قطعا نوشتن از این کتاب سختمه چون اعتماد به نفس متفاوت بودن و داشتن سلیقه‌ی متفاوت رو ندارم
اما این کتاب رو دوست داشتم، چون نثر زهر‌آگین این چنینی در ادبیات فارسی رو دوست دارم
شاید جهان پیرامون زندگی من این‌قدر تاریک و مبهم نباشه، اما باور دارم که این تاریکی‌های واقعی‌ان و در جهان وجود دارن؛ توصیف عشق اروتیک شاید مورد پسند خیلی از کسانی که کتاب دست میگیرن نباشه اما به نظرم واقعیه و در دنیای واقعی وجود داره پس باید خونده بشه
پرده برداشتن از واقعیات ترسناک سیاسی هم همیشه در اعماق وجودم یک زخمی به جا میذاره که دردناکه، اما باید ایجاد بشه و این کتاب نمونه‌های وحشتناکی از این خاطره‌ها رو روایت می‌کنه که کاااش بشه گفت اغراق شده
        

          سلام و درود.
_
در ازدحام این همه ظلمت بی عصا
چراغ را هم از ما گرفته اند
اما من دیوار به دیوار
به سایه روشن خانه باز خواهم گشت
پس زنده باد امید...! 
_
یادداشتی بر اتاق شماره ی 6 از چخوف بزرگ.
_
آمروز پنج شنبه مورخ هفتم اردیبهشت ساعت 9 صبح زنگ در به صدا درآمد. آیفون را برداشتم، کسی که آنطرف آیفون بود گفت پیک هستم، کتاب هایتان را آورده ام. گفتم لطفا بگذارید توی آسانسور و بفرستید طبقه ی چهارم. دل تو دلم نبود. دوست داشتم سریع بسته را باز کنم و به کتاب ها نگاهی بیندازم. چهار کتاب سفارش داده بودم، یکی از آنها اتاق شماره ی 6 بود اثری از پزشکی حاذق، فیلسوف و روانشناس، جامعه شناس، انسان و انسان شناس. بله چخوف را می گویم.
با ولع تمام کتاب را باز کردم تا نگاهی گذار بیندازم و سر فرصت شروع کنم به خواندن. چون قرار بود جایی بروم. همین نگاه گذرا موجب شد شصت صفحه از کتاب را بخوانم. وقتی به خود آمدم، به ساعت نگاهی انداختم و با عجله حاضر شدم تا به قرارم برسم. در حال رفتن بودم که تصمیم گرفتم برگردم و کتاب را همراه خودم ببرم. در حال رانندگی به کتاب فکر می کردم و طعمش را مزمزه می کردم. بعد ازبیست دقیقه رانندگی، تصمیم گرفتم با تاخیر به سر قرار برسم و به کوچه ایی فرعی پیچیدم و زیر سایه ی درختی که نسیم ملایم بهاری برگ هایش را به رقص در آورده بود، ادامه ی کتاب را خواندم.
حالا تصمیم گرفتم من هم مثل سهیل خرسند ساکن اتاق شماره ی 6 شوم.
البته اگر جایی برای من باشد!
ممنونم از چخوف بزرگ برای خلق این اثر ارزنده.
روحت شاد نویسنده ی بزرگ روس. 
        

          من ترجمه مریم حسین نژاد رو خوندم که اصلا خوب نبود.. دلم میخواست به کتاب امتیاز ۳ رو بدم ولی بابت پایان غافلگیرانه اش ۴ میدم
        

          کاش یک نفر پیدا می‌شد و به جای پرداختن به این جدل‌های تاریخی بر سر این که ناصرالدین‌شاه در بازگشت از سفر دوم فرنگ از مدرسهٔ رشدیه در ایروان بازدید کرد یا در بازگشت از سفر سوم، یک رمان جذاب هیجان‌انگیز بر اساس زندگی این مرد می‌نوشت.
این همه گره دراماتیک در حیات این آدم هست و این همه نقطهٔ مناقشه، اما کتابی به نام این آدم گیر اسم‌ها و تاریخ‌هایی است که هیچ نقش اساسی در ماجرای او و آن‌چه برای کودکان این سرزمین کرده، ندارند.
باز هم گلی به جمال حمیدرضا شاه‌آبادی که در «دروازهٔ مردگان»ش جای درستی در صدر -و در عین حال در حاشیه- میان بازیگران داستان به او اختصاص داده است.

«غارتگران با بیل و کلنگ درهای مدرسه را کندند و با نارنجکی که از باروت و زرنیخ ساخته بودند ساختمان مدرسه را منفجر کردند. معلوم شد این بار مقدمات کاملی فراهم آورده‌اند. رشدیه با دیدن این وحشیگری‌ها قاه‌قاه می‌خندید. مفخّم‌الملک، پیشکار ولیعهد که در جشن پایان سال حضور داشت، به رشدیه گفت: «خانه‌خراب! مردم به حال تو گریه می‌کنند، تو می‌خندی؟» رشدیه پاسخ داد: «از آن می‌خندم که این جاهلان نمی‌دانند که با این اعمال نمی‌توانند جلو سیل بنیان‌کن علم را بگیرند. یقین دارم که از هر آجر این مدرسه، خود مدرسه‌ی دیگری بنا خواهد شد».

        

          رمان خرمگس رو میشه درخشان‌ترین نمونه‌ی رمان سیاسی دونست. در کنار این سیاسی بودن، رویارویی و گفت‌وگوی مسیحی و ضدمسیحی هم در تمام داستان دیده میشه. مهم‌ترین ویژگیش اینه که در این بخش کاملا بی‌طرفانه است. هر دو طرف گفت‌وگو رو بدون پیش داوری یا خوب و بد نشون دادن یکی نمایش داده. یک عاشقانه‌ی کمرنگ اما اثرگذار هم در پس زمینه‌ی داستان جریان داره. توصیف صحنه‌ها، حالت چهره، حرکات بدن و نوع گفتار شخصیت‌ها بسیار گویا و زیباست و خواننده همه‌ی اون‌ها رو مثل فیلم در برابر خودش می‌بینه.
داستان در ایتالیای سده‌ی نوزدهم میلادی رخ میده. ناپلئون شکست خورده. ایتالیا به هشت کشور تقسیم شده و در اصل در اشغال اتریشه و پاپ و کلیسا در حال مذاکره و سازش با دشمن هستند. گروه ایتالیای جوان به رهبری ژوزف مازینی تلاش می‌کنه کشور رو متحد و متجاوزان رو بیرون کنه. آرتور؛ یکی از اعضای این گروهه که رابطه‌ی خوبی با کشیش مونتانلی داره اما درگیر ماجراهایی میشه، به دام جاسوسان اتریش میافته و... .
کتاب بیشتر از این که روی شورش یا قیام مسلحانه تمرکز داشته باشه، پیرامون قهرمان داستان یا همون خرمگس می‌گرده. ماجراهایی که بر این فرد گذشته و اون رو به یک انقلابی، به یک خرمگس تبدیل کرده به خوبی در داستان شرح داده شدند. ویژگی جذابش اینه که گذشته‌ی این شخص خطی روایت نمیشه. خواننده در صفحات آخر پی به این موضوع می‌بره و مدام از خودش می‌پرسه چی شد که این آدم اینجوری شد.

رمان خرمگس اسم جذابی نداره. خود من هرگز اونقدری جذب نام و طرح جلدش نشده بودم که خودجوش به سمتش برم. به پیشنهاد یکی از آشنایان خوندم و حالا میگم اگر طرفدار داستان‌های سیاسی، تاریخ اروپا، تقابل دین و ضددین، عاشقانه‌های یواش و کلا طرفدار کتاب هستید، از دستش ندید.

از این کتاب یک نسخه‌ی صوتی با صدای آرمان سلطان‌زاده هم موجوده که اصلا وااای!


نکته‌ی آخر:
چرا خرمگس؟! افلاطون میگه سقراط خرمگسی بود که اسب بی‌حس آتن رو آزار می‌داد و تلاش می‌کرد بیدارش کنه. 
در این تشبیه خرمگس کسیه که دیدگاه‌های عموم جامعه و شیوه‌ی اداره‌ی کارها رو به چالش می‌کشه. خرمگس، تلنگری برای همه است. او همه رو تحت تاثیر قرار میده حتی اگر در عمیق‌ترین خواب‌ها باشند.

برش‌هایی از متن:
***
ما مرتدین بر این عقیده‌ایم که اگر مردی ناگزیر از تحمل چیزی است، باید آن را به بهترین وجهی تحمل کند؛ و اگر در زیر آن پشت دو تا نماید، وای بر احوال او. اما یک مرد مسیحی، مویه‌کنان، به خدا یا مقدسین خود روی می‌آورد؛ و اگر آنان یاری‌اش ندادند، متوجه دشمنان خود می‌شود؛ او همیشه قادر به یافتن پشتی است که بار خود را بر آن انتقال دهد.
***
برای انسان، عشقی والاتر از آن نیست که به‌خاطر یارانش دست از زندگی خود بشوید.
***
آیا هرگز از خاطرتان نگذشته است که شاید آن لوده‌ی تیره بخت نیز روحی داسته باشد-روحی زنده در تلاش انسانی- که در جثه‌ی بد منظری به نام جسم مقید شده و ناگزیر به بندگی است؟ به روحی فکر کنید که از سرما می‌لرزد و از شرم و تیره روزی در برابر همه‌ی آن مردم دم فرو می‌بندد- روحی که نیشخند‌های مردم را که همچون تازیانه‌ای چاک می‌دهد، احساس می‌کند.
***
در مبتذل گوئی‌های تند خرمگس نکته‌ی چنان غیر قابل مقاومتی وجود داشت که حتا آنان که از وی نفرت داشتند و ملامتش می‌کردند، همچون پرحرارت ترین هواخواهانش از همه‌ی هجو‌های او شدیداً به خنده می‌افتادند.
        

          این کتاب به همه پرسش‌هایی که توی طول فیلم دون ذهن خواننده رو درگیر می‌کنه پاسخ می‌ده. در حین خوندن کتاب فکر نمی‌کنیم که تکنولوژی آدم‌ها برای آینده‌ای که به تصویر کشیده شده ابتداییه و منطق داستان عجیب به نظر نمیاد. من عاشق نقل قول‌هایی هستم که در طول کتاب از کتاب مقدس بنی جزریت نقل می‌شه
        

          این کتاب شروع سری کتاب هانیباله که ما با گذشته و بچگی هانیبال لکتر روبرو میشیم
کتاب جذابی میتونست باشه اگه ترجمه خوبی داشته
متاسفانه ترجمه فراتر از بده و کاش کاش کاش یه روز بتونیم این کتابو با یه ترجمه خوب داشته باشیم
        

          چقدر تنهایی امام آزاردهنده بود. قلبم مچاله شد.
مدام شعار  "ما اهل کوفه نیستیم علی تنها بماند " در سرم تکرار میشد. 
کاش مردم کوفه ، اهل کوفه نبودند 
        

          وقتي نابغه‌اي حقيقي در دنيا پيدا مي‌شود مي‌توانيد او را از اين نشانه بشناسيد: تمام ابلهان عليهش متحد مي‌شوند.- جانتن سويفت
وقتي با اين جمله به عنوان مقدمه كتاب "اتحاديه ابلهان" رو به رو مي‌شويد خود به خود حس جذابي به آدم دست مي‌دهد و مشتاق خواندنش مي‌شود.
ايگنيشس رايلي فردي كه نميتواند با زمان و مكاني كه در آن زندگي مي‌كند كنار بيايد. تقريبا از همه چيز شاكي است و با تفكرات خاص خودش و نوشته هاي فوق العاده اش سعي در تغيير دنيا دارد
با مادرش، صاحب كارش، خلاصه هركسي كه دور و اطرافش هست مشكل دارد. فقط يك نفر او را درك ميكند و تا حدي شبيه اوست. دختري به نام ميرنا كه زماني با هم هم دانشگاهي بودند. البت ايگنيشس به ظاهر با او هم مشكل دارد.
نامه هاي اين دو براي هم و يادداشت هاي روزانه ايگنيشس فوق العاده زيبا و جذاب هستن. بسياري از جاهاي كتاب مجبورين با صداي بلند بخندين!
پايان كتابم خيلي خيلي به من چسبيد. در طول مطالعه واقعا برام سوال بود كه چطور ميخواد تمومش كنه و وقتي آخرشو خوندم خيلي لذت بردم
از دستش ندين!
        

          آن‌قدر نام این کتاب را شنیده بودم که با توقع بالا شروع به خواندن آن کردم و احتمالا همین امر سبب شد که از "چشمهایش" لذت  کافی را نبرم.

موضوع کتاب موضوع منحصر به فردی است و در کل تعلیق‌های خوبی دارد. در بخشهای نخست کتاب 
هر فصل که پیش می‌رفت حس می‌کردم مطلب دیگری برای عرضه وجود ندارد، اما داستان ادامه پیدا می کرد. 
نکته ی آزار دهنده این است که  شخصیت‌های کتاب  به خصوص شخصیت زن داستان روزنامه‌ای هستند.
گویی خود نگارنده هم متوجه این قضیه می‌شود و در صفحه‌ی۱۳۷ از زبان فرنگیس به این مساله اذعان می‌کند.
اگر این تناقض فقط در شخصیت زن هویدا بود می‌شد گفته‌های زن را در قبال تناقض‌های درونی خود قبول کرد و آن را جزئی از  شخصیت‌پردازی نویسنده دانست؛ اما این تناقض‌گویی‌ها در شخصیت ناظم و مادر دختر هم به شدت به چشم می‌خورد. شخصیت‌ها لنگ‌در هوا هستند و در هر قسمت از داستان توصیفاتی گاه ضد و نقیض درباره آنها می‌خوانیم.
نگارنده سعی دارد شخصیت‌هایی خاص طراحی کند، از این رو دچار اغراق و در خیلی جاها دچار تناقض می‌شود. 

قلم بزرگ علوی به شدت روان و سهل‌خوان است. اما در خیلی جاها لحن داستان شبیه داستان‌های پاورقی  است و این به شدت برای من آزار دهنده است. 

مطلب دیگری که باید به آن توجه کرد رویکرد ضد دیکتاتوری( بخوانید ضد رضاخان‌ی) رمان است که احتمالا در زمان چاپ رمان، باعث تاثیرگذاری و جذاب بودن آن شده است. اما برای خواننده امروز ارزشی ندارد.

درباره‌ی اینکه بزرگ علوی را در زمره‌ی نویسندگان جریان ساز داستان‌نویسی ایران می‌دانند بحثی ندارم، اما بدانید که در چشمهایش به هیچ وجه با یک شاهکار طرف نیستید. اگر قصد دارید این کتاب را بخوانید، سطح توقع خود را پایین بیاورید.