جهانا سراسر فسوسی و باد
به تو نیست مرد خردمند شاد

ویژگی مهم این کتاب، معنی ابیات، ریشه‌شناسی کلمات، ذکر حاشیه‌های تحقیقی -تاریخی و البته گزینش دقیق ابیات شاهنامه است.
      

        شروع خوبی داشت.
یه مقدار حتی این امید رو داد که شاید قراره بخشی از ماجرای آشیل رو توی این داستان ببینیم که خب باید دید در ادامه چه اتفاقی می‌افته.
بخش خوب ماجرا این بود که بالاخره تیم دوستان ایلیا قراره کاری بکنن و حضورشون صرفا تزئین غذای اصلی نیست.
حالا باید دید در ادامه چی می‌شه.
      

        مشکل اصلی طلسم سایه، شخصی منفی اونه.
شخصیت منفی با این هدف طراحی شده که بشه بهش حق داد. شرارتش قرار بوده دلیل داشته باشه؛ اما در نهایت چیزی که می‌بینیم اون‌قدر عمیق نیست که بتونه ریشه چنین نفرتی باشه و باعث چنین شرارتی بشه.
      

        این قسمت درواقع یه طنگ تفریح بود بین وقایع داستان اصلی.
توی انیمه بهش می‌گن «فیلر» اینجا چی بهش می‌گن رو نمی‌دونم.
سه ویژگی اساسی داشت این قسمت، اول که بانمک بود.
دوم که به‌نظرم خیلی مهمه، توسعه قدرت‌های قهرمان داستان بود. الان سوال اساسی برای من اینه که دقیقا قدرت‌های ایلیا چی هستن؟ هر قدرتی می‌تونه داشته باشه یا محدودیت‌هایی وجود داره؟ نظام جادویی معنی داره توی اثر؟
و سومین مورد، اگر درست خاطرم باشه از اینجا به بعد شخصیت ایلیا و اون یکی رفیقش، مرتضی، داره با هم قاطی می‌شه.
      

        تا اینجا یکی از بهترین قسمت‌هایی بوده که خوندم.
امیدوارم این روند ادامه پیدا کنه.
+ در گوشی: (بیست قسمتی که اومده رو تموم کردم و می‌دونم این روند ادامه پیدا می‌کنه یا نه!)
      

        این دو قسمت رو خیلی دوست نداشتم.
خیلی نمی‌خوام روی منطق و روند کار ریز بشم. اما در کل زیادی کلیشه و دم‌دستی بود. خود این روند آشوب در شهر و سر رسیدن قهرمان...
البته برای کسی که هنوز خیلی اثر با این تم ندیده و نخونده، طبیعتا جذاب‌تر خواهد بود.
یکی از مشکلات بالا رفتن سن همینه، کم‌تر چیزی برات اصیل و تازه است. : ))))
      

        این شماره تغییر جالبی داشت و خیلی ساده با اولین تصویر متوجه این تغییر می‌شیم.
طراح عوض شده بود. وقتی این تغییر رو دیدم سریع رفتم سراغ نام طراح و دیدم که دقیقا همینه.
البته از شماره بعد گویا جناب محمد باز طراح کار می‌شن.
این رو هم اضافه کنم که هر کدوم از این طراح‌ها ویژگی‌های خاص خودشون رو دارن. شاید بگیم سبک. جناب محمد تا اینجایی که دیدم طراحی تمیزی دارن و البته توی قاب‌بندی و انتقال حس با استفاده از امکاناتی که قاب در اختیارشون می‌ذاره، چیره‌دست هستن.
از اون طرف دو طراح بزرگوار این شماره، روی لحظات انسانی یا بگیم حس‌انگیز دقت ویژه‌ای دارن.
خلاصه که مقایسه طراحی‌ها در کنار هم برام واقعا جالب بود.

نظر شخصی: جلد شیش از پس اکشنی که انتظارش رو داشت، خیلی خوب برنیومده بود.
      

        این شماره بالاخره پاسخ بعضی از سوال‌های اساسی داستان رو داد.
و اینکه از ارتباط کار با بخشی از فرهنگ دینی‌-مذهبی هم لذت بردم. اون قدر گل‌درشت نیست که توی چشم بزنه و استفاده‌اش هم در خدمت داستانه.
      

        شروع خوبی داشت.
طراحی عالی بود و انتخاب قاب‌ها برای روایت به‌درستی کار می‌کردن. هیچ‌جا احساس بریده‌بریده بودن داستان رو نداشتم و لحظات بین قاب‌ها رو به‌راحتی می‌شد درک کرد.
جهانی که می‌سازه جهان جالبیه. البته امیدوارم که در نهایت مشخص کنه که آیا در تخیلات شخصیت اصلی داریم سیر می‌کنیم و نقطه‌نظر روایت از نقطه‌نگاه همین شخصیته یا اینکه واقعیت جهان موجود، واقعیت دنیاییه که موجودات عنصری و حیوانات سخنگو در اون حضور فعال دارن.
ماجرا و مشکل درون خانواده رو هم خوب به تصویر کشیده بود.
      

        ذات اینکه بر اساس شاهنامه کمیک یا پی‌نما بسازیم، حرکت خوب و قابل‌ستایشی است.
اما... اصولا وقتی شما یک اثر رو از قالب هنری اولیه به قالب هنری دیگری می‌آورید، طبیعتا با امکانات، محدودیت‌ها و... تازه‌ای روبه‌رو می شید که بر اساس اون باید با داستان و شکل روایت برخورد کنید. حاصل این برخورد و انتخاب در شیوه روایتِ متناسب با قالب هنری تازه، ارزش افزوده‌ای متناسب با همین قالب جدید خلق می‌کنه؛ که سرتاسر این اثر به دنبالش بودم و چیزی نیافتم.

در کل، در این قحطی آثار درخور، اثر خوبیه. طراحی قابل‌قبولی داره. هرچند لحن اثر به‌نظر می‌تونست روان‌تر باشه.
      

        برای آشنایی با کمیک، امکاناتش و البته شیوه‌هایی که داره استفاده می‌شه به‌شدت مفیده.
درک خوبی از بخش های مختلف کمیک می‌ده. اما اگر دنبال آموزش نوشتن یا طراحی کمیک هستید، بعیده جواب خیلی خوبی براتون داشته باشه.
همچنان تا جایی که می‌دونم در این حوزه از هنر به‌شدت از نظر کتاب‌های آموزشی ضعیف هستیم.
      

        خیلی خب. کار رو دوست نداشتم. به دو دلیل اصلی که البته دلیل دوم خودش سه مورده. دی:

اولیش اینه که سلیقه‌ام نبود. که بقیه دلایل برای توجیه همینن. : ))))

اما دوم:  سه تا مشکل داشتم باهاش.
اولیش این بود که حداقل نتونست موضوع کار رو به من بفروشه. حالا مشکل از منه که با وجود تلاشش خریدار موضوع نشدم یا مشکل از اثره که نتونست موضوعی که درباره‌اش بحث می‌کنه رو اون‌قدر به مرکز توجه بیاره که بگم: «آها. شاید اصلی‌ترین مشکل دنیا این نباشه، ولی بذار ببینم چی می‌شه.»؟

مورد دوم بازی‌ای بود که توی دیالوگ‌ها رخ می‌داد و تنش می‌ساخت. منتها اول اینکه یکی دو بار یک ترفند کار می‌کنه. کل اثر رو روی یه ترفند بالا آوردن طبیعتا اون ترفند رو لوس می‌کنه. و اینکه از یه جایی به بعد دست نویسنده، رو می‌شه که اوکی حالا قراره از اینکه رنگ آبی رنگ مورد علاقه شخصیته هم یه بامبولی دربیاره. و کاملا قابل پیش‌بینیه که چه بامبولی قراره دربیاره. چون هزار بار این کار رو کرده تا اینجا.

مورد آخر هم اینکه هیچ‌جا با شخصیت‌ها همدلی نداشتم. یعنی یک بار هم نشد که بگم، عه راست می‌گه چرا بقیه به این بنده‌خدا حمله می‌کنن؟ در صورتی که حداقل از نظر من، نکته این نوع نوشتن اینه که هر بار با چرخش ماجرا و تغییر قربانی و... من خواننده باید برگردم به حرف قبلیم و بگم: «نه، انگار حق با اینم هست.»

خلاصه این اثر کلا چیز جدیدی برای ارائه نداشت. چیزهای قدیمی‌ای هم که استفاده کرده بود، شکل کاملی نداشتن.

برای همین 2.5 دادم. یعنی دقیقا روی خط. می‌شه خوندش، ولی احتمالا توی همون زمان کارهای بهتری هست که جای این کار سراغش برم.
      

        کتاب عجیبیه.
از طرفی بخش‌هاییش اون‌قدر یک‌نواخت می‌شد و بدون اتفاق جلو می‌رفت که فقط خط اول هر پاراگراف رو می‌خوندم و دیالوگ‌ها رو. از طرفی یک سوم انتهایی داستان رو نه کلمه‌به‌کلمه که حرف‌به‌حرف خوندم و حتی احساساتم رو خیلی شدید درگیر کرد.

درسته که یک‌جاهایی یک‌نواخته، و یا خیلی شدید تلخی مواجهه جامعه آمریکایی با سیاه‌ها رو به کاممون می‌ریزه، اما آخر هنر مگر قرار نیست احساس رو برانگیزه؟ خب توی این مورد کارش رو خیلی خوب انجام می‌ده. در حدی که با وجود مونث بودن تمام کاراکترهای اصلی داستان، اون‌قدر ماجرا رو برای من درونی کرد که نزدیک بود گریه کنم. :)

درباره درونمایه کار هم اگر بخوام چند خطی بنویسم، درواقع مواجهه پاک‌ترین و معصوم‌ترین موجود خلقت، یعنی بچه‌ها است با جهان تاریک آمریکایی دهه شصت. روش زیبایی که استفاده می‌کنه هم اینه که ما رو شبیه به همون دخترها با تبعیض‌ها و ... آشنا می‌کنه. موعضه نمی‌کنه. حتی در ابتدا مبارزان سیاه رو آدم‌های عجیبی نشون می‌ده که نمی‌شه درکشون کرد. اما هر قدر جلوتر می‌ریم بیشتر با دلایل وجود چنین آدم‌هایی آشنا می‌شیم و بیشتر زنی رو درک می‌کنیم که دخترهاش رو رها کرده و رفته.
البته از نظر من، نگاهش به زن، نگاه درستی نیست. همون نگاه افراطی فمنیستی موج سوم رو داره. زنی که نه خانه‌دار، بلکه یک مادر باشه رو هم به رسمیت نمی‌شناسه. هرچند در کل سعی می‌کنه در آخر این دو نقش رو تا حدودی با هم آشتی بده اما ناتوانه و الگویی که ارائه می‌ده، الگوی کاملی نیست؛ هرچند می‌شه بهش احترام گذاشت.
      

        حاصل خواندن کتاب روایت، رسیدن به دو اصل مهم و بنیادین است.
1. همه جا روایت هست.
2. هر روایت، معنایی دارد.

بخواهم واضح‌تر بگویم:
اصولا ذهن ما ذهن روایت‌جویی است. در این حد که یک عده به دنبال روایتِ خارج از قواعد فعلی و انسانی می‌گردند. مثلا آیا رقص مرغ‌کریچ‌ساز نر و آن تزئین لانه هم روایتی در خود دارد؟
و هر روایت، جدای از آنچه روایت می‌کند، خود حاصل/سازنده دیدگاه و نگاهی است. اینگونه است که روایت من از کودک کار می‌تواند فخرفروشانه و حاصل زندگی تجملاتی من باشد که کودک در آن سوژه دست‌چندمی روایت است و من و عمل من روایت دست بالا است. یا نگاه شما به همان کودک که از فرم روایت، کانونی‌سازی، زاویه نگاه و... حاصل می‌شود، معنایش این باشد که کودک کار محق و طلبکار باشد از من و شمایی که حق او را پایمال کرده‌ایم؛ یا در وجهی بالاتر، من/شما و کودک کار یکی باشیم و...
      

        بلیم هم از نظر داستانی سنگینه و هم از نظر شکل و سبک طراحی. جهانی که ارائه می‌ده هم تاریک و عمیقا درهم‌کوبیده‌شده است.
فضای تاریکی داره و از لحظه اول مخاطب رو وسط نبرد خون‌آلودی می‌اندازه که هدفی برای اون شاید نشه پیدا کرد؛ حداقل در این جلد.
بی‌رحمی و تلاش برای بقا در اون خیلی خشن به نمایش گذاشته می‌شه و مهربانی و نوع‌دوستی مثل، انسان حقیقی، در اون کمیابه. برای همین مهربانی در این اثر خیلی به چشم می‌آد. چون کمه و نایاب.
اما داستان چیه؟
راستش درک داستان در بلیم خیلی ساده نیست. دیالوگ‌ها کم هستن و ما هم مثل شخصیت اصلی درگیر جست‌وجویی می‌شیم که از ادامه اون تصویر روشنی نداریم. تنها یک چیز مشخصه، اینکه شخصیت اصلی به‌دنبال ژن خالص انسانیه. چرا؟
چون سال‌ها گذشته و ما آینده‌ای رو می‌بینیم که انسان‌ها تغییر کردن. حداقل از نظر ژنتیکی انگار اصلاحاتی داشتن یا شاید جهش‌هایی، برای همین انسان خالص در دسترس نیست. پس برای یافتنش باید سفر درازی رو به جون خرید. اما چرا به این انسان نیازه؟ حداقل در جلد اول خیلی واضح درباره‌اش صحبت نمی‌شه. هرچند اشاراتی می‌شه اما باید گفت جلد اول بلیم، آغاز سفر رو به تصویر می‌کشه. سفری در جهانی طبقه‌طبقه و آهنی که هیچ آسمانی تا هزاران طبقه بالاتر وجود نداره.
در این جهان، موجودات سیلیکونی انسان ها رو شکار می‌کنن (هنوز نمی‌دونیم چرا) و سرپرستی که معمار این دنیای آهنیه هم نیروی دیگریه که هر گونه مزاحمی رو نابود می کنه.

در آخر باید بگم چیزی که عمیقا من رو تحت تاثیر قرار داده، طراحی جهان و این دنیای تاریکه. حتی اگر داستانش جذبتون نکرده، چند صفحه‌ایش رو نگاه بندازید.