“من هستم. هستم‌،‌ وجود دارم‌،‌ فکر می‌کنم‌،‌ بنابراین هستم؛  چرا فکر می‌کنم؟ نمی‌خواهم بیشتر از این فکر کنم‌،‌ چون فکر می‌کنم که نمی‌خواهم وجود داشته باشم‌،‌ زیرا …! ”

  " بریده ای از  متن کتاب"
        

          تجربه‌ی عجیبی بود ! کافی بود یک لحظه حواسم پرت شه کلا گم میشدم داخل متن و دیگه نمیفهمیدم داره راجع به چی حرف میزنه که ناچار میشدم هی برم عقب |:<
یه بار که نه، چند بار همینجوری حواسم می‌پرید ، خودِ متن کتاب هم که یک جاهایی حالت تهوع بهم دست می‌داد. (گلاب به روتون (چه اسم بجایی داره کتاب))
قلم نویسنده رو دوست داشتم و در کنارش شخصیت کتاب رو بعضی قسمت ها کاملا درک میکردم و دلم به حالش میسوخت.(مخصوصا اون تیکه هایی که از فکر زیاد غرق میشد داخل تصوراتش(دلیل تنها ستاره ای که دادم😂))... خلاصه فقط با جریانش پیش میرفتم تا تموم شه...در تعجبم چجوری تا ته رسوندمش.
        

          تهوع برای من داستانی بود که توسط ضربات فلسفه نویسنده تکه پاره شده بود و انسجامی به عنوان یک رمان نداشت.
روزنوشت هایی که تک گویی های یک ذهن منزوی و پوچ گرا را بازتاب می‌دادند و با مفهوم وجود داشتن کلنجار می رفتند.
ریشه عدم درک یا احساس قرابت با این کتاب برای شخص خودم رو میتونم توی عدم آگاهی از فلسفه سارتر پیدا کنم.
اما جدای از مفهوم کتاب و نگرشش، باید بپذیرم که هنر سارتر در نوشتن، توصیف کردن (هر چند توصیف هایی ناامیدانه و تیره از موقعیت ها) ستودنی و قابل تامله.
بعد از آشنایی با اگزیستانسیالیسم، بازخوانی این کتاب میتونه لذت بخش و مفیدتر باشه.
        

          (داستان در قالب دفتر خاطرات شخصیت اصلی، آنتوان روکانتن، روایت می‌شود. او یک تاریخ‌نگار است که در شهری کوچک در فرانسه زندگی می‌کند و روی یک پروژه تحقیقاتی درباره مارکی دو رولبون کار می‌کند.
اما روکانتن به‌تدریج دچار نوعی احساس پوچی و بیگانگی از جهان می‌شود؛ او نسبت به اشیاء، افراد، و حتی خودش حس انزجار و بی‌معنایی پیدا می‌کند. این احساس را "تهوع" می‌نامد، که به‌طور نمادین، بیانگر بحران اگزیستانسیالیستی اوست. او درمی‌یابد که هیچ معنای ذاتی‌ای در زندگی وجود ندارد و انسان‌ها خود باید معنای زندگی را بیافرینند.)...(برگرفته از chatgpt)

از نظر داستانی، جذابیتی نداره و داستان خاصی نداره و تک گویی ها و افکار نویسنده رو نشون داده که در خیلی جاهای کتاب، مخصوصا موضوع وجود داشتن، خیلی دچار تکرار شده و همون حالت تهوع که مدنظر نویسنده هست به من خواننده هم دست داد تو اون قسمت.
در کل از نظر داستانی جالب نیست و بیش از حد فلسفی و خسته کننده هست.
        

          《 وقتی شروع می کنی به دوست داشتن کسی  ، وارد معرکه شده ای. باید انرژی داشته باشی، دست و دل باز باشی ، کور باشی... اولش حتی لحظه ای هست که باید از روی یک پرتگاه بپری؛ اگر فکر کنی،نمی پری. می دانم دیگر هیچ وقت نخواهم پرید.》
        

          عجیب با نوشته ها ارتباط گرفتم و کتابی بود که هرموقع دستم میگرفتم خیلی زود غرق داستان میشدم.
تهوع اولین کتابی بود که انگار مستقیم قلبم رو لمس می‌کرد و تمام احساساتم رو درگیر کرد. دوسش داشتم.
        

          شخصی به من توصیه کرد که اگر احساس می‌کنی با نیهیلیسم مواجهی شاید این کتاب بتواند کمکی کند.
حدودا نیمی از کتاب را خواندم و آن را ادامه نخواهم داد.
داستان تاریخ‌پژوهی است که زندگی کسل‌کننده خود را با لحنی آهسته توضیح می‌دهد.
غیر از توصیفاتی انگشت‌شمار که از نقطه نظر جالبی بیان شده بودند، که بهترینشان را به عنوان بریده ذکر کردم، برای من کتاب جالبی نبود. شاید به این دلیل که افراد معمولا دوست ندارد از پوچی نهفته در زندگی روزمره بشنوند، هر چند خودشان به آن دچار باشند.
        

          وجود، بی‌رحم و بیمعنی است. آنتوان روکانتن، مورخی تنها، ناگهان درک می‌کند که هرچیز — از سنگفرش خیابان تا دستان خودش — تهوع‌آور است. این کشف فلسفی، زندگی را به پیش چشمانش لخت و مضحک می‌نمایاند. سارتر با روایتی روان‌کاوانه، هستیِ بی‌هدف آدمی را عریان می‌کند: ما محکوم به آزادی‌ایم که چون سنگی در گلو می‌ماند. آیا می‌توان در جهانی بی‌خدا، خود را آفرید؟ "تهوع" زخم‌نخوردنی است که هر متفکری باید به آن تن دهد.
        

          مدت‌ها از روزهایی که بر لبه‌ی پرتگاه زندگی می‌نشستم و پاهایم را در سیاهی سیال رها می‌کردم گذشته. 
حالا پاهای من روی زمین سفت و محکم است. میلی به پریدن نیست.
اما بیهودگی روکانتن از لای صفحات بیرون ریخت. غلیظ و چسبناک.
حالا باز به سیاهی سیال چشم دوخته‌ام.
«می‌روم، احساس گنگ بودن می‌کنم. جرئت تصمیم‌گیری ندارم. کاش مطمئن بودم استعداد دارم.»
        

          کتاب در حین سادگی بسیار ژرف و عمیق بود 
توجه کردن به جزییات ریز در روزمرگی و اون عشقی که درگیرش کرده توی این زندگی واقعا میشه به خوبی توی خوانش کتاب فهمیدش
        

          با یک پژوهشگر تاریخ همراه می‌شویم و او آن‌طور که چیزها را می‌بیند یا وجودشان را حس می‌کند، برایمان روایت می‌کند. خبری از داستان نیست و کتاب بسیار خسته‌کننده است. ممکن است گاه دغدغه‌های وجودی نویسنده جالب باشند. مثلاً:

«همه‌چیز عبث است، این باغ، این شهر و خودِ من. اگر زمانی به آن پی بردیم دل‌مان آشوب می‌شود و همه‌چیز شروع می‌کند به موج خوردن، مانند آن روز... : این همان تهوع است»
        

          خیلی کلی و سرسری مطالعه کردمش . خب هر کسی سلیقه ای دارد. متوجه شدم که از این نوع کتابها اصلا خوشم نمی آید در حالی که می تواند برای بسیاری از انسانها کتاب جذاب و پرمفهومی باشد.
        

          من ترجمه‌ی امیرجلالی الدین اعلم رو داشتم. توصیه میکنم این ترجمه رو نخونید. از نظر من(یا حداقل برای من) ترجمه روانی نبود، البته من نه به نسخه اصلی دسترسی نداشتم و نه ترجمه های دیگه بازار رو دیدم؛ اما اصلا توصیه نمی کنم این ترجمه رو بخونید. 
ابتدای کتاب «شرحی بر تهوع» رو گذاشتن که فرایند خوندنش برای من سخت و فرسایشی بود -فکر میکنم بخشی ش هم بخاطر ترجمه نه چندان قوی کتاب می تونه باشه- اما واقعا خوب و لازم بود؛ به زحمتش می ارزید. توی این نقد(که قسمتی‌ش به عنوان شرح ابتدای کتاب آورده شده) مفهوم وجود از دید سارتر رو بیان می‌کنه که برای من جالب بود. نمی دونم خود ناشر/مترجم اضافه کرده یا نسخه اصلی هم این شرح رو داشته، توصیه میکنم بخونیدش و آدرسش هم اینه: نقد «سارتر: تهوع و مگسها» کیت گور.
Keith Gore. Sartre: La Nausée and Les Mouches , Londin: Edward Arnold (publishers) Ltd, 1974
خود داستان هم برای من کششی نداشت. به زحمت دو سوم داستان رو خوندم و به امید اینکه داستان برام جذاب بشه جلو رفتم که نشد، پس ادامه دادنش رو بیخیال شدم و رفتم آخرش رو خوندم. 

در آخر بازم تاکید میکنم که اگه قصد دارید بخونیدش یه ترجمه دیگه رو بخونید. این ترجمه بسیار قدیمی‌ست-۱۳۵۵- و تا اونجایی که می‌دونم ویراست هم نشده.(تا چاپ هفتم سال ۱۳۸۳ که من در اختیار دارم اقلا این اتفاق نیفتاده.)
        

          " پس آیا آدم می تواند وجودش را توجیه کند؟ فقط یک خرده؟ خیلی احساس کم دلی می کنم. نه آنکه امید زیادی داشته باشم. ولی به کسی می مانم که پس از سفری در برف به کلی یخ زده است و یکباره وارد اتاق گرمی می شود. به گمانم دم در بی حرکت می ماند، در حالی که هنوز سردش است، و لرزهای کند به تنش می افتد. "

داستانی درباره ی فکر کردن به " وجود داشتن "

با آنتوان روکانتن می شود به " وجود " ریشه های سیاه درختان فکر کرد.
        

          اولین بار که خوندن این رمان رو شروع کردم.، از ترجمه اقای اعلم استفاده کردم و بعد از خوندن حدود 50 صفحه از اون، رهاش کردم... چون ترجمه با کلماتی سخت و جمله بندی هایی خشک و بی معنا، ذات بدی رو از نوشته نشون میداد...
تا این که مدتی پیش این کتاب رو با ترجمه اقای پارسایار تهیه کردم و خوندم...

داستان فوق العاده جذاب و پوچه...
این بیهودگی ذاتی انسان که در ذات.همه موجودات از جمله انسان وجود داره، در سطر سطر این کتاب مشخصه...
انسان هست چون هستی اونو مجبور کرده... ولی این که چرا باید باشه یا چه باید بکنه مربوط به خودشه...
میتونه عاشق بشه و غرایز حیوانیش رو دنبال کنه و یا میتونه از گذشته سر در بیاره و یا میتونه بمیره...
این بستگی به هدفی داره که آدم برای فرار از پوچی برای خودش دست و پا میکنه...
در واقع این دیدگاه اگزیستانسیالیستی سارتر بود که همه ما هستی را داریم ولی این هستی به شدت بی معناست... و تو خالی...
باید براش هدف انتخاب کنیم تا این هستی تحمل پذیر بشه و حالت تهوع بهمون دست نده... 
شاید معنا در ازدواج باشه یا تحقیق و یا نوشتن و یا مرگ...
اما هیچوقت اجباری در انتخاب هدف وجود نداره...
در این کتاب داستان مردی رو میخونیم که به نظرم جلوه ای از خود سارتر بوده و به شدت افسرده س... 
در سن 30 سالگی حس بیهودگی اون رو به تهوع میکشونه و از این که مقامش با مقام اشیائی که اطرافشن یکیه حالت تهوع میگیره...
این که با یک صندلی در تراموا تفاوتی نداره...
جفتشون در این دنیا "هستی" دارن ولی تفاوت رو انتخاب هدف میسازه...
حتما این کتاب رو با ترجمه مناسب بگیرید و بخونید چون ارزش خوندن داره!