یادداشت آناهیتا

        یه تجربه‌ی عجیب و متفاوت بود. از همون خط اول حس می‌کنی داری توی یه خواب مرموز قدم می‌زنی. راوی دوم‌شخص باعث می‌شه خودت رو توی ماجرا حس کنی، انگار تویی که وارد اون خونه‌ی تاریک شدی و داری کم‌کم با یه دنیای عجیب روبه‌رو می‌شی.
هم شاعرانه بود، هم وهم‌انگیز، یه‌جور حس گم‌گشتگی قشنگ داشت. آخرش هم یه شوک خوب، همون‌قدر که انتظارش رو نداری ولی بعدش همه‌چی برات سر جاش می‌شینه.
از اون کتاب‌هایی بود که تمومش کردم ولی هنوز توی ذهنم ادامه داره…