خلاصه موضوعی کتاب همه جا هست الان دیگه و ترجیح می‌دم تکرارش نکنم. درمورد داستان و فضاش هم مقدمه مترجم به حد کفایت توضیح داده و پیشنهاد می‌کنم اگه دوست دارین درمورد فضاش بیشتر بدونید اون رو بخونید که بفهمید تحت چه شرایطی این کتاب نوشته شده و چه رمز و رازهایی توی این کتاب پنهان شده. (گرچه من بعد از خوندن کتاب و مقدمه هم نفهمیدم که چی هستن این رازها!) من فقط حس و احوالات شخصی خودم نسبت به کتاب رو خواهم نوشت:
دوستش نداشتم. شبیه یه کابوس طولانی بود. بدون آغاز. بدون پایان. درهم برهم و پر از حس انزجار. اون‌هایی که از شاهکار بودنش می‌گن رو می‌فهمم. ولی خب باهاشون چندان موافق و همدل نیستم. شاید من نفهمیدم کتاب رو. (و چقدر احتیاج دارم شماهایی که خوندینش بیاین برام تعریف کنین و توضیح بدین و با هم حرف بزنیم.) چندان درکش نکردم و نمادهاش رو هم متوجه نشدم. اما به طور عادی این چیزی نیست که منو اذیت کنه. داستان‌های آمریکای لاتین و رئالیسم جادویی کم نخوندم؛ اما این کتاب رو هیچ جا نمی‌تونم جا بدم. شاید اگه زمان بگذره حس متفاوتی بهش داشته باشم.
پ.ن: خوشحالم که تو این سه چهار روز پایانی چالش تونستم کتاب رو شروع و تموم کنم. :))
        

                نمی‌دونم امتیازم بهش منصفانه‌ست یا نه. و نمی‌دونم که دوستش داشتم یا نه. کتاب عجیبی بود و پایانی داشت که هیچ انتظارش رو نداشتم. البته وقتی کتابی اینطور (:سیل اومده و بابای راوی از توی قبر اومده بیرون و مجبور می‌شن دوباره خاکسپاری کنن) شروع می‌شه بایدم انتطار همچی چیزی رو می‌داشتم.
داشتم می‌گفتم که نمی‌دونم دوسش دارم یا نه. اما می‌دونم که یه داستان ایرانیه. یه داستان ایرانی که المان‌هایی که توش استفاده شده رو آدم می‌شناسه. یه درکی ازشون داری. می‌فهمیشون و بعضا زندگیشون کردی.
نکته جالب دیگه‌ش برام این بود که خیلی خیلی تو ذهنم تصویر می‌ساخت. از حالت صورت و دست آدما گرفته تا مبل و ماشین و تلویزیون و لباس و همه‌چی و این خیلی برام قدرتمند می‌کرد داستان رو. حتی الان هم که بهش فکر می‌کنم بیشتر حس این رو دارم که یه فیلم کوتاه دیدم.
پ.ن: رابطه آدم‌ها با پدرشون چیز عجیبیه. زیاد درموردش گفته شده و خوندیم. اما باز هم گاهی پیش میاد که یه مواجهه جدید داشته باشم. و این اولین اثر ایرانی‌ای بود که من خوندم و در تقدیس پدر نبود و به احساسات متناقض آدم پرداخته بود. 
پ.ن ۲: این نکته رو نگم که بخاطر جلدش خریدمش. 😂
        

                دیدم شب دیریست و سه روزه هیچی نخوندم و از چالشم خجالت می‌کشم. (نه از خودم 😂) در نتیجه رفتم طاقچه یک مو ویلمز تازه انتخاب کردم تا بخونم.
کلی باهاش ریزریز خندیدم و عاشق عکس کبوتر روی میز دایناسورا شدم. :)) وای که چقدر از این کارگردان‌ها و نویسنده‌هایی که برای طرفداراشون یه نشونه اینطوری می‌ذارن خوشم میاد. 🥹😌
خانم علویان یه یادداشت خیلی قشنگ و بانمک نوشتن درمورد این کتاب که من دیگه درموردش سکوت می‌کنم و شما رو به خوندنش دعوت می‌کنم. 👁️👁️
        

                بدون هیچ مقدمه‌ای داستان شروع می‌شه: یه جسد پیدا شده!
رامون که یه مغازه‌داره جسد یه دختره رو پیدا  می‌کنه و در حالیکه که فقط یکی دوبار دیدتش مردم شایعه می‌کنن که این دختره که مرده، آدلا، دوست‌دخترش بوده.
رامون هم تحت تاثیر قرار می‌گیره و به هیچ‌کس نمی‌گه که این اطلاعات درستی نیست. که آدلا دوست‌دخترش نبوده. احساس مسئولیت می‌کنه و حسابی در نقشش فرو می‌ره.
ما روند پخش این شایعه رو در بین آدم‌ها می‌بینم و داستان‌های کوچکشون رو می‌شنویم. شخصیت‌ها رو بیشتر می‌شناسیم و با درونشون آشنا می‌شیم. کتاب شبیه باقی داستان‌های جنایی نیست. فقط یه روایته که قتل آدلا مسائل کتاب رو به هم وصل می‌کنه. به همین دلیل مطمئن نیستم که اصلا جنایی باشه یا نه.
+ نویسنده‌ش فیلنامه‌نویس فیلم‌های معروف و جالبی مثل بابل و ۲۱ گرمه!
        

                شاید کتاب پنج ستاره نباشه اما دلم می‌خواد بهش پنج ستاره بدم. چون سلینجر نابغه‌ست. چون دوستش دارم. مدل فکر کردنش رو دوست دارم. مدل حرف زدنش رو. دغدغه‌ش رو. نوع نگاهش به زندگی رو.
و تمام مدتی که کتاب رو می‌خوندم، یه بغضی توی گلوم بود…
مجموعه داستانی ضدجنگ و در فضای جنگ :)
        

                خلاصه‌ای از ابتدای این کتاب ۵۰ صفحه‌ای که پتانسیل زیادی برای بحث داره: نوربرت وایساده سر برکه (شما بخونین گردنه) و هرکی رد میشه رو یه شاخ می‌زنه و گردن‌کلفتی می‌کنه همه‌ش. آدما نمی‌تونن از اون اطراف رد شن، و نمی‌تونن آب بخورن و ... بعد با هم جلسه‌ای می‌ذارن تا ببینن چیکار می‌تونن بکنن که از این معضل عبور کنند. هرکسی یه نظری می‌ده و هر کدوم از اون نظرها به دلایلی رد می‌شن. یکی پیشنهاد می‌ده بیاین فرار کنیم و بریم جایی که نوربرت نباشه. همه بهش حمله می‌کنن که این دیگه چه حرفیه؟ که همون لحظه نوربرت میاد و جمعیت رو متفرق می‌کنه و تهدیدشون می‌کنه که می‌زنم لت‌وپارتون می‌کنما. برای من نقشه نریزید... و بعد به مرور همه کم‌کم می‌رن از اون سرزمین. فقط یه پرنده می‌مونه، که نقشهٔ هوشمندانه‌ای برای نوربرت می‌کشه و باقی ماجرا...
____
یه کمی ترسناک بود برام و تا حد زیادی سیاسی. یه کمی شبیه بن‌بست. و خب از این جهات ناراحت شدم و نمی‌دونم چه جور حسی می‌تونم بهش داشته باشم.
می‌دونم که نگاه فردی و مواجهه با خود هم میشه بهش داشت... اما... اما بقیه حیوون‌ها فرار کردن از دست نوربرت. به زبون ما: مهاجرت کردن. اینقدری اذیت شدن و هیچ راهی نبود، که فرار رو به قرار ترجیح دادن. اینجا من دیگه برام مهم نبود که نوربرت تنبیه شد و با خودش مواجه شد و دگرگون شد. اون حیوونایی که از محل زندگیشون طرد شدن چی شدن؟
        

                دلم می‌خواد کتابی بنویسم از تجربهٔ خوندن این کتاب. از آرزوی بچه‌ای دبیرستانی که عاشق نوشته‌های حبیبه جعفریان بود. از بعدتر، از محقق شدن اون آرزوها. از تجربهٔ شناختن حبیبه جعفریان. از تجربهٔ اینکه هفته‌ای یکی دوبار ببینمش، باهاش ناهار بخورم، باهاش صحبت کنم و با خجالت و لکنت و از روی لطف او، خودم رو دوست کوچک او بنامم و در دلم، نهالی از غرور سر بربیاره و سعی کنم درحالیکه مغرورم، از غرورم بکاهم… (سلام بر تضادها!)
از روزهایی که به‌سختی و با اضطرابِ تموم شدن این کتاب، یکی‌یکی و با وقفه‌های بسیار، روایت‌های مختلفش رو خوندم. 
یادداشت‌هایی که بعضاً سال‌های دور و نزدیک در یه جاهای دیگه‌ای دیده‌بودمشون، اما حالا همه رو کنار همدیگه دارم.
نوشته‌هایی با چندین‌وچند ارجاع ریز و درشت که عاشق کشف کردنشونم. عاشق اینکه بخونمش و با خودم بگم: عه این، این بود.
——
دوست دارم از روزهایی بنویسم که با خودم بیشتر آشتی کردم. که تضادهای درونیم رو بیشتر شناختم و با خودم یه جورایی کنار اومدم.
از لحظه‌هایی که جمله‌های کتاب بغض می‌شد توی گلوم. اشک می‌شد. لبخندهای عمیق می‌شد. آدم‌های زندگیم رو می‌دیدم توش. خودم رو. دنیا رو. انگار سعی کنم به دنیا نگاه کنم، با نگاه حبیبه جعفریان. با نگاهی که واقعا دوستش دارم.
توجهی به جزئیات، به آدم‌ها، به صحبت‌ها، به کتاب‌ها و نویسنده‌ها و شاعرها، به خانواده، به شهرها، به حس‌هایی که یک نفر آوردتشون روی کاغذ و تا قبل از این برات معتبر نبودن…
——
در مورد این کتاب هزاران حرف دارم و در عین حال هیچ ندارم. تجربه‌ای بود از حک شدن چیزهایی در قلبم. 🤍‌
        

                داستان در نگاه اول خیلی کلیشه‌ست. درمورد تاثیر دارودرخت روی زندگی آدما و سبز شدن زندگی. :) 💚
ولی تازگی (چند سال اخیر) نمی‌دونم چرا اینطوری شدم که گاردم نسبت به کلیشه‌ها از بین رفته. یه جورایی خوشحالم که همچین کلیشه‌هایی وجود دارن و همچین مفهوم‌هایی در ذهنمون عادی‌ان.  و هرچی که درموردشون می‌خونم هم خوشحال می‌شم. خوشحال می‌شم که یه کتاب دیگه در اثبات تاثیر گل‌ها و گیاه‌های روی خوش‌خلقی و مهربونی و زندگی وجود داره. 💚
کتاب قشنگی بود و دوستش داشتم. 🌳
        

                کتاب رو در یک نشست خوندم و واقعا برام دلنشین بود. از اون شخصیت‌ها بود که در یاد آدم می‌موند و تا مدت‌ها بهش فکر می‌کنی. باز هم از این برش‌های زندگی که برج بابل داره جمع‌شون می‌کنه. یه خبرنگار که با یه نویسنده مشهور مصاحبه می‌کنه. اولین سوالش: توی جیب‌هات چی داری؟ و جناب مارتینی از فرانک (خبرنگار) خوشش میاد و بعد از چاپ شدن اون مصاحبه، نامه‌ای برای فرانک می‌فرسته و میگه این قشنگ‌ترین چیزی بوده که یکی درموردش نوشته. 🥺 فرانک هم اونو قاب می‌کنه و می‌زنه به دیوار روبه‌روی میزش... سال‌ها می‌گذره و طی یک شرایط جالبی که دوباره همدیگه رو می‌بینن، مارتینی فرانک رو یادش مونده حتی با اینکه فرانک فکر نمی‌کنه اونقدری مهم بوده باشه. انگار باورش نشده. و چقدر این احساس‌هاش رو درک می‌کردم. جناب مارتینی بهش میگه: «فرانک. تو نویسنده بزرگی می‌شی.»
---
دیگه سعی می‌کنم باقی داستان رو لو ندم. اما دوستش داشتم و می‌دونم یه قسمت‌هایی ازش باهام می‌مونه، گرچه حافظه ماهی‌‌آنه‌م چند روز دیگه همه‌ش رو فراموش کرده و رفته. :)
        

                دیشب قبل خواب تصمیم گرفتم یه چیز آسون بانمک بخونم که بتونم دوباره به میادین برگردم... ولی نمی‌دونستم قراره با همچین چیز ترسناکی روبه‌رو شم.
خیلی سخت گذشت بهم و نصفه شبی بی‌صدا جیغ می‌زدم  و گریه می‌کردم. برای همه آدم‌هایی که یهو زندگیشون توی چند ماه یا چند روز دگرگون شده و عزیزاشون رو از دست دادن.
---
کتاب درمورد مادر و دختریه که روی در یخچال برای همدیگه یادداشت می‌ذاشتن و فرصت‌هایی که برای حرف زدن با همدیگه نداشتن رو جبران می‌کردن. یا حداقل سعی می‌کردن که جبران کنن... و ما هم خیلی کم و در حد همین یادداشت‌ها اطلاعاتمون رو درمورد شخصیت‌ها به دست می‌آریم. ولی حسشون رو می‌گیریم. :) تا اینکه مادرش سرطان سینه می‌گیره و روتینشون تغییر می‌کنه و در طول این مدت هردو تغییر می‌کنن و بیشتر همدیگه رو می‌شناسن.... مدل یادداشت‌ها عوض می‌شه و ...
و خب بر خلاف (شایدم دقیقا موافق) چیزی که اولش از یه کتاب نوجوان انتظار داری، تهش مادرش می‌میره.
        

                درسته که ناتالیا گیتزبورگ رو خیلی دوست دارم، اما این کتاب واقعا چیز عجیبی بود. فرم بامزه‌ای داشت، که یه خانومه تلفن می‌کنه به مامانش و همینطور که ما فقط داریم یه طرف گفت‌وگو (همون خانومه) رو می‌شنویم اطلاعاتمون رو به دست میاریم، ولی به طور کلی چیز عجیبی بود که چندان درکش نکردم و نفهمیدم چی و چرا. :)) 🚶🏾‍♀️
        

                کتاب خیلی عجیبی بود. با اینکه همه‌ش 135 صفحه‌ست، یه روند عجیبی داشت که وقتی می‌خوام برای یکی تعریفش کنم اندازه ۱۳۰ صفحه باید حرف بزنم.
برای همین نمی‌دونم چی بگم ازش. شرح سرگشتگی پسر. پسری که زنش دیروز ترکش کرده. سال‌هاست با پدرش صحبت نمی‌کنه. از همه چیز و همه‌کس شاکیه. شایدم فقط بی‌توجهه. هیچی براش مهم نیست... نمی‌دونم. از دنیا متنفره و حالا داره حرف می‌زنه. داره چیزهایی که می‌بینه رو شرح می‌ده. داره شرح می‌ده تا ما هم تو این دنیا باهاش سهیم شیم. ما هم بفهمیم چه حس و حالی داره. چطور اینطور فکر می‌کنه. چرا اینطوره.
ممکنه باهاش موافق نباشی، اما می‌فهمیش. واقعا و عمیقا می‌فهمیش.
یه جاهایی من رو یاد جسپر جز از کل می‌انداخت.
یه جاهایی من رو یاد تلخی مرگ قسطی می‌انداخت.
پر بود از ارجاع‌های مختلف به اتفاق‌ها، نقاشی‌ها، موسیقی‌ها و شعرها و کتاب‌ها.

بیش از همه چیز برام طرح جلدش عجیب بود. لحظه‌ای که شروع کرد حرف زدن از چیزی که ما تصویرش رو روی جلد می‌بینیم، قشنگ احساساتم دگرگون شد. اولش فکر می‌کردم یه چیز بانمکه، بعد هی می‌خونی و می‌بینی این چیزا که اصلا بانمک نیستن، پس این چه طرح جلدیه واقعا... تا می‌رسه به اونجا. می‌رسه به یادآوری افسانه فلوت‌زن هملین...

پ.ن: می‌خواستم ازش هزارتا بریده منتشر کنم. :)) ولی مشکلش این بود که یهو کل کتاب رو می‌بایست تایپ می‌کردم. پس خودم رو متوقف کردم و پیشنهاد می‌کنم اگه حوصله یه چیز دارک دارید بخونیدش. (و سری هم به این بریده‌های زیادی که ازش گذاشتم بزنید که ببینید فازش رو دارید یا نه.)
        

                اول از همه اینکه، کلی ذوق این رو داشتم که از اولین خواننده‌های این کتابم و از اقلیمای عزیزم هدیه‌ش گرفتم. 🥹🤩♥️
کتاب روایت سرراستی داره. یه‌کم من رو یاد ماجراهای دلتورا انداخت که همون صفحه اول رو که می‌خونی، می‌تونی تا آخرش رو حدس بزنی. می‌دونی موفق می‌شن حتما :) چیزی برای سورپرایز شدن وجود نداره اونقدر، اما ماجرا رو می‌خونی که ببینی این اتفاق‌ها چطوری رخ دادن و روند زندگی رو دنبال می‌کنی.
اگر دنبال کمی ماجراجویی هستین و گشت‌وگذار در طبیعت برای درآوردن بهترین نقشه؛ خوندن کتاب رو بهتون پیشنهاد می‌کنم. البته فکر می‌کنم، کتاب برای گروه سنی ۱۰-۱۳ سال مناسب باشه بیشتر. اما اگر از داستان‌های کودکانه لذت می‌‌برید که خب این رده‌بندی‌های سنی دیگه بی‌معنی می‌شه. 🐰