داستان بسیار هنرمندانه نوشته شده بود ، ماجرای آدمهایی که 
دنبال سرنوشت شان میروند یا سرنوشت سراغ آنها می آید . حوادث و شخصیتها  بطرز بسیار اعجاب آور و زیبایی  بهم متصل شده بودند ، میشود گفت از ان کتابهاییست که جرعه جرعه باید آنرا سرکشید ...قبل از خواندن این کتاب نمی دانستم آقای فهیم عطار چنین قلم فوق العاده ای دارند ، ولی با خواندنش ، باز هم به نبوغ نویسندگان ایرانی 
ایمان آوردم... 
        

          داستان در مورد آدم هایی است که انتخاب می کنند و انتخاب می شوند. آدم هایی که به دنبال هم سفر اند و تنها نبودن. قهرمان های کتاب - شهاب، پونه، سیامک، ترنج، نادر - همه و همه دست به دست هم داده اند و  روایتی روان، لذت بخش، اما تلخ را برای خواننده به وجود آورده اند.


        

          داستان بدی نبود، اما تکرار بعضی کلمات و جملات و تاکید نویسنده روی اون ها کمی توی ذوق می زد.
پایان تلخ داستان هم ناراحت کننده بود.
        

          خیلی ریز ولی قشنگ داستان و آدم‌ها به هم وصل شدن.
از اوناست که پایان غمگین دارن، حواستون باشه 
        

          {   ابراز کردن به اندازهٔ دچارشدن مهم است. عشقی که مهر و موم باقی بماند، به درد نمی‌خورد.   }


نمی‌دانم چه شد که ماه‌ها دنبال این کتاب بودم. چه کسی تعریف کرده بود را یادم نیست. اما قاب‌های خالی، چیزی بیشتر از کپشن‌های اینستاگرامی فهیم عطار نبود. پاراگراف‌ها و دیالوگ‌های قشنگ. ولی خبر چندانی از داستان نیست. قصهٔ آدم‌های درگیر. درگیر با خودشان، با مملکت‌شان، یا عشق‌شان و با زندگی‌شان. این درگیری حل می‌شود؟ نه.