این کتاب یادگاری یک شب رویایی بود. برای دقایق اولیه پاییز. مرز بین تابستون و پاییز… :) و منی که استاد دراماسازی‌م :))
وقتی می‌خوندمش به این فکر کردم که چقدر ذهنمون رو به امکان‌های مختلف بستیم و چقدر چارچوب‌مند فکر می‌کنیم. چقد کم دیوانه‌وار زندگی می‌کنیم. و چقدر فرض‌های تشکیل‌دهنده روزمره‌مون زیادن و خودمون خبر نداریم.
و جالبی این کتاب این بود. :) دیوانه‌وار… همونقدری که دوست دارم!
و قطعا مناسب بزرگسالان. به قول خانم‌ توکلی شاید برا بچه‌ها ترسناک باشه تا حدی.
        

                حال غریبی دارم. یه حالی سرشار از دلتنگی.. یاد حسم بعد از اقیانوس انتهای جاده افتاده‌ام! و چیزی نمی‌تونم بگم فعلا. فقط چرت و پرت‌هایی از این قبیل:
—-
این کتاب از لحاظ زمانی درواقع قبل از سایه باده. و شاید حتی جالب‌تر باشه که جلد یک قرار بگیره نه دو. و دلم می‌خواد بدونم که چرا این کارو نکرده. و چی تو ذهنش می‌گذره این نویسنده خلاق!
چفت و بست و جذابیت داستان در جلد قبل خیلی بیشتر بود و به قول دوستی، بعد از سایه باد باید انتظاراتت رو پایین بیاری. اما در هرصورت خوندن قلم ثافون برام جذابه. به حدی که کتاب ۷۷۰ صفحه‌ای چهارروزه تموم می‌شه و بعدش می‌ری قیمت جلد سوم رو چک می‌کنی.. :)))
        

                کتابی فوق‌العاده بود. از خوندنش بی‌نهایت لذت بردم و من رو دوباره با حال و هوای شب بیدار موندن و کتاب‌خوندن هیجان‌زده کرد.
همه‌چیزش بی‌نظیر بود و اینقدر دوستش داشتم که نمی‌دونم باید چقدر صبر کنم تا هیجانم نسبت بهش کم شه و بتونم عادی و منطقی درموردش صحبت کنم!
سایه باد، ترکیبی از همه ژانرهاست. معمایی، داستان در داستان، کتابی، اجتماعی و عاشقانه. همه چیز در هم پیچیده‌ست و این وسط نویسنده کلاف رو گم نکرده. حواسش به تک‌تک جمله‌هایی که می‌نویسه بوده. همه جزئیات اهمیت دارن. هر آدمی که تو داستانه  نقش منحصربفرد خودش رو داره. شهر و دالان‌های بی‌انتهاش در کتاب نمایانه و عشق من به اسپانیا و سفر به بارسلون رو هزاران برابر کرد. گرچه الان حس می‌کنم هفته در کوچه پس کوچه‌های شهر قدم زدم و مجسمه‌هاش رو می‌شناسم.
همه شخصیت‌ها به خوبی پرداخت شده بودن و تو حس می‌کنی می‌شناسیشون. حس می‌کنی می‌تونی حرفاشون رو حدس بزنی یا احساسشون رو حس کنی.
دنیل، خولیان، پنلوپه، میگل، فرمیو، خورخه، فرمین (و بوی آبنبات. یاد زوربا می‌انداخت منو گاهی)، بئا، نوریا و بقیه. :) و نترسین. گرچه شخصیت‌ها کمی زیادن اما اصلا گمشون نمی‌کنید و اگر هم گیج بشین روند داستانه و درست می‌شه. 
کتاب جذاب و خوش‌خوانیه و اگه خیلی وقته کتابی نخوندین که راحت خونده شه و خیلی سریع ۶۰۰-۷۰۰ صفحه پیش بره، انتخاب خوبیه.
و اگه بخوام یه حدودی از کتاب بگم که دستتون بیاد در چه حاله، اینطوریه که ...
نمی‌خوام بگم :))) خودتون بخونید تا بفهمید.

پ.ن: دلم می‌خواست هنوز توی شهرکتاب کار می‌کردم تا بتونم به آدم‌های زیادی معرفیش کنم و امیدوار باشم که دوستش داشته باشن.
        

                ابتدای کتاب جالب شروع می‌شه:
مردی سی و چند ساله، که مدتی خوب کار کرده، پول داره و پیش از موعد خودش رو بازنشسته کرده. روزهاش رو با کافه رفتن و با دوستاش حرف زدن می‌گذرونه. و حالا قراره اورتینک‌های شبانه‌ش رو برامون روی کاغذ بیاره.
اما بعد، توی همون گفت‌وگوی اولش گیر می‌کنه و موضوع (برای من) هی چرت و چرت‌تر می‌شه. اینقدر که حوصله‌م رو سر برد و کتابی که حداکثر یک ساعته خونده می‌شه برام ده روز طول کشید. ده روز تقریبا کتاب نخوندم و حرص خوردم. تازه با اینکه این مجموعه رو اینقدر دوست داشتم. 😢💔
خلاصه که حسابی اعصابم رو خرد کرد. ولی بازم چند صفحه آخرش داستان جالب‌تر شد و گره اول کتاب باز شد و این باعث شد بجای نیم ستاره یه دونه بدم بهش حداقل :))
[ بنظر میاد مقداری خشونت من رو شاهد هستیم، که بی‌تاثیر از روزهایی که می‌گذرونم نیست. ]
        

                داستان از زبان مریم مقدس روایت می‌شه، از زمانی که عیسی رو باردار می‌شه و تا بعد از زایمانش. یه حالت مونولوگ جالبی داره و قطعا برای کسایی که سبک متون قدیمی مسیحی رو دوست دارن جذابه. و اری د لوکا خیلی خوب این لطافت رو درآورده. چه زبانی اینقدر زنانه، چه زمانی اینقدر دور. از نویسنده‌های محبوب ایتالیایی. 🤌🏽
        

                واقعا سوالم اینه که: که چی؟
داستان برام بیهوده بود. جز چند جمله و توصیف حالات. و هرچی فکر می‌کنم از چه چیزش باید خوشم بیاد به نتیجه‌ای نمی‌رسم و دلم می‌خواد بدونم کسایی که ازش خوششون میاد، چه دلایلی میارن. :))
در ادامه می‌خوام کل داستان رو لو بدم. و اگر قصد خوندن دارید و فاش نشدن کتاب براتون مهمه نخونید خط بعد رو.
-
-
مرد الف عاشق دختری است و قرار است با کشتی‌اش با هم فرار کنند. مرد ب هم عاشق دختر است. مرد ب از لحاظ مرتبه شغلی و اجتماعی بالاتر است. مرد ب، مرد الف را برای ساعاتی دستگیر می‌کند، کشتی‌اش را به صخره می‌زند و می‌رود. مرد الف تا سال‌ها توی ساحل می‌نشیند و به جنازهٔ کشتی‌اش که روی صخره مانده خیره می‌ماند. پایان.
        

                اگر دلتون برای خوندن یه کتاب واقعا قشنگ تنگ شده تا یه کمی هم دلتنگی برای جودی و سالی و بابالنگ‌دراز رو برطرف کنه؛ دشمن عزیز یه انتخاب بی‌نظیره. :) 💛
 مجموعه نامه‌های سالی مک‌براید که اکثرا برای جودی نوشته شدن. سالی حالا مدیر نوانخانه جان گریر شده و داره سعی می‌کنم جهان قشنگ‌تری بسازه. :) خیلی دوستش داشتم. از طاهره و نوشین ممنونم که من رو تشویق به خوندنش کردن. و طاهره، که کتاب عزیزش رو بهم قرض داد.
گرچه دیروز در مرتب کردن کتابخونه‌ دیدم که خودم یه ترجمه دیگه کتاب رو داشته‌ام. 😂😂😂 خلاصه که حماقت از اون چیزاس که ته نداره.
        

                واقعا از اون کتاب‌هاست که انگار برای بزرگسال‌هایی‌ نوشته شده که دارن کتاب رو برای بچه می‌خونن :)) یعنی برای خودشونه بیشتر، تا بچه. 
خیلی پیشنهادش می‌کنم.
        

                دلم می‌خواهد برای این کتاب یک ریویوی درست و حسابی بنویسم. و ای کاش که بلد بودم.
اسمش به درستی انتخاب شده: «کتاب مرتضی کیوان». و اگر او را می‌شناسید که از خواندنش لذت می‌برید و حتی اگر نشناسید، با فردی فوق‌العاده آشنا خواهید شد. کسی که انسانیت و عشق و دوستی سرلوحهٔ تمام زندگی و حتی مرگش بوده است.
چند فصل دارد:  مقدمهٔ شاهرخ مسکوب، نوشته‌های افراد مختلف درمورد کیوان، شعرهایی که شاعرهای مختلفی در شرح کیوان گفته‌اند، چندتایی از نوشته‌های خود مرتضی کیوان، ۸ نامه‌اش به پوری سلطانی، چند نامه‌ دیگر به افراد مختلف، چند بررسی و تحلیلی ادبی او، چند نوشته پراکنده‌اش، و در آخر... واپسین نامه‌اش.

مرتضی کیوان که بود و چه کرد..؟

«او طور دیگری بود؛ نه از اهمیت و اعتبار یا حرف‌ها و کارهای بزرگ و از این چیزها بلکه از فرط سادگی، سادگی در دوست داشتن و این دوستی را مثل هوای خوش در دیگران دمیدن.»

و هرچیزی که در این کتاب خواندم گواه همین موضوع بود. که کیوان استعداد عجیبی در دوستی، کمک به دیگران و صادقانه زیستن داشت. که همانگونه‌ای بود که آن را درست می‌دانست و هیچ چیزی، حتی حکم اعدامش او را منصرف نمی‌کرد... مثل چیزی که روی لیوانی در زندان حک کرده بود و به دست نجف دریابندری افتاده بود: درد و رنج تازیانه چند روزی بیش نیست / رازدار خلق اگر باشی همیشه زنده‌ای.
او به نحوی عشق و دوستی‌اش را در دل همهٔ کسانی که می‌شناختندش جا کرده بود، که حتی امروز پس از ۷۰ سال، نامش به نیکی زنده است.
کتاب‌خوان بود و کتاب‌دوست. عاشق نوشتن برای دوستانش و دیگران، با خودنویسی با جوهر سبز و کاغذهای کوچک و دست‌خطی خوش.
در مهر ۱۳۳۳ به همراه سران حزب توده تیرباران شد.
در ادامه قسمتی از مقدمه مسکوب را خواندنش خالی از لطف نیست را کپی می‌کنم:

«البته در آن نخستین سال‌های آزادی پس از استبداد رضاشاهی، جوان‌هایی بدون هیچ تجربهٔ اجتماعی، به سائقهٔ «آگاهی» به نهضت چپ نمی‌پیوستند، بشردوستی و میهن‌پرستی و درد عدالت بود که بیشتر ما را به حزب توده می‌راند، نه دانش یا تجربهٔ سیاسی! اختناق را پس از اختناق -رفتن رضاشاه- شناختیم، اشغال ایران را می‌دیدیم و سرود مستانهٔ قدرتمندان را می‌شنیدیم، در فقر و جهل و ظلم غوطه می‌خوردیم و می‌خواستیم این بساط بی‌داد را هرچه زودتر واژگون کنیم. ما برای این توده‌ای شده بودیم و خودمان را به آب و آتش می‌زدیم. نمی‌دانستیم و در آن سال‌ها بسیاری از روشنفکران ایران و جهان (به علت‌هایی فراتر از حد این گفتار) گرفتاری نهضت‌های چپ را، در چنبرهٔ استالینیسم نمی‌دانستند و عاقبت آن را نمی‌دیدند. سال‌های بعد که حقیقت تلخ و نادلپذیر برملا شد، کسانی از سر خشم و دلسوزی می‌گفتند: کیوان (یا کشتگان و رفتگان دیگر) گول خوردند، با جوانی و عمرشان بازی کردند و غیره و غیره... و این را طوری می‌گفتند که گویی فدای ساده‌لوحی خود شدند. درحقیقت شکست یکی از بزرگترین و دردناک‌ترین تجربه‌های اجتماعی-فرهنگی صدسال اخیر انسان، در اروپا و آسیا (و ایران) را، تنها به یک «اشتباه» فروکاستن و گذشت و فداکاری گروه عظیم هواداران آن را ناشی از فریب و سادگی دانستن، خود ساده‌لوحی بزرگی است در فهم و شناخت تاریخ این عصر.
در وطنی بی‌پناه و اجتماعی دشمن‌خو، حزب پناهگاه و خانواده، یار و یاور ما بود و به پشت‌گرمی او به گفتهٔ مولانا «ترک گله کرده، دل یکدله»، به راه خود می‌رفتیم، در افق بی‌کرانهٔ پندارهایمان، همهٔ راه‌های جهان در چشم‌انداز ما گشوده می‌نمود و رهسپار هدفی انسانی و شریف، هیچ دمی از عمر بیهوده نمی‌گذشت. تا روزی که دیدم – من از خود می‌گویم نه از مرتضی که نیست یا هیچ‌کس دیگر – تا روزی که دیدم «کشتگاهم خشک ماند و یکسره تدبیرها/گشت بی‌سود و سمر».(صفحه ۳۲ همین کتاب)
        

                وقتی از دنیا می‌ترسی و نمی‌دونی چیکار کنی..، به کمکت میاد. :)
دیگه تکراریه فکر کنم. ولی عاشق تصویرسازی‌هاشم و ذهن آزادش.
        

                تصویرسازیش بی‌نهایت زیبا بود. هم تکنیک و هم نتیجه. اما از وسطاش، واقعا به طرز عجیبی ترسناک می‌شد و من که امکان نداره برای بچه‌ای بخونمش :)) و تهشم اتفاق خاصی نیوفتاد،‌ که بگم این ترسناکی در خدمت هدف والاییه حداقل.
        

                چقدر قشنگ اینکه بچه می‌خواد مالک یک چیز باشه رو نشون می‌ده. :) چیزهای بی‌اهمیتی که بزرگ‌ترها شاید اصلا متوجه وجودشون هم نباشن.
و بعد، این نویسندهٔ محبوبم، ذهنش رو کاملاً کاملاً آزاد می‌ذاره تا عجیب‌ترین چیزها رو هم تصور کنه. چیزهایی که فقط از پس یک «کش» برمیاد. :)
فوق‌العاده بود. معنی و مفهوم خلاقیت.
        

                توی این کتاب، شینسوکهٔ بامزهٔ عزیزم، برای کارای کوچیکی که ممکنه بره روی اعصاب دیگران، دلیل‌تراشی‌های خرانه می‌کنه. :))) که مثالش رو در تصویر می‌بینید.
        

                عاشقش شدم. :)
و می‌دونم که اگر چاپ تموم نبود الان چندین نسخه ازش خریده بودم تا به همه دوست و آشنایان کتابخون هدیه‌ش بدم.
اگر از خوندن کتاب نامه‌ای ناز خوشتون می‌آد، نویسنده‌های‌ زن انگلیسی و‌ روایت غیرمستقیم جنگ رو دوست دارید؛ این کتاب پیشنهاد بی‌نظیریه. فقط حیف که پیدا نمی‌شه. 😭 خلاصه برید اینور اونور دنبالش بگردید؛ بلکه یافت شود. یا اگه به ناشر گمنامش (هم‌آواز) دسترسی دارید، حرف من رو برسونید که توروخدا چاپ جدید. 😁
و بی‌نهایت دلم می‌خواد دو سه جلد دیگه هم‌ ادامه داشت و همینطوری از بقیه ماجراها باخبر می‌شدم. 🥲

پ.ن: همین الان با کمی جستجو متوجه شدم نشر میلکان این کتاب رو با این ترجمه چاپ کرده « انجمن ادبی و کیک پوست سیب زمینی گرنزی» و در بازار هم موجوده؛ گرچه ایده‌ای ندارم ترجمه‌ش چطوره. :)
        

                اول این رو بگم که یادداشت چپ‌اندرقیچی من اسپویلری از هیچ جلدی نداره :)
خب... بالاخره این مجموعه هم تموم شد و من موندم و افسردگی پایان یک مجموعه. دلم براشون تنگ شده حقیقتا. برای آرچی و اینز و وینستون و کال... و بقیه‌شون. :((
خیلی وقت بود که از دارن شان چیزی نخونده بودم... و برگشتن به کتاب‌هاش خیلی خوش می‌گذشت بهم. گرچه بنظرم این مجموعه از جهاتی ضعیف‌تر از باقی مجموعه‌ها بود و به دوست‌هاییم که معرفیش کردم هم اونقدر جذبشون نکرد. ولی خب برای من باحال بود و فکر کردن به جهانی که ساخته بود برام هیجان‌انگیز بود.
جلد اولش رو یکی از دوستان گودریدزی ترجمه کرده بود و این باعث شد برم بگیرمش. جلد دو تا چهار رو یه انتشارات دیگه ترجمه کرده بود و من توی طاقچه خوندمشون و ۵ تا ۹ رو انگلیسی خوندم.  که این نکته هم برام خیلی خوب بود و یه‌کم اعتمادبه‌نفس کتاب انگلیسی خوندن هم بهم برگشت.
خلاصه اینکه اگه دلتون می‌خواد یه فانتزی نرم بخونید که گرچه باعث نمی‌شه مغزتون منفجر شه، اما خوش می‌گذره و شخصیت‌های باحال و به‌یادموندنی‌ای داره، بهتون پیشنهادش می‌کنم.