داستان عجیبی بود… اوایل داستان واقعا گیج بودم… هی می‌خوندم و نمی‌فهمیدم چی واقعیه چی خیاله.. چی خواب و رویاست؟!
تا اواسط داستان واقعاً سردرگم بودم.. نمی‌دونستم اصلاً این زن وجود داره یا نه. ولی یه‌جور عجیبی دلم می‌خواست ادامه بدم و ببینم چی میشه.
انگاری این داستان بیشتر از اینکه درباره‌ی یه رابطه باشه، درباره‌ی یه ذهنِ خسته‌ و تنهاست. ذهن یه مرد مهاجر، که نه فقط وطنش، بلکه گذشته‌اش رو هم باخته.
نقطه اوج داستان هم خیلی خوب بود و شوک کننده! دقیقا مثل داستان آئورا که اواخر داستان فوئنتس با برملا کردن یه حقیقت شوکه‌مون کرد.
اگر بخوام مقایسه کنم من آئورا رو بیشتر دوست داشتم.
در کل اگه دنبال یه رمان کلاسیک و خطی هستین، این اصلاً مناسب نیست. ولی اگه حال‌وهوای رمان‌های مرموز و عمیق رو دوست دارین، احتمال زیاد دوستش خواهید داشت.
      

        خواندن روایت اعتراف‌گونه‌ی نویسنده‌ای که ۶ بار خودکشی کرده و احتمالا بعد از نوشتن همین سطور به زندگی خود پایان داده است، عجیب، مرموز و متفاوت است.
این داستان قرار نیست پر از جملات قصار‌ و مفهوم‌های پیچیده‌ی فلسفی باشد؛
اعترافات بی پرده یک بازنده است که فقط باید به آن گوش فرادهیم، آدمی که یک عمر با نقاب زندگی کرده و با خودش هم بیگانه شده و حالا دارد با صداقت و بی‌پرده از سقوطش می‌گوید.
یوزوی صاف و صادق از آئوموری در تقابل با زندگی مدرن توکیو،  رذالت و منفعت طلبی مردمانش را برنتابید و زیر بار فشار این زندگی نامأنوس تکه تکه شد و به ناچار خود را از جامعه حذف کرد. یوزو گناهکار نبود، بی‌پناه بود. کسی که فقط به دنبال محبت و راه نجات بود، اما هرچه بیشتر دست دراز کرد، بیشتر به قعر کشیده شد.
و شاید یکی از مهم‌ترین چیزهایی که از کتاب یاد گرفتم این بود که چقدر نیاز داریم هوای یکدیگر را بیشتر داشته باشیم. پشت صورتک خنده‌ی آدم‌ها، دردشان را ببینیم؛ آدم‌هایی که زیر پوسته‌ی افسردگیشان در جنگ‌هایی که در درون خویش دارند یکسره می‌بازند و گاهی یک توجه کوچک می‌تواند نجات‌بخش باشد.
زوال بشری برای من یک تلنگر بود برای دقت بیشتر به آدم‌هایی که در کنار ما بی‌صدا دارند محو می‌شوند…
و راستش، چه چیزی می‌توانست زوال بشری را به این اندازه واقعی و دردناک تصویر کند، جز قلم کسی که خودش از زخمِ این زندگی به کلمات پناه آورده بود؟💔
      

        یه تجربه‌ی عجیب و متفاوت بود. از همون خط اول حس می‌کنی داری توی یه خواب مرموز قدم می‌زنی. راوی دوم‌شخص باعث می‌شه خودت رو توی ماجرا حس کنی، انگار تویی که وارد اون خونه‌ی تاریک شدی و داری کم‌کم با یه دنیای عجیب روبه‌رو می‌شی.
هم شاعرانه بود، هم وهم‌انگیز، یه‌جور حس گم‌گشتگی قشنگ داشت. آخرش هم یه شوک خوب، همون‌قدر که انتظارش رو نداری ولی بعدش همه‌چی برات سر جاش می‌شینه.
از اون کتاب‌هایی بود که تمومش کردم ولی هنوز توی ذهنم ادامه داره…
      

        با کتابی روبه‌رو هستیم که تمام عناصرش نمادین و استعاری‌اند؛ جایی برای شخصیت‌پردازی کلاسیک باقی نمانده، چراکه نویسنده با زبانی سرشار از استعاره و نماد، فلسفه‌ی درونی شخصیت‌ها را به خواننده منتقل می‌کند. بی‌پروا آزادی را به سخره می‌گیرد و پوچی زندگی و سرگشتگی انسان مدرن را به تصویر می‌کشد.
شن را می‌توان به‌مثابه یکی از شخصیت‌های اصلی داستان در نظر گرفت؛ که در سکوتش هم ویرانگر است و هم زاینده؛ می‌فرساید و زندگی می‌بخشد و هر آن‌چه را که لمس می‌کند، فاسد می‌سازد؛ از چوب و پلاستیک گرفته … تا اخلاقیات.
در دل روایت، با پرسشی مواجهیم که من نیز بارها و بارها در زندگی‌ام از خود به‌نوعی دیگر پرسیده‌ام:
«زندگی می‌کنیم تا شن جمع کنیم، یا شن جمع می‌کنیم تا بتوانیم زندگی کنیم؟»
در حقیقت، پاسخ چیست؟
آیا ما کار می‌کنیم که زندگی کنیم، یا زندگی می‌کنیم که کار کنیم؟
شاید گاهی، به‌جای دست‌وپا زدنِ بیهوده برای یافتن معنای زندگی، باید لحظه‌ای بایستیم، نفس بکشیم، و آن را همان‌گونه که هست بپذیریم.
شاید معنای اصیل زندگی ما، در پسِ همین پذیرش نهفته باشد…
همان‌طور که در نقطه‌ی اوج داستان می‌بینیم: مرد سرانجام از گودال رها می‌شود، اما آزادی نه‌تنها گره‌ای از وجودش نمی‌گشاید، بلکه او را سردرگم‌تر از همیشه رها می‌کند. و درست زمانی که دوباره به گودال بازگردانده می‌شود، درمی‌یابیم مشکل او آزادی نبوده… بلکه «نبود معنا» بوده است.
مادامی که در دل گودال، معنای زندگی خود را بازمی‌یابد، با وجود امکان فرار، ماندن را انتخاب می‌کند.
در یک کلام، او دیگر در پی «فرار» از زندگی نیست؛ بلکه در جست‌وجوی «حضور آگاهانه» در آن است، حتی اگر آن زندگی در اعماق یک گودال باشد.
و در نهایت باید گفت: زندگی همین است…
تکرار… شب و روز… گاهی بی‌معنایی…
اما تا زمانی که بتوانی در دل همین تکرار، معنایی بیابی، آن‌جا «آزادیِ واقعی» است.
      

        این کتاب از آن‌دست داستان‌هایی نیست که بخوانی و بعد بی‌تفاوت برگردانی‌اش به قفسه‌ی کتابخانه.
مردن، روایتِ مرگ است؛ از زبان کسی که در آستانه‌ی خطِ پایان ایستاده و تو را ساعت‌ها به فکر فرو می‌برد.
قصه‌ی رابطه‌ای عاشقانه که در مواجهه با مرگ و بیماری، کم‌کم شکل خودش را از دست می‌دهد. احساساتی متناقض یکی‌یکی سر برمی‌آورند، و رابطه‌ای که روزی عشق بود، حالا در تردید و ترس و وابستگی، رنگ می‌بازد. این پرسش که: “اصلاً عشقی در کار بوده یا نه؟” تا پایان، بی‌پاسخ می‌ماند.
شنیتسلر با نگاهی روان‌کاوانه، زوال ذهن، ترس از تنهایی حتی پس از مرگ، مرز بین عشق و خودخواهی را به‌زیبایی از اعماق ذهن شخصیت‌ها بیرون می‌کشد، بی‌آنکه داوری کند یا توضیح اضافی بدهد.
خواندن این اثر کم‌حجم اما پرمغز را صمیمانه به همه‌ی دوستان کتاب‌خوانم توصیه می‌کنم.
      

        «سفر به دور اتاقم» تجربه‌ی متفاوتی بود. ایده‌ی کتاب بد نبود؛ اینکه با خیال، می‌تونی از یه اتاق ساده یه دنیای تازه بسازی. اما باید بگم برام ساده نبود… زبانش کمی سنگین و قدیمی بود و گاهی لازم بود چندبار یه جمله رو بخونم تا بفهمم منظورش چیه..
      

        از بعدظهر نشستم پاش و الان ک ۱۲ شبه تازه تمومش کردم و یه حال عجیبی دارم… بازارف، با همه‌ی نیهیلیسم و سرسختی و غرورش، ته‌ته دلش یه چیزی داشت که نمی‌تونستی نبینی…
با اینکه خیلی وقتا نمی‌فهمیدمش، اما از یه جایی به بعد، دوستش داشتم… سرنوشتش غمگینم کرد😭… حتی همون طرزِ برخورد خونسرد و عجیبش با سرنوشتش، دقیقاً شبیه خودش بود: تنها، بی‌ادعا، و انگار بدون نیاز به همدلی. یه جور تلخی خاصی داشت که هنوز ته دلم مونده.
شخصیت پردازی عالی بود، توصیفات به اندازه بود، هیچ عقیده ای رو تحمیل نمی‌کرد فقط وادارت می‌کرد به هرکدوم بیطرفانه فکر کنی و اگر این شاهکار نیست پس چیه؟
تا مدتها در یادم خواهی موند بازارف🤍
      

        همه‌مون یه جایی تو زندگی حس کردیم بی‌دلیل از دایره‌ی دوست داشتن افرادی حذف شدیم و از همون‌جا، یه چیزی درون ما رنگشو از دست داد
و همین شد که خوندن داستان سوکورو تازاکی بی‌رنگ با تموم سادگیش برامون جذاب بود، یه داستان معمولی و واقعی.. نه اتفاق خاصی می‌افته، نه هیجان آن‌چنانی داره، ولی بازم نمی‌تونی بذاریش زمین.
حس می‌کردم کتاب داره یه چیزی رو از دل خودم بیرون می‌کشه و تهش منو با یه عالمه علامت سوال رها کرد.. شاید پذیرش اینهمه ابهام توی داستان یه نویسنده معروفی مثل موراکامی برای خیلیا سخت باشه ولی من از اینکه تهش میتونستم خودم به سوالای ذهنم هرجوری که دلم میخواست جواب بدم رو دوست داشتم.. چون این فقط قصه سوکورو نبود قصه هرکدوم از ماها بود با پایان های متفاوت…
در نهایت من کتاب دیگه اش یعنی جنگل نروژی رو بیشتر دوست داشتم و چون به اون ۴ دادم به این ۳/۵ میدم.
      

        این کتاب برای من بیشتر از یک روایت درباره‌ی آخرین روزهای زندگی یک محکوم بود.
انگار تلاشی بود برای این‌که ما رو از فضای انتزاعیِ «اعدام» بیاره به دل پوست و استخوان آدمی که قراره کشته بشه. بدون این‌که حتی بگه کیه و جرمش چی بوده، ویکتور هوگو ما رو مجبور می‌کنه فقط به «مرگِ قانونیِ یک انسان» فکر کنیم.
و همین که معرفیش نمیکنه داره به ما میگه اون نماینده همه ماست و موضوع خوب یا بد بودن اون آدم نیست؛ سوال اصلی اینه که اصلاً آیا حق داریم زندگی رو از کسی بگیریم؟ حتی به نام قانون؟ حتی برای اجرای عدالت؟ فکر می‌کنم کتاب به هدفش رسید و منو وادار کرد به چیزهایی فکر کنم که شاید همیشه بی‌تفاوت از کنارشون رد می‌شدم.
      

        وقتی تصمیم گرفتم یه نگاهی به متن این کتاب بندازم، یه آن متوجه شدم نصف کتاب و خوندم.
کتابو که بستم، تنها چیزی که توی ذهنم مونده بود، جسارت جلال بود.
اینکه انقدر بی‌پرده از خودش، از رابطه‌ش، از ناتوانی‌هاش بنویسه… بدون نقاب، بدون نقش بازی کردن، بدون قهرمان‌بازی.
اون کشمکش‌های درونی، اون تردیدها و قضاوت‌هایی که با خودش داره، انگار یه گفت‌وگوی عمیق بین دو نیمه‌ی وجودشه: یکی که خسته و زخمیه، یکی که هنوز سرکشه و نمی‌خواد کوتاه بیاد.
و تو اون لحظه‌هاست که آدم حس می‌کنه جلال فقط نویسنده نیست یه آینه‌ست، برای همه‌ی ما که گاهی با خودمون توی سکوت می‌جنگیم و بلد نیستیم حتی اینو اعتراف کنیم.
      

        «جنگل نروژی» برای من فقط یک رمان نبود؛ آینه‌ای بود که بی‌پرده اما با بی‌رحمی، تصویر انسان را نشانم داد. انسانی تنها، پر از سوال‌های بی‌جواب، درگیر عشق‌هایی که به نجات نمی‌رسند و مرگ‌هایی که بی‌هیاهو اتفاق می‌افتند.
موراکامی از آدم‌ها قهرمان نمی‌سازد؛ او همان‌طور می‌نویسد که من زندگی را می‌بینم: واقعی و تلخ ، تاریک و روشن، بی‌معنا در ظاهر، اما پر از نجواهایی که اگر خوب گوش دهی حقیقتی درونشان پنهان است.
در این کتاب، غم با وقار می‌آید، تنهایی زیبا روایت می‌شود، و عشق آن‌قدر واقعی است که درد دارد. «جنگل نروژی» را نخواندم که فراموشش کنم؛ خواندم که بفهمم چرا ما آدم‌ها، با تمام زخم‌هایمان، هنوز ادامه می‌دهیم.
      

        «برادران کارامازوف» یکی از عمیق‌ترین و فلسفی‌ترین آثاری بود که تا به حال خوندم. سفری پرتنش در دلِ انسان، ایمان، تردید، عشق و سقوط. این کتاب نه فقط یک رمان، بلکه دعوتی‌ست به اندیشیدن؛ به خود، به خدا، و به جایگاه‌مون در جهانی که پر از پرسش‌های‌ بی‌پاسخ است.
      

        رمان تلخی بود و با تمام وجود صفحه به صفحه جلو می‌رفتم تا به جایی برسم که نویسنده یه دلخوشی‌ای بهم بده.. اما نبود.. تلخ ادامه پیدا کرد و تلخ به پایان رسید. البته گاهی وقتا لازمه همچین آثاری رو هم بخونیم. اوایل کتاب یه خورده حوصله سر بر بود اما از یه جایی به بعد داستان جذابیت پیدا کرد و طوری شد که نمیتونستم بذارمش زمین. در کل تجربه خوبی بود و بهش امتیاز خوبی میدم.
      

        وقتی داشتم برای استراحت بین جلد یک و دو برادران کارامازوف یه کتاب سبُک انتخاب میکردم که بخونم، هیچ اطلاع نداشتم که فانته قراره توی این کتاب در مورد داستایفسکی و علی‌الخصوص برادران کارامازوف هم حرف بزنه.. و به خودم گفتم عجب تقارن قشنگی شد! حالا که حسابی لجم از فیودور پاولوویچ دراومده بود و نیاز داشتم یکم از اون فضا دور شم با نیک مولیسه آشنا شدم و دیگه حسااابی لجم دراومد😬 کتاب ساده و روانه، بیشتر حالت روایت‌گونه یک زندگی خانوادگیه و برای من کاملا ملموس بود و به راحتی تونستم باهاش ارتباط برقرار کنم. در کل خیلی حرفی برای گفتن نداشت اما بد هم نبود.
      

        خوندن این کتاب برای همه واجبه! علی الخصوص برای زنان ایرانی!
 یک داستان ایرانی به تمام معنا! شخصیت پردازی عالی و توصیفات دقیق، شروع و پایان جذابی داره یخورده اواسط کتاب بر اثر توصیفات بیش از حد حوصله سر بر میشه اما در نهایت جذابیت خودش رو بدست میاره. داستان پر از نماده و وقتی کتابو تموم کردم یه آن به خودم گفتم شاید زری نمادی از خود ماست که یه عمر با ترس مهر سکوت به لب هامون زدیم و برای حفظ عزیزانمون هر روز و هر روز این جام شوکران رو سر کشیدیم و حالا باید یکبار هم که شده محکم جلوی ترس هامون بایستیم، جلوی خان کاکاها قد علم کنیم و آزادی برحق مون رو بازپس بگیریم و فراموش نمی‌کنیم چه یوسف هایی رو از دست دادیم تا زری وار جلوی این ناعدالتی ها بایستیم!!