“من هستم. هستم‌،‌ وجود دارم‌،‌ فکر می‌کنم‌،‌ بنابراین هستم؛  چرا فکر می‌کنم؟ نمی‌خواهم بیشتر از این فکر کنم‌،‌ چون فکر می‌کنم که نمی‌خواهم وجود داشته باشم‌،‌ زیرا …! ”

  " بریده ای از  متن کتاب"
        

          《 وقتی شروع می کنی به دوست داشتن کسی  ، وارد معرکه شده ای. باید انرژی داشته باشی، دست و دل باز باشی ، کور باشی... اولش حتی لحظه ای هست که باید از روی یک پرتگاه بپری؛ اگر فکر کنی،نمی پری. می دانم دیگر هیچ وقت نخواهم پرید.》
        

          شخصی به من توصیه کرد که اگر احساس می‌کنی با نیهیلیسم مواجهی شاید این کتاب بتواند کمکی کند.
حدودا نیمی از کتاب را خواندم و آن را ادامه نخواهم داد.
داستان تاریخ‌پژوهی است که زندگی کسل‌کننده خود را با لحنی آهسته توضیح می‌دهد.
غیر از توصیفاتی انگشت‌شمار که از نقطه نظر جالبی بیان شده بودند، که بهترینشان را به عنوان بریده ذکر کردم، برای من کتاب جالبی نبود. شاید به این دلیل که افراد معمولا دوست ندارد از پوچی نهفته در زندگی روزمره بشنوند، هر چند خودشان به آن دچار باشند.
        

          با یک پژوهشگر تاریخ همراه می‌شویم و او آن‌طور که چیزها را می‌بیند یا وجودشان را حس می‌کند، برایمان روایت می‌کند. خبری از داستان نیست و کتاب بسیار خسته‌کننده است. ممکن است گاه دغدغه‌های وجودی نویسنده جالب باشند. مثلاً:

«همه‌چیز عبث است، این باغ، این شهر و خودِ من. اگر زمانی به آن پی بردیم دل‌مان آشوب می‌شود و همه‌چیز شروع می‌کند به موج خوردن، مانند آن روز... : این همان تهوع است»
        

          خیلی کلی و سرسری مطالعه کردمش . خب هر کسی سلیقه ای دارد. متوجه شدم که از این نوع کتابها اصلا خوشم نمی آید در حالی که می تواند برای بسیاری از انسانها کتاب جذاب و پرمفهومی باشد.
        

          " پس آیا آدم می تواند وجودش را توجیه کند؟ فقط یک خرده؟ خیلی احساس کم دلی می کنم. نه آنکه امید زیادی داشته باشم. ولی به کسی می مانم که پس از سفری در برف به کلی یخ زده است و یکباره وارد اتاق گرمی می شود. به گمانم دم در بی حرکت می ماند، در حالی که هنوز سردش است، و لرزهای کند به تنش می افتد. "

داستانی درباره ی فکر کردن به " وجود داشتن "

با آنتوان روکانتن می شود به " وجود " ریشه های سیاه درختان فکر کرد.