ژرمینال ،یعنی جوانه زدن،فرانسویان در تقویم انقلابی به ماه اول بهار می گویند ژرمینال.
داستانی رقت انگیزوتلخ از فلاکت ودرماندگی بشر.
نکته ای که بسیار نظر مرا جلب کرد استقامت بی بدیل وصبر ویکپارچگی بی همتایشان بود.تاجایی که بارها با خود می اندیشیدم که اگر من جای انها بودم توان ادامه وهمراهی را نداشتم.
باخواندن این کتاب متوجه می شویم که چه 150 سال پیش ،چه الان،چه فرانسه،چه ایران،ظلم همیشه د دنیا بوده وبی عدالتی همیشه وجود دارد.
این کتاب در یک کلمه بنظر من شاهکار بود باترجمه زیبای آقای سروش حبیبی.
      

        عمارت رصدخانه اولین رمان ادوارد کری،روایتی است غریب از ساکنان عجیب یک مجتمع در حال فروپاشی.
این رمان بیش از هرچیز،در باره ی رنج و فقدان است.
درپایان اما امید طلوع می کند ورنگی دیگر به فضای داستان می دهد.
داستانی عجیب ،اما دلنشین دارد وبعید است شخصیت های شگفت انگیز ان مدت ها از ذهن خواننده بروند.
      

        داستانی سرشار ازتاریکی وپلشتی های بخشی ازجامعه در دوران پهلوی است.که یک شبه گوسفندی هفده،هجده ساله را تبدیل به گرگی تشنه پول می کند.
داستان هایی که تقابل پدروفرزند است رو دوست دارم.
پدروپسری که هر دو ترحم برانگیز،بدجنس وحتی پست می شوند.هروقت فرصتی پیش بیایددرمقابل هم قدرت نمایی می کنند.در ابتدا پدراست که می تازدوتوسری می زندوخیلی زود ماجرا برعکس میشود.
پدروپسربا اینکه شخصیت اصلی اند بی نام اند وپسر یکی دوبار هویتی جعلی برای خود جور می کند.باقی شخصیت ها اسم دارند مثل زهرا یا اسماعیل آقا.
ساعدی رابه خیلی از دلایل اما مهم تر از همه اسم نگذاشتن یا اسمی خاص گذاشتن روی قهرمانانش دوست دارم.
بی نامی بنای همه نام هاست.
      

        این کتاب مجموعه مقالاتی است که سی سال پس از فروپاشی کمونیسم ،تصویرجدیدی از اروپای شرقی ترسیم می کند.وبانگاهی دقیق به زندگی روزمره مردم اروپای شرقی، ازبیمه درمانی گرفته تا آثارملی،فیلم ها، خرده فرهنگ ها،وعادات فرهنگی ،این پیام را منتقل می کند که همچنان شکاف عمیقی در اروپای شرقی وجود دارد.
این کتاب را به تمام علاقمندان به تاریخ اروپا پیشنهاد می کنم.
      

        کتاب یک مرور خیلی سریع روی اثار فیلسوف ها واندیشه های مختلف بامحوریت معنی زندگی داره.
مزیتی که کتاب داره اینه که خیلی سریع میشه باحجم وسیعی ازطرزفکرهای فیلسوف های مختلف آشنا شدوازاین جهت برای خودمن مفیدبودوشاید اگرفرصت کنم دوباره بخونم.
اما لازمه اینم بگم که کتاب خیلی عمیق نیست وچون خیلی ساده شده بودنمیشه یقین کرد که منظور فلان فیلسوف از جملات نقل شده واقعا همینی که نویسنده میگه بوده یانه.
ودریک جمله میشه گفت نه خوب بود نه بد.
      

        اولین کتابی بودکه تمام شخصیت های اصلی داستان های کوتاهش زنانی بودند که خیلی راحت میشد با حس وحالشون ارتباط برقرار کردو درکشان کرد. 
در داستان"ادت معمولی"وقتی زن به مرد سیلی میزد،حالش را خوب فهمیدم.آن حالی که زن باشی وکسی را دوست داشته باشی ولی دوست نداشته باشی که خیلی به تو نزدیک شود.
داستان اخر"زیباترین کتاب دنیا"قلبم راپر ازعشق به تمام مادرانی کرد که از کودکانشان دور مانده اند.به راستی که یک مادر،همیشه مادراست.
ازخوندن این کتاب واقعا لذت بردم وتا تموم نکردم نخوابیدم.
خواندنش رابه تمام بانوان عزیز به طور ویژه پیشنهاد می کنم.
درضمن از کار زیبای نشر قطره هم نمیشه چشم پوشی کرد.
"نشر قطره از برچسب برای تغییر قیمت استفاده نمی کند."
      

        نیمه شب ،وقتی همه جا تاریک است چشمان تان را ببندید وتصورکنید،مردی درپشت پنجره نیمه بازاتاق نجواهایی را زمزمه می کند تا قربانیان را به محل جنایت بکشاند.
نجواگر داستانی جذاب وپرازتعلیق دارد که دل کندن از کتاب رابرای هرخواننده ای سخت می‌کند. 
این کتاب توانست تحسین سردبیران نیویورک تایمز را برانگیزد وبه عنوان کتاب منتخب برگزیده شود.
نیویورک تایمز درمورد آن می نویسد:
نویسنده درکتاب نجواگر  به بهترین نحو ممکن عمل می‌کند. اگر دوست دارید وحشت زده شوید،این کتاب بهترین است.
      

        شش سال بعد از اینکه تالستوی اخرین شاهکار خود "مرگ ایوان ایلیچ " را منتشر کرد.ارتورشنیتلسر سی ساله اولین داستان خود را منتشر کرد.
شنیتلسر در "مردن"به همان موضوعی می پردازد که تالستوی در "مرگ ایوان ایلیچ "پرداخته بود.هرچند او در این داستان به پختگی تالستوی نرسیده است ،ولی داستان حائز ویژگی‌هایی است که خود را به عنوان داستانی مستقل  وخوب مطرح می کند. این کتاب با دو ترجمه چاپ شده يکی توسط خانم نسرين شیخ نیا ودیگری اقای حداد.
من ترجمه آقای حداد  رو خوندم و پیشنهاد می کنم.
      

        فوق‌العاده است وتامدتها درگیرش می شوید.
اکه حتی نمایشنامه خون نیستین اینو ازدست ندین.
      

        رمان جذابی بود.بردن جایزه نوش جانشان
در میدان انقلاب فقط یک نفر این نویسنده را می شناخت که البته کتاب راهم نداشت.خوشحالم که در فیدیبو بود و خواندمش.
فقط در این کتاب از بی انصافی در حق گیاهخواری خوشم نیامد.
این کتاب  به ویژه از این نظر مهمه که برام خیلی خوب فرآیند رد شدن آدم ها از مرزهای دیوانگی رو نشون میده.
اون جایی که تو آخرین اتصالاتت رو با دنیای واقعی قطع می کنی.
اون جایی که دلت می خواد هرچی باشی جز آدم.
شاید اصلا یه درخت.....
      

        کتاب کوتاهی بود.خوندنش زیاد طول نکشید ولی می دونم تا ابد بامن می مونه.
ادم ها زیاد خودشون رو به شخصیتی در کتاب ها وفیلم ها تشبیه می کنن.می گن این خود "منم"واین برقراری ارتباط فرد را باشخصیت نشون میده.من تاکتاب را شروع کردم این ارتباط رو حس کردم جوری که تابحال حس نکرده بودم.درسته تفاوتهایی داشتیم وحتی جاهایی مخالفش بودم اما درسایر موضوعات بقدری احساس شباهت با شخصیت اصلی داستان داشتم که مبهوت شدم.
از بی ثباتی لذت نمی برم.نه،ازهرلحظه به جای دیگر رفتن خوشم نمیاد.ولی دوست دارم همه جا رو ببینم.به آزادی اعتقاد دارم دوست ندارم هرلحظه مجبور به فرار باشم.ولی دوست ندارم مجبور به موندن باشم.

این نفرت از اجباره که من و دختر عاشق گرگ داستان باهم مشترک داشتیم.وعشق به آزادی و رهایی،گریزپایی،تنفر از محدود شدن.
فلسفه و دید بوبن به زندگی خیلی ظریف و زیباست وهمون دیدی هست که من تلاش می کنم در خودم پرورش دهم.نمی خوام از روی دید بوبن مشق بنویسم من دید خودم رو دارم ولی دید بوبن رو میشه جلوی روت بزاری وسیر نگاهش کنی و ازش وام بگیری.نتیجه کار چیز دلچسبی میشه.
مثل نگاه کردن به افکارخودم بود از دریچه ی نگاهی باتجربه تر، کهنسال تر.
دوستش داشتم.

      

        مادربزرگم هر وقت می دید در تختخوابم کتاب می خوانم،می گفت:"بگذارش کنار،کتاب ها خطرناک هستند."
      

        بیشتر انسانها گذشته خودشون رو زندگی می کنند.
      

        در مورد کارگرانی که تا اخر عمر باید زحمت بکشن و از داشتن حداقل های زندگی محروم باشند.