یادداشت محمد فائزی فرد

        بلیم هم از نظر داستانی سنگینه و هم از نظر شکل و سبک طراحی. جهانی که ارائه می‌ده هم تاریک و عمیقا درهم‌کوبیده‌شده است.
فضای تاریکی داره و از لحظه اول مخاطب رو وسط نبرد خون‌آلودی می‌اندازه که هدفی برای اون شاید نشه پیدا کرد؛ حداقل در این جلد.
بی‌رحمی و تلاش برای بقا در اون خیلی خشن به نمایش گذاشته می‌شه و مهربانی و نوع‌دوستی مثل، انسان حقیقی، در اون کمیابه. برای همین مهربانی در این اثر خیلی به چشم می‌آد. چون کمه و نایاب.
اما داستان چیه؟
راستش درک داستان در بلیم خیلی ساده نیست. دیالوگ‌ها کم هستن و ما هم مثل شخصیت اصلی درگیر جست‌وجویی می‌شیم که از ادامه اون تصویر روشنی نداریم. تنها یک چیز مشخصه، اینکه شخصیت اصلی به‌دنبال ژن خالص انسانیه. چرا؟
چون سال‌ها گذشته و ما آینده‌ای رو می‌بینیم که انسان‌ها تغییر کردن. حداقل از نظر ژنتیکی انگار اصلاحاتی داشتن یا شاید جهش‌هایی، برای همین انسان خالص در دسترس نیست. پس برای یافتنش باید سفر درازی رو به جون خرید. اما چرا به این انسان نیازه؟ حداقل در جلد اول خیلی واضح درباره‌اش صحبت نمی‌شه. هرچند اشاراتی می‌شه اما باید گفت جلد اول بلیم، آغاز سفر رو به تصویر می‌کشه. سفری در جهانی طبقه‌طبقه و آهنی که هیچ آسمانی تا هزاران طبقه بالاتر وجود نداره.
در این جهان، موجودات سیلیکونی انسان ها رو شکار می‌کنن (هنوز نمی‌دونیم چرا) و سرپرستی که معمار این دنیای آهنیه هم نیروی دیگریه که هر گونه مزاحمی رو نابود می کنه.

در آخر باید بگم چیزی که عمیقا من رو تحت تاثیر قرار داده، طراحی جهان و این دنیای تاریکه. حتی اگر داستانش جذبتون نکرده، چند صفحه‌ایش رو نگاه بندازید.