تا به‌حال شده کتابی بخوانی و حس کنی داستان خودت است؟؟ خط به خط داستان برایت ملموس باشد، آرزو باشد، دغدغه ذهنی خودت باشد..
دیوانه‌وار برای من همین بود، داستان دختری که افتخار میکرد به خندیدن و خیالبافی‌هایش که در مواجه با مسائل پیچیده میگفت "خواهیم دید" با یک مادر شبیه خود و یک پدر کلیشه ایده‌آل گرا..
دختری از جنس رهایی، بی‌خیالی و خیالبافی
میدانی چه می‌گویم، نه؟؟ بعضی روزها در آینده او را دیده‌ای.
          

            خب بالاخره تمام شد. 
ترجمه یکم اذیت کرد اما باز هم مخاطب  بوبن شدن لذت بخش بود. 
داستان دختری گریز پا و ماجراهایی که هر دختربچه ای تجربه نمی کنه. 
چه زندگی قشنگی بود. 
گمونم اگر خودش بود با دادن صفت قشنگ مخالفت می کرد، شاید می گفت چه زندگی زنده ای بود.
اما نه، همون عنوان انتخابی بوبن درسته،دیوانه بازی،دیوانه وار. 
حس می کنم این من نبودم که این کتاب رو برای خواندن انتخاب کردم بلکه اون منو انتخاب کرد، چه بسا هم خود بوبن خواسته من باهاش آشنا بشم. 
هنوز باهم خیلی کار داریم. 
چه شاهکاریه این بوبن! 

          

            بوبن در دیوانه بازی رسما شما رو دیوانه می‌کند زاویه دیدی به شما ارائه می‌دهد که با عقل و منطق امروزی تطابق ندارد توصیفات دنیا از آن زاویه دید در این کتاب فوق العاده است شاید انتقاداتی به خود داستان و پیرنگش داشته باشم اما توصیفات این کتاب باعث میشه این کتاب برای من متمایز بشه براتون چند تا تکه از این کتاب رو میارم :
-رستگاری یعنی زنده ماندن حتی اگر مرده باشیم ...

-به گمان من، هنر بزرگ، هنر فاصله‌هاست، آدم‌ها زیاد نزدیک باشند می‌سوزند و زیاد دور یخ می‌زنند، باید نقطه درست را پیدا کرد و در آن ماند.
و آن را جز با ریاضت کشیدن نمی‌توان یافت، مثل همه چیزهای دیگری که آدم واقعا می‌آموزد، برای دانستن باید بهایش را پرداخت....درد را دوست ندارم، هرگز هم آن را دوست نخواهم داشت، ولی باید اذعان کنم که آموزگار خوبی است، رستگاری نگه داشتن هوشمندی است و نشاط و ملایمت
رستگاری یعنی زنده ماندن حتی اگر مرده باشیم ...

-می‌دانی کوچولو، شیرینی‌پزی و عشق، به هم شباهت دارند: 
مسئله‌ی مهم، تازگی آن‌هاست و موادی که در آن‌ها می‌ریزی. حتی تلخ‌ترین مواد خوشمزه می‌شوند. 

-ما در زندگی، همه تنگاتنگ هم افتاده‌ایم. 
فکر می‌کنم هنر اصلی، هنر فاصله ها باشد. 
زیاد نزدیک به هم، می‌سوزیم. زیاد دور از هم، یخ می‌زنیم.

-خوشبختی یک نت موسیقی مجزا و منفک نیست، شادی دو نت موسیقی است که هریک به‌ سویِ دیگری پر می‌کشند. بدبختی زمانی است که صدای ناهنجاری به‌ گوش می‌رسد چون نت شما با نت طرف مقابل، هماهنگ نیست.
بدترین نوع جدایی بین آدم‌ها، همین است، چیزِ دیگری نیست، تفاوت ضرباهنگ آن‌ها
          

            . 
#کتاب_خواندم
#دیوانه_بازی
چه حیف که درباره اش قبلا ننوشته ام
ولی گویا دوستش داشتم
درباره بچه ایی که عاشق گرگی میشود
واین عشق را بوبن عجیب به تصویر می کشد. 
#کریستین_بوبن
. 
          

            وقتی کتاب به دستم رسید با خودم گفتم چه خوب ،نهایتا یکی دو ساعته میخوانمش! 
فکر کنم سه روزی از آن روز گذشته باشد و من تازه به انتهای کتاب رسیده ام!
داستان کشش آنچنانی ندارد ولی دنیای آزاد و رها و بدون چهارچوب دخترک قصه انقدر جذاب است که دوست داشتم هفته ها در آن زندگی کنم.
کتاب پر از جملات زیبا و نگاه های نو(از زاویه دید راوی) به مسائل ساده زندگیست که گاهی دوست دارید چندین بار بخوانیدشان و لذت ببرید.

سیرک قصه بوبَن درواقع همان چهارچوب ها و تقیدات و رسوم ماست و دخترک همان روح آزادی خواهی و میل به رها شدن که دفعات گریزش از آنها بستگی به قدرت دل افراد دارد و نه سِنشان ...
" این امر مربوط به دل است و دل هم با زمان سر و کاری ندارد."

"دیوانه بازی"
یعنی 
رهایی از تقیدات خودساخته
فرار از رسم و رسومات بی معنی
پریدن از چهارچوبها 
و دویدن با پای برهنه در دل طبیعت