ایده و اون تفکری که پشت کتاب هست جالبه (افسانه سیزیف و گیر افتادن تو دام زندگی و ...) ولی خود کتاب یجوریه. و اصلا نمیتونه اون چیزی که میخواد بگه رو خوب منتقل کنه. یا حداقل رو من تاثیری نداشت و دوست نداشتم
و خیلی خوشحالم تموم شد چون صفحه های آخر رو به سختی خوندم😤 برای من که خیلییی از جاهاش و خیلییی از دیالوگاش که معلوم هم نبود با کی داره حرف میزنه، مبهم و گنگ بود. من این کتاب رو با یه گروه همخوانی کردم. فکر میکردم فقط برای من بعضی جاها و مخصوصا دیالوگها گنگه ولی بقیه ی افراد گروه هم همین نظر رو داشتن.  داستان مخصوصا از اواسط به بعد هیچ کششی برای من نداشت. و باید بگم هیچ لذتی از خوندنش نبردم.
نمیدونم شاید چندسال دیگه بخونمش نظرم درموردش عوض بشه ولی الان در حال حاضر دوست ندارم دیگه حتی چشمم بهش بیفته🙄 
نظر خیلیا که کتابو خوندن اینه که وقتی میخونن احساس میکن شن تو دهنشونه و اینا ولی من اصلا همچین احساسی نداشتم چون توصیفات کتاب اصلا تمیز و شفاف نبود. تا میومدم یکم باهاش ارتباط برقرار کنم باز یه چیز نامفهوم و عجیب غریبی میگفت که اصلا ربطی هم نداشت😐 راستش من که اعصابم با این کتاب بهم ریخت🤷‍♀️
        

          اوایل داستان بسیار جذابه، توصیف موقعیتی چنین غیرقابل باور کارِ سختیه. اواسطش شما هم به رخوتِ شخصیت اول داستان دچار می‌شید.
من ادامه می‌دادم فقط تا ببینم بلاخره چطور تموم میشه، و پایان‌بندی انتظاراتمو کاملا برآورده کرد. "لعنت به عادت کردن..."
        

          «زن در ریگ روان»
نوشته کوبو آبه نویسنده ژاپنی داستانی است در مورد حشره شناسی است که عمری را به جمع آوری گونه های مختلف حشره و مطالعه بر روی زیست بوم آنها کرده ولی خود بسان حشره ای درون گودالی در تل های شنی‌ گیر می افتد.
اثر پذیری نویسنده از کافکا و کتاب «مسخ» او‌به وضوح قابل مشاهده است.
نکته ی جالب توجه تعابیر اولیه نویسنده از «شن» و تشبیه آن به زندگی موقت و فانی انسان هاست که از‌چندین جهت انسان را به یاد عبارت«لدو للموت،وابنوا للخراب) می اندازد.
 دلبستگی به این دنیا یا جهانی که ما خود را در آن محبوس کرده ایم(بخوانید جهان ماده!) آثاری بر روی روح ما دارد که از جمله ی انها،خواری،زبونی و عدم میل به تغییر است.
و تلاش بی وقفه، مستمر و بی ثمر مرد حشره شناس و در نهایت تسلیم این حقیقت شدن که شاید کسانی که رضایت به وضعیت موجود داده اند نیز خیلی پر بی راه نرفته اند انتهای داستان را تشکیل می دهد.
از قوی ترین امتیازات این اثر می توان به صحنه پردازی ها و تحلیل های دقیق،علمی و گاها زبان حال شخصیت اول داستان اشاره کرد، در جایی که در جهان داستان مخاطب تنها و تنها با «شن» مواجه است و نویسنده آنقدر متبحرانه قلم زده که گویی همین عنصر به ظاهر بیهوده هم برای خلق داستانی چنین چند لایه کافی است.
پ:ترجمه ی روان «غبرایی» در لذت بردن از این اثر قطعا بی تاثیرنبوه است.
        

          گاهی هنرمند، هنری را برای سرگرمی خلق می‌کند و گاهی نیز دغدغه‌مند دست به خلق اثر می‌زند. هرچند هنر برای سرگرمی ایرادی ندارد و قابل احترام است امّا هنر دغدغه‌مند برای من به طور بالاخص اثری والاتر است.
کوبو آبه به دلیل قلم متفکر و دارای دغدغه اش نقش مهمی را در ادبیات ژاپن ایفا می‌کند. در دوره ای که جامعه ی ژاپن بعد از جنگ جهانی دوم فرو پاشیده کوبو آبه ظهور می‌کند و راهکاری را بخ مردم ارائه می‌دهد. 
اثر را اگر از لحاظ محتوا بخواهیم بررسی کنیم با مسئله ای روبه‌رو می‌شویم که آلبر کامو درباره ی آن سخن می‌گوید. زندگی کردن و لذت بردن و استفاده از آن تا جای ممکن هرچقدر هم که شرایط سخت باشد. چیزی که این اثر را خاص جلوه می‌دهد، همان است که باعث شده اسطوره سیزیف مهم ترین اسطوره ی دوران بحران و انحطاط بشر مدرن باشد. 
اثر حاصل غرور جریحه دار شده ی جامعه ی ژاپن و دید نا امیدانه ی مردم به زندگیست. مسیری که به دوران اوج ادبیات ژاپن منجر می‌شود و چهره ها و جهان بینی خاصی را به جهان عرضه می‌کند. خالی از لطف نیست که اثر اقتباس شده از این کتاب را نیز ببینیم چرا که با وجوه متفاوتی از داستان و جهان بینی ابزورد ژاپنی روبه‌رو می‌شویم.
خلاصه که دمت گرم آقای کوبو آبه ی عزیز.
        

          اندیشه نویی در این اثر وجود نداره 
کلیشه رنج زیستن؛...همون پر کردن ظرف خالی اگزیستانسیال‌ها که هیچوقت پر نمیشه
زن در ریگ روان یجوری سیزیفه که از خود سیزیف هم سیزیف تره
فعلا کتاب رو تا نیمه خوندم 
روایت جذاب و تحسین برانگیزی داره 
راستی یادم رفت بگم... کتاب رو بخونید ولی موقع خوندن مراقب باشید پوست‌تون تاول نزنه 
احساس میکنم تو دهنم شن جمع شده
ببخشید باید برم آب بخورم 
فعلا؛ بدرود
        

          این کتاب پایان جالبی داره؛ هرچند که دقیقا از جمله‌ی آغازین کتاب میشه پایانش رو به درستی حدس زد.
موضوعش هم نسبتا خوبه
اما ای کاش راوی به جای دانای کل، اول شخص بود. اینجوری قطعا خوانش داستان تا رسیدن به اون اتفاق نهایی، کمتر حوصله سر بر بود.
در نهایت هم فکر می‌کنم بزرگ‌ترین ایراد کتاب، توصیف مکان رخ دادن داستانه. شاید فهمش برای یک ژاپنی ساده‌تر باشه اما من عملا هیچ تصویری جز مشتی شن و ماسه از فضای رخ دادن داستان ندارم و به نظرم نویسنده در این بخش واقعا ضعیف کار کرده.
        

          به نظر من تو این اثر برخلاف اینکه مرد نقش اصلی رو داره، زن نقش مهم‌تری رو ایفا می‌کنه... یه سیزیف مدرن که تمام عمر بدون هیچ چشم‌داشت چندانی شن‌ها رو بیل می‌زنه! مرد شخصیتی پویاست که می‌خواد از این دنیای سیزیف‌وار فرار کنه، اما زن نمونه‌ی چیزی هست که نویسنده می‌خواد نمایش بده!
        

          با این‌که کوبو آبه تو این کتاب هر لحظه یه طعنه و تلنگری می‌زنه اعتراف می‌کنم که تقریبا بعد از خوندن ۵۰ درصد کتاب فهمیدم چه خبره😅صفحات پایانی به‌کُل دیدگاهم رو به کتاب عوض کرد و بخاطر سیلی که خوردم، بعد از تموم شدنش، چندبار برگشتم بریده‌هامو خوندم🤕

بعد از مدت‌ها کتابی خوندم که تمام عناصر داستانش استعاره و‌ نماد بودن؛ شن، مرد، زن، کلبه، روستا و…
داستانِ مردی معلم و حشره‌شناس (نیکی جومپی) که تصمیم میگیره برای کشف حشرات جدید به ساحلی شنی سفر کنه، بلکه بتونه حشره‌ای به اسم خودش در تاریخ ثبت کنه؛ پس تصمیم میگیره چند روزی بمونه و به کاوشش ادامه بده :)

تو این کتاب غیرمستقیم عشق رو به سخره میگیره، عادت‌ها، روزمرگی و حتی آزادی رو مسخره میکنه و زیرسؤال میبره.
میگه که اکثر آدم‌ها دوست دارن با عادت‌ها و‌ روزمرگی‌هاشون زندگی کنن و آسایش و آرامش داشته باشند تا بخوان مسؤلیت بزرگ آزادی رو ‌بپذیرند.
کوبو آبه معروف به کافکای ژاپنی، در 1960 با نوشتن این اثر برنده ی جایزه ی ادبی یومیوری میشه.



❌⚠️هشدار اسپویل: 
•ابتدای کتاب رفتار یک سوسک در شن‌زار رو توصیف میکنه. این سوسک طعمه‌اش رو دنبال خودش می‌کشونه و در شن‌زار گم می‌کنه تا بعد بتونه از لاشه‌اشون تغذیه کنه؛ همین اتفاق برای نیکی هم میفته.
به دنبال شگفتی‌های شن روانه این ساحل شنی میشه و در آخر در گودالی گیر میفته. اول تلاش چندین برابری میکنه، ترفند میزنه، راه‌حل ابتکاری خلق می‌کنه که بتونه فرار کنه؛ اما هرچی میگذره بیشتر تسلیم‌ میشه و در نهایت هم که عاشق گودال میشه! :)
تلنگر اصلی رو وقتی خوردم که می‌تونست فرار کنه اما نکرد. مسئله‌ی فرار نیکی، چیزیه که خواننده رو دنبال خودش تا ته داستان می‌کشونه؛ اما اصل داستان چیز دیگریست.

•همه‌ی انسان‌ها ناخواسته وارد چرخه‌ی زندگی (دنیای شنی) میشن. ولی این‌که ادامه بدن، با امیدهای کوچیک و‌ بزرگ ‌خودشون رو وفق بدن یا زندگی‌شون رو تموم‌کنن (با سم سیانور) دست خودشونه. در نهایت زندگی‌ چیزی جز کشمکشی همیشگی بین امید و‌ پوچی نیست و در نهایت این انسان هست که تسلیم روند پر قدرت طبیعت میشه و خودش رو سازگار میکنه.
هم‌چنین تو زندگی اجتماعیش، باید مثل بقیه رفتار کنه تا طرد نشه.

•مهم‌ترین و‌ بیشترین نقش تو داستان، برایِ شن بود. درین حد‌ که این شن، می‌تونست شخصیت اصلی باشه😁
همه‌جا بود، به همه‌جا نفوذ می‌کرد، در عین زندگی آفریدن (ذخیره‌ی مایه‌ی حیات) زندگی رو‌ هم از بین می‌برد (پوسوندن چوب و‌پلاستیک و‌..)
این شن: 
-استعاره‌ از دنیای پیرامونِ ماست که در نهایت مارو مشغول زندگی بیهوده میکنه.
-استعاره از آرزوهاییست که تموم نمیشن، انقدر زیاد و‌چسبنده‌ان که مارو غرق می‌کنن.
-استعاره از خودِ انسانه؛ زیاد، ریزنقش، بی‌هدف‌ و..
-نماد اتفاقات مختلف زندگیه که همواره در جریان است و گریزی ازشون نیست.
و…

•هم‌چنین تو این کتاب یه شعار مطرح میشه : “خانه‌ات را دوست بدار” که می‌تونه یه شعار سیاسی برای ایجاد امید به زندگی باشه؛ حالا از طریق عشق، مذهب، تولید‌مثل، جاودانگی و ..

و در نهایت، اواخر داستان فلسفه زندگی از دید نیکی اینگونه بیان می‌شه:
🌱از متن کتاب:
نفهمیدم. اما گمانم زندگی چیزی نیست که آدم بتواند بفهمد. همه‌جور زندگی هست، و گاه طرف دیگر تپه سبزتر به نظر می‌رسد. (معادل: مرغ همسایه غاز است )چیزی که برایم مشکل‌تر از همه است، این است که نمی‌دانم این‌جور زندگی به کجا می‌کشد اما ظاهراً آدم هرگز نمی‌فهمد، صرف‌نظر از اینکه چه جور زندگی کند. به هر حال چاره‌ای جز این احساس ندارم که بهتر است چیزهای بیشتری برای سرگرمی داشته باشم. ص ۲۰۲ - ۲۰۳

🌱اگر زندگی فقط از چیزهای مهم ساخته شده باشد, به راستی خانه شیشه ای خطرناکی خواهد بود که کمتر می توان بی پروا دست به دستش کرد. اما زندگی روزمره دقیقاٌ شبیه این عنوان ها (تیتر و اخبار روزنامه) بود. و بنابر این هرکس با دانستن بی معنایی وجود , مرکز پرگارش را در خانه خود می گذارد. ص۹۳-۹۴
        

          *شاید کمی خطر لو رفتن داستان کلی*
زن در ریگ روان داستانی جذاب و مفاهیم عمیقی داره که هر کس بسته به دانش و خلقیات خودش می‌تونه برداشت خاصی ازش داشته باشه. معلمی که حشره‌شناسی نسبتاً آماتور هست تصمیم میگیره آخر هفته به ساحلی بره تا حشره پیدا کنه. اونجا پیرمردی رو میبینه و می‌فهمه برای برگشت دیر شده چون آخرین اتوبوس روز رفته و بنابراین از پیرمرد درخواست می‌کنه که جایی برای موندن بهش معرفی کنه. پیرمرد میگه شاید بتونه جایی براش مهیا کنه. به روستای اون پیرمرد میرن، روستایی که حالت عجیبی داره و یه سری خونه در انتهای گودال‌هایی از شن وجود دارن و البته همین خونه‌ها باعث شده روستا زیر شن دفن نشه و همین اهمیت این خونه های ته گودال رو نشون میده. مرد به داخل یکی از این گودال ها میره که زنی هم اونجا هست. زن باید مقدار مشخصی شن رو داخل ظرف کنه تا به وسیله‌ی طنابی بالا کشیده بشه وگرنه خونه زیر شن دفن خواهد شد. کم‌کم مرد متوجه میشه که از این گودال راه فراری نیست و در واقع اصلا برای خالی کردن همین شن به اونجا آورده شده و این شروع تلاش مرد برای رهاییه.ه
داستان خالی کردن هر روزه‌ی شن شبیه به سیزیف هست و بیهودگی عمل. اینکه زندگی چیه و آزادی چیه و رهایی چیه. داستان جذاب و جالبی هست در کل.ه

یک فیلم ژاپنی سیاه سفید هم از همین کتاب ساخته شده که دیدنش خالی از لطف نیست.ه
        

          کتاب خاصی بود. هرچه جلوتر می رفتم بیشتر با قهرمان داستان همذات پنداری می کردم. اواخر داستان، حس می کردم که این، داستان زندگیِ منه، فقط رویدادها، با موارد مشابه، جایگزین شدند. اما در  عمل، همون اثر رو بر روح دارند.
نمی دونم باید این کتاب رو به کسی توصیه کنم یا نه، خودم این کتاب رو به توصیه استادی، به خاطر توصیفات خوب صحنه اش خوندم اما چیزی که بیشتر من رو جذبش کرد، صراحتش در بیان چیزی بود که من هم، به شکل دیگه، تجربه کرده و می کنم.
آدم بعد از خوندن چنین کتابی، از خودش می پرسه: از کتاب چه چیزی به دست آوری؟ و هیچ جوابی نداره جز اینکه فقط زندگی خودم رو، در پوسته‌ای دیگه، دیدم. این دیدن نه نفعی داشت نه ضرری. شاید فقط تکانه صراحت تلخ و گزنده‌ای که تمثیل داستان برای انسان آشکار می کنه و غم و بیش از اون اضطراب و بی قراری رو در روح و روان به جنون می کشونه. نه، حقیقتا نمی دونم که این کتاب رو توصیه کنم یا نه؟ 
شاید مثل استادم فقط بگم: خیلی خوب حس شن روان رو بیان کرده. ولی نگم که از اون دقیقتر، زندگی خاکستری انسان و توان عادت کردن، پست شدن، حل شدن و فراموش کردنش رو نمایش داده.
        

          در سالی که گذشت من سه رمان #اگزیستانسیالیستی خواندم. بدون هیچ برنامه‌ریزی قبلی! و البته این احتمالا نشان می‌دهد که این فلسفه چطور در قرن گذشته بر ادبیات ملل مختلف از شرق تا غرب تاثیر گذاشته‌بوده‌است. سه رمان این‌ها بودند:
زن در ریگ روان
دمیان
تنهایی پر هیاهو

از این بگذریم که ویکی‌پدیای انگلیسی این سه رمان را در صفحهء رمان‌های اگزیستانسیالیستی از قلم انداخته،‌ پایگاه معتبر #گودریدز صورتی از بهترین رمان‌های اگزیستانسیالیستی جهان را ارائه کرده که برای شناخت آثار اگزیستانسیالیستی بدک نیست. این که میگویم بدک نیست از آن بابت است که تعداد زیاد رمان ها اعتبار این گزینش را زیر سوال می‌برد. به علاوه رمان درخشانی مثل #دمیان را در این صورت در ردیف 213 و مثلا پایین‌تر از "آوای وحش" جک لندن قرارداده! با این که نشانه‌های اگزیستانسیالیسم در دمیان بسیار بارز هستند.
متعجب شدم که چطور تصمیم گرفتم با نوشتن این یادداشت کوتاه اشاره‌ای بکنم به عناصر اگزیستانسیالیستی در چهار رمان زیر:
در ابتدا لازم است یادآور شوم که گاه اگزیستانسالیستی بودن کاملا یک کیفیت خاص ناملموس است که در اثر وجود دارد و اصلا شکل کمی و مرئی ندارد. بنابراین هرگز نمی‌توان با ریختن این عناصر در یک داستان، رمان اگزیستانسیالیستی نوشت.
نخستین عنصر رمان‌های اگزیستانسیالیستی #تنهایی است. شخصیت قهرمان در این گونه رمان‌ها همیشه خود را تنها می‌یابد. این تنهایی عموما به شکل بریدن از پیوندهای خانوادگی هم بروز می‌یابد. همانگونه که در #بیگانه آلبر کامو رمان با خبر مرگ مادر و بی‌تفاوتی راوی آغاز می‌شود.
در رمان "زن در ریگ روان" نوشتهء نویسنده بزرگ ژاپنی #کوبو_آبه شخصیت اصلی به تنهایی در حال سفر برای یافتن حشرات است که درگیر ماجرایی عجیب می‌شود. او همسرش را بی‌خبر رها کرده و در پایان داستان می‌بینیم

بعدالتحریر:
به بهانه سالگرد درگذشت این نویسنده ژاپنی بریده‌ای از بخش‌های ابتدای کتاب را با صدای بنده بشنوید + تصاویر فیلم سینمایی اقتباس شده از این رمان
https://www.aparat.com/v/ioWdb
        

          سری قبل که این کتاب رو خوندم «تلاش برای پیدا کردن معنای زندگی» برام بخشِ چشم‌گیر این داستان بود،
اما این سری به این فکر کردم که بعضی وقت‌ها دست و پا زدنِ بیشتر باعث می‌شه غرق بشی و بدتر افسار زندگی رو از دست بدی!
شاید باید یکم هم تسلیم بود و نگاه کرد…

مرد این داستان که دوست‌داره حشرات مختلف رو جمع کنه، طیِ اتفاقاتی به روستایی می‌رسه، توسط اهالیِ روستا فریب می‌خوره و تو کلبه‌ی یک زن اسیر می‌شه.
چرا اسیر؟ چون این کلبه تو یک گودال شنی قرار گرفته و راه فراری نداره.
مرد متوجه می‌شه که موقعیت کلبه به شکلیه که اگر شن‌های اطرافش رو جمع نکنن ریزش شن می‌تونه باعث مدفون شدنشون بشه، و برای همین هم زن هر روز شن‌ها رو‌ جمع می‌کنه و داخل سطل می‌ریزه و آدم‌هایی از بالای گودال این سطل‌ها رو بالا می‌کشن. و این کار هر روز و هر روز تکرار می‌شه…

بخشی از داستان یک سوالی برای مرد مطرح می‌شه که سوال منم هست،
این‌که ما زندگی می‌کنیم تا شن‌ جمع کنیم یا شن جمع می‌کنیم که بتونیم زندگی کنیم؟!

پی‌نوشت ۱:
آدم به همه‌چیز عادت می‌کنه.

پی‌نوشت ۲:
داستان خیلی جذاب بود مخصوصا بخشِ سومش! ولی ترجمه واقعا بد بود…
        

          شن ... دنیای شنی... شنی که همه چیز هست و هیچ چیز نیست...
شما شن ها رو جمع میکنید تا زندگی کنید، یا زندگی میکنید تا شن ها رو جمع کنید؟؟؟
حکایت زندگی همه ماها همین دیالوگه. آدم هایی که همه در ریگ روان گیر کردیم. در نهایت هم بجای نجات خودمون فقط ب دربند بودنمون عادت میکنیم
        

          رمانی است که هرگز از خواندنش سیر نمی‌شوید. داستان درباره‌ی یک حشره‌شناس است که به امید ثبت نامش در دایره‌المعارف حشره‌شناسی، به دنبال کشف یک گونه‌ی نادر سوسک می‌رود. او بدون اطلاع دادن به کسی، به منطقه‌ای دورافتاده سفر می‌کند، اما در آنجا ربوده شده و به یک تله‌ی شنی(ریگ روان) برده می‌شود. در آنجا، او را با زن تنهایی رها می‌کنند که مجبور است هر روز با او همکاری کند تا از غرق شدن در شن‌ها جلوگیری کند.

این رمان علاوه بر جذابیت داستانی، به مفاهیم عمیق فلسفه‌ی اگزیستانسیالیسم می‌پردازد. در یک جمله، می‌توان گفت که زندگی به خودی خود معنایی ندارد و این انسان‌ها هستند که با انتخاب‌ها و اقدامات خود به آن معنا می‌بخشند. این مفهوم در طول داستان و از طریق تجربیات شخصیت اصلی به خوبی نمایان می‌شود.

علاوه بر این، کتاب «زن در ریگ روان»یک اقتباس سینمایی نیز دارد که به عنوان یک اثر سینمایی شاهکار
 شناخته می‌شود و توانسته است مفاهیم عمیق و فضای منحصر به فرد رمان را به تصویر بکشد. این اثر نه‌تنها از نظر ادبی، بلکه از نظر فلسفی و سینمایی نیز تأثیرگذار و قابل تأمل است.
        

          کتابی فلسفی با تم تمثیلی بسیار قوی، هدف نويسنده بررسی ارتباط بین چند آرکی تایپ مختلف در وجود آدمی بود،داستان روایتی از تلاش بیهوده انسان برای فرار از موقعیتی که درش قرار گرفته،ترس از زندگی و بررسی فردیت،و فرار از مرگه. اشاره به موضوع خوگیری سريع انسان با شرایط ( چه بسا تحمیلی) و فساد درونی فرد در این موقعیت  که شاید برای خودش ملموس نباشه( که قسمت خطرناک هم همین هست) داشت، کشمکش بخش خودآگاه و ناخودآگاه انسان در طول زندگیش میتونه ممکنه منجر به نابودی فرد بشه، تو قسمتی از کتاب برای کارکتر اصلی شرایطی مهيا میشه که بتونه از وضعیتی که درگیرش شده رهایی پیدا کنه ،اما هیچ تلاشی نمیکنه، موضوع عادت و وابستگی و اینکه هر خواسته ی انسان تاریخ انقضا مشخصی داره برای من خیلی غم انگیزه، چون میتونه دمار از روزگار ادم در بیاره، من کتاب رو خیلی دوست داشتم ،اتمسفر جدید و متفاوتی داشت و چون خواننده رو وادار به تحلیل داستان تو ذهنش میکنه و عمق داره بنظرم بتونه توجه خیلی هارو  جلب کنه
        

          کتاب خوبی بود، احساسات نیکی رو خیلی خوب منتقل می کرد، شما با نیکی متعجب می شدید، نگران می شدید، گرم یا سردتون می شد، خسته می شدید، کلافه می شدید و کلا خیلی خوب می تونستید هم ذات پنداری کنید.

داستان عادت کردن به شرایط خاص بود، اینکه اگر توی یه گودال شنی تو جایی که هیچ کس خبر نداره هم زندانی بشید، بعد مدتی شاید دیگه دلتون نخواد که ازش بیاید بیرون... داستان طمع بود، این که اگر طمع کنید ممکنه خیلی چیزها رو از دست بدید، داستان تلاش بود، تلاش برای آزادی تا به دست اوردنش....

کتاب خوبی بود، اما کتابی نبود که همه خوششون بیاد. داداشم بعد از این که خوند گفت از آسیای شرقی کتاب در نمیاد :))
        

          هنر نویسنده در این کتاب روایت خونسرد و‌ به مرور یک وحشت بزرگ است. فلاکتی که کم کم و بعد یکباره روی سر شخصیت اول آوار می شود.
مرد در چاله ای بزرگ دچار روزمرگی و بیهودگی می شود و هر روز باید برای زنده ماندن تلاشی طاقت فرسا انجام بدهد.

شن و ماسه در این رمان معنایی فراتر از جسم مادی پیدا می کند و آنچنان در همه ی منافذ جسم و جان جا می گیرد که به جزیی از زندگی آدم تبدیل میشود.
این کتاب به شدت جذاب و به شدت توصیه شدنی ست😁