. من همیشه اضطراب از دست رفتن جوانی را داشتم؛ آن قدر که در نوجوانی بی‌آنکه متوجه شوم مضمون کلی از شعرهایم دلهره‌ی تمام شدن ذوقِ زیستن بعد از جوانی است؛ اما انگار حکمت‌هایی هست که جز در  پیری، به دست نمی‌رسد، این ذوقِ چشیدن پیری‌ را هم، از قِبَل خواندن مقدمه‌ی این کتاب، مزه‌مزه کردم.... .