اگر داستایوسکی خداوندگار شخصیت‌پردازی است، هوگو خدای توصیف است! و عجیب آنکه این اولین چیزی بود که از او می‌خواندم و حسابی درگیر شدم. تصاویر بسیار شفاف و دقیق بودند و روایت بسیار گیرا. آنقدر که من از فرط هیجان اغلب یارای مطالعه مستمر کتاب را نداشتم.

از طرفی شاید این رمان کوتاه را بتوان یکی از بهترین مصادیق بهره‌گیری از روایت برای برانگیختن احساس در جهت یک کنش اجتماعی دانست. به همین جهت هم فارغ از آنکه بخواهیم دیدگاه هوگو درباره مجازات اعدام را بپذیرم یا نه باید برای این هنر و هوشمندی او ایستاده دست بزنیم.
        

          آخرین روز یک محکوم
به ضمیمه کلود ولگرد
از پنجره های زنگ زده و میله کشی شده  دخمه های تنگ و تاریک زندان، شلاق باران بر لباس های زمخت و چرک زندانیان را نظاره می کنی...
این در و دیوارهای لجن زده سال ها است شاهد قصه های پر احساس این چهره های بی حس است. افرادی که پیش از این انسان نام داشتند حال دیواری به بلندای عنوان «زندانی» بین آنها و زندانبان ها و در نهایت جامعه فاصله انداخته است.
جامعه آنها را پس زده، شرور و جانی تشخیص داده و برای حضور در میان مردم خطرناک دانسته است. اینجا قواعد بازی فرق می کنند. حتی اگر بخواهی نیز نمی توانی به آنها مشکوک نباشی. اینجا سرای ابدی این افراد است.
اگر هنگام مطالعه سردت شد، مزه تلخی و گسی در دهانت حس کردی و نوعی نا امیدی و بی وزنی را تجربه کردی بدان که قلم ویکتور هوگو خیلی خوب ساعات پایانی یک محکوم را ترسیم کرده است. تجربه ای که حکما برای بسیاری از ما زندان نرفته ها لازم است.
پ: داستان کلود ولگرد مرا یاد لوطیان با مرام خودمان انداخت، انصافا طرح بدیعی داشت.
        

          اول بگم که نظر و امتیازم کاملا شخصی و به دور از هرگونه معیار فنیه!
این کتاب به نظرم به شدت تیره و تار و مریضه! کتابی با سوگیری شدید که مصداق بارز کادوپیچی ادبیات برای تشریح یه مفهومه. مفهومی که من باهاش هم‌نظر نیستم و البته جانب‌دارانه بودن و عامدانه حذف کردن چیزایی که میتونه برای حرف اصلی مثال نقض باشه، توی ذوقم می‌زنه!
این کتاب رو‌ دوست نداشتم و به سختی و زور تمومش کردم، اما خب اگه کسی با ایده اولیه کتاب موافق باشه؛ قطعا نظرش نسبت به نظر من تفاوت‌های متعددی ممکنه داشته باشه.
        

          شاهکاره این اثر
توصیفات بی‌نظیر، فضاسازی فوق العاده، انتقاد قوی
        

          (( جهل از علم بد بهتر است. ))
آخرین روز یک محکوم و کلود ولگرد، داستان‌هایی در اعتراض به مجازات اعدام.

آخرین روز یک محکوم
هوگو در این داستان احساساتی که فردِ محکوم به اعدام در تمام روز‌های قبل از اجرای حکم تجربه می‌کند را به تصویر می‌کشد. او تمام ترس‌ها، کابوس‌ها، و اضطراب‌های محکوم را بر ما آشکار می‌کند و تمام امید‌های پوچی که محکوم برای فرار از ترس مرگی زودتر از موعد، که به زنده به گور کردن می‌ماند، به آن‌ها متوسل می‌شود را کاملا ساده و بی‌رحمانه نشان می‌دهد. او شرح حال محکومی را می‌نویسد که در روز‌های نخست با غرور، مرگ را به زندان و اعمال شاقه ترجیح می‌دهد اما آرام آرام هرچه به روز موعود نزدیک می‌شود، به هر روشی به زندگی چنگ می‌اندازد و با التماس خواستار همان زندان، ‌کار اجباری، زنجیر و سلول تاریکش می‌شود؛ تا بتواند فقط راه برورد، خورشید را تماشا کند، و نفس بکشد. هوگو با این داستان می‌گوید که شاید تیغ گیوتین به ثانیه‌ای به زندگی و رنج محکوم بدون درد پایان دهد، ولی آیا تا به حال به رنج وحشتناکی که در روز‌های قبل از اجرای حکم به سراغ محکوم آمده، فکر کرده‌اید؟
گویا هوگو با بیان نکردن دقیق جرم محکوم، می‌خواهد ما بدون کوچک‌ترین رحم یا تنفری رنج و احساساتی که تجربه می‌کند را قضاوت کنیم و ببینیم. 

کلود ولگرد 
اکنون هوگو پس نشان دادن رنج محکوم، اتفاقات، اشتباه‌ها در تربیت، و عوامل مخربی که در جامعه باعث می‌شوند فردی به جنون برسد و مرتکب قتل شود، را به تصویر می‌کشد. او معتقد است که اگر ما به جای بریدن سر، عواملی که باعث می‌شوند فرد به آن عمل دست بزند را بهبود ببخشیم، دیگر نیاز به بریدن آن سر‌ها نیست. او پیدا کردن راه حل و حلِ مسئله را به جای پاک کردن آن پیشنهاد می‌کند. او خواستگار نگاه عمیق به ریشه‌ی آن اتفاق و پیشگیری و حذف آن است؛ نه فقط حذف یک فرد که به آن دست زده. 

در داستان اول ما رنج محکوم را مشاهده کردیم و در داستان دوم عواملی را دیدیم که توانست مردی آرام را مجبور به عملی وحشتناک کند. 
این بار از زبان کلود می‌گویم: (( چه چیزی محکوم را مجبور به قتل کرد؟ چه چیزی او را مجبور به دزدی کرد؟ )) شاید جواب مسئله در همین سوال باشد، نه دار، نه گیوتین، نه صندلی برقی و نه در هر روشی برای حذف تنها عاملی کوچک از اتفاقی بد و وحشتناک. 

(( کسی که بر سر گردنه آدم می‌کشد و مال مردم را می‌دزدد، اگر هدایت و تربیت می‌شد، ممکن بود بهترین و عاقل‌ترین خدمتگزار ملت شود. هرچه هست، در سر افراد ملت است. شما در این سر‌ها تخم دانش و اخلاق بکارید، آن‌ها را آبیاری کنید، حاصلخیر کنید، روشن و تربیت کنید، خواهید دید که دیگر نیازی به بریدن این سر‌های نازنین نیست. ))
        

          فکر کنم بعدا باید یکبار دیگه بخونمش
        

          میتونم بگم تک تک لحظات و با تمام وجودم احساس کردم. 
و آخرین بارونی که میبارید چقدر غم انگیز بود. 
اون آغوش پدر دختری چقدر تلخ بود و اون لحظه حس کردم صدای شکستن قلب اون پدر و شنیدم 
لحظه ای که تنها به رقص زندانیان نگاه میکرد چقدر واضح تعریف شده بود. و چی میتونم بگم جز اینکه یه شاهکار بود. 
        

          خود کتاب رو واقعاً دوست داشتم و نویسنده به طرز واقعاً زیبایی کتاب رو نوشته بود ولی یک چیزی که دوست داشتم توی کتاب عوض بشه این بود که ما جرم شخصیت اصلی و نمی‌دونستیم خیلی دلم می‌خواست که جرمش رو می‌فهمیدم
ولی واقعاً دلم برای دخترش سوخت 😓
        

          اثری که پس از خواندن سبب خواهد شد دفعه بعد که خبر یک جنایت و حکم اعدام فردی را بشنوید بیشتر به فکر فرو روید و رنج بسیار بیشتری را متحمل شوید. رنجی برای مقتول  و رنجی دیگر برای قاتل و جنایتکار، آری عجیب است که برای جنایتکار هم دلسوزی کنیم و این معجزه ویکتور هوگوست. از نظر فرمی واضحاً فرم ویکتور هوگو و فرم مشترک با بینوایان در اثر مشهود است از مجرمانی که با یک جرم ساده مانند دزدی نان برای رفع گرسنگی(ژان والژان) مسیر منتهی به تباهی را شروع میکنند تا ماموران خونسرد و وظیفه شناس(ژاور) تا مقصر بودن حاکمیت و جامعه برای رواج پیدا کردن جرم و جنایت
اثری شاهکار از پیامبر آخرالزمان ویکتور هوگو
        

          کتابی دلهره، غمگین و جذاب با روایت از یک محکوم، محکومی که هرثانیه به تیغه گیوتین نزدیک‌تر می‌شود… نحوه روایت واقعا بی‌نظیر بود و قلم خوب درد و احساسات رو انتقال می‌داد…
«می‌نویسم که چه بشود؟ اصلا چه اهمیتی دارد؟ هنگامی که سر من از تنم جدا شود دیگر برایم چه فرقی خواهد کرد که بعد از من سر انسان‌های دیگری هم بریده شود یا نه؟» :)

کتاب دهم از ۱۵ کتاب چالش شهریور ۱۴۰۳ :)
———
[اگر دوست دارین بیشتر از کتابایی که می‌خونم ببینید تلگرام می‌تونید به نشونی @ReadByMani دنبالم کنید.
        

          مسئله عظیم و بزرگ اجتماع سر افراد ملت است. این سر پر از دانه های مفید است. شما کاری کنید که دانه‌ها برسند و میوه شرافت و فظیلت و تقوا به بار آورند. کسی که بر سر گردنه آدم می‌کشد و مال مردم را می‌دزدد، اگر هدایت و تربیت می‌شد، ممکن بود بهترین و عاقل‌ترین خدمتگزار ملت شود. هرچه هست، در سر افراد ملت است. شما در این سر ها تخم دانش و اخلاق بکارید، آن‌ها را آبیاری کنید، حاصلخیز کنید، روشن کنید و تربیت کنید، خواهید دید که دیگر نیازی به بریدن این سر‌های نازنین نیست. 
(کتاب داستان بسیار جالبی داره و بنظر بنده احساسات شخصیت اصلی داستان را به طرز جالبی به شما منتقل می‌کنه نسخه کتابی که من مطالعه کردم دارای دو داستان آخرین روز یک محکوم و کلود ولگرد بود هر دو داستان جالب‌اند و ارزش مطالعه رو دارند.)
        

          داستان اصلی دلهره یک زندانی محکوم به اعدامه که شاید ماهم بارها خودمونو جای همچین آدمایی گذاشته باشیم و دلهر‌ها و احساس ترسی که دارند رو درک کنیم. از داستان کوتاه کلود بی‌نوا توی همین کتاب خیلی لذت بردم.
        

          گرچه این اثر در زمان انتشار در قرن نوزدهم به عنوان یک اعلامیه ضد اعدام تلقی شده است ولی ریتم کند داستان، روایت مونولوگ‌، ناشناس ماندن راوی تا پایان داستان، تأکید بر تحریک احساسات خواننده به جای استدلال منطقی و تمرکز کامل روی محکوم و عدم توجه به خانواده، دوستان، منسوبین و حتی زندانبانان موجب شد که چندان از خواندنش لذت نبرم.
        

          در این کتاب ما قراره آخرین صحبت‌های یک محکوم اعدامی رو بخونیم. فردی که میشه گفت ما رو آخرین گوش شنوا، آخرین یار خودش به حساب می‌آره. وقتی وسطای کتاب بودم حس اون کشیشی رو داشتم که داره به صحبت‌های یک فردی که داره اقرار میکنه گوش میده.
این فرد از هر دری سخن میگه؛ از زندگی دوران کودکی‌ش و خوشحالیاش، از دختر کوچیکش و حتی از وضعیت زندان.
تنها چیزی که این فرد درباره‌ش صحبت نمی‌کنه جرمیِ که مرتکب شده. ولی چرا باید ازش حرف بزنه؟ هیچ دلیلی وجود نداره که از جرمش حرف بزنه چون قاضی تصمیمش رو گرفته، من و تو لازم نیست رای‌ای رو صادر کنیم و فقط گوشی هستیم برای شنیدن. حتی خود راوی هم میگفت وقتی فرقی بین «اعدام» یا «حبس ابد» نیست، تلاش چرا؟
        

          درباره یک پدر اعدامی که در حال توصیف روز آخرش هست کسی که در اول کتاب مرگ رو به حبس ابد ترجیح داد ولی کمی بعد دنبال راه فراری بود برای فرار از مرگ حتی پذیرفتن حبس ابد ولی چه حیف که دیر شد!
        

          من از هوگو فقط بینوایان را خوانده بودم. این یکی به‌نظرم اصلا در آن تراز نیست. این سه ستاره را هم به خاطر داستان دوم که کلود بینوا باشد میدهم. کوتاه‌تر و جذاب‌تر بود. نمی‌دانم چقدر واقعی بود؛ چون شبیه این بود که نویسنده رمان را رها کرده باشد و خودش حرف بزند و انگار که بخواهد یک خاطره ی واقعی را تعریف کند. به هر حال به یک بار خواندنش می‌ارزد.
        

          داستان عمیقی از ویکتور هوگوست. که به صراحت به نقد اعدام و سیستم قضایی معیوب دوران خودش می پردازد.روایت روز پایانی یک زندانی محکوم به اعدام ،با نگاهی عمیق ترسها و دغدغه هایش و حتی تا آخرین لحظه امید به عفو دارد را به تصویر می کشد.با اینکه به جرمش اشاره ای نکرده خواننده می تواند با محکوم همذات پنداری کند.با وجود اینکه نزدیک به دو قرن از موضوع ان گذشته در ایران هم چنان به علت وجود داشتن قانون اعدام برای خواننده ایرانی تامل برانگیز است.
در پایان داستان،داستان کوتاه دیگری به اسم کلود ولگرد آمده هست.مرد فقیری که به علت فقر دست به دزدی یک تکه نان زده.قربانی بی عدالتی جامعه و سیستم قضایی معیوب می شود. جامعه به جای اصلاح مجرم و شرایط موجود،باعث حذف ان با اعدام می شود.در حالیکه فقر و بی عدالتی در جامعه منجر به جرم اشخاص می شود.
        

          این دو نوشته (حتی "آخرین روز یک محکوم" که مقداری وضعش نسبت به "کلود ولگرد" بهتر است) نه قصه هستند، نه حکمت، نه شعر، نه جستار، نه خطابه و نه هیچ چیز دیگر. اما از همه مهمتر اینکه اساسا قصه نیستند. فضایی باسمه‌ای و پوچ برپا شده و تعدادی موجودِ فاقد حیات در آن می‌لولند که ابزاری باشند برای انتقاد از وضع قانون و اعدام و زندان و ... ‌. فضایی که هوگو می‌آفرینَد، فضای ژورنالیسم است که توان تحریکِ تجربه‌ی هنری (این مبدا و مقصدِ مهمِ داستان) را ندارد.
        

          دلنوشتی زیبا در زشتی و کراهت اعدام. 
        

          کتاب بسیار جذاب و گیرایی بود 
با ریتم کند و تمپو بالا
از خواندن داستان خسته نمیشین و اصلا کسل کننده نیست. 
توصیفات مناسب و دقیق و گیرا.

بخشی از کتاب: 
کاش جامعه با مردم همانند طبیعت با مردم برخورد کند . 
بهتر است که به جای حقوق جلاد ها آن را به معلم ها بدهیم. 
نیاز است جامعه فرانسه با سواد شود. 
ولی جهل از ناآگاهی  اشتباه بهتر است.