توی این کتاب به جزئیات خوب پرداخته شده. فقط کنار اومدن با اسامی زیادی که توی داستان هست، یه مقدار سخته...
-
بهخوان عزیز توی چالش اخیر گفتن که جزو کتاب‌های پلیسی دسته بندی میشه. اما بنظر من هدف نویسنده چیز دیگه‌ای بوده.
نظر شخصی و برداشت من اینه که نویسنده میخواسته قدرت تلقین و تاثیر حرف‌های دیگران رو توی این داستان به نمایش بکشه.
و الا صرفا به خاطر رخ دادن یک قتل و حضور کمرنگ پلیس یکی دو جای داستان، نمیشه گفت داستان پلیسی هستش... (شاید هم برداشت بنده اشتباه باشه🤷🏻‍♀️)
-
ولی نویسنده به شدت توی معمایی پیش بردن داستان قوی هستن، طوریکه حتی کتاب تموم شد، آخرش معلوم نشد کار کی بوده😂🤦🏻‍♀️
احساس می‌کنم توی این مدت نشسته‌ام از فیلم‌های آقای فرهادی نگاه کردم... انقدر که چند صفحه آخر توی ذوقم خورد.

        

          به نام او...

کتاب را اگر قرار باشد به عنوان ژانر پلیسی مطالعه کنید آنقدر اعصاب خورد کن می‌شود که فکر می کنید چرا خواندم و چرا نمی‌فهمم چه خبر شده و اصلا این افتضاح چه بود و از این دست اعصاب خوردی‌ها
اما
پیشنهاد می‌کنم از بعد روانشناختی و جامعه‌شناختی کتاب را دست بگیرید و شروع به مطالعه کنید، در این صورت با یک شاهکار روبه‌رو می‌شوید که غیر ممکن است بتوانید کتاب را زمین بگذارید. اصلاً معرکه
تعریفی از روابطی که در یک جامعه شکل می‌گیرید و شاید برای ما عجیب باشد اما اگر در آن موقعیت باشیم بسیاری از این رفتارها را به طور ناخواسته انجام خواهیم داد. و شاید همین حالا رفتارهای عجیبی هست که جامعه ما را به سمت انجام آن کشانده اما خودمان متوجه آن‌ها نیستیم...
        

          بلد نیستم ادبی بنویسم و کلمات قلمبه سلمبه به کار ببرم .
همینقدر بگم که کتاب جالبی بود ، عاشق تموم کارکتر ها شدم  ، درسته که تا آخر کتاب قاتل پیدا نشد اما خب هدف هم پیدا کردن قاتل نبود.
نتیجه ای که از کتاب گرفتم این بود :
حرف های دیگران و شایعات چه راحت کسی که صاحب اندیشه و قدرت فکر نیست رو به هر سمت و سویی که میخواد میکشه. 
و حتی تاثیر تزریق اون اندیشه ممکنه به قدری زیاد باشه که مثل رامونِ کتابمون تبدیل بشیم به آدمی که نباید.
😅حال و روز این روزای بعضی هامون !!!!
        

          با رامون و بقیه اهالی ده از بالاسر دختری که به طور فجیعی کشته شده تو همه ده و تو چند خونه و محف و حتی فکر شخصیت‌ها گشتیم و چرخیدیم به امید اینکه قاتلش رو پیدا کنیم. اما اون چه که کمترین اهمیتی داشت هویت قاتل بود. قاتلی که شاید تمام مدت تو همون ده بود و با زیرکی هیچ نشونه‌ای بروز نداد که بهش شک کنیم. حتی انگیزه‌اش رو هم نفهمیدیم. اما در این بین، دیدیم که وقتی اراده جمعی یه عده آدم دورافتاده از تفکر و تعقل بر هدفی قرار بگیره، هیچ چیزی مانع اونها نمیشه. حتی عقلای جمع هم یا نمی‌تونن مانعش بشن یا به حسب تجربه می‌دونن هر تلاشی بی‌فایده‌اس و سکوت می‌کنن. 
چه صحنه آشنایی!
        

          رمان "عطر خوش مرگ" با تِم جنایی معرفی می‌شود. 
نویسندهٔ کتاب گی‌یرمو آریاگا خوردان است که فیلمنامه‌های خوبی چون "۲۱ گرم" و "بابل" را در کارنامهٔ خود دارد. 
رمان با توصیفات زنده و مرتبطی که می‌دهد فضا و فرهنگ مکزیک را خیلی خوب به تصویر می‌کشد؛ به‌طوری‌که خواننده رمان را مثل فیلمی توی ذهنش می‌بیند. 
تعلیق و کششی که داستان در پیدا کردن قاتل ایجاد کرده نیز خواننده را تا انتها همراه خود می‌کشد. داستان با ریتم خوبی پیش می‌رود و دیالوگ‌ها لحن دارند. ترجمهٔ روان و خوش‌خوان محمدرضا فرزاد هم لذت خواندن کتاب را دوچندان کرده است.
🔻 ادامهٔ یادداشت ممکن است داستان را لو دهد:
اگرچه داستان پیرامون قتل زنی می‌چرخد اما درون‌مایه و خط داستان بیش از آن که در انتها به قاتل برسد، به شایعه‌پراکنی، سوء‌ظن و مرگ شخص بی‌گناه مرتبط می‌شود. 
دوست داشتم شخصیت گابریلا نقش بیشتری در رقم زدن پایان داستان ایفا می‌کرد. همچنین جا داشت به دوراهی سختی که شخصیت در آن قرار گرفته بود بیشتر پرداخته می‌شد.
        

          بدون هیچ مقدمه‌ای داستان شروع می‌شه: یه جسد پیدا شده!
رامون که یه مغازه‌داره جسد یه دختره رو پیدا  می‌کنه و در حالیکه که فقط یکی دوبار دیدتش مردم شایعه می‌کنن که این دختره که مرده، آدلا، دوست‌دخترش بوده.
رامون هم تحت تاثیر قرار می‌گیره و به هیچ‌کس نمی‌گه که این اطلاعات درستی نیست. که آدلا دوست‌دخترش نبوده. احساس مسئولیت می‌کنه و حسابی در نقشش فرو می‌ره.
ما روند پخش این شایعه رو در بین آدم‌ها می‌بینم و داستان‌های کوچکشون رو می‌شنویم. شخصیت‌ها رو بیشتر می‌شناسیم و با درونشون آشنا می‌شیم. کتاب شبیه باقی داستان‌های جنایی نیست. فقط یه روایته که قتل آدلا مسائل کتاب رو به هم وصل می‌کنه. به همین دلیل مطمئن نیستم که اصلا جنایی باشه یا نه.
+ نویسنده‌ش فیلنامه‌نویس فیلم‌های معروف و جالبی مثل بابل و ۲۱ گرمه!
        

          داستانی طنز درباره گروهی در جنگ ایران و عراق که باید با قاطر آذوقه و مهمات رو به رزمنده ها برسونن.
کتاب طنز خوب و نثر روون و ساده ای داشت و خسته کننده نبود فقط بعضی قسمت ها اغراق شده میومد که باز هم بد نبود. 
برای نوجوانان خوندنی تره.
        

          مجموعه داستان فوق‌العاده عالی با مضمون عشق و خیانت و جدایی و هوس و مشکلات زناشویی.
تمامی داستان ها عالی هستن و نویسنده با قلمی بسیار زیبا و روان تمامی داستان ها رو پیش برده. داستان ها از دل زندگی دراومدن و باورپذیر و با روایت زیبا به ذهن شخصیت ها پرداخته که داستان ها رو خوندنی تر کرده.
        

          فرارهای عاشقانه مجموعه داستان‌های کوتاهیه که برخی جذاب‌تر از بعضی‌های دیگه هستن اما هنجارشکن‌تر از کتاب‌های مرسوم به سراغ عشق رفتن! 
این کتاب راوی روابطه و به سراغ ایده‌هایی رفته که در عین غیرقابل باور نبودن دم دستی هم نیستن‌.
به نظرم از اون کتاب‌هایی بود که رد و تاثیر ترجمه رو می‌شد در اون حس کرد و در مجموع می‌شه گفت کتاب خوبی بود. (البته با نیمه اول قوی‌تر!)
        

          یک داستان کارآگاهی که در طول داستان و همپای کارآگاه به جزئیات پی می بریم .
همه چیز به خوبی کنار هم چیده شده و موضوعی حل نشده باقی نمی مونه و یا اینکه غیر قابل باور نباشه و اینجور باشه که فقط برای پیشبرد داستان یه چیزی سر هم بندی کرده باشه. همه چی خوب و به جا هست و فقط اینکه یه کم هیجان کم داره اما در کل کتاب پلیسی خوب و قابل قبولیه.
        

          مگره برخلاف دیگر هم‌تایان مشهورش شلوغ‌بازی ندارد. در روند داستان ما هم مثل او با آدم‌ها حرف می‌زنیم و کوچه‌ها را گز می‌کنیم تا بفهمیم ماجرا از چه قرار است. برخلاف برخی آثار کارآگاهی دیگر که نویسنده (و کارآگاهش) همه چیز را می‌دانند و انگار ما را الکی وارد یک بازی موش و گربه می‌کنند. 
مگره با آدم‌ها خیلی خاکی برخورد می‌کند. از آن‌ها بدش می‌آید یا خوشش می‌آید. گاهی گولشان می‌زند و گاهی هم‌دردی می‌کند. برای همین آدم‌ها شخصیت هستند و نه فقط یک سری کاراکتر برای پیش‌برد داستان. 
در این داستان مگره سال‌های پایانی خدمتش را سپری می‌کند و این تلخی در سرتاسر کتاب هست. این که او هم بازنشسته می‌شود و آدم‌های دیگری جای او را خواهند گرفت. داستان پیچیده است اما نویسنده با چیره‌دستی کاری سهل و ممتنع می‌کند. ماجرا و سرنخ‌ها را نمی‌پیچاند. همه چیز را با گشاده‌دستی در اختیار ما (مگره) قرار می‌دهد و قرار نیست گولمان بزند که بتواند آخر داستان برگ برنده‌ای رو کند. برای همین نوعی کشف ماجرا در ما هم هست.
        

          روایتی از زندانی شدن یک دانشجو به خاطر شرکت در یک جنبش دانشجویی در یک حکومت دیکتاتوری که خاطرات نویسنده هست.
نویسنده به خوبی تونسته ما رو با فضای ترسناک زندان و رفتار غیر انسانی حکومت و زندان بان ها رو به تصویر کشیده اما به نظرم با توجه به خنثی بودن شخصیت نویسنده در موضوعات زندان و کنار کشیدن خودش از همه چی و اینکه خیلی موارد رو از رو دیده هاش داره روایت میکنه و نه اتفاقی که برای خودش  افتاده باشه نتونسته اون حس رو کامل انتقال بده با اینکه در ترسیم فضای رعب آور زندان و رفتار زندان بان ها قلم خوبی داره و خوب به تصویر کشیده شده.
کتاب خوبی هست و ارزش یه بار خوندن داره.
        

          یه روایت ساده از دانشجویی که در تظاهرات شناسایی شده و به سربازی اجباری فرستاده می شود تا تأدیب شود!
این دانشجو بعد از آزادی دوباره به سربازی فراخوانده می شود اما...
ساده، راحت‌خوان و نسبتا کوتاه که میشه در زمان کوتاهی اون رو خوند، اما تصاویر عموما سیاه و خاکستریست و بعضا با تجربه سربازی ما اشتراکاتی دارد...
        

          بعد یه مدت غیبت موجه سلام . خوب، خواندن این کتاب از  باب تفریحات  سالم بد نشد. ماها بیشتر از دیکتاتورهای غربی و اروپایی  خوانده ایم تا از دیکتاتورهای جهان سومی (البته اگر به این تقسیم جهان یک دو سه اعتقاد دارید). از احوال  کمونیستها و سرخ اندیشان بیشتر کتاب دستمان دادند چون در جنگ سرد فرهنگی  شرق و غرب ، قرارگاه لیبرال کاپیتالیسم ،  برای ارائه تصویر از اذناب لنین و عمو استالین،  سعی وافر کرد تا بگوید جهان به این فراخی، در شرق اروپا تنگت آید. قرار نیست بگویم دروغ بود ولی پیازداغش رو زیاد کرده بودند .  پس از فروپاشی  و به موزه سپردن مکتب کمون، سیاستمداران  غرب اندیش چون یلتسین بلایی سر جامعه آوردن که مردم به پوتین سلام دادند و بر اریکه ی قدرت نشاندندش.در سایر ممالک قرمز اندیش سابق هم ، جز تجزیه و جنگ و .... عایدی دیگری نصیب مردم نشد . در اروپا هم همیشه گفته اند گل و بلبل است  و آزادی فراوان است بشدت . حقوق بشر را نه سر ماه که در لحظه محاسبه و پرداخت می کنند . آزادی بیان الا ماشالله در هر نشریه و کوی و برزنی قابل رویت است و .... از آمریکا نگویم که کعبه آمال بسیاری ست و هالیوود  به وفور چشم و گوشمان را لبریز کرده  از زندگی آمریکایی.
 راست و دروغش،  پای روایان شکر شکر گفتار و غرب زدگان با کمالات.
اما تادیب،  روایتگر تحقیر انسان در جامعه یی دیکتاتور زده و ارتش محور است آنچه همین چشم آبی های مبادی آداب، روزگاری برای کشورهای استحمار شده ی ، سرشار از معادن غنی و نفت و انرژی  تجویز میکردند. از آسیا تا آفریقا و از قاره سیاه تا  آمریکای لاتین.  همه طعم این دکترین آمریکا و اروپا را چشیده اند. آنچه بر روای در کتاب ، گذشته به خوبی نشان میدهد که بیداری و آگاهی همیشه خارچشم  حکومتهای استبدادی بوده و تحقیر دانایان توسط جاهلین ستاره دار  برای ادامه حیات حکومتهای اینچنینی یک راهبرد لازم و مهم بوده است. 
آنگاه که قرار است تو را از علم تهی و لبریز از جهالتت کنند . وقتی سینما و هنر  باعث میشود تو بابت لذتی که از دانایی برده ایی تاوان بدهی و زجر بکشی. آن لحظه تو میجنگی تا عزتت را چکمه پوشان  له نکنند . آن وقت همه چیز برایت سلاح میشود حتی خاطرات سینما رفتن،بیت بیت اشعاری که به ذهن سپرده یی ،کلمات کتابهایی که خواندی تا بهتر دنیایت را بشناسی همه و همه  در ذهنت ،  اسلحه ی آماده ی جنگ است. نبرد تفکر  و اسلحه فلزی . نبرد کلمات تحقیر کننده با واژه های فاخر برخاسته از دانش و بینش. آری ، شاید جسمت را بتوان تحقیر کرد اما اندیشه را هرگز و این اصل بدیهی ست که دیکتاتور منش ها  از درک آن عاجز هستند. 
تادیب هر چه پیش میرود خواندنی میشود و وقتی به انتها میرسی میفهمی که با برگی  از تاریخ روبرویی. آن وقت دردت میگیرد که مردمان این دنیا چقدر  نقاط مشترک تاریخی دارند .فرقی نمیکند از لیبی یا مراکش بخوانی یا تهران و قاهره .فرقی نمیکند علی  زین العابدین   تونسی بر باد دهنده ی ثروت مردمش باشد یا پینوشه چهار ستاره ی شیلیایی.
برای فهمیدن درد مشترک بشریت در دنیای معاصر  یه سری به تادیب بزنید . خوب دیگه :
 نقطه پایان.