یادداشت نرجس درزاده

        در فضایی هستی منحنی وار. در هر کجا باشی سر می خوری در خودت . وجود دارم .  بله من وجود دارم .  تمام آن چیزی ست که  سارتر خواسته بگوید .  من  وجود دارم که اشیا را لمس می  کنم .  همه چیز به طور مضحکی وجود دارد .  و تو در میان اشیا غلت می خوری . و تنها انگار یک چیز برایت زیباست و  آن هم موسیقی ست که بی فضا ست که بی زمان ست . که تو را می کشاند از خودت بیرون که  تو را از فرط وجود داشتنت بیرون می کشد .  خالص  ست . بی همتاست . حتما آهنگی را که در کتاب معرفی کرده گوش بدهید .  و دیگر اینکه آقای سارتر می دانم که  مرده اید اما ممنون به خاطر این کتاب .